Θεωρώ ως κοινό τόπο αναφοράς το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει αλλάξει, έχει μετασχηματιστεί από τις μνημονιακές πολιτικές, από την πανδημία, από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση. Τα ερωτήματα έχουν τεθεί. Πόσο μας απασχολούν όμως στο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ;
Παράγουμε πολιτική με την ιδιαιτερότητα της ιδεολογίας της Σοσιαλδημοκρατίας ως αυτόνομης πολιτικής δύναμης; Ως προοδευτικό κόμμα, πού είναι η πολιτική και κοινωνική ανάλυση από τα κορυφαία συλλογικά μας όργανα; Ποιος είναι ο σύγχρονος πυρήνας της σοσιαλδημοκρατικής εκδοχής;
Έχουμε ερμηνεύσει το σημερινό κατακερματισμένο κομματικό και πολιτικό σύστημα, που χαρακτηρίζεται από απολίτικα χαρακτηριστικά, από «απελπισία» και όχι από προοπτική; Γιατί εξακολουθούμε να υστερούμε στη νεολαία και στα μεγάλα αστικά κέντρα;
Γιατί δεν μπορούμε να κεφαλαιοποιήσουμε τις δικές μας σωστές πρωτοβουλίες; Ενδεικτικό παράδειγμα είναι η στέγαση και τα ενοίκια. Σημειώνω και ένα νέο στοιχείο. Στην συγκέντρωση – γενική απεργία της 7ης Απριλίου για την ακρίβεια εμφανίστηκε ισχυρό μπλοκ με άξονα τα «φθηνά ενοίκια».
Γιατί ενώ ήμασταν δεύτερο κόμμα με το θεσμικό βάρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μετά την τελευταία διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν καρπωνόμαστε αυτή τη συνθήκη; Γιατί δεν εκφράζουμε πρωτίστως εμείς το μείζον θέμα της τραγωδίας των Τεμπών;
Γιατί δεν στηρίζουμε τα συλλογικά κομματικά μας όργανα, τις συνδικαλιστικές παρατάξεις μας και τα συνδικάτα συνολικά στα μείζονα ζητήματα που προβάλλουν; Γιατί δεν στηρίζουμε την επαναφορά του 13ου και του 14ου μισθού στο δημόσιο και πάμε σε μια πρόταση, που εύκολα ήδη την ενσωματώνει προοπτικά η Ν.Δ.;
Είναι ερωτήματα πολιτικά, που αφορούν όλα τα στελέχη, μέλη και φίλους. Είναι ζητήματα που μας απασχολούν έντονα και δεν συνδέονται με κάποιου είδους εύκολης κριτικής προς κάπου. Η ευκολία με την οποία οι ερωτώμενοι στις δημοσκοπήσεις μπορούν να μετακινούνται από αριστερά σε δεξιά και από παντού προς παντού – με μοναδική σταθερότητα έναν πυρήνα της Ν.Δ. – ευκολία, που αντέχει στον χρόνο ισχύουσα από την αρχή της κρίσης, έχει καταστεί μόνιμο στοιχείο εκλογικής συμπεριφοράς.
Προφανώς οι εύκολα μετακινούμενοι πολίτες δεν προσδιορίζονται, όπως παραδοσιακά γινόταν, από ιδεολογίες, από κομματικά προγράμματα, από σχήματα διακυβέρνησης, από προβληματισμούς για τις προοπτικές της χώρας. Χαρακτηρίζονται από αντιλήψεις «αντισυστηματικότητας», η οποία όμως δεν έχει το κλασικό της περιεχόμενο, αλλά προσδιορίζεται κατά το θυμικό καθενός και καθεμιάς.
Ναι, μετράει το «φαίνεσθαι», που διαμορφώνεται εύκολα από τα προσωπικά στοιχεία μας. Μετράει η εικόνα, το σόου, ακόμα και ο ακτιβισμός και όχι ο προγραμματικός, ο δομημένος λόγος. Φυσικά, δεν μπορούμε ως Σοσιαλδημοκράτες να προσχωρήσουμε σε αυτές τις πρακτικές. Μπορούμε όμως να εμβαθύνουμε και να αποκαλύπτουμε τα αδιέξοδα αυτών των πρακτικών, να απλουστεύσουμε το λόγο μας στα βασικά ερωτήματα της κοινωνίας και κυρίως στο πως θα κυβερνηθεί η χώρα.
Μπορούμε να ενισχύσουμε τη ρητορική μας, να μην είναι ο λόγος μας «επίπεδος» σα να διαβάζουμε κείμενο. Το περιεχόμενο του λόγου μας είναι στις εποχές μας το μισό της πολιτικής, το άλλο μισό είναι η εκφορά του λόγου, η δημιουργία εικόνων με τις έννοιες του λόγου μας, οι πρακτικές της πειθούς, η έκφραση πάθους. Η Ρητορική στην αρχαία Αθήνα, όπου αναδύθηκε η δημοκρατία, η αγορά, ο δημόσιος λόγος, ο διάλογος και η αντιπαράθεση ιδεών και επιχειρημάτων, διδασκόταν και αποτελούσε το μεγάλο όπλο των ομιλητών.
Σήμερα, υπάρχει μια γενική κοινωνική εκτίμηση. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. οδεύει προς καθοριστική κοινοβουλευτική ήττα από την πλήρη αποτυχία της, από την ακρίβεια, από τις ανισότητες, από τα σκάνδαλα, από τη διαφθορά, από την αδιαφάνεια, από την αλαζονεία.
Ναι, έχουμε πλήρες πρόγραμμα. Αλλά απαιτείται και κάτι άλλο. Πρέπει να κινηθούμε σε μετωπική αντιπαράθεση με την Ν.Δ. στα μείζονα ζητήματα, να μη χανόμαστε σε επιμέρους προτάσεις που τις ενσωματώνει η κυβέρνηση, να πείσουμε ότι πάμε σε ρήξη με την Ν.Δ. σε κάθε περίπτωση. Μόνο έτσι θα κυριαρχήσει η ατζέντα μας και το πρόγραμμά μας. Μόνο έτσι θα δημιουργήσουμε ευρεία κοινωνική και πολιτική δυναμική.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ)
Πατήστε εδώ και δείτε τα 374 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
