Δεν θα μπορούσε η Τέχνη να μην εντρυφήσει στο θείο δράμα, στα ιερά και άγια πάθη. Εδώ έρχεται και επανέρχεται σ’ όλες τις εποχές για να αποτυπώνει του ανθρώπου το πάντα διαχρονικό συναίσθημα και τη διαρκή υπαρξιακή του αγωνία. Εδώ όλες οι γενιές και όλοι οι καιροί συναντώνται ξανά και ξανά και μέσω της Τέχνης των Αγίων Παθών υφαίνεται και το νήμα της δοξασίας και της πίστης.
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι μόνο μια θρησκευτική αλληλουχία που προσδιορίζει τον κύκλο ζωής και θανάτου με προοπτική την εικόνα της αθανασίας. Αποτελεί και τη γήινη προσπάθεια του ανθρώπου για να κατακτήσει ένα νόημα μέσα στην ίδια τη ζωή, γιατί αυτό το νόημα προοικονομεί και τα μελλούμενα˙ αλλιώς θα έχανε η ζωή κάθε αυταξία και κάθε σκοπιμότητα.
Αλλά η Μεγάλη Εβδομάδα δεν θα μείνει ανεπηρέαστη και από το διάβα της ιστορίας. Θα μετασχηματίζεται και θα εξελίσσεται, χωρίς να χάνει τη φωτεινότητα του πυρήνα της αλλά η πρόσληψή της από τους ανθρώπους θα έχει πάντα μια πολιτισμική σχετικότητα, μια ιδεολογική και κοσμοθεωρητική επισκόπηση.
Η Τέχνη είναι ο μόνος τόπος – και εν μέρει και η “παιδική ματιά” – όπου εξακολουθεί να φύεται η σχεδόν πρωτογενής και εν πολλοίς αυθεντική πρόσληψη της ιερότητας της Μεγάλης Εβδομάδας.
Η ζωγραφική και η μουσική και πιο ειδικά οι μελωδίες και οι ψαλμοί βρίσκουν όλα εκείνα τα μονοπάτια μέσα από τα οποία η ψυχή του ανθρώπου γεύεται στιγμές άρτιας έκστασης και ανάτασης, στιγμές ιεροποίησής της.
Εδώ δεν μπορεί να εισχωρήσει διαβρωτικά το καταναλωτικό σύμπαν. Εδώ μπορεί ο άνθρωπος μαζί με τη λατρευτική διάθεσή του να βρει κομμάτια γνησιότητας της ψυχής του και να αισθανθεί το μεγαλείο των Παθών, της Σταύρωσης, της Ανάστασης.
* Ο Νίκος Τσούλιας, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ)
Πατήστε εδώ και δείτε τα 366 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
