Η Ελληνική Επανάσταση του 1821, ένας αγώνας ιερός και άνισος κι έμελλε να εμπνεύσει πολλούς καλλιτέχνες στο εξωτερικό, οι οποίοι ασπάστηκαν τον φιλελληνισμό. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ευγένιος Ντελακρουά (Eugène Delacroix).
Ο σπουδαίος ρομαντικός ζωγράφος γεννήθηκε στο Σαρεντόν-Σαιν-Μορίς (Charenton-Saint Maurice) της Γαλλίας, όμως το έργο που παρήγαγε ήταν εξόχως ελληνικά και τούτο γιατί οι περισσότεροι πίνακές του ήταν αφιερωμένοι στην ελληνική επανάσταση.
Ο Ντελακρουά υπήρξε λάτρης της ελευθερίας, υμνητής του απελευθερωτικού αγώνα και εκφραστής του συναισθήματος με επίκεντρο τον λαό και το ανθρώπινο δράμα, και πρόσφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον Αγώνα χωρίς καν να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα.
Με τους πίνακές έκανε γνωστή την Επανάσταση στους Ευρωπαίους και εξύψωσε το πάθος και την αυτοθυσία των Ελλήνων για λευτεριά με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κύμα συμπάθειας και συμπαράστασης προς αυτή τη χούφτα αγωνιστών που τόλμησαν να εναντιωθούν σε μια απέραντη και κραταιά αυτοκρατορία, όπως αυτή των Οθωμανών.
Ας δούμε αναλυτικά πέντε χαρακτηριστικά έργα του αρχίζοντας από τη «Η Σφαγή της Χίου», που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου, δημιουργήθηκε από τον ζωγράφο το 1824, δύο χρόνια μετά την αποτρόπαια σφαγή, σε ηλικία μόλις 26 ετών, καταφέρνοντας μέσα από τη βίαιη εικόνα, με τα έντονα χρώματα, να συγκινήσει ολόκληρη την Ευρώπη.
Όλη η ωμότητα και η αγριότητα της τουρκικής επίθεσης στον άμαχο πληθυσμού του νησιού αποτυπωμένη με σοκαριστικό και γλαφυρό τρόπο από το πινέλο του Ντελακρουά.
Ο πίνακας εκτέθηκε το 1824 στο Παρίσι και αγοράστηκε από τη Γαλλική κυβέρνηση για 6.000 νομίσματα, παίζοντας σημαντικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση της γαλλικής κοινής γνώμης.
Δύο χρόνια μετά, ένας άλλος πίνακας ζωγραφικής του Ντελακρουά έρχεται να δώσει νέα γροθιά στο στομάχι της Δύσης με τίτλο «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου». Τον πίνακα εμπνεύστηκε από την τρίτη πολιορκία της πόλης και απεικονίζει μια γυναίκα που είναι στραμμένη προς τον θεατή με τα χέρια σε στάση απόγνωσης και το πρόσωπο σε τρία τέταρτα στραμμένο προς τα αριστερά. Στέκει όρθια επάνω στα ερείπια του Μεσολογγίου, που έχουν καταπλακώσει έναν αγωνιστή. Στο βάθος ένας μαύρος άνδρας με κίτρινο τουρμπάνι που συμβολίζει τον εχθρό καρφώνει μια σημαία στο έδαφος.
Εκτός των άλλων, αυτός ο πίνακας αποτελεί έναν φόρο τιμής στον Λόρδο Μπάιρον, που αφιέρωσε τη ζωή του και έδωσε το αίμα του για την Ελληνική Επανάσταση, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο Μεσολόγγι.
Συνεχίζουμε με τον πίνακα «Η μάχη του Γκιαούρη και του Χασάν» που επιχειρεί να αποτυπώσει το πάθος και τη δίψα για εκδίκηση, με τα οποία είχαν μπολιαστεί οι ελληνικές ψυχές, ενάντια στον τουρκικό ζυγό.
Πηγή έμπνευσης είναι το ποίημα “Ο Γκιαούρης” του Μπάιρον, που το έγραψε το 1813 και μεταφράστηκε στα γαλλικά το 1824, έτος κατά το οποίο ο Μπάιρον πέθανε στην Ελλάδα.
Κι εδώ έχουμε την πάλη μεταξύ δυο διαφορετικών κόσμων σε ένα εξωτικό πεδίο μάχης, την Οθωμανική Ελλάδα, ο πίνακας απεικονίζει τη δραματική κορύφωση του ποιήματος, όταν ο γκιαούρης εκδικείται το θάνατο της ερωμένης του από τα χέρια του Τούρκου Χασάν.
Το 1823 ο Μάρκος Μπότσαρης με 350 Σουλιώτες επιτέθηκε εναντίον 4.000 Τουρκαλβανών του Μουσταή Πασά, που είχαν στρατοπεδεύσει στο Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου. Οι Έλληνες κατάφεραν να αιφνιδιάσουν τους Τούρκους, όμως, όταν ο Σουλιώτης πολεμιστής κατευθύνθηκε στη σκηνή του Μουσταή Πασά, δέχθηκε σφαίρα και πέθανε μερικές ώρες αργότερα.
Η ιστορία του Μπότσαρη εμπνέει τον Ντελακρουά να ζωγραφίσει τον πίνακα «Ο Μπότσαρης αιφνιδιάζει το στρατόπεδο των Τούρκων» μεταξύ 1860 και 1862.
Η Ελλάδα ελευθερώθηκε, ο επαναστατικός Αγώνας των Ελλήνων δικαιώθηκε, ωστόσο ο Ευγένιος Ντελακρουά επιστρέφει μετά από αρκετά χρόνια, το 1856, με άλλον έναν πίνακα αφιερωμένο στους πολεμιστές και φέρει τον τίτλο «Έφιππος Έλληνας πολεμιστής» και απεικονίζει έναν καβαλάρη με φουστανέλα να ιππεύει το άλογό του πατώντας πάνω σε νεκρούς Τούρκους, καλπάζοντας προς τη νίκη. Ο πίνακας εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου.
