Μέσα στο χειμωνιάτικο ξημέρωμα· ένας απέραντος γαλανός ουρανός αποκαλύφθηκε μπρος στα αγουροξυπνημένα μάτια μου, όπως ήμουν ανασηκωμένος στις μύτες των ποδιών και με τα παιδικά μου δάχτυλα να σφίγγουν με λαχτάρα την κρύα σιδεριά πίσω απ’ το τζαμιλίκι τής ξύλινης εξώπορτας που μόλις είχε ανοίξει ο πατέρας μου.
Ο ορίζοντας τότε στα «εκτός σχεδίου» της Πετρούπολης, απλωνόταν πέρα, μακριά, στους «Πολυτέκνους» κι ακόμα πιο πέρα απ’ τις κεραίες τής ραδιοφωνίας με τα κόκκινα φωτάκια τους που αναβόσβηναν· οι ματιές έφταναν ανεμπόδιστα μέχρι εκεί που τα όρια των ανθρώπινων γίνονταν δυσδιάκριτα κι άγγιζαν τα επουράνια σαν να γίνονταν ένα, ένα με το διάστημα και το σύμπαν, που ξεσήκωναν τη φαντασία και γέμιζαν μ’ ερωτηματικά κι απορίες το παιδικό μου μυαλουδάκι.
«Νά ΄το, Βαγγελάκη!» άκουσα πίσω μου τη ζεστή φωνή του πατέρα.
Μέσα στην απεραντοσύνη ξεχώριζε, ψηλά, ένα αστέρι, ένα ολοφώτεινο αστέρι έλαμπε στο στερέωμα. Ένα άστρο που το φως του σκόρπισε την πρωινή ψύχρα και με το τρεμόπαιγμά του έκανε την καρδιά μου να φτερουγίσει από χαρά.
«Είναι το αστέρι των Μάγων!» συμπλήρωσε τρυφερά. «Μπορεί όμως να γίνει και το δικό σου, φτάνει η ματιά σου να μείνει καθαρή κι αθώα, όπως τώρα!»
Με είχαν ξυπνήσει χαράματα οι γονείς μου για ν’ ακούσω τα κάλαντα απ’ το ραδιόφωνο, όπως συνηθιζόταν εκείνα τα χρόνια να συμβαίνει με την έναρξη του προγράμματος. Τότε, τα βράδια δεν είχε ραδιόφωνο -για τηλεόραση ούτε λόγος- και τις παραμονές Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς η κρατική τότε ραδιοφωνία μετά το σήμα τής έναρξης -τον «Τσοπανάκο» και τα… κουδουνάκια του θυμάμαι- «έπαιζε» τα κάλαντα· ήταν η προσμονή και η χαρά μου, το γιορτινό μου άκουσμα!
Εκείνο το αστέρι, εκείνης της παραμονής Χριστουγέννων, είναι το πιο λαμπρό, το πιο εντυπωσιακό, το πιο δυνατά χαραγμένο στη μνήμη μου, απ’ όλα όσα έχω δει κι έχω θαυμάσει στα χρόνια που ακολούθησαν.
Μπορεί μεγαλώνοντας το βλέμμα να χάθηκε ή να μπερδεύτηκε σε καιρούς ανυπόμονους και συγκυρίες ευκαιρίας, σε μέρες φευγάτες ή σε χρόνια χαμένα, όμως κάθε παραμονή Χριστουγέννων εκείνο το παιδί ξαναγυρίζει, θυμάται, κι αφήνει τη ματιά του να ταξιδέψει πέρα απ’ τα καθημερινά και τ’ ασήμαντα, μακριά, στην απεραντοσύνη του γιορτινού ουρανού, κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά και στην καρδιά τα δικά του παιδιά.
Αναζητά μαζί τους «Το αστέρι των Μάγων», κι ένα δάκρυ λυτρωτικής χαράς και συγκίνησης κυλά στα βάθη της καρδιά του κάθε φορά που ακούει τη γεμάτη λαχτάρα κι ενθουσιασμό φωνή τους να του λέει: «Νά ‘το, μπαμπά!»
Καλές Γιορτές με υγεία!
* Ο Βαγγέλης Βουτσινάκης είναι διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έχει εξειδικευτεί σε θέματα management. Η ηλεκτρονική του σελίδα «Εκτός Σχεδίου» [www.ektossxediou.com] και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν από χρόνια διέξοδο επικοινωνίας στις ευαισθησίες, τους προβληματισμούς και τα ενδιαφέροντά του. Έχει γεννηθεί στο Περιστέρι και κατοικεί στο Χαλάνδρι.
Πατήστε και δείτε τα 17 προηγούμενα άρθρα του Βαγγέλη Βουτσινάκη
