Προειδοποίηση από Politico: Πλησιάζει η στιγμή της Αποκάλυψης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωπαϊκή οικονομία

Το μακροσκελέστατο άρθρο του Matthew Karnitschnig (Μάθιου Κάρνιτσνιγκ) του αμερικάνικου περιοδικού Politico επικεντρώνει στην οικονομική κρίση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, η οποία κινδυνεύει να καταρρεύσει εξαιτίας μειωμένης ανταγωνιστικότητας και της επικείμενης ανάληψης της εξουσίας από τον Ντόναλντ Τραμπ (Donald Trump) στις ΗΠΑ.

Η Ευρώπη, παρόλο που κάποτε ήταν ηγέτης στην τεχνολογία και καινοτομία, πλέον υπολείπεται σε παραγωγικότητα και έρευνα.

Ο Τραμπ, με τις απειλές του για νέους δασμούς, μπορεί να επιδεινώσει περαιτέρω την οικονομική κατάσταση της Ευρώπης, η οποία παλεύει με εσωτερικά προβλήματα, όπως η έλλειψη καινοτομίας και η χαμηλή παραγωγικότητα.

Η αποτυχία της ΕΕ να επενδύσει επαρκώς στην έρευνα και ανάπτυξη είναι ο βασικός λόγος πίσω από την καθυστέρηση της στην τεχνολογική πρόοδο.

«Η οικονομική αποκάλυψη της Ευρώπης – Στασιμότητα, μειωμένη ανταγωνιστικότητα και Ντόναλντ Τραμπ. Η ήπειρος αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή πρόκληση και ο χρόνος της Ευρώπης τελειώνει», αναφέρει σε άρθρο του το Politico.

Με τον Ντόναλντ Τραμπ, αναφέρει στο άρθρο του ο Κάρνιτσνιγκ, έτοιμο να ανακαταλάβει τον Λευκό Οίκο σε λίγες εβδομάδες και την οικονομία της ηπείρου σε μια βαθύτερη δυσπραγία, το θεμέλιο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ευημερία της περιοχής δεν εμφανίζει απλώς ρωγμές, αλλά κινδυνεύει να καταρρεύσει.

Η οικονομία της Ευρώπης έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική τις τελευταίες δεκαετίες χάρη στην επέκταση του μπλοκ προς ανατολάς και την ισχυρή ζήτηση για τα προϊόντα της από την Ασία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά καθώς η μακρόχρονη άνθηση της Κίνας φθίνει και οι εμπορικές εντάσεις με την Ουάσινγκτον θολώνουν την εικόνα του διατλαντικού εμπορίου, οι μέρες της σαλάτας (πολύ καλή περίοδος) έχουν σαφώς τελειώσει.

Οι οικονομικοί πλευρικοί άνεμοι που σαρώνουν την ήπειρο απειλούν να εξελιχθούν σε τέλεια καταιγίδα το επόμενο έτος, καθώς ένας απελευθερωμένος Τραμπ βάζει στο στόχαστρο την Ευρώπη.

Εκτός από την επιβολή νέων δασμών στα πάντα, από το Bordeaux μέχρι την Brioni (την αγαπημένη ιταλική εταιρεία κατασκευής κοστουμιών του εκλεγμένου προέδρου), ο επερχόμενος ηγέτης του ελεύθερου κόσμου είναι βέβαιο ότι θα ενισχύσει την απαίτησή του από τις χώρες του ΝΑΤΟ είτε να διαθέσουν περισσότερα χρήματα για τη δική τους άμυνα είτε να χάσουν την αμερικανική προστασία.

Αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, που ήδη πασχίζουν να συγκρατήσουν τα αυξανόμενα ελλείμματα εν μέσω μειωμένων φορολογικών εσόδων, θα αντιμετωπίσουν ακόμη μεγαλύτερες οικονομικές πιέσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να προκαλέσουν περαιτέρω πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές.

Οι υφέσεις και οι εμπορικοί πόλεμοι μπορεί να έρχονται και να φεύγουν, αλλά αυτό που κάνει αυτή τη συγκυρία τόσο επικίνδυνη για την ευημερία της ηπείρου έχει να κάνει με τη μεγαλύτερη δυσάρεστη αλήθεια από όλες: η ΕΕ έχει μετατραπεί σε έρημο καινοτομίας.

Παρόλο που η Ευρώπη έχει πλούσια ιστορία εντυπωσιακών εφευρέσεων, συμπεριλαμβανομένων επιστημονικών ανακαλύψεων που χάρισαν στον κόσμο τα πάντα, από το αυτοκίνητο μέχρι το τηλέφωνο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τα φαρμακευτικά προϊόντα, έχει μετατραπεί σε μια χώρα που δεν έχει καμία σχέση με την καινοτομία.

Κάποτε συνώνυμο της τεχνολογίας αιχμής στην αυτοκινητοβιομηχανία, η Ευρώπη σήμερα δεν έχει ούτε μία συμμετοχή μεταξύ των 15 δημοφιλέστερων ηλεκτρικών οχημάτων. Όπως σημείωσε ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και κεντρικός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι (Mario Draghi) στην πρόσφατη έκθεσή του για την εξασθενημένη ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης, μόνο τέσσερις από τις 50 κορυφαίες εταιρείες τεχνολογίας στον κόσμο είναι ευρωπαϊκές.

Αν η Ευρώπη παραμείνει στην τρέχουσα πορεία της, το μέλλον της θα είναι επίσης «ιταλικό»: αυτό ενός παρακμάζοντος, αν και όμορφου, χρεωμένου, υπαίθριου μουσείου για Αμερικανούς και Κινέζους τουρίστες.

«Διανύουμε μια περίοδο ραγδαίων τεχνολογικών αλλαγών, οι οποίες καθοδηγούνται ιδίως από την πρόοδο της ψηφιακής καινοτομίας και σε αντίθεση με το παρελθόν, η Ευρώπη δεν βρίσκεται πλέον στην πρώτη γραμμή της προόδου», δήλωσε τον Νοέμβριο η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας – ΕΚΤ (European Central Bank -ECB) Κριστίν Λαγκάρντ (Christine Lagarde).

Μιλώντας στο μεσαιωνικό Collège des Bernardins στο Παρίσι, η κ. Λαγκάρντ προειδοποίησε ότι το περίφημο κοινωνικό μοντέλο της Ευρώπης θα τεθεί σε κίνδυνο αν δεν αλλάξει γρήγορα πορεία.

«Διαφορετικά, δεν θα είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε τον πλούτο που θα χρειαστούμε για να καλύψουμε τις αυξανόμενες ανάγκες μας σε δαπάνες για να διασφαλίσουμε την ασφάλειά μας, να καταπολεμήσουμε την κλιματική αλλαγή και να προστατεύσουμε το περιβάλλον», είπε.

Ο Ντράγκι, ο οποίος παρουσίασε την έκθεσή του στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Σεπτέμβριο, ήταν πιο ωμός: «Πρόκειται για μια υπαρξιακή πρόκληση».

Δυστυχώς, η «επισκευή» των οικονομικών υποδομών της Ευρώπης είναι ευκολότερο να ειπωθεί παρά να γίνει.

Με τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο και τους Ρεπουμπλικανούς του να ελέγχουν και τα δύο σώματα του Κογκρέσου, η Ευρώπη δεν ήταν ποτέ πιο εκτεθειμένη στις ιδιοτροπίες της αμερικανικής εμπορικής πολιτικής.

Εάν ο Τραμπ κάνει πράξη την απειλή του να επιβάλει δασμούς έως και 20% στις εισαγωγές από την ήπειρο, η ευρωπαϊκή βιομηχανία θα υποστεί ισχυρό πλήγμα. Με περισσότερες από 500 δισεκατομμύρια ευρώ σε ετήσιες εξαγωγές προς τις ΗΠΑ από την ΕΕ, η Αμερική είναι μακράν ο σημαντικότερος προορισμός για τα ευρωπαϊκά προϊόντα.

Η Ευρώπη φαίνεται να έχει κάνει ελάχιστα για να προετοιμαστεί για την επιστροφή του Τραμπ. Η πρώτη αντίδραση της προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν (Ursula von der Leyen’s ) στην επανεκλογή του ήταν να προτείνει στην Ευρώπη να αγοράζει περισσότερο υγροποιημένο φυσικό αέριο (LNG) από τις Η.Π.Α. Αυτό μπορεί να ικανοποιήσει τον Τραμπ για ένα διάστημα, αλλά δεν είναι καθόλου καλή στρατηγική.

«Η αποτυχία των ηγετών της Ευρώπης να αντλήσουν διδάγματα από την τελευταία προεδρία Τραμπ επιστρέφει τώρα για να μας στοιχειώσει», λέει ο Κλίμενς Φούεστ (Clemens Fuest), πρόεδρος του Ινστιτούτου Ifo με έδρα το Μόναχο.

Ο κ. Φούεστ προειδοποιεί ότι ο Τραμπ μπορεί να μην είναι μόνο κακά νέα για την ΕΕ. Εάν, για παράδειγμα, ακολουθήσει τα σχέδιά του να ανανεώσει τις μαζικές φοροελαφρύνσεις για τους πλούσιους και να επιβάλει νέους δασμούς, ο πληθωρισμός στις ΗΠΑ θα μπορούσε να εκτοξευθεί, αναγκάζοντας τα επιτόκια να αυξηθούν. Αυτό θα ενίσχυε το δολάριο, γεγονός που θα ωφελούσε τους Ευρωπαίους εξαγωγείς όταν θα μετέτρεπαν τα έσοδά τους από τις ΗΠΑ σε ευρώ.

Ο Τραμπ θα μπορούσε επίσης να είναι ανοιχτός σε μια ευρύτερη εμπορική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη, ώστε να αποφευχθεί συνολικά ένας νέος γύρος δασμών.

Παρ’ όλα αυτά, η συνολική αίσθηση στην ευρωπαϊκή βιομηχανία σχετικά με τον επερχόμενο πρόεδρο είναι μια αίσθηση προμηνύματος.

Το 2018, ο Τραμπ επέβαλε εισφορές στον ευρωπαϊκό χάλυβα και το αλουμίνιο που παραμένουν σε ισχύ. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν (Joe Biden) συμφώνησε να αναστείλει τους δασμούς αυτούς μέχρι τον Μάρτιο του 2025, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια νέα αναμέτρηση με τον Τραμπ στις πρώτες εβδομάδες της νέας του διακυβέρνησης. Οι Ευρωπαίοι κεντρικοί τραπεζίτες προειδοποιούν ήδη ότι ένας νέος γύρος δασμών θα μπορούσε τόσο να αναζωπυρώσει τον πληθωρισμό όσο και να υπονομεύσει θεμελιωδώς το παγκόσμιο εμπόριο.

«Εάν η αμερικανική κυβέρνηση τηρήσει την υπόσχεσή της, θα μπορούσαμε να δούμε μια σημαντική καμπή στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται το διεθνές εμπόριο», δήλωσε πρόσφατα ο Γιόαχιμ Νάγκελ (Joachim Nagel), πρόεδρος της γερμανικής Bundesbank.

Δυστυχώς, ο Τραμπ είναι μόνο ένα σύμπτωμα πολύ βαθύτερων προβλημάτων.

Αν και η ΕΕ επικεντρώνεται στον Τραμπ και στο τι μπορεί να κάνει στη συνέχεια, όταν πρόκειται για την οικονομία της Ευρώπης, δεν είναι αυτός το πραγματικό ζήτημα. Τελικά, το μόνο που κάνει με τις συνεχείς απειλές για δασμούς και τον βομβαρδισμό του είναι να «τραβάει πίσω την κουρτίνα» του σαθρού οικονομικού μοντέλου της Ευρώπης.

Αν η Ευρώπη είχε πιο στέρεα οικονομικά θεμέλια και ήταν πιο ανταγωνιστική σε σχέση με τις ΗΠΑ, ο Τραμπ θα είχε μικρή επιρροή στην ήπειρο.

Ο βαθμός στον οποίο η Ευρώπη έχει χάσει έδαφος σε σχέση με τις ΗΠΑ όσον αφορά την οικονομική ανταγωνιστικότητα από την αλλαγή του αιώνα κόβει την ανάσα. Το χάσμα στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, για παράδειγμα, έχει διπλασιαστεί κατά ορισμένες μετρήσεις στο 30%, κυρίως λόγω της χαμηλότερης αύξησης της παραγωγικότητας στην ΕΕ.

Με απλά λόγια, οι Ευρωπαίοι δεν εργάζονται αρκετά, γράφει πάντα το Politico, ένας μέσος Γερμανός εργαζόμενος, για παράδειγμα, εργάζεται πάνω από 20% λιγότερες ώρες από τους Αμερικανούς συναδέλφους του.

Μια ακόμη αιτία της πτώσης της παραγωγικότητας της Ευρώπης είναι η αποτυχία του εταιρικού τομέα να καινοτομήσει.

Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), οι αμερικανικές εταιρείες τεχνολογίας, για παράδειγμα, δαπανούν υπερδιπλάσια ποσά από ό,τι οι ευρωπαϊκές εταιρείες τεχνολογίας για έρευνα και ανάπτυξη. Ενώ οι αμερικανικές εταιρείες έχουν σημειώσει άλμα 40% στην παραγωγικότητα από το 2005, η παραγωγικότητα στην ευρωπαϊκή τεχνολογία έχει μείνει στάσιμη.

Το χάσμα αυτό είναι εμφανές και στο χρηματιστήριο: Ενώ οι αποτιμήσεις των αμερικανικών χρηματιστηρίων έχουν υπερτριπλασιαστεί από το 2005, οι ευρωπαϊκές έχουν αυξηθεί μόλις κατά 60%.

«Η Ευρώπη υπολείπεται στις αναδυόμενες τεχνολογίες που θα οδηγήσουν τη μελλοντική ανάπτυξη», δήλωσε η Λαγκάρντ στην ομιλία της στο Παρίσι.

Αυτό είναι υποτιμητικό. Η Ευρώπη δεν μένει απλώς πίσω, αλλά δεν είναι καν στον αγώνα.

Σε σύνοδο κορυφής της ΕΕ στη Λισαβόνα το 2000, οι ηγέτες αποφάσισαν να καταστήσουν «την ευρωπαϊκή οικονομία την πιο ανταγωνιστική στον κόσμο». Βασικός πυλώνας της λεγόμενης στρατηγικής της Λισαβόνας ήταν «ένα αποφασιστικό άλμα στις επενδύσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, την έρευνα και την καινοτομία».

Ένα τέταρτο του αιώνα αργότερα, η Ευρώπη όχι μόνο δεν κατάφερε να επιτύχει τον στόχο της, αλλά έχει μείνει πολύ πίσω τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Κίνα.

Η Ευρώπη δεν πέτυχε ποτέ καν τον στόχο της να δαπανά το 3% του ΑΕΠ του μπλοκ για Ε&Α (έρευνα και ανάπτυξη), τον κύριο μοχλό της οικονομικής καινοτομίας. Στην πραγματικότητα, οι δαπάνες για την εν λόγω έρευνα από τις ευρωπαϊκές εταιρείες και τον δημόσιο τομέα παραμένουν καθηλωμένες στο 2% περίπου, περίπου εκεί που ήταν το 2000.

Τα πανεπιστήμια της Ευρώπης θα ήταν ένα φυσικό μέρος για να δώσουν ώθηση στην καινοτομία και την έρευνα, αλλά και εδώ η ήπειρος είναι ουραγός.

Από τα κορυφαία παγκόσμια πανεπιστήμια που εξετάστηκαν από τους Times Higher Education, μόνο ένα ίδρυμα της ΕΕ κατατάσσεται στα 30 κορυφαία – το Τεχνικό Πανεπιστήμιο του Μονάχου (Munich’s Technical University) – και ισοβαθμεί στην 30ή θέση.

Οι επενδύσεις της Ευρώπης σε Ε&Α «δεν είναι απλώς πολύ λίγες, αλλά ένα σημαντικό ποσό ρέει σε λάθος τομείς», δήλωσε ο Fuest του Ifo.

Σε αυτό το σημείο έρχεται η Γερμανία. Το μικρό βρώμικο μυστικό των ευρωπαϊκών δαπανών για Ε&Α είναι ότι οι μισές από αυτές προέρχονται από τη Γερμανία. Και το μεγαλύτερο μέρος αυτών των επενδύσεων ρέει σε έναν τομέα: την αυτοκινητοβιομηχανία.

Αν και αυτό μπορεί να φαίνεται προφανές, δεδομένου του μεγέθους του τομέα (τα ετήσια έσοδα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας ανέρχονται σε σχεδόν μισό τρισεκατομμύριο ευρώ), δεν είναι ο τομέας όπου μπορείτε να πάρετε το μεγαλύτερο «χτύπημα» για το χρήμα (ή το ευρώ) σας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι καινοτομίες στον τομέα των αυτοκινήτων, όπως η βελτίωση της αποδοτικότητας καυσίμου ενός κινητήρα, είναι σταδιακές.

Με άλλα λόγια, οι εταιρείες κυριολεκτικά ξαναεφευρίσκουν τον τροχό, αντί να δημιουργούν εντελώς νέα προϊόντα, όπως το iPhone ή το Instagram, που θα δημιουργούσαν μια εντελώς νέα αγορά.

Αν μη τι άλλο, η Ευρώπη ήταν αρκετά συνεπής. Το 2003, οι κορυφαίοι εταιρικοί επενδυτές στην Έρευνα και Ανάπτυξη στην ΕΕ ήταν η Mercedes, η VW και η Siemens, ο γερμανικός γίγαντας της μηχανικής. Το 2022, ήταν η Mercedes, η VW και η Bosch, η γερμανική εταιρεία εξαρτημάτων αυτοκινήτων.

Συνολικά, η τοποθέτηση όλων των αυγών της Ευρώπης σε ένα καλάθι λειτούργησε αρκετά καλά… μέχρι που δεν λειτούργησε. Παρόλο που η Ευρώπη αντιπροσωπεύει περισσότερο από το 40% των παγκόσμιων δαπανών για Ε&Α στον τομέα της αυτοκινητοβιομηχανίας, οι περίφημες αυτοκινητοβιομηχανίες της Γερμανίας κατάφεραν με κάποιο τρόπο να χάσουν το πλοίο στα ηλεκτρικά οχήματα.

Αυτή η αποτυχία βρίσκεται στον πυρήνα της οικονομικής δυσπραγίας της Γερμανίας, όπως αποδεικνύεται από την πρόσφατη ανακοίνωση της VW ότι θα κλείσει ορισμένα γερμανικά εργοστάσια για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο τομέας της αυτοκινητοβιομηχανίας της Γερμανίας, ο οποίος απασχολεί περίπου 800.000 εργαζόμενους στην εγχώρια αγορά, αποτελεί την αιμοδοσία της οικονομίας της για δεκαετίες, συμβάλλοντας περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τομέα στην ανάπτυξη της χώρας.

Η κυριαρχία του γερμανικού αυτοκινητοβιομηχανίας κινδυνεύει επειδή η απροθυμία του να επενδύσει στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ώθησε άλλους – ιδίως την Tesla και μια σειρά κινεζικών κατασκευαστών – να μπουν στο παιχνίδι. Ενώ αυτές οι εταιρείες επένδυσαν σημαντικά στην τεχνολογία των μπαταριών και εξασφάλισαν πολύτιμες πατέντες, οι Γερμανοί εργάστηκαν στην προσπάθεια τελειοποίησης του κινητήρα ντίζελ. Αυτό δεν λειτούργησε τόσο καλά.

Η κρίση στον κόσμο των αυτοκινήτων της Γερμανίας είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η χώρα αγωνίζεται να αντιμετωπίσει μια σειρά άλλων περίπλοκων προκλήσεων που εξαντλούν το οικονομικό της δυναμικό. Η μεγαλύτερη: το διπλό χτύπημα μιας ταχέως γηράσκουσας κοινωνίας και η έλλειψη εργαζομένων υψηλής ειδίκευσης.

Πολλοί στη χώρα ήλπιζαν ότι η μεγάλη εισροή προσφύγων που βίωσε η Γερμανία τα τελευταία χρόνια θα ανακούφιζε από αυτή την πίεση. Το πρόβλημα είναι ότι λίγοι από τους πρόσφυγες έχουν το μορφωτικό υπόβαθρο και τις δεξιότητες για να αναλάβουν τις θέσεις μηχανικών υψηλού επιπέδου και άλλες τεχνικές θέσεις που χρειάζονται οι γερμανικές εταιρείες.

Τούτου λεχθέντος, με τον ρυθμό που οι γερμανικές βιομηχανικές εταιρείες απολύουν εργαζόμενους, η έλλειψη εργατικού δυναμικού θα μπορούσε σύντομα να επιλυθεί, αν και όχι με καλό τρόπο. Μόνο τις τελευταίες εβδομάδες, η VW, η Ford και η χαλυβουργία ThyssenKrupp, για να αναφέρουμε μόνο μερικές, ανακοίνωσαν δεκάδες χιλιάδες (20.000) απολύσεις.

Αντιμέτωπες με ένα από τα υψηλότερα ενεργειακά κόστη παγκοσμίως, ακριβό εργατικό δυναμικό και επαχθείς κανονισμούς, πολλές μεγάλες γερμανικές εταιρείες απλά ανεβάζουν τις μετοχές τους και μετεγκαθίστανται σε άλλες περιοχές. Σχεδόν το 40% των γερμανικών βιομηχανικών εταιρειών εξετάζουν το ενδεχόμενο μιας τέτοιας μετακίνησης, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση του DIHK.

Η Βερόνικα Γκριμ (Veronika Grimm), μέλος του Γερμανικού Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, μιας μη κομματικής ομάδας κορυφαίων οικονομολόγων που συμβουλεύει τη γερμανική κυβέρνηση, υποστηρίζει ότι ο μόνος τρόπος για να αντιστρέψει η χώρα την παρακμή της είναι να ακολουθήσει θεμελιώδεις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενθάρρυνση των επενδύσεων.

«Η κατάσταση είναι αρκετά ζοφερή», δήλωσε η Γκριμ τον περασμένο μήνα μετά τη δημοσίευση της ετήσιας ανάλυσης του Συμβουλίου για την κατάσταση της γερμανικής οικονομίας.

Ως η μεγαλύτερη οικονομία της ΕΕ, η οικονομική δυστυχία της Γερμανίας αντηχεί σε όλο το μπλοκ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, την οποία οι γερμανικές αυτοκινητοβιομηχανίες και οι κατασκευαστές μηχανημάτων έχουν μετατρέψει σε de facto εργοστάσιό τους τις τελευταίες δεκαετίες.

Είτε αγοράζετε μια Mercedes, μια BMW ή μια VW, οι πιθανότητες είναι πολύ καλές ότι ο κινητήρας ή το πλαίσιο του αυτοκινήτου σφυρηλατήθηκε στην Ουγγαρία, τη Σλοβακία ή την Πολωνία.

Αυτό που κάνει την κρίση στη γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία τόσο δύσκολη για την Ευρώπη είναι ότι η ήπειρος δεν έχει τίποτε άλλο να στηριχθεί.

Και εδώ, η αντίθεση με τις ΗΠΑ είναι έντονη.

Το 2003, οι μεγαλύτερες εταιρικές δαπάνες για Ε&Α στις ΗΠΑ ήταν η Ford, η Pfizer και η General Motors. Δύο δεκαετίες αργότερα, είναι η Amazon, η Alphabet (Google) και η Meta (Facebook).

Δεδομένης της κυριαρχίας αυτών των παικτών και των υπόλοιπων της Silicon Valley στον κόσμο της τεχνολογίας, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς η ευρωπαϊκή τεχνολογία θα μπορούσε ποτέ να αγωνιστεί στην ίδια κατηγορία, πόσο μάλλον να ξεπεράσει.

Ένας λόγος είναι τα χρήματα. Οι αμερικανικές νεοφυείς επιχειρήσεις χρηματοδοτούνται γενικά μέσω επιχειρηματικών κεφαλαίων. Αλλά η δεξαμενή των επιχειρηματικών κεφαλαίων στην Ευρώπη είναι ένα κλάσμα της αντίστοιχης στις ΗΠΑ. Μόνο την τελευταία δεκαετία, οι αμερικανικές εταιρείες επιχειρηματικών κεφαλαίων συγκέντρωσαν 800 δισεκατομμύρια δολάρια περισσότερα από τους ευρωπαίους ανταγωνιστές τους, σύμφωνα με το ΔΝΤ.

Αντί να επενδύουν τα χρήματά τους στο μέλλον, οι Ευρωπαίοι προτιμούν να τα αφήνουν σε μετρητά στην τράπεζα, όπου οι αποταμιεύσεις των Ευρωπαίων αξίας περίπου 14 τρισεκατομμυρίων ευρώ τρώγονται σιγά σιγά από τον πληθωρισμό.

«Οι ρηχές δεξαμενές επιχειρηματικών κεφαλαίων της Ευρώπης στερούν από επενδύσεις τις καινοτόμες νεοφυείς επιχειρήσεις και δυσχεραίνουν την τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης και του βιοτικού επιπέδου», κατέληξε ομάδα αναλυτών του ΔΝΤ σε πρόσφατη ανάλυση.

Έτσι, αν τα αυτοκίνητα και η πληροφορική-ΙΤ είναι εκτός, η ΕΕ μπορεί να στηριχθεί στις τεχνολογίες του 19ου αιώνα στις οποίες πάντα υπερείχε, όπως τα μηχανήματα και τα τρένα, σωστά;

Δυστυχώς, σε αυτό το σημείο έρχονται οι Κινέζοι.

Ο αριθμός των τομέων στους οποίους οι κινεζικές επιχειρήσεις ανταγωνίζονται άμεσα τις επιχειρήσεις της ευρωζώνης, πολλές από τις οποίες είναι κατασκευαστές μηχανημάτων, έχει αυξηθεί από περίπου το ένα τέταρτο το 2002 σε δύο πέμπτα σήμερα, σύμφωνα με πρόσφατη ανάλυση της ΕΚΤ.

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, οι Κινέζοι είναι εξαιρετικά επιθετικοί ως προς τις τιμές, γεγονός που έχει συμβάλει στη σημαντική μείωση του μεριδίου της ΕΕ στο παγκόσμιο εμπόριο.

Με την Ευρώπη να αντιμετωπίζει στασιμότητα στην ανάπτυξη, μειωμένη ανταγωνιστικότητα και εντάσεις με την Ουάσιγκτον – για να αναφέρουμε μόνο μερικά σημεία αιχμής – θα περίμενε κανείς μια έντονη δημόσια συζήτηση για μια σαρωτική ατζέντα μεταρρυθμίσεων.

Μακάρι. Η έκθεση του Ντράγκι (Draghi’s report ) έτυχε κάλυψης περίπου μιας ημέρας στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης της ηπείρου και στη συνέχεια ξεχάστηκε γρήγορα. Παρομοίως, το διαρκές χτύπημα των καμπανών συναγερμού από το ΔΝΤ και την ΕΚΤ πέφτει στο κενό.

Αυτό είναι πιθανότατα επειδή οι Ευρωπαίοι δεν αισθάνονται πραγματικά «πόνο» – τουλάχιστον όχι ακόμη.

Ενώ η ΕΕ μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα ολοένα και μικρότερο μερίδιο του παγκόσμιου ΑΕΠ, ηγείται όλων των παγκόσμιων πινάκων όταν πρόκειται για τη γενναιοδωρία των συστημάτων κοινωνικής πρόνοιας των μελών της.

Ωστόσο, καθώς οι οικονομικές προοπτικές της περιοχής επιδεινώνονται, οι Ευρωπαίοι θα έχουν μια άγρια αφύπνιση. Χώρες όπως η Γαλλία, η οποία αντιμετωπίζει δημοσιονομικό έλλειμμα 6% φέτος και 7% το 2025 – υπερδιπλάσιο του επιτρεπόμενου ορίου της ευρωζώνης – θα δυσκολευτούν να διατηρήσουν ένα γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας.

Το Παρίσι δαπανά σήμερα πάνω από το 30% του ΑΕΠ για κοινωνικές δαπάνες, ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον κόσμο. Πολλές άλλες χώρες της ΕΕ δεν βρίσκονται πολύ πίσω.

Εάν η οικονομική τύχη της Ευρώπης δεν αντιστραφεί σύντομα, οι χώρες αυτές θα αντιμετωπίσουν δύσκολες αποφάσεις -όπως η Ελλάδα το 2010- καθώς το κόστος δανεισμού τους θα αυξάνεται.

Το πιθανό αποτέλεσμα είναι μια ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής, όπως βίωσε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της κρίσης χρέους, καθώς οι λαϊκιστές της άκρας δεξιάς και της αριστεράς εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για να επιτεθούν στο κατεστημένο.

Αυτή η ριζοσπαστικοποίηση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη σε αρκετές χώρες, με πιο ανησυχητική τη Γαλλία. Η επιτυχία του περιθωρίου είναι ακόμη πιο ανησυχητική αν αναλογιστεί κανείς ότι τα χειρότερα του οικονομικού πόνου είναι πιθανό να έρθουν.

Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι να ξυπνήσουν οι Ευρωπαίοι στη νέα τους πραγματικότητα, μπορεί να είναι πολύ αργά για να κάνουν πολλά γι’ αυτό», καταλήγει ο Μάθιου Κάρνιτσνιγκ του Politico.

• Διαβάστε από το πρωτότυπο την ανάλυση του δημοσιογράφου Matthew Karnitschnig, του αμερικάνικου περιοδικού Politico με τίτλο «Europe’s economic apocalypse» και υπότιτλο «Stagnation, flagging competitiveness, Donald Trump. The continent is facing “an existential challenge.”», πατώντας ΕΔΩ