Νίκος Τσούλιας*: Μικρό μου καθρεφτάκι, πού να ‘σαι τώρα;

Όχι τα δικά μας καθρεφτάκια δεν ήταν καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Ούτε μας τα χάριζε κάποιος. Τα αγοράζαμε με πολλή προσπάθεια. Μαζεύαμε δεκάρα – δεκάρα, πενηνταράκι – πενηνταράκι και μετά είχαμε το δικό μας καθρεφτάκι. Ήταν το πιο σημαντικό «εργαλείο», που είχαμε τα αγόρια στο χωριό μας.

Η τσατσάρα και το καθρεφτάκι παρέα. Χτένισμα συνέχεια με κοκοράκι ή χωρίστρα ανάλογα με τις προτιμήσεις. Ακόμα και όταν βάζαμε το καπέλο – που γράφαμε πάνω του το όνομα της ομάδα μας – προσέχαμε πως θα το φορέσουμε, για να μη χαλάσουμε το χτένισμα μας.

Τι ήταν το καθρεφτάκι; Α, όχι μόνο για να βλέπουμε το πρόσωπό μας και να χτενιζόμαστε. Στην άλλη πλευρά είχε μια όμορφη κοπέλα, ηθοποιό δεν θυμάμαι, αλλά δεν έχει σημασία. Ήταν πάντως πολύ ωραία, συνήθως κάποια ξανθιά και κάθε τόσο την κοιτάζαμε ξανά και ξανά και φαντασιωνόμαστε ότι έτσι θα είναι και η δική μας κοπέλα, που θα ερωτευθούμε και θα αγαπήσουμε και θα παντρευτούμε.

Και κάναμε την εικόνα της λατρευτή, στερεότυπο και την είχαμε στο μυαλό μας συνέχεια. Χωρίς να το καταλαβαίνουμε δημιουργούσαμε το είδωλο που θα ερωτευτούμε. Ναι, πρέπει να έχει ωραία χείλη και όμορφα μάτια, το βλέμμα της να σε μαγεύει, να σε γοητεύει, να κοιτάζει μόνο εσένα!

Ήταν το καθρεφτάκι μαζί με την τσατσάρα μέσα στην τσέπη μας συνέχεια και προσέχαμε μη σπάσει, γιατί δεν υπήρχε περιθώριο να πάρεις άλλο και ούτε θέλαμε να αγαπήσουμε άλλη κοπέλα…

Μα κάναμε κι άλλα πράγματα με το καθρεφτάκι. Διαπίστωνα το εξής περίεργο. Όταν κοιτάζεις μέσα από το καθρεφτάκι διάφορα πράγματα π.χ. μια γωνιά τη φύσης, τότε αυτή η εικόνα ήταν πολύ καλύτερη από το να τη βλέπεις απευθείας! Κι αν κάτι μου άρεσε πολύ στο βλέμμα μου, μετά έβαζα το καθρεφτάκι κατάλληλα και έβλεπα αυτή τη γωνιά της φύσης στο καθρέφτισμά της.

Και ένιωθα ότι είναι πιο όμορφο το είδωλο μέσα στο καθρεφτάκι! Ίσως γιατί αφαιρούσε το γύρω-γύρω και βοηθούσε να εστιάζει το βλέμμα μου μόνο σε αυτό το μέρος – κάτι που δεν μπορούσες να το κάνεις, αν δεν είχες το καθρεφτάκι…

Θυμάμαι μάλιστα μια φορά, που πήγαινα τα ζώα να τα ποτίσω σε ένα λαγκάδι, κάποιο καλοκαίρι και κατηφόριζα μια πλαγιά, έβγαλα το καθρεφτάκι και κοιτούσα αυτό που …έφευγε πίσω μου, καθώς περπατούσα και ξαφνικά ένιωσα ότι δημιουργούσα μια μικρή ταινία και έβαζα και τον εαυτό μου μερικές φορές μέσα σε αυτό που έβλεπα και σκεφτόμουνα διάφορα…

Μερικές φορές τα ‘λεγα και δυνατά, να τα ακούω, για να μου μένουν πιο καλά αποτυπωμένα – και να η απόδειξη της μνήμης τόσο πολλά χρόνια μετά – και ένιωθα ότι κάτι δημιουργούσα.

Δεν ήξερα τότε για σκηνοθέτες κλπ, αλλά ένιωθα σαν κάτι που θύμιζε κινηματογράφο. Άλλαζα την εικόνα μέσα στο καθρεφτάκι, καθώς εγώ περπατούσα, και πολλές φορές έστριβα το καθρεφτάκι αριστερά και δεξιά, για να κάνω πιο σύνθετο αυτό που κοιτούσα, να μην είναι μόνο το ίδιο και το ίδιο… Και έτσι ένιωθα δημιουργός και νόμιζα ότι το όνειρό μου και η φαντασία μου φώλιαζαν σε μια άλλη διάσταση μέσα στο καθρεφτάκι.

Που να ‘ξερα τότε ότι θα ‘ρθει το κινητό τηλέφωνο και θα το έχω στα χέρια μου συνέχεια αντί για το καθρεφτάκι και θα βγάζω και πραγματικές φωτογραφίες και πραγματικές ταινίες… Πού να ‘ξερα, ότι αυτό που τότε ήταν μια μακρινή φαντασίωσή μου, θα μπορούσε να γίνει μια μορφή πραγματικότητας μετά από αρκετές δεκαετίες.

Πώς να πάει το μυαλό μου; Πώς να σκεφτόμουνα τότε ότι η αυριανή πραγματικότητα θα συναντούσε με κάποιο δικό της τρόπο την παιδική μου φαντασίωση…

Τι είναι η ζωή! Μπορεί να σου δίνει τόσα και τόσα τώρα πράγματα, περισσότερα και από όσα μπορεί να σκεφτείς. Αλλά αυτή δεν είναι και μια ομορφιά της; Όμως, το καθρεφτάκι μου μού άνοιξε τόσες και τόσες ονειροπολήσεις. Και είναι μοναδικές εστίες νοσταλγίας και τίποτα δεν τις επισκιάζει…

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 330 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια