Νίκος Τσούλιας*: Βροχερές ημέρες, ονείρων ημέρες

Ήξερα τότε στη μικρή μας χαμοκέλα, στο πλίθινο χαμόσπιτό μας τι συνέβαινε έξω. Καταλάβαινα αμέσως του χειμωνιάτικου καιρού τα παιχνίδια και τα αγριέματα. Άκουγα και αυτά που δεν ακούγονταν. Φανταζόμουνα, φανταζόμουνα συνέχεια…

Το είχα κάνει παιχνίδι, να μαντεύω ό,τι οι αισθήσεις μου δεν μπορούσαν να συλλάβουν και μετά χαιρόμουνα που το είχα καταλάβει πριν τα μάτια μου και τα αυτιά μου επιβεβαιώσουν. Παιδικά παιχνίδια ή μήπως από τότε η φαντασία μου φούντωνε και θέριευε;

Ναι, καταλαβαίναμε του καιρού τις αλλαγές. Από τις περίεργες σιωπές ξέραμε ότι κάτι προετοιμάζεται. Τις καταιγίδες τις νιώθαμε πριν ξεσπάσουν. Γνωρίζαμε τους ψιθύρους των ανέμων πριν γεννήσουν τα βουητά τους και σαρώσουν καθετί.

Κοιμόμουνα και άκουγα τους συριγμούς, ανεπαίσθητους – σχεδόν σιωπηλούς. Δεν χρειαζόταν να ξυπνήσω από τις αστραπές. Πριν τις δω ένιωθα ότι έμπαιναν από τις χαραμάδες της πόρτας, από τα κενά των παραθύρων. Είμαστε μέσα στο σπίτι, αλλά αυτό που συνέβαινε έξω δεν ήταν έξω από εμάς… Ίσως γιατί οι τοίχοι ήταν από το χώμα του τόπου μας και δεν ξεχνούσαν την καταγωγή τους.

Ήξερα τι γινόταν μέσα στις νύχτες της βροχής, καλύτερα από τις άλλες. Ίσως γιατί τότε ονειρευόμουνα τόσο εύκολα, τόσο πολύ… Το ένα όνειρο πίσω από το άλλο, μετά άλλαζα το πρώτο όνειρο και σειρά όλα τα υπόλοιπα όνειρα – βαγόνια της πρώτης σύλληψης, της ατμομηχανής – αν και δεν είχα δει τρένο ακόμα, μόνο σε κάποια σκίτσα των σχολικών βιβλίων.

Ήξερα αν θα έλθει καταιγίδα, τι νερό θα κουβαλάνε οι γράνες και τα αυλάκια, πόσο θα έχει «κατεβάσει» το λαγκάδι, τι θα συμβεί με τις λάσπες. Λογάριαζα το πως θα πήγαινα στο δρόμο, για να βρίσκω τις λιγότερες λάσπες, για να μη γίνονται ασήκωτα τα παπούτσια, να πατάω στα σπασμένα χαμόκλαδα, έστω στα μουσκεμένα φύλλα (κάτι θα γλίτωνα), στα μικρά, τα φτωχικά φυτά και πιο πολύ στις αφάνες που στα αγκάθια τους θα έβγαζα και κάποιο φορτίο λάσπης και αυτές με τη δύναμή τους θα ξανασήκωναν κεφάλι και δεν θα ένιωθα άσχημα που χαλάω για λίγο το μπόι τους και την εικόνα τους…

Και τις ημέρες των Χριστουγέννων, που δεν είχαμε σχολείο, θα ανέβαινα πάνω στο γειτονικό μας λόφο, στη Βαγένα, που τον ήξερα όπως ήξερα τα δύο δωμάτια του σπιτιού μας. Ήξερα κάθε γωνιά, που θα με προφύλασσε από τη βροχή.

Ναι ήταν μικρές γωνιές προστατευμένες από τις νεροποντές καλύτερα και από τις ομπρέλεςˑ πυκνά – πυκνά, (τι λέω;) στρυμωγμένες οι πεύκες, πλεγμένα τα κλαδιά των πουρναριών και των σκίντων, διόλου δεν ξεχώριζαν μεταξύ τους και εύρισκα τη φωλιά μου, το απάγκιο μου να με περιμένει κάθε φορά και να διαβάζω το βιβλίο μου, που αγκαλιά σαν μωρό το κουβαλούσα κάτω από το αμπέχωνο του πατέρα μου, που το δικαιούταν όποιος πήγαινε τα ζώα για βοσκή, άλλωστε, τότε αν κρύωνες έλεγαν «πού ήσουνα στα πρόβατα;» – μόνο εκεί ήσουνα δικαιολογημένος να ήσουν βρεγμένος, αφού ήσουν όλη μέρα στης βροχής τα μέτωπα…

Τα πυκνά δάση προστάτευαν και τα ζώα, τις προβατίνες, τις δύο γίδες και τα δύο άλογα να βόσκουν χωρίς να ενοχλούνται από το κατέβασμα του ουρανού και τα αγριέματα του καιρού, που μαίνονταν έξω από το προστατευμένο μέρος του δάσους. Παρέα μου, τα φύλλα που σάπιζαν μέσα στο χώμα, καμιά χελώνα που κατέφτανε και εκείνη αργόσυρτα αλλά τόσο προσανατολισμένη με το δικό της δρομάκι, η αίσθηση της υγρασίας και της βροχής οι μυρωδιές.

Άνοιγα και την ομπρέλα στηριγμένη στον ώμο μου και στην αφάνα, για να έχω τα χέρια μου ελεύθερα, μην πέσουν τίποτα σταγόνες από την πευκοστέγη. Γιατί είχα το βιβλίο σαν τα μάτια μου, έτσι το είχα πάντα, έτσι το έχω και τώρα, μια γεμάτη αγάπες για τα βιβλία, με λατρεία για το διάβασμα.

Που να ‘ξερα τότε ότι αυτή η αγάπη θα μου χάριζε τόσα πολλά πράγματα στη ζωή μου, αν το ‘ξερα τότε, θα τρελαινόμουν από τη χαρά, γιατί ήταν πολύ περισσότερα αυτά που μου δωρήθηκαν από τον κόσμο των Γραμμάτων από όσα τότε ονειρευόμουνα, αλλά ίσως και να μου δημιουργούσαν πρόβλημα, γιατί τι άλλο πιο πολύ μπορούσα να ονειρευτώ;

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 327 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια