Πρώτες μέρες του Νοεμβρίου… Τελευταίος μήνας του φθινοπώρου και βροχές πουθενά δεν φαίνονται. Ουρανός καθαρός, σύννεφα πουθενά, ήλιος φωτεινός, μόνο το κρύο θυμίζει ότι έχει φύγει το καλοκαίρι. Καιροί ξηρασίας…
Οι πιο ωραίοι δρόμοι της Αθήνας είναι αυτοί που το βλέμμα σου μπορεί να αγναντεύει τον Παρθενώνα. Εδώ υπάρχει κι άλλος λόγος. Γεμάτοι αυτοί οι δρόμοι (Αδριανού, Αποστόλου Παύλου, Διονυσίου Αρεοπαγίτη) με τουρίστες, με ανθρώπους από κάθε γωνιά της Γης, σχεδόν όλο τον χρόνο. Μια σύγχρονη ομορφιά πλάι σε μια διαχρονική…
Παρά την κυριαρχία της ομορφιάς, υπάρχει τον τελευταίο καιρό ένα αγκάθι που «πληγώνει». Δέντρα ξεραμένα, πολλά… Τα κυπαρίσσια, τα πεύκα και τα σκίντα δείχνουν να αντέχουν. Οι ελιές όμως, τα ιερά δέντρα της Αθηνάς και της Ακρόπολης, σκληρά δοκιμάζονται.
Σε ένα μέρος του βράχου, στο δυτικό, πολλές έχουν παραδώσει το πράσινο τους χρώμα. Το κίτρινο-καφέ έχει αλώσει τη φυλλωσιά τους, σαν να έχει περάσει φλόγα χωρίς να τις έχει αγγίξει. Τα φύλλα εκεί κολλημένα πάνω στα βλαστάρια δεν θέλουν να φύγουν, αμύνονται, ίσως για να μην προχωρήσει η ξηρασία στους χυμούς των μικρών κλαδιών…
Σύστημα ποτίσματος υπάρχει, στο νότιο μέρος. Αντέχουν οι ελιές στην ξηρασία, του Μεσογειακού κλίματος βλάστηση είναι. Αλλά δεν αντέχουν στην παρατεταμένη έλλειψη του νερού. Αναρωτιέμαι όμως. Αν, όπως δείχνουν τα σημάδια των ημερών μας, έχουμε επίσκεψη κλιματικής αλλαγής και παρατεταμένης ξηρασίας, αν το φετινό καιρικό φαινόμενο θα είναι μόνιμα επαναλαμβανόμενο, μήπως πρέπει να αλλάξουμε πλέον τις πρακτικές μας;
Κάθε δέντρο είναι πηγή ζωής και ανεκτίμητης αισθητικής αξίας (ποιος μπορεί να φανταστεί άδεντρους τόπους;) είτε είναι στο πιο περίοπτο σημείο της πρωτεύουσας είτε στο πιο μακρινό και απρόσιτο δάσος. Όμως εδώ τα δέντρα υποφέρουν – ναι υποφέρουν – μπροστά στα μάτια μας, τα βλέπουμε και μαυρίζει η ψυχή μας και επηρεάζουν ακόμα και την «εικόνα» του εμβληματικού συμβόλου του αρχαίου πολιτισμού μας.
Υπάρχει πλέον καινούργιο πρόβλημα. Και τα προβλήματα θέλουν λύσεις, όχι παρατηρητές. Βλέπω τουρίστες που φωτογραφίζουν είτε μαζί με τον Παρθενώνα (άλλωστε δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς) είτε χωριστά την εικόνα των ξεραμένων δέντρων. Φυσικά, η κατάσταση είναι ίδια και στους άλλους γειτονικούς λόφους του Φιλοπάππου, της Πνύκας, των Νυμφών.
Δεν γνωρίζω αν έχει προσδιοριστεί η εν λόγω κατάσταση ως πρόβλημα, ως μείζον βιολογικό, οικολογικό και αισθητικό πρόβλημα, αν έχει συγκροτηθεί αρμόδια επιστημονική επιτροπή για τη μελέτη του θέματος και για προτεινόμενες λύσεις. Με δεδομένο ότι υπάρχει ένα σύστημα ποτίσματος, δεν είναι ρεαλιστική η επέκτασή του και στη δυτική πλευρά, που είναι και η κύρια είσοδος για τον Παρθενώνα;
Αν ξεραθούν οριστικά τα δέντρα, τι θα σκεπτόμαστε για την φροντίδα που δεν τους παρείχαμε; Μπορεί η πολιτεία μας, οι δημόσιοι θεσμοί που έχουν τη σχετική ευθύνη, να μην θεωρούν αυτή την κατάσταση ως πρόβλημα; Μπορούμε να έχουμε αύριο μια εικόνα έστω εν μέρει φαλακρής Ακρόπολης χωρίς τις τόσο πυκνές και όμορφες αγριελιές της;
Και πέραν τούτου, δεν θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο διαχείρισης του νερού, τη σχέση μας με αυτό και την όλη πολιτική μας ως προς τον πιο πολύτιμο φυσικό πόρο;
* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, τ. Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) (1996-2003) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής
Πατήστε εδώ και δείτε τα 322 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια
