Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (Π. Ε. Κ.): Η βία κυριαρχεί στο σχολείο και το Υπουργείο επιμένει να απαντά με όρους επικοινωνίας…

H συνδικαλιστική παράταξη της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ), Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ), με ανακοίνωσή αναφέρεται στα φαινόμενα βίας στα σχολεία από ομάδες των ανηλίκων και στην παραβατικότητα που κυριαρχούν όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα της εκπαίδευσης.
Για την αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων η ΠΕΚ ζητά:

• από το Υπουργείο Παιδείας «να αναλάβει τις ευθύνες του και να αντιληφθεί ότι το σοβαρό πρόβλημα της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία δεν λύνεται μόνο με τους όρους που διαμορφώνει αλλά με την παρουσία ψυχολόγων στα σχολεία με καθημερινή παρουσία και όχι μια φορά την εβδομάδα, με την ουσιαστική στήριξη των σχολείων στο πεδίο της φύλαξης με την πρόσληψη φυλάκων, με την κατάλληλη επιμόρφωση όλων των εκπαιδευτικών για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται.»
• Από την Πολιτεία και την Κοινωνία «να καταλάβουν πως η αντιμετώπιση της βίας δεν είναι μια αποσπασματική υπόθεση που θα διαρκεί στις 6 ώρες που διαρκεί το πρόγραμμα του σχολείου. Δεν είναι μια υπόθεση με ωράριο 8πμ-2μμ. Είναι μια υπόθεση 24 ωρών και σε αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ότι καταλυτικό ρόλο εκτός από το σχολείο πρέπει να διαδραματίσει η οικογένεια με τον τρόπο λειτουργίας της, η κοινωνία με τις αξίες που υπηρετεί, τα ΜΜΕ με τα προγράμματα που προβάλλουν ,η Πολιτεία με τις πολιτικές που εφαρμόζει.»

Αναλυτικά η ανακοίνωση της Π.Ε.Κ.
«Τα φαινόμενα βίας στα σχολεία και στις ομάδες των ανηλίκων δεν αποτελούν πλέον είδηση. Ο εκφοβισμός, οι ξυλοδαρμοί και κάθε είδους παραβατικότητα κυριαρχούν όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα της εκπαίδευσης. Η αγωνία και ο φόβος για το τι μέλλει γενέσθαι επιτείνεται από τη σωματική και λεκτική βία που υφίστανται ακόμα και εκπαιδευτικοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ξυλοδαρμός διευθυντή Γυμνασίου στο Ηράκλειο της Κρήτης από μαθητή! Η εξαιρετικά αυτή σοβαρή κατάσταση δεν μπορεί να κρύβεται κάτω από το χαλί πια και είναι ανάγκη να εφαρμοστούν πολιτικές που θα αντιμετωπίσουν με όρους ουσίας και όχι επικοινωνίας το πρόβλημα αυτό.
Το Υπουργείο Παιδείας διακήρυξε με τρόπο θριαμβευτικό ξανά και ξανά τις πολιτικές για τον περιορισμό της βίας στα σχολεία. Πλατφόρμα καταγγελιών, αυστηροποίηση ποινών, επικοινωνιακές εκστρατείες. Σε όλες αυτές τις επιλογές όμως αθροίζεται με τρόπο εντυπωσιακό η επιμονή στο να μην εμπλακεί ο ίδιος ο παράγοντας τάξη. Παρά τις επικοινωνιακές εξαγγελίες για το θέμα της βίας ,την ίδια ώρα αυξάνει τον αριθμό τον μαθητών στις τάξεις, προχωρώντας σε συγχωνεύσεις τμημάτων σε Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας. Ακόμα και  αυτοί που δεν εμπλέκονται στην εκπαιδευτική διαδικασία καταλαβαίνουν ότι ο συνωστισμός μεγάλου αριθμού μαθητών, πολλές φορές σε μια αίθουσα παλιά, κακοσυντηρημένη, πνιγηρή και σε ένα σχολείο που καταρρέει σε επίπεδο υποδομών επιτείνει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. 
Την ίδια ώρα με την πολιτική του το Υπουργείο οδηγεί στη δημιουργία γιγαντιαίων σχολικών συγκροτημάτων, μια επιλογή που δεν λειτουργεί ανασχετικά στην εκδήλωση  τέτοιων συμπεριφορών και η οποία αποπροσωποποιεί τη σχέση εκπαιδευτικών και μαθητριών και μαθητών τους οποίους διαχειρίζεται με όρους μαζικότητας.
Η διαμόρφωση μιας γκρίζας πραγματικότητας στα σχολεία είναι στην πραγματικότητα ένας ουσιαστικός παράγοντας που μεγεθύνει το πρόβλημα. Το Υπουργείο οφείλει άμεσα να αναλάβει τις ευθύνες του και να αντιληφθεί ότι το σοβαρό πρόβλημα της βίας και του εκφοβισμού στα σχολεία δεν λύνεται  μόνο με τους όρους που διαμορφώνει αλλά με την παρουσία ψυχολόγων στα σχολεία με καθημερινή παρουσία και όχι μια φορά την εβδομάδα, με την ουσιαστική στήριξη των σχολείων στο πεδίο της φύλαξης με την πρόσληψη φυλάκων, με την κατάλληλη επιμόρφωση όλων των εκπαιδευτικών για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται.
Πολιτικές δηλαδή που πρέπει να συνοδευτούν και από τη γενναία μείωση του αριθμού των μαθητών ανά τάξη, με τη συνεχή βελτίωση και συντήρηση των κτιριακών υποδομών και εκπαιδευτικούς οι οποίοι δεν θα είναι «εκπαιδευτικοί επισκέπτες» μετακινούμενοι σε δύο και τρία σχολεία χωρίς να μπορούν να διαμορφώσουν σχέσεις επικοινωνίας και εμπιστοσύνης με μαθήτριες και μαθητές σε βάθος.
Η  αντιμετώπιση της βίας είναι υπόθεση όλων μας. Και της χάραξης μιας εθνικής στρατηγικής πρέπει να  προηγηθεί μια ουσιαστική προσπάθεια διαλόγου και αναζήτησης λύσεων.
Πάνω από όλα όμως Πολιτεία και Κοινωνία οφείλουν να καταλάβουν πως η αντιμετώπιση της βίας δεν είναι μια αποσπασματική υπόθεση που θα διαρκεί στις 6 ώρες που διαρκεί το πρόγραμμα του σχολείου. Δεν είναι μια υπόθεση με ωράριο 8πμ-2μμ. Είναι μια υπόθεση 24 ωρών και σε αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ότι καταλυτικό ρόλο εκτός από το σχολείο πρέπει να διαδραματίσει η οικογένεια με τον τρόπο λειτουργίας της, η κοινωνία με τις αξίες που υπηρετεί,  τα ΜΜΕ με τα προγράμματα που προβάλλουν ,η Πολιτεία με τις πολιτικές που εφαρμόζει.
Και για αυτό πρέπει να αλλάξουμε.
Να αλλάξουμε προτεραιότητες και ιεραρχήσεις.
Και να τοποθετήσουμε στις αποφάσεις μας τον άνθρωπο ως σημείο αναφοράς, ώστε τα παιδιά του σήμερα, οι πολίτες του αύριο να ενστερνιστούν μια νέα θεώρηση ζωής και συμπεριφοράς.
Διαφορετικά θα χάσουμε τη πιο σημαντική μάχη.
Τη μάχη για το αύριο. Τη μάχη για την ελπίδα.  Τη μάχη για τα παιδιά μας.»