Μανώλης Χριστοδουλάκης*: Κάλπη εθνική, όχι απλώς κομματική

Κανείς δεν μας χρωστάει εκεί έξω, κανείς δεν θα μας περιμένει για πάντα.

Υπάρχει σήμερα, στο πολιτικό μας σύστημα, ένα έκδηλο πολιτικό κενό. Από τη μία πλευρά, η κυβερνητική πλειοψηφία της ΝΔ που σημειώνει συστηματική πλέον πολιτική φθορά, ως αποτέλεσμα των κυβερνητικών της επιλογών που οξύνουν τις ανισότητες και υπονομεύουν τη συλλογική ευημερία.

Από την άλλη, ένα πανίσχυρο έλλειμμα συντεταγμένης και συγκροτημένης αξιωματικής αντιπολίτευσης, που θα ελέγχει την κυβέρνηση και θα οριοθετεί την πολιτική της προς όφελος των πολλών.

Και ως αποτέλεσμα των δύο, μία βουβή κοινωνική αντιπολίτευση, μία σιωπηρή κοινωνική πλειοψηφία που αναζητά διέξοδο έκφρασης. Διέξοδο που θα μετατρέψει τις αγωνίες και τις ανάγκες της σε ρεύμα αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών, σε αντιπρόταση διακυβέρνησης που θα δώσει και πάλι ελπίδα σε όσους σήμερα απέχουν, απογοητεύονται, συμβιβάζονται με τον πήχη του αυτονόητου, με μια κοινωνία χαμηλών προσδοκιών.

Δεν έχει σημασία αν θέλουμε ή αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να καλύψουμε το κενό αυτό. Πολύ περισσότερο, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Γιατί αν δεν το κάνει το ΠΑΣΟΚ, ως η μοναδική αυθεντική έκφραση των προσδοκιών του προοδευτικού και δημοκρατικού χώρου, τότε οποιαδήποτε πολιτική μας στασιμότητα ή οπισθοχώρηση θα δώσει το πρόκριμα της πλήρωσης της πολιτικής ανισορροπίας, στις δυνάμεις του λαϊκισμού και της αντιδραστικότητας. Στις δυνάμεις της ακροδεξιάς, όπως συμβαίνει και στην συντριπτική πλειοψηφία της μετεξέλιξης των πολιτικών συστημάτων της Ευρώπης.

Δεν θα μας συγχωρέσει η ιστορία, αν δεν αντιληφθούμε την πρόκληση αυτή όχι απλώς ως ευκαιρία, αλλά ως την ύστατη θεσμική και πολιτική μας υποχρέωση.

Υποχρέωση να οικοδομήσουμε ξανά το μεγάλο και ισχυρό ΠΑΣΟΚ, τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη που θα μεταβεί από την φάση της επιβίωσης σε αυτήν της υπέρβασης.

Που θα τοποθετηθεί ξανά πληθωρικά στο πολιτικό μας σύστημα με όρους ισχυρού αυτοπροσδιορισμού, περιγράφοντας ξανά με γωνίες και αιχμές τις μεγάλες τομείς, ρίξεις και συγκρούσεις που έχει ανάγκη ο τόπος για να απελευθερώσει τις παραγωγικές του δυνάμεις. Και να το κάνει με όρους συνοχής και δικαιοσύνης, απέναντι στα κατεστημένα συμφέροντα που λυμαίνονται την ευημερία των πολλών.

Που θα συνοδεύσει την πολιτική πρόταση αυτή με έναν ανοιχτό και δημοκρατικό κομματικό φορέα που θα εμπνεύσει ξανά στη βάση της ελληνικής κοινωνίας τη συμμετοχή. Τον διάλογο, τη συζήτηση, τη συνδιαμόρφωση, τη συναπόφαση, και τελικά τη συλλογική μάχη της εξωστρέφειας. Ένα κόμμα που θα συνδεθεί ξανά με την κοινωνική του βάση, θα παράξει και πάλι πολιτική «από τα κάτω». Θα ανακτήσει και πάλι τα χαμένα του κινηματικά χαρακτηριστικά.

Που θα εμπνεύσει ξανά την αυτοπεποίθηση της νίκης. Γεμίζοντας με πίστη τους ανθρώπους της δημοκρατικής παράταξης ότι οι ιδέες μας μπορούν και πάλι να γίνουν πλειοψηφικές στην κοινωνία.

Που θα μιλήσει ξανά σε κοινωνικά ακροατήρια που σήμερα απέχουν, απογοητεύονται, αποστασιοποιούνται. Θα εμπνεύσει την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια, σε μία κοινωνία που θέλει να ξαναβάλει τον πήχη ψηλά.

Που, όπως λέει και ο ίδιος ο Χάρης Δούκας, θα ενώσει δυνάμεις για να κερδίσει και πάλι την ελπίδα για τον ελληνικό λαό.

Και που τελικά, θα απαντήσει καθαρά στο δίλημμα για το διακύβευμα αυτών των εκλογών: Θέλουμε ένα μεγάλο, ανοιχτό και δημοκρατικό ΠΑΣΟΚ που θα κερδίσει τη ΝΔ, ή ένα κόμμα κλειστό και φοβικό, βούτυρο στο ψωμί του κ. Μητσοτάκη;

Η κάλπη της 6ης Οκτωβρίου, αυτή τη φορά δεν είναι απλώς κομματική. Είναι εθνική. Και δεν εκλέγει απλώς τον επόμενο Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ευελπιστούμε να αναδείξει τον επόμενο Πρωθυπουργό της χώρας.

Η ώρα είναι τώρα. Γιατί, για να μην ξεχνιόμαστε… Κανείς δεν μας χρωστάει εκεί έξω, και κανείς δεν θα μας περιμένει.