Η χώρα μπαίνει σε δύσκολες καταστάσεις.
Η οικονομία θα βρεθεί σε νέες περιδινήσεις. Η προσπάθεια για πλεονάσματα και οι ευρωπαϊκοί κανόνες επανέρχονται και θα συντηρήσουν την λιτότητα. Την ώρα μάλιστα που δεν έχουμε κάνει βήματα στην παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.
Η κυβέρνηση έχει πάρει την κάτω βόλτα και ο Μητσοτάκης αμφισβητείται πλέον στην κοινωνία.
Στο κάδρο θα μπει έντονα και πάλι η λαϊκή διαμαρτυρία. Η αίσθηση των αδιεξόδων.
Παραμονεύει η Ακροδεξιά, η οποία αν βρει ηγετικό σχήμα θα είναι η μεγάλη απειλή. Επανέρχεται η λογική των λεγόμενων «αντισυστημικών» επιλογών. Ο μόνος πολιτικός φορέας που μπορεί να μετασχηματίσει την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια σε σοβαρή διέξοδο είναι ένας χώρος με ιστορία όπως το ΠΑΣΟΚ. Αρκεί να μην κάνει τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος. Να βρεθεί μέσα στη λαϊκή δυσαρέσκεια. Να μην «χαϊδεύει αυτιά» αλλά να καταλαβαίνει τις αγωνίες των πολιτών που δεν βγάζουν τον μήνα. Να μετασχηματίσει την δυσφορία των μη προνομιούχων σε κοινωνική κριτική προς το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο και στις ελίτ. Να μην εγκλωβιστεί σε λογικές Κέντρου την ώρα που βουλιάζει στην Ευρώπη μαζί με τον Μακρόν και τον Σόλτς.
Με ηγεσία που διαβάζει σωστά τον ριζοσπαστισμό και το αίτημα της μεγάλης Αλλαγής, κάτι μπορεί να γίνει. Με απλά λόγια αυτή την φορά το ΠΑΣΟΚ και ο χώρος της Κεντροαριστεράς να βρεθούν στο κέντρο. Στο κέντρο όμως των κοινωνικών διεκδικήσεων. Το παραμύθι της ταύτισης των λαϊκών διαμαρτυριών με τον λαϊκισμό τελείωσε.
Ας μην ξαναρίξει ο χώρος δάκρυα ότι αδικήθηκε και ότι θυσιάστηκε.
Το μήνυμα των ευρωεκλογών ήταν καθαρό. Η ΝΔ έπεσε πολύ, ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε δυο διασπάσεις αλλά το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έμεινε στάσιμο. Από αυτή την άποψη, αν και καταλαβαίνω τον προεκλογικό «κομματικό πατριωτισμό» σχεδόν όλων των υποψηφίων προέδρων που μιλούν για την άνοδο του ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητική τροχιά, διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις – με όρους ρεαλισμού από τα σημερινά ποσοστά – για αυτή την δυνατότητα. Μόνο μια πλατιά κοινωνική και πολιτική συμμαχία μέσα από τον αναστοχασμό όλων των πολιτικών δυνάμεων της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς μπορεί να δώσει λύση σε επίπεδο συσχετισμών. Το ζήτημα είναι οι πολιτικές και όχι τα πρόσωπα. Στην Γαλλία-ας πούμε- βρέθηκαν μαζί στο Λαϊκό μέτωπο δυο ιστορικοί αντίπαλοι. Ο Φρανσουά Όλαντ και ο Ζαν Λύκ Μελανσόν.
ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά και ΚΟΣΜΟΣ είναι μπροστά στις ευθύνες τους. Είναι αλήθεια όμως ότι η περίπτωση του Σ. Κασσελάκη συνιστά μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Ο Κασσελάκης δεν εντάσσεται στις προσδοκίες για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς. Ας το αντιμετωπίσει αυτό το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η συγκυρία επιβάλει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ από την πλευρά του- να ανοίξει τις πόρτες του, να επιδιώξει να συσπειρώσει την κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς. Υπάρχουν αριβίστες που πλήγωσαν το ΠΑΣΟΚ αλλά υπάρχει και αρκετός κόσμος που απομακρύνθηκε επειδή πληγώθηκε από κυβερνητικά λάθη στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων. Επομένως το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.
πρέπει να ανοιχτεί σε όλο αυτό τον κόσμο του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, από το Προοδευτικό Κέντρο μέχρι την Ανανεωτική Αριστερά και την Πολιτική Οικολογία. Με την συναίσθηση ότι οι ευκαιρίες δεν πρέπει να χάνονται.
* Ο Θόδωρος Μαργαρίτης είναι Γραμματέας της Ανανεωτικής Αριστεράς και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ- Κίνημα Αλλαγής
