Μανώλης Χριστοδουλάκης*: Όχι, όχι πια!

Να βάλουμε κάποια πράγματα σε μια σειρά, ώστε να μην επιτρέψουμε η συστηματικότητα των περιβαλλοντικών – και όχι μόνο – τραγωδιών να ερμηνεύεται ως νέα κανονικότητα…

Όχι, δεν μπορεί να είναι κανονικότητα να καίγεται το ελάχιστο εναπομείναν πράσινο της Αττικής κάθε καλοκαίρι.

Όχι, δεν είναι κανονικότητα μια φωτιά που ξεκινάει από τον Βαρνάβα να διανύει 30 χμ και να σβήνει στα τσιμέντα των Βριλησσίων και του Χαλανδρίου.

Όχι, δεν μας φτάνει να κρυβόμαστε διαρκώς πίσω από την προφανή κλιματική μεταβολή, όταν με συγκεκριμένες ευθύνες έχουμε ολιγωρήσει δραματικά στα μέτρα προσαρμογής στις νέες απαιτήσεις που αυτή επιβάλλει.

Όχι, δεν φταίνε μόνο οι «κηλιδώσεις» και η υπαρκτή εκτεταμένη ξηροθερμία, όταν η απορρόφηση πόρων από το Ταμείο Ανάκαμψης για την πυροπροστασία είναι μόλις στο 1%.

Όχι, δεν επαρκούν τα πακέτα μεταχρονολογημένης αρωγής για τη στήριξη των πληγέντων, επειδή δεν αξιοποιήθηκαν επαρκώς οι πόροι για την πρόληψη, ειδικά όταν η καταβολή των αποζημιώσεων αυτών καθυστερεί δραματικά (4865/23.5.24, 4866/23.5.24).

Όχι, δεν μας φτάνουν οι αξύριστοι Υπουργοί, όταν στις κοινοβουλευτικές μας ερωτήσεις για την πρόσφατη προβληματική νομοθετική πρωτοβουλία της πυροπροστασίας, όλοι οι συναρμόδιοι κωφεύατε εκκωφαντικά (4078/2.4.24, 4250/10.4.24, 4622/8.5.24, 5033/5.6.24)

Όχι, δεν μας φτάνει στα δύσκολα να «χειροκροτάμε» τους πυροσβέστες που δίνουν ηρωικές μάχες μέσα στις φλόγες, αλλά στις ερωτήσεις μας για την έμπρακτη στήριξη τους η κυβέρνηση να αδιαφορεί (796/20.9.23)

Όχι, δεν μας φτάνει να ομνύουμε στην αυταπάρνηση των εθελοντών, όταν σε συγκεκριμένα τους αιτήματα που μεταφέραμε με ερώτηση μας στη Βουλή, από την κυβέρνηση δεν ικανοποιήθηκε ούτε ένα (3306/19.2.24)

Όχι, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τη συστηματική αποδόμηση των δασικών υπηρεσιών που συντελείται με συγκεκριμένες επιλογές, όπως αναδείξαμε πολλάκις στη Βουλή, όταν αυτές θα μπορούσαν να συνδράμουν καθοριστικά στην πρόληψη, τον καθαρισμό και την αντιπυρική διαχείριση των δασών, ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες (1435/31.10.23).

Όχι, δεν φτάνει από μόνο του το 112 για να εκκενώνουμε τις περιοχές, και όταν γυρνάμε πίσω να βρίσκουμε μόνο στάχτη και αποκαΐδια. Η επιτυχία της πολιτικής προστασίας, αυτονόητα προτάσσει την ανθρώπινη ζωή, όμως δεν μπορεί να μην προτεραιοποιεί αντίστοιχα, το δάσος, το περιβάλλον, τους πνεύμονες ζωής, τα σπίτια και τις περιουσίες, τα όνειρα και τους κόπους μιας ζωής.

Όχι, δεν μπορεί να είναι λύση η σιωπή που τυγχάνει της «μεγαλόθυμης» αποδοχής της κυβερνητικής προπαγάνδας, απέναντι σε παραλείψεις και εγκληματικές ολιγωρίες.

Όχι, δεν είναι λαϊκισμός όταν ασκείς κριτική για τα αυτονόητα προσπαθώντας να δώσεις λύσεις σε αυτά που θιγούν ευθέως την ποιότητα της ζωής και της καθημερινότητας μας.

Όχι, δεν μπορούμε να συμβιβαζόμαστε διαρκώς με έναν πήχη χαμηλών προσδοκιών όπως τον διαμορφώνει η κυβερνητική επικοινωνιακή στρατηγική περί ελάχιστου πολιτικού κόστους, ερωτώμενοι μονότονα «γιατί, οι άλλοι καλύτεροι ήταν;»

Όχι, δεν θα κάτσουμε στα αυγά μας, όπως μας προτρέπουν οι κυβερνώντες.

Όχι, όχι πια!

ΥΓ: Οι αριθμοί πρωτοκόλλου των σχετικών μας κοινοβουλευτικών παρεμβάσεων παρατίθενται για να μην ξεχνάμε ότι δεν θυμηθήκαμε όλοι τώρα να κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα.

* Ο Μανώλης Χριστοδουλάκης είναι Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στην Ανατολική Αττική και πρώην Γραμματέας του ΠΑΣΟΚ