Μάκης Γιομπαζολιάς*: Για άλλο πολιτικό σύστημα

Λοιπόν, να είμαστε εξηγημένοι. Ξεμπέρδεμα της Εκτελεστικής (Κυβέρνηση) από την Νομοθετική εξουσία (Βουλή) δεν γίνεται, εάν δεν προκύπτουν και οι δύο από διαφορετικές εκλογικές διαδικασίες δημοκρατικής νομιμοποίησης Μόνο έτσι μπορούν να είναι πραγματικά ανεξάρτητες. Και μόνο έτσι μπορούν να είναι πραγματικά χρήσιμες για το Αντιπροσωπευτικό Κοινοβουλευτικό μας Πολίτευμα και για την Δημοκρατία.

Πάμε να δούμε, τι σημαίνει αυτό πρακτικά :

Στις εκλογές για Κυβέρνηση (Εκτελεστική εξουσία), κατεβαίνουν τα γνωστά μας (και άλλα ίσως) κόμματα. Καθένα προτείνει τον υποψήφιο Πρωθυπουργό του, τους υποψήφιους βασικούς υπουργούς του και το κυβερνητικό τους πρόγραμμα. Προσωποκεντρική και όχι κατ’ ανάγκην κομματική η επιλογή. Από τις αρκετές υποψήφιες Κυβερνήσεις (και του υποψήφιους Πρωθυπουργούς) της πρώτης Κυριακής, πάνε στην δεύτερη οι δύο πρώτες. Και μεταξύ αυτών, βγαίνουν ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση της χώρας. Που δεν χρειάζονται καμία “δεδηλωμένη” της Βουλής. Έχουν την κυρίαρχη “δεδηλωμένη” της λαϊκής ψήφου. Για να κυβερνήσουν, επί μία τετραετία, πενταετία ή ότι αποφασιστεί. Χωρίς κανείς να μπορεί να τους καταργήσει παρά μόνον ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και η Δικαιοσύνη, για πολύ συγκεκριμένους λόγους, οριζόμενους στο Σύνταγμα.
Στις εκλογές για Βουλή, πάλι κατεβαίνουν τα γνωστά (ή και άλλα) κόμματα. Προτείνοντας, με λίστα, τους υποψήφιους βουλευτές τους , στις εκλογικές περιφέρειες. Που θα είναι όλες μονοεδρικές. Και τόσες όσοι οι Δήμοι της χώρας ή συγκεντρώσεις Δήμων ή ενότητες μεγάλων Δήμων ή Περιφερειών. Κάθε εκλογική περιφέρεια βγάζει ένα βουλευτή, με τον αναπληρωματικό του. Άντε, έτσι, γύρω στους 350 βουλευτές. Πολλοί? Στην αρχαία Αθήνα ήταν 500 σε σύνολο ψηφοφόρων περί τους 40.000. Τώρα, μας μάρανε ο αριθμός των βουλευτών, που οι ψηφοφόροι είναι πάνω από 6.000.000?
Να έχουμε και Γερουσία, γιατί όχι ? Πάλι τα γνωστά (και άλλα) κόμματα προτείνουν υποψηφίους τους. Ένα γερουσιαστής σε κάθε διοικητική Περιφέρεια. Σύνολο 13. Και επί πλέον, τόσοι από πρώην βουλευτές, που θα επιλεγούν με ψήφο, μεταξύ των πρώην βουλευτών, σε κάθε Περιφέρεια. Σημαντικό: Οι γερουσιαστές δεν αποφασίζουν. Γνωμοδοτούν. Με το ειδικό όμως βάρος εμπειρίας και σοφίας, που διαθέτουν. Άρα ουδείς μπορεί να αγνοεί την γνώμη τους. Πολύ περισσότερο, εάν είναι υποχρεωτικό από το Σύνταγμα, να διατυπώνεται. Αλλά όχι κατ’ ανάγκη να εισακούεται. Η Βουλή νομοθετεί κυρίαρχα και ανεξάρτητα. Η Κυβέρνηση κυβερνά κυρίαρχα και ανεξάρτητα. Χαρά στην Δικαιοσύνη, που θα τους νουθετεί και θα τους καταδικάζει όλους.
Κάθε πότε εκλογές Κυβέρνησης και Βουλής ? Ε, ας αποφασίσουν κάτι και οι βουλευτές μας. Πρόταση: Η Κυβέρνηση να εκλέγεται, για μια 5ετία. Και η Βουλή κάθε 2,5 χρόνια. Οι Βουλευτές μπορούν να ανανεώνονται. Οι Κυβερνήσεις, όχι συχνά. Γιατί η χώρα πρέπει να κυβερνάται. Σε πείσμα των αλλιώς κομπορρημονούντων. Κάθε άλλη πρόταση πάντως, να συζητηθεί.
Το πλέον κρίσιμο: Για να μην μπλέκονται Κυβέρνηση και Βουλή και να είναι απολύτως ανεξάρτητες μεταξύ τους, θα πρέπει κανένας υπουργός να μην είναι βουλευτής και κανένας βουλευτής να μην γίνεται υπουργός παρά μόνο αν χάσει την βουλευτική του έδρα. Ένα πράγμα θα απαγορεύεται: Ο προτείνων ένα νομοθέτημα υπουργός, να το ψηφίζει, το ίδιο πρόσωπο, ως βουλευτής. Αλλιώς, αντίο ανεξαρτησία. Αυτό που συμβαίνει τώρα δηλαδή.. Δεν έχουμε ανεξαρτησία. Άρα δεν έχουμε γνήσια Δημοκρατία..!