Έχοντας μια μακρά διαδρομή ενεργού πολίτη, αλλά και στελέχους του ΠΑΣΟΚ στις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης, αισθάνομαι την υποχρέωση να τοποθετηθώ δημόσια ενόψει της εκλογής νέας ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Αυτό, αν και εξαιτίας ατυχέστατων συμπεριφορών και λαθεμένων επιλογών των ηγεσιών του, είχα αποστασιοποιηθεί από τα κομματικά όργανα, αλλά παρέμενα σταθερά και ενεργός στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Πώς να μείνεις «ελεύθερος πολιορκημένος», «εντός των τειχών» ενός ιστορικού κόμματος, που :
- Ο γιος, Γιώργος Παπανδρέου , διασπά το κόμμα (ΠΑΣΟΚ) που ίδρυσε ο πατέρας του (Α. Παπανδρέου), διαγράφει έναν επιτυχημένο π. Πρωθυπουργό, τον Κώστα Σημίτη, και διαχειρίζεται τη χρεοκοπημένη χώρα που παρέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή της καταστροφικής διετίας 2007-2009, με τρόπο που μας οδήγησε απροετοίμαστους στα μνημόνια και στη συνέχεια στη συγκυβέρνηση με τον Α. Σαμαρά.
- Η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά οδήγησε στον «εξοστρακισμό» τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος, ευτυχώς, δεν …πήγε σπίτι του, αφού δεν είχε κλείσει τον κύκλο του- το τότε ΠΑΣΟΚ είχε κλείσει τον δικό του και επιχείρησε να διασωθεί ως ΚΙΝΑΛ– αλλά, αντίθετα, άνοιξε τον «Κύκλο Ιδεών» με εκδηλώσεις υψηλής ποιότητας. Όλ’ αυτά, και πολλά άλλα (διαφθορά ηγετικών στελεχών του) , οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ στο 4 %…(!!!) για να ζήσουμε στη συνέχεια τον λαϊκισμό της «αριστεράς» του ΣΥΡΙΖΑ και την καταστροφική αριστερο-δεξιά συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ .. … Η χώρα χρειάζεται σοβαρή αντιπολίτευση με προοπτική κυβερνησιμότητας και ενεργούς πολίτες για μία «Κοινωνία Πολιτών».
Θα επιχειρηματολογήσω στη συνέχεια, με μία παρατήρηση, γιατί στηρίζω ανεπιφύλακτα την Άννα Διαμαντοπούλου. Η παρατήρηση: Θεωρώ ότι δεν συνάδει με την πολιτική εντιμότητα, το ίδιο βράδυ των ευρωεκλογών, να βγαίνουν στελέχη του χώρου , να δηλώνουν ‘παρών’ στις εξελίξεις και να τα «φορτώνουν» όλα στο Νίκο Ανδρουλάκη που, τουλάχιστον, έδωσε έναν έντιμο αγώνα και διατήρησε τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, χωρίς, όμως, να πετύχει τον στόχο του (δεύτερη θέση) Κάποιοι, που ήταν μικροί στο μεγάλο ΠΑΣΟΚ, πιστεύουν ότι έγιναν μεγάλοι στο μικρό ΠΑΣΟΚ … Ας δουν την πολιτική τους σκιά «ντάλα μεσημέρι», μήπως ξαναβρούν το μέτρο και κάνουν μετρημένες κινήσεις αυτογνωσίας…
Στηρίζω, λοιπόν, Διαμαντοπούλου, επειδή:
- Παρέμεινε σταθερή στον πολιτικό της χώρο, συμμετέχοντας ενεργά και θεσμικά (ΔΙΚΤΥΟ) στο ευρωπαϊκό «σοσιαλδημοκρατικό γίγνεσθαι». Η Διαμαντοπούλου συνομιλεί ,με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, αλλά και τη διεθνή επιστημονική και πολιτική κοινότητα.
- Δεν μετακόμισε σε γειτονικούς κομματικούς χώρους, όπως τόσοι πολλοί, για μία καρέκλα. Ο ΟΟΣΑ – ο πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης έκανε μία υπερβατική, προς τιμήν του, πρόταση- δεν ήταν η εύκολη «πολυθρόνα» που της προσφέρθηκε. Ήταν μία θέση παγκόσμιας εμβέλειας που τη διεκδίκησε με την προσωπικότητά της και κατέδειξε το μεγάλο πολιτικό της εκτόπισμα.
- Άφησε πλούσιο μεταρρυθμιστικό έργο σε όλες τις θέσεις που υπηρέτησε, ελληνικές ή ευρωπαϊκές. Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί της και να συνδιαμορφώσουμε το νέο , μετά από 80 χρόνια, θεσμικό πλαίσιο των Πειραματικών Σχολείων. Ακόμη, είναι η μοναδική στην ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης υπουργός Παιδείας, που πέτυχε, ένας μεταρρυθμιστικός νόμος για τα ΑΕΙ (Ν. 4009/2011), να ψηφιστεί από τα 3/5 της Βουλής. Ο διάλογος, οι συναινέσεις και οι συγκλίσεις ανήκουν στην πολιτική της κουλτούρα.
- Με την ευγένεια και την πολιτική της παιδεία θα συμβάλει καταλυτικά στην αναβάθμιση του πολιτικού διαλόγου με επιχειρήματα, χωρίς αιχμές και υπονοούμενα. Δεν αντέχουμε άλλα ‘ου’, άλλα ‘ουστ’, άλλα ‘βούλωσ’ το, άλλους Πολακισμούς, Αδωνισμούς, Αυγενακισμούς και Βελλοπουλισμούς… Το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται εξανθρωπισμό, εκπολιτισμό, μέτρο.
- Όταν εμφανίζεται στις οθόνες, με το φωτεινό χαμογελαστό πρόσωπο, την αφοπλιστική επιχειρηματολογία και τον σεβασμό στους «αντιπάλους» της (δεν μιλά ποτέ για αντιπάλους) , πείθει για τις βαθιές γνώσεις της και εκπέμπει αρχοντιά, ανθρωπιά, παιδεία και αισιοδοξία. Έτσι, πιστεύουμε, μπορούν να ενεργοποιηθούν εκ νέου οι πολίτες που εγκατέλειψαν τη ΝΔ, αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αποχή μπορεί να γίνει συμμετοχή και η συμμετοχή δημιουργία.
Η Άννα της Κοζάνης, έγινε Άννα της Ελλάδας, Άννα της Ευρώπης, Άννα του Κόσμου. Μία τέτοια πολιτικό του «ανοιχτού Πόντου» χρειάζεται, όχι μόνο η δημοκρατική παράταξη, αλλά και η χώρα. Ας αξιοποιήσουν την ευκαιρία που έχουν οι δημοκρατικοί πολίτες για μία σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία με ηγεσία που εμπνέει, έχοντας σχέδιο, όραμα και προοπτική.
* Ο Σήφης Μπουζάκης, είναι Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών