Ο Παύλος Γερουλάνος, για τα 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο

Συμπληρώνονται 50 χρόνια, από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. 50 χρόνια κατοχής.
Το «Δεν ξεχνώ» δεν αφορά μόνο τα ιστορικά γεγονότα, την προδοσία της Μεγαλονήσου από τη Χούντα και το αιματοκύλισμά της από τις τουρκικές αποβατικές δυνάμεις.
Aφορά κάθε μας σκέψη και πράξη, στην εξωτερική και αμυντική μας πολιτική, σήμερα. Οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας ποτέ δεν θα ομαλοποιηθούν, όσο παραμένει άλυτο το Κυπριακό πρόβλημα, πρόβλημα και εισβολής και κατοχής. Όσο η Τουρκία χρησιμοποιεί το Κυπριακό ως πυρήνα της αποσταθεροποιητικής της πολιτικής στην Ανατολική Μεσόγειο.
Το «Δεν Ξεχνώ» μάς οδήγησε στην στρατηγική επιλογή να βάλουμε την Κύπρο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μια επιτυχία για την οποία, όσοι τότε δουλέψαμε στην Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, νιώθουμε υπερήφανοι, διότι έδωσε προοπτική ευημερίας και ειρηνικής συνύπαρξης σε όλο το μαρτυρικό νησί. Διότι, έβαλε τις βάσεις για να παίξει η Κύπρος τον δικό της εποικοδομητικό ρόλο στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών της περιοχής, παρά τις απειλές και την κατοχή της Τουρκίας.
Για αυτό, το «Δεν ξεχνώ» επιβάλλει και σήμερα σε όλους μας απόλυτη στήριξη στην Κυπριακή Δημοκρατία και στις προσπάθειές της για επίλυση του Κυπριακού. Και δεν επιτρέπει να μένουμε, ως Ελλάδα, άφωνοι μπροστά σε οποιαδήποτε πρόκληση, όπως η απαράδεκτη παρουσία του Ούγγρου Πρωθυπουργού και προεδρεύοντος του Συμβουλίου της Ε.Ε. Όρμπαν, στην πρόσφατη άτυπη σύνοδο κορυφής του Οργανισμού Τουρκόφωνων Κρατών, όπου μετείχε επίσημα το τουρκοκυπριακό ψευδοκράτος. 
Οι ιστορίες από την εποχή της εισβολής είναι συγκλονιστικές. Επειδή, το «Δεν ξεχνώ» σημαίνει να θυμόμαστε ανθρώπους, αυτούς που χάσαμε, αυτούς που αγνοούνται, αυτούς που έχασαν το σπιτικό τους, τον τόπο τους, και αυτούς που δεν λογάριασαν τη ζωή τους για να προστατεύσουν την Κύπρο, σας αφήνω με μια μόνο από αυτές: αυτή του Ιπταμένου της Πολεμικής μας Αεροπορίας, Ευάγγελου Πετρουλάκη, που συμμετείχε στην ηρωική αποστολή ΝΙΚΗ, όπως τη διηγήθηκε πρόσφατα στο facebook ο ανιψιός του και στενός μου συνεργάτης Γιώργος Πετρουλάκης.
Δεν ξεχνώ. 

«Μια ιστορία για την Κύπρο»
«Δεν είχε ξεκουραστεί καθόλου, πετούσε όλη μέρα σε όλη την Ελλάδα μέχρι να φτάσει στη Σούδα.
Δεν πρόλαβε να ακούσει την ενημέρωση, είχε προσγειωθεί μετά τις 11 το βράδυ.
Δεν παρέλαβε χάρτη, δεν ήξερε καν το συνθηματικό της επιχείρησης «ΝΙΚΗ».
Έγραψε μόνο κάτι ραδιοσυχνότητες πάνω στο πακέτο με τα τσιγάρα του, είχε και ένα δικό του χάρτη με τους αεροδιαδρόμους στην τσέπη.
Ήθελε μόνο να πετάξει. Γιατί το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να φτάσει στην Κύπρο που δεχόταν εισβολή. Για έναν Κρητικό, όπως ο Βαγγέλης Πετρουλάκης, δεν χρειαζόταν τίποτα άλλο.
Φορτώνει το Noratlas, ελικοφόρο αεροπλάνο της δεκαετίας του ’50, με όπλα και πυρομαχικά για τους υπερασπιστές της Κύπρου.
Τα πρώτα Noratlas έχουν ήδη απογειωθεί. Κάποια μεταφέρουν καταδρομείς, άλλα εξοπλισμό.
Μαζί με το πλήρωμά του ετοιμάζεται και αυτός για απογείωση.
Τσεκάρει ακόμη μία φορά τα όργανα.
Περιμένει.
Ανάβει τις μηχανές.
Είναι μεσάνυχτα, 21 προς 22 Ιουλίου 1974. 
Και τότε ακούει την εντολή… «Σβήστε τις μηχανές».
Με την δικαιολογία ότι οι απογειώσεις ήταν μέχρι τα μεσάνυχτα ακριβώς, καθώς αν απογειωνόντουσαν αργότερα θα είχε ξημερώσει μέχρι να φτάσουν Κύπρο και θα ήταν εύκολος στόχος για τους Τούρκους.
Θολώνει το μάτι του.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην πετάξει.
Εξαπολύει το χειρότερο υβρεολόγιο που έχει ακουστεί ποτέ σε ασύρματο παγκοσμίως, ενάντια σε κάθε υπεύθυνο που δεν τον αφήνει να απογειωθεί.
Δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Κατεβαίνει από το αεροπλάνο.
Πάει στο μπροστινό που έχει επίσης σβηστούς κινητήρες και του φράζει τον δρόμο και απαιτεί να κάνει στην άκρη.
Ένας αξιωματικός στον Πύργο Ελέγχου που προσπαθεί να τον ηρεμήσει επικοινωνεί με ανώτατο στέλεχος της Πολεμικής Αεροπορίας.
Καταλαβαίνουν ότι τον Πετρουλάκη δεν τον σταματάει κανείς.
Δίνουν εντολή να απογειωθεί.
Ανάβει τις μηχανές στο Noratlas και φεύγει πριν αλλάξουν γνώμη.
Πετάνε για ώρες, στα 150 μέτρα από την θάλασσα.
Απόλυτο σκοτάδι.
Σιγή ασυρμάτου.
Φτάνουν Λευκωσία.
Βροχή τα εχθρικά και τα φίλια πυρά.
Ένα Noratlas έχει ήδη καταρριφθεί παίρνοντας μαζί του δεκάδες παλληκάρια.
Σβήνει τα φώτα, προσγειώνεται χωρίς φώτα.
Τροχοδρομεί, προσπαθεί να βρει βοήθεια για να ξεφορτώσουν το αεροσκάφος, δεν υπάρχει κανείς.
Θα το κάνουν μόνοι τους, οι 3 του πληρώματος. 3,5-4 τόνους πυρομαχικά σε μισή ώρα. Τα πυρομαχικά που βοήθησαν να μην πέσει και το αεροδρόμιο της Λευκωσίας στα χέρια των Τούρκων.
Απογειώνεται.
Ίσως, το τελευταίο αεροπλάνο που απογειώθηκε από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, πριν κλείσει.
Και σήμερα, ο θείος μου θα ήθελε να βρίσκεται στο πρώτο αεροπλάνο που θα προσγειωθεί στην Λευκωσία, αν και όταν επαναλειτουργήσει το αεροδρόμιό της.
Δεν ξεχνά ποτέ.
Δεν ξεχνάμε τίποτα».