Νίκος Τσούλιας*: Πάντα φαντασμένος, πάντα ταξιδεμένος

Τι μανία κι αυτή… Να τρέχει από δω και από κει, πότε στο παρελθόν ψάχνει να βρει γεγονότα και πράγματα, να φιλοσοφήσει,  να νοσταλγήσει, πότε τρέχει στο μέλλον, γοητεύεται τόσο πολύ με το άγνωστο, πάντα έχει τόσα μυστικά, θέλει να βρει σημεία που θα τα δουν άλλοι αργότεραˑ γιατί δεν έχει δικαίωμα; Το μέλλον σε όλους και σε κανέναν δεν ανήκει, γιατί να μη βάλει κι αυτή τη δική της άποψη;

Κι έτσι η πραγματικότητα στριμώχνεται, συστέλλεται και μαζεύεταιˑ κάμπια που νιώθει άγγιγμα. Τι σημασία έχουν τα στοιχεία που συλλέγουν οι αισθήσεις μαςˑ αυτή δεν είναι ο καθοριστής της ερμηνείας τους; Είναι τόσο ελεύθερη, τόσο χαοτικήˑ μα και το πιο όμορφο στοιχείο του Σύμπαντος, όλων των καιρών και όλων των τόπων, απ’ όσο γνωρίζουμε.

«Είναι ένα» με το συναίσθημα, την καρδιά, την ψυχή και ό,τι άλλο σχετικό – λέξεις είναι που έχει φτιάξει ο άνθρωπος, λέξεις που διαμοιράζουν τα πράγματα και τελικά δεν μπορεί να τα κατανοήσει, γιατί οι λέξεις / έννοιες θρυμματίζουν την ενότητά τους και το ενιαίο τους.

Είναι τόσο ελεύθερη, όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Τρέχει προς όλες τις πλευρές του χρόνου. Ένα μείγμα είναι κι αυτές οι τρεις πλευρές. Με αυτό το μείγμα ζει ο άνθρωπος συνέχεια. Τα υπόλοιπα, που λέγονται, θεωρητικές προσεγγίσεις είναι. Ζούμε με το άπαν του εαυτού μας, με αυτά που νιώθουμε, με αυτά που φανταζόμαστε, που τόσο απλόχερα μας  προσφέρει αυτή… Όλα τα αλέθει, όσα φαντάζεται και ονειρεύεται. Πλάθει και αναπλάθει συνέχεια κομμάτια από το παρελθόν και το μέλλον.

Όλα είναι ένα παρόν, ένα διαρκές παρόν. Οι άλλες όψεις του χρόνου, παρελθόν και μέλλον, φτιασίδια είναι, συμβάσεις κοινωνικές για τις εξωγενείς συνεννοήσεις μας.  Ο άνθρωπος στο παρόν πάντα ζει, μόνο που δεν είναι μόνο το παρόν, μαζί του είναι όλη η διαστολή του χρόνου, μπρος και πίσω…

Και είναι όμορφο αυτό το παιχνίδι της σκέψης μας (γι’ αυτή μιλάω…), να δημιουργεί, να πλάθει, να μετασχηματίζει, να φαντάζεται, να ονειρεύεται, να στοχάζεται. Ακόμα και αυτό που βλέπεις μπροστά της το μεταμορφώνει. Έτσι κι αλλιώς ατέλειωτο και τόσο γοητευτικό το φιλοσοφικό παιχνίδι ανάμεσα στο «Είναι» και στο «Φαίνεσθαι» των πραγμάτων…

Και έχει τόσο δίκιο…Πόσα λίγα γνωρίζουμε για τους ανθρώπους, τη σκέψη τους, τα συναισθήματά τους. Κρυμμένα καλά, ένας ολόκληρος κόσμος υπάρχει στον καθένα μας. Περπατάς στο δρόμο, βλέπεις τον άλλον, βλέπεις τα χαρακτηριστικά του, κάνεις κάποιας υποθέσεις, τι δουλειά κάνει προς τα που πάει… αλλά δεν ξέρεις τίποτα για την ουσία του, για τους προβληματισμούς του, τις ανησυχίες, της αγωνίες του… Δεν ξέρεις που είναι!

Μπορεί να έχει τη μεγαλύτερη χαράˑ ένα παιδί ή ένα εγγόνι του να είδε πρόσφατα το φως και να είναι στα ουράνια, μπορεί να έχει βγει από μια ιατρική εξέταση και ο γιατρός να του έχει πει ότι ο καρκίνος είναι προχωρημένος,  να σκέφτεται τις μετρημένες ημέρες του και να είναι στην παραμεθόριο ύπαρξης και ανυπαρξίας, μπορεί να είναι βαρυσυννεφιασμένος από οικονομικά χρέη, θηλιά στο λαιμό τουˑ και δεν ξέρει που πατάει, μπορεί να είναι άνεργος και να μην μπορεί πλέον να βρει αποκούμπι να ονειρευτεί..

Μπορεί να ναι ερωτευμένος και ο κόσμος όλος του να είναι αλλού, στο είδωλό του, να είναι τόσο πλημμυρισμένος με χαρά και ευτυχία, να μη βλέπει μπροστά του, να περπατάει και να μη νιώθει το περπάτημά του, να είναι μόνιμος κάτοικος στο όνειρό του…

* Ο Νίκος Τσούλιας, είναι Δρ. Ειδικής Αγωγής ΕΚΠΑ, πρώην πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ) και νυν Γραμματέας του Τομέα Παιδείας του ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής

Πατήστε εδώ και δείτε τα 297 προηγούμενα άρθρα του Νίκου Τσούλια