Υπήρχε, όμως, ένας τόσο ελκυστικός ήλιος πάνω απ’ την πόλη σήμερα, που δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ στον πειρασμό να τον φωτογραφήσω και δειλά να ψιθυρίσω «καλημέρα ήλιε!»
Έχουμε γίνει όλοι τόσο καχύποπτοι και δύσπιστοι μ’ όλα αυτά που βλέπουμε κι ακούμε καθημερινά γύρω μας, που ακόμα και τα συναισθήματά μας καταπιέζουμε και ψυχαναγκαζόμαστε να συμπεριφερθούμε διαφορετικά απ’ ό,τι στο παρελθόν ή σε άλλη περίσταση συμπεριφερόμαστε.
Έχει τη λογική του αυτό, αλλά με τους ΠΑΣΟΚους έχει περάσει πια σε άλλα επίπεδα, μιλάμε για κριτική και αμφιβολίες απείρου κάλλους, αλλά και για απορρίψεις κι αποστασιοποιήσεις χωρίς επιστροφή. Η μουρμούρα κι η γκρίνια έχουν αναχθεί σε βιωματική κατάσταση κι η εσωστρέφεια κι η απογοήτευση σε στάση ζωής.
Βρέθηκα χτες στην εκδήλωση για την παρουσίαση των υποψήφιων ευρωβουλευτών· για μια στιγμή κι όπως μίλαγα με κάτι παλιοΠΑΣΟΚους απ’ τη Νέα Ιωνία, νά ’σου περνά με δυσκολία από δίπλα μας -κάπως αμήχανα- ο Ζαγοράκης, «αύριο, γι’ αυτόν θα βουίζουν τα μίντια» σιγοψιθύρισα στους συνομιλητές μου. Παραδίπλα, ανάμεσα στους πλήθος του κόσμου που κατέκλυζε τους χώρους του Caravel, ο Γιάννης Μανιάτης χαιρετούσε εγκάρδια κάποιες ώριμες κυρίες, ενώ όταν έμπαινα είχα τη χαρά να συνομιλήσω για λίγο με τον Φίλιππο Σαχινίδη, που με ικανοποίηση -και του το είπα- είδα να ενεργοποιείται και πάλι πολιτικά…· αξίζει.
Η ενθουσιώδης ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε μου θύμισε κάτι από πολύ παλιότερα και μ’ εντυπωσίασε γιατί το θέμα της εκδήλωσης δεν προσφερόταν ιδιαίτερα, ούτε η γενικότερη πολιτική κατάσταση, αλλά κι αυτή του ΠΑΣΟΚ ακόμα, ευνοεί τόσο μεγάλη προσέλευση, αλλά και τόσο πανηγυρικό τόνο. [Μήπως κάθε υποψήφιος κουβάλησε μαζί και το σόι του; Κι αυτό θα μπορούσε να υποστηριχτεί από κάποιους…]
Φυσικά, στα «πηγαδάκια» δεν αποφεύχθηκαν οι προβλέψεις, αλλά και η διατύπωση έντονων, βάσιμων αλλά και αστείων, προβληματισμών. Ο πρόεδρος ετούτο κι ο πρόεδρος το άλλο, η οργάνωση εκείνο κι η οργάνωση το άλλο, ο γραμματέας το έτσι κι ο γραμματέας το αλλιώς. Όλα είχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να κάνουν με τα πρόσωπα, τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους, την επάρκεια ή την ανεπάρκειά τους. Ήρθε και του Θοδωρή Ζαγοράκη η υποψηφιότητα κι προσωπολογία «έδεσε».
Κι όλο αυτό με γύρισε, έτσι όπως γύριζα με το μέτρο αργά το μεσημέρι -γιατί βλέπεις ο Ανδρουλάκης δεν είναι μόνο ότι άργησε, αλλά τα είπε και όλα- χρόνια πίσω και θυμήθηκα εποχές που και ο σημερινός περιούσιος Ανδρέας μας ξίνιζε με τα καμώματά του, κι ο Σημίτης μας «βρώμαγε» για το μπλοκάκι του, κι ο Γιώργος που του φωνάζαμε να τ’ αλλάξει όλα, τον «αλλάξαμε» εν μία νυκτί.
Κι όχι μόνο αυτά, αλλά και πόσο πολλοί απ’ αυτούς που σήμερα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο επικρίνουν ή ακόμα -οι πιο πολλοί- έχουν βολευτεί σε άλλες καταστάσεις κι έκαναν άλλες παρέες, ήταν από τους πιο βαθιά βολεμένους στο σύστημα την εποχή της ΠΑΣΟΚικής παντοδυναμίας. Όλοι αυτοί που στα δύσκολα «την έκαναν» αφήνοντας έναν ολόκληρο λαό ξεκρέμαστο κι ενεό απέναντι στον λαϊκισμό της Νέας Δημοκρατίας και την ανερμάτιστη επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουν γεμίσει όλα τα κόμματα κι οι σχηματισμοί ΠΑΣΟΚους κι εμείς στο ΠΑΣΟΚ συνεχίζουμε να τρωγόμαστε γι’ αυτούς που μας έχουν απομείνει· έχει κι η σχιζοφρένεια τα όριά της, ρε σύντροφοι [τι «σύντροφοι», πάει κι αυτό, το κάψαμε…]
Βγείτε, τολμώ, λοιπόν, να προτείνω, έξω στο φως, κοιτάξτε δίχως φόβο το φως του ήλιου και πείτε του μια καλημέρα. Αν μπορούμε και κυκλοφορούμε σήμερα κι έχουμε τις ζωές όπως τις έχουμε -δεν είναι τέλεια, αλλά είμαστε ακόμα εδώ- δεν είναι ούτε γιατί μας έσωσε ο Αλέξης μ’ ένα νόμο κι ένα άρθρο, ούτε γιατί η Νέα Δημοκρατία στάθηκε όλα αυτά τα χρόνια υπεύθυνα απέναντι στην οικονομική κρίση, άλλοι «έβγαλαν τα κάστανα απ’ τη φωτιά» κι εσείς που πηδήξατε σαν τα ποντίκια, αλλά κι όσοι εξακολουθείτε μονότονα μέσα – έξω τη γκρίνια, πάρτε μια ανάσα· ν’ ανασάνουμε.
Να γίνουν αυτές οι εκλογές, οι παρεξηγημένες κι αδιάφορες «Ευρωεκλογές» άλλων εποχών, ένα γεγονός επιστροφής στην πολιτική κανονικότητα, ένα γεγονός ολικής επιστροφής του ΠΑΣΟΚ ως ισχυρή πολιτική δύναμη της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, ένα γεγονός που θα ταράξει το πολιτικό τέλμα, την πολιτική ασφυξία και την κομματική αφασία, ένα γεγονός κόντρα στα δεδομένα που δημιουργεί η ραδιοτηλεοπτική παντοδυναμία κι η καλοστημένη ματαιότητα του αναντικατάστατου πρωθυπουργού.
«Ο φόβος -λένε- φυλάει τα έρμα», αλλά κι «ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται», τους απαντώ…
* Ο Βαγγέλης Βουτσινάκης είναι διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έχει εξειδικευτεί σε θέματα management. Το συγγραφικό του έργο καθορίζεται μέχρι σήμερα από την επιστημονική του κατάρτιση και την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως στέλεχος της δημόσιας διοίκησης. Η ηλεκτρονική του σελίδα «Εκτός Σχεδίου» [www.ektossxediou.com] και τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης προσφέρουν από χρόνια διέξοδο επικοινωνίας στις ευαισθησίες, τους προβληματισμούς και τα ενδιαφέροντά του. Έχει γεννηθεί στο Περιστέρι και κατοικεί στο Χαλάνδρι.
Πατήστε και δείτε τα 7 προηγούμενα άρθρα του Βαγγέλη Βουτσινάκη
