Κάπως έτσι, έχω την αίσθηση ότι αντιμετωπίζεται εκ μέρους των ισχυρών της εποχής και των κάθε λογής «κρατούντων» η διαφορετικότητα, η αντίθετη άποψη, ό,τι ξεφεύγει απ’ αυτό που ονομάστηκε «κανονικότητα» τα τελευταία χρόνια.
Στο όνομα αυτής της «κανονικότητας» επιχειρείται να επιβληθούν στην κοινωνία κανόνες και πρότυπα συμπεριφοράς με μέτρο το φόβο, τη σιωπή και την υποταγή. Στο όνομα αυτής της «κανονικότητας» επιδιώκεται να φαλκιδευτούν και να ελεγχθούν κοινωνικά αντανακλαστικά και ανθρώπινες αντιδράσεις, ώστε να ενεργοποιούνται και να λειτουργούν μονομερώς και πάντα προς την κατεύθυνση που εξυπηρετούνται οι κυρίαρχες τάσεις και απόψεις.
Συμβαίνει και πάλι στις μέρες μας, όπου – για μια ακόμα φορά – η ανθρώπινη ζωή, μετράει διαφορετικά ανάλογα με τη θρησκεία, το λαό, τη γλώσσα, την καταγωγή κι άλλα πολλά κριτήρια που δημιουργήθηκαν απ’ τους ανθρώπους σαν εργαλεία για να ξεχωρίζουν, αλλά και να τους διευκολύνουν να συνυπάρχουν·για να διαφέρουν, αλλά και να τους υπενθυμίζουν ότι μοιάζουν.
Η απόλυτη καταδίκη των απόψεων που διαφοροποιούνται από την κυρίαρχη αντίληψη «με το Ισραήλ», παραβλέπει αυτό ακριβώς το κρίσιμο στοιχείο της ανθρώπινης συνοχής, το βασικό μέγεθος, την απόλυτη αξία: τη ζωή.
Με γνώμονα το ποιος «ήρξατο χειρών αδίκων» τεμαχίζεται η μακραίωνη βίαιη ιστορική ροή από μια εκρηκτική επικαιρότητα και χρησιμοποιούνται αποτρόπαια γεγονότα σαν «δικαιόμετρα» για να μοιραστεί δίκαια το δίκαιο· πόσο άδικο.
Οι ανθρώπινες ζωές που χάνονται, παραμερίζονται, υπάρχουν μόνο σαν περιγραφές, εικόνες μιας μετάδοσης που θέλει θεατές, αποδέκτες και καταναλωτές της μιας αλήθειας, που μοιράζεται σαν fast food, πακέτο, για το θυμικό και το συναίσθημα, εικόνες έτοιμες για να προκαλέσουν την αποδεκτή αντίδραση, να αθροιστούν σε μια κατασκευασμένη σιωπηλή πλειοψηφία.
Μα, πόσο δίκιο ή άδικο μπορεί να χωρέσει πια, σ’ ένα άπνοο παιδικό κορμί;
«Να τελειώνουμε!…» με την αριστερά, τους ανένταχτους, τους ριζοσπάστες, τους διανοούμενους, με όποιον, τέλος πάντων, επιμένει να σκέφτεται διαφορετικά και να ερμηνεύει τη ζωή και τα γεγονότα της έξω από το πλαίσιο που διαμορφώνει η κρατούσα αντίληψη, η σύγχρονη «κανονικότητα», για όποιον διακατέχεται ακόμα από ντεμοντέ ιδεολογίες κι αναχρονιστικές αξίες· για όποιον αντιστέκεται στη «γραμμή».
Ένας αλλόκοτος σύγχρονος καθωσπρεπισμός, ένα βαρετό κι ομοιόμορφο στυλ συμπεριφοράς, αδιάφορο κι απόμακρο απ’ τις ευαισθησίες της ανθρώπινης ανάγκης, ξένο σώμα στα σπλάχνα της κοινωνίας, αποκομμένο απ’ την ιδέα της αλλαγής κι εχθρικό απέναντι στη συλλογική δράση, ομογενοποιεί συμπεριφορές και κονιορτοποιεί, σαν κοινωνικός ολετήρας, ό,τι -γενιές πίσω- ο μόχθος, ο αγώνας κι η αγωνία των ανθρώπων για λευτεριά, δημοκρατία και δικαιοσύνη, έχουν κερδίσει· γράφει και ξαναγράφει την Ιστορία.
Οι σύγχρονοι γραφιάδες -κι από κοντά τα μέσα και τα έξω των δικτύων- δουλεύουν ολημερίς, οι κάμερες «γράφουν», μα, πνιγμένοι απ’ το δίκιο τους, κάνουν πως δεν βλέπουν, ότι κάθε οβίδα που τρυπά τα στέρφα χώματα της Γάζας τον τάφο όλων μας ανοίγει κι όλα τα φαντάσματα του παρελθόντος, όσα στοίχειωσαν μια και δυο φορές την ανθρωπότητα κι όσα απωθούσαμε και ξορκίζαμε τα καλά χρόνια σαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας, στέκουν αμείλικτα κι εκδικητικά μπρος μας σε απευθείας σύνδεση απ’ την κόλαση.
«Να τελειώνουμε!…» Πόσο απειλητικό και πόσο απάνθρωπο…
[Κι όμως, αυτή τη φορά, είμαστε μόνο στην αρχή αυτού του τέλους, εγώ νομίζω]
* Ο Βαγγέλης Βουτσινάκης είναι διδάκτορας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και έχει εξειδικευτεί σε θέματα management. Το συγγραφικό του έργο καθορίζεται μέχρι σήμερα από την επιστημονική του κατάρτιση και την επαγγελματική του σταδιοδρομία ως στέλεχος της δημόσιας διοίκησης. Η ηλεκτρονική του σελίδα «Εκτός Σχεδίου» [www.ektossxediou.com] και τα μέσα κοινωνικής
δικτύωσης προσφέρουν από χρόνια διέξοδο επικοινωνίας στις ευαισθησίες, τους προβληματισμούς και τα ενδιαφέροντά του. Έχει γεννηθεί στο Περιστέρι και κατοικεί στο Χαλάνδρι.
Πατήστε και δείτε τα 2 προηγούμενα άρθρα του Βαγγέλη Βουτσινάκη
