Δεν είναι η πρώτη φορά που στο δημόσιο λόγο τίθεται το ζήτημα της διεξαγωγής ψυχομετρικών τεστ πριν από την πρόσληψη στο Δημόσιο.
Σε ότι αφορά ειδικότερα την πρόσληψη των εκπαιδευτικών, προτάσεις για διεξαγωγή τεστ προσωπικότητας και δεξιοτήτων πριν από την πρόσληψή τους είχαν έρθει παλαιότερα με τη μορφή ερώτησης και στην ελληνική βουλή.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι στο βαθμό που τέτοιου είδους μέτρα οδηγούν στην επιλογή των «ικανότερων» – ή των πλέον «συγκροτημένων προσωπικοτήτων» -, θα έπρεπε να επεκταθούν και σε όλους όσους ασκούν διοίκηση σε ιεραρχικά ανώτερο επίπεδο και επηρεάζουν με τις αποφάσεις τους τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Δηλαδή σε Υπουργούς και Γενικούς Γραμματείς υπουργείων, Προέδρους και Διευθύνοντες συμβούλους Δημοσίων οργανισμών και φορέων κ.ά.
Είναι όμως τέτοια μέτρα αρκετά για να αντιμετωπιστούν αστοχίες, λάθη και χρόνιες παθογένειες του δημόσιου τομέα;
Όσο ικανός και αν είναι για παράδειγμα ο Πρόεδρος του εξεταστικού κέντρου του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ -για να αναφερθούμε σε μία πρόσφατη περίπτωση- , δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το γεγονός ότι τα φωτοτυπικά δεν επαρκούν ή (και) δεν λειτουργούν ή ότι δεν αναπαράγουν τις γραμμοσκιάσεις…
Αναλογικά, για την πρόσληψη των εκπαιδευτικών αρκεί να θέσει κάνεις το ερώτημα, εάν η επιτυχία ενός εκπαιδευτικού σε τεστ προσωπικότητας μπορεί από μόνη της να βελτιώσει τη σημερινή εικόνα του σχολείου.
Ομοίως, εάν η θετική αξιολόγηση ενός εκπαιδευτικού μετά από την παρακολούθηση δύο -σκηνοθετημένων- ωρών διδασκαλίας από το σύμβουλο εκπαίδευσης και η συμπλήρωση μίας checklist 63 (!!) κριτηρίων θα βελτιώσει την εκπαίδευση σε ένα σχολείο που πάσχει από διοικητισμό και γραφειοκρατία, συγκεντρωτισμό, υποχρηματοδότηση, απουσία υποδομών, ουσιαστικής επιμόρφωσης, ανθρώπινων και υλικών πόρων.
Είναι λοιπόν προφανές ότι το περικείμενο (με την έννοια του συνόλου των συνθηκών μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ένας οργανισμός), πρέπει να είναι προτεραιότητα σε μία ειλικρινή προσπάθεια ανατροπής μιας δυστοπικής πραγματικότητας της ελληνικής διοίκησης.
Σε μία κοινωνία που εναγώνια ζητά προτάσεις που μπορούν αποτελεσματικά να αντιμετωπίσουν την ανικανότητα και την αναξιοκρατία στη δημόσια διοίκηση, ιδέες όπως αυτή των ψυχομετρικών τεστ ακούγονται ευχάριστα.
Είναι μάλιστα πιθανό να φέρουν δημοφιλία στον/στην Υπουργό που τις εισηγείται (ενίοτε σε προεκλογικές περιόδους φέρνουν και ψήφους)…
Το βασικό όμως ερώτημα είναι εάν και κατά πόσον τέτοιες ενέργειες στοχεύουν πράγματι στην βελτίωση των πραγμάτων και όχι στον εντυπωσιασμό και εάν η εφαρμογή τους αρκεί για την ανατροπή του εκφυλισμού και της χρόνιας δυσλειτουργίας της Ελληνικής διοίκησης.
* Ο Ανδρέας Παπαδαντωνάκης είναι Φιλόλογος, μέλος του Δ.Σ. της Ο.Λ.Μ.Ε., εκπρόσωπος της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (Π.Ε.Κ.)
