Μάκης Γιομπαζολιάς*: Η τραγωδία των Τεμπών και οι Γιώργηδες

Τι σχέση έχει, θα πείτε, ένα όνομα με την τραγωδία, που έκοψε βίαια το νήμα της ζωής 57 ανθρώπων, κυρίως νέων, μαύρισε ανεξίτηλα τις ψυχές των οικογενειών τους και μας έχει συνταράξει όλους ?
Για μένα έχει. Γιατί σχετίζεται με την σιωπηρή στάση μου, για το ανείπωτο θανατικό που μας βρήκε στα Τέμπη. Και απαντάει στην τιμή που χρωστάω σε τρείς Γιώργηδες, που έχω χάσει αλλά δεν έχω ξεχάσει. Γιατί χαράκωσαν το είναι μου. Και διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μου.

1.- Ο πατέρας μου, μανάβης στο Περιστέρι, πολύτεκνος πρόσφυγας, λιγομίλητος, μετρούσε τα λόγια του. Η πολυτιμότερη συμβουλή του ήταν : Την ώρα του κακού, σιωπούμε, τιμώντας, σεβόμενοι και σκεπτόμενοι. Μετά ψάχνουμε, να μάθουμε και να καταλάβουμε. Και μετά μιλάμε λίγο, ανθρώπινα, λογικά και σιγά. Και όποιοι μας ακούσουν. Μπορεί να μην κερδίσουν σπουδαία αλλά δεν θα χάσουν σοβαρά. Και εμείς θα συμβάλουμε, δεν θα προσβάλουμε και δεν θα αυτοεξευτελιστούμε.
Με αυτήν την πατρική συμβουλή αντιμετωπίζω, ανθρώπινα και δημοσιογραφικά και την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών. Τώρα σεβασμός και σιωπή. Δεν υπάρχουν λόγια, για αυτό που έγινε, για εκείνους που χάθηκαν και για αυτούς που τους έχασαν. Βλέπω, ακούω και ψάχνω. Δεν λείπει άλλωστε ο λόγος μου μέσα σε αυτόν τον γενικό χαμό. Θα μιλήσω, όταν έχω κάτι ουσιώδες να πω. Και όταν η περίσκεψη θα έχει αφήσει πίσω τους κρωγμούς, από τα «μνημόσυνα» της προβολής, τους ξερόλες, τα δημόσια ξεκατινιάσματα, τους κούφιους πολιτικαντισμούς και τους λογής γελωτοποιούς.

2.- Ο Γιώργος Ρωμαίος, δάσκαλος μου στην δημοσιογραφία, στον συνδικαλισμό, στην πολιτική και στην ζωή. Ικανός στο δύσκολο επάγγελμα μας. Σοβαρός και χαμηλών τόνων μέχρι παρεξηγήσεως. Ευαίσθητος και βαθύτατα ιδεολόγος. Αλλά και ριψοκίνδυνα τολμηρός, όταν μαζί με τους Βούλτεψη και Μπέρτσο αποκάλυπταν το παρακράτος, που σκότωσε τον Γρηγόρη Λαμπράκη.
Δύο περιστατικά που αποδεικνύουν τον άνθρωπο :
** Είμαστε και οι δύο στο ίδιο κόμμα, όταν εκείνος ήρθε γενικός διευθυντής στην ΕΡΤ και εγώ μετακινήθηκα, από το κρατικό ραδιόφωνο, όπου ήδη εργαζόμουν, σε κρίσιμο τμήμα της τηλεόρασης. Με φώναξε την πρώτη ημέρα και μου ξεκαθάρισε. Άλλο το κόμμα και άλλο η δημοσιογραφία. Να κάνετε την δουλειά σας. Εάν αντιμετωπίσετε οποιαδήποτε παρέμβαση, να έρθετε σε μένα. Και εάν εγώ παρέμβω αντιδημοσιογραφικά στην δουλειά σας, να μην με ακούσετε και να κάνετε το δεοντολογικά σωστό. Λοιπόν, ουδέποτε παρενέβη στην δουλειά μας, όσο ήταν γενικός διευθυντής.
** Σε ένα μαγαζί, όπου είχα κάποιο ρόλο, ήρθε αργά ένα βράδυ να διασκεδάσει. Προσφέρθηκα να τον εξυπηρετήσω, γιατί είχε κόσμο και καθόλου κενά καθίσματα. Με έκοψε. Δεν θέλω καμία διακριτική αντιμετώπιση, θα φύγω σε λίγο άλλωστε. Έμεινε όρθιος μέχρι πολύ αργά.
Αυτός ήταν ο Γιώργος Ρωμαίος. Ο δημοσιογράφος. Ο δάσκαλος μου. Ο φίλος μου. Ο πολιτικός σύντροφος μου. Ο γενικός διευθυντής μου. Όρθιος σε όλη την ζωή του μέχρι πρόσφατα που έφυγε.

3.- Ο Γιώργος Σταματάκης, νέο παλληκάρι τότε, ήταν στην ΚΝΕ. Και μεταδικτατορικά έγινε πρόεδρος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΦΕΕ, όταν εγώ έκανα ρεπορτάζ φοιτητών και πολιτικών νεολαιών στην «Ελευθεροτυπία». Ερχόταν συχνά στην εφημερίδα και γίναμε φίλοι. Με εντυπωσίαζε, με την δυσανάλογη με την ηλικία του σοβαρότητα και ευφυΐα του, τις γνώσεις του στα νομικά που σπούδαζε και την απουσία ξύλινων τσιτάτων στον λόγο του. Παρά τα παντελόνια -καμπάνα και τα αλα «μπήτλς» πυκνά μαλλιά του.
Ήταν εποχή που το φοιτητικό κίνημα έκανε αγώνα και εναντίον καθηγητών που είχαν προηγουμένως στενές σχέσεις με το χουντικό καθεστώς. Η περιβόητη αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια. Περίεργοι οι δημοσιογράφοι του φοιτητικού ρεπορτάζ πήγαμε σε εκδήλωση του Πανεπιστημίου Αθηνών, για να βγάλουμε «λαυράκι» καθώς μάθαμε, ότι θα μιλούσε και ο πρόεδρος της ΕΦΕΕ.
Όταν ήρθε η σειρά του, ο Γιώργος ανέβηκε στο βήμα κουστουμαρισμένος, καλοχτενισμένος. Μείναμε με ανοιχτό το στόμα βλέποντας και ακούγοντας τον. Από τον μεστό και χωρίς τσιτάτα και ύβρεις λόγο του, κρατώ στην μνήμη μου τρία στοιχεία, που μας εντυπωσίασαν. Το «σεβαστοί μας πανεπιστημιακοί δάσκαλοι», που είπε πολλές φορές. Το «μας ενώνει όλους η αξία της μάθησης, που ξέρουμε να βάζουμε πάνω από τις όποιες πολιτικές διαφορές». Και το « οι φοιτητές του αγώνα, της γνώσης και της ωριμότητας δεν συγχέουμε την ευφυία με την τριχοφυία».
Το ίδιο βράδυ ήρθε στην εφημερίδα, για να μου ζητήσει να τονίσω στο ρεπορτάζ αυτές τις αναφορές του λόγου του. Και μου αποκάλυψε, ότι είχε εξουσιοδοτηθεί από το ΚΣ της ΕΦΕΕ για την ομιλία, ότι την είχε γράψει μόνος του και ότι δεν τον ενδιέφεραν όποιοι τυχόν διαφωνούσαν με αυτά που είπε, ακόμη και από το κόμμα του.
Ο Γιώργος, που δεν έκανε τα πάντα λαμπρά στην ζωή του, όπως όλοι μας, έγινε πάντως ένας λαμπρός νομικός. Με τίμησε με διαχρονική φιλία. Και δεν άλλαξε τις απόψεις του, για την πολιτική, την γνώση και την ωριμότητα μέχρι το πρόσφατο τέλος της ζωής του.

Υ.Γ. : Ο πατέρας μου Γιώργος ήταν στην ΕΔΑ. Ο Γιώργος Ρωμαίος στο ΠΑΣΟΚ. Ο Γιώργος Σταματάκης στο ΚΚΕ. Και ο φίλος μου Άγγελος Μοσχονάς , που τίμησα με προηγούμενη ανάρτηση μου, ήταν από νέος στην Ν.Δ. Είχαν όλοι τους ένα κοινό : Ουδέποτε μπέρδεψαν την ευφυία με την τριχοφυία..!

* Ο Μάκης Γιομπαζολιάς είναι δημοσιογράφος και νομικός, εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής και Γενικός Γραμματέας του Ομίλου Πολιτικής Σκέψης ΑΚΤΙΔΑ

Πατήστε και δείτε τα 67 προηγούμενα άρθρα του Μάκη Γιομπαζολιά