Ο θάνατος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου και η ταφή του στο Τατόι ως ιδιώτης σφραγίζει το τέλος του ιστορικού κύκλου της μοναρχίας στη χώρα μας, που είχε κλείσει οριστικά και αμετάκλητα με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 1974 όταν το 69,2% του εκλογικού σώματος τάχτηκε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας. Η χρονιά εκείνη αποτελεί ουσιαστικά και την έναρξη μιας μακράς δικαστικής διαμάχης με το ελληνικό δημόσιο για την περιουσία της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας, που ολοκληρώθηκε το 2002 με την καταβολή στον Κωνσταντίνο ποσού ύψους 13,7 εκατ. ευρώ ως αποζημίωση, με απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, παρ’ ότι αυτός είχε ζητήσει γύρω στα 160 εκατομμύρια.
Κορυφαία πολιτική πράξη σε αυτή τη διαδρομή των 28 χρόνων αποτελεί αναμφίβολα ο νόμος 2215/1994 της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου, βάσει του οποίου απαλλοτριωνόταν η βασιλική περιουσία και αφαιρούνταν η ελληνική ιθαγένεια από τον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ, όπως αποκαλούνταν, και τα μέλη της οικογένειας του. Επιπρόσθετα, με τον ίδιο νόμο καταργούνταν προηγούμενη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, που αναγνώριζε στον Κωνσταντίνο ιδιοκτησιακά δικαιώματα στη βασιλική περιουσία.
Ειδικότερα, με το συγκεκριμένο νόμο, «Ρύθμιση θεμάτων της απαλλοτριωμένης περιουσίας της έκπτωτης βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας», η κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου ουσιαστικά επικύρωνε την απαλλοτρίωση της βασιλικής περιουσίας από τη Χούντα το 1973. «Ανήκει στο Ελληνικό Δημόσιο, κατά κυριότητα, νομή και κατοχή η ακίνητη και κινητή περιουσία του έκπτωτου Βασιλιά Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ και των μελών της πρώην βασιλικής οικογένειας, που περιγράφεται στο ν.δ. 225/1973 “Περί απαλλοτριώσεως ακινήτου και κινητής περιουσίας του τέως Βασιλέως και μελών της βασιλικής οικογένειας”, που διατηρήθηκε σε ισχύ με τα άρθρα 1 και 2 της Συντακτικής Πράξης της 1/1.8.1974 και με το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος της 8.12.1974, με το οποίο καθορίστηκε η μορφή του Πολιτεύματος και το οποίο ενσωματώθηκε στις διατάξεις των άρθρων 1 και 110 παρ. 1 του Συντάγματος… Ως προς τα πράγματα που ανήκαν κατά κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο, η συντέλεση της απαλλοτρίωσης κατά το ν.δ. 225/1973 νοείται ως επαναφορά των πραγμάτων αυτών στη νομή, κατοχή και χρήση του Ελληνικού Δημοσίου».
Σύμφωνα με τις σχετικές προβλέψεις, «το ακίνητο MON ΡΕΠΟ (MON REPOS), που βρίσκεται στην Κέρκυρα παραχωρείται κατά κυριότητα στο Δήμο Κερκυραίων. Η έπαυλη που βρίσκεται σε αυτό θα χρησιμοποιείται ως μουσείο ή για την πραγματοποίηση πολιτιστικών εκδηλώσεων ή για άλλους συναφείς σκοπούς, οι οποίοι εναρμονίζονται με το χαρακτήρα και τη φύση του κτήματος τούτου ως αρχαιολογικού χώρου και ιστορικού τύπου, όπως ειδικότερα καθορίζεται με απόφαση του Υπουργού Πολιτισμού». Παράλληλα, τα κτήματα στο Τατόι και στο Πολυδένδρι Αγιάς Λάρισας περιέρχονταν στη διοίκηση και διαχείριση του τότε υπουργείου Γεωργίας με την ευθύνη και την επιμέλεια συντήρησης, διαχείρισης και λειτουργίας των ιστορικών μνημείων, που βρίσκονταν μέσα σε αυτά, να ανατίθεται στο υπουργείο Πολιτισμού.
Οι προϋποθέσεις για να πάρουν οι Γλύξμπουργκ ιθαγένεια… δια χειρός Ανδρέα Παπανδρέου
Ο Ανδρέας Παπανδρέου έθετε 3 προϋποθέσεις για την αναγνώριση ελληνικής ιθαγένειας στον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο ακυρώνοντας του το ελληνικό διαβατήριο. «Ελληνική ιθαγένεια στον Κωνσταντίνο Γλύξμπουργκ και στα μέλη της οικογένειας του, μετά τη λήξη της ισχύος του ιδιαίτερου νομικού καθεστώτος που διείπε την ιθαγένεια τους πριν τη μεταβολή της μορφής του πολιτεύματος, αναγνωρίζεται και αποδεικνύεται μόνον εφόσον συντρέχουν σωρευτικά οι ακόλουθες προϋποθέσεις:
Η εισηγητική έκθεση και σχέδιο νόμου του 1994
Αναφορικά με τα κτήματα στο Τατόι και στο Πολυδένδρι, «είναι στο σύνολό τους σχεδόν, δάση και δασικές εκτάσεις, ανήκουσες κατά τεκμήριο κυριότητας στο Δημόσιο, χωρίς να έχει γίνει ποτέ καμιά διοικητική ή δικαστική αναγνώριση κυριότητας υπέρ της βασιλικής οικογένειας, σε όλη την ιστορική διαδρομή του θεσμού της βασιλείας στην Ελλάδα. Το κτήμα ΜΟΝ ΡΕΠΟ (MON REPOS) Κέρκυρας, με τα κτίσματα πάνω σε αυτό, παραχωρήθηκε στη βασιλική οικογένεια, μετά την ένωση της Επτανήσου με την Ελλάδα, από το τότε Επαρχιακό Συμβούλιο Κερκυραίων, για να χρησιμοποιείται απ’ αυτήν ως βασιλικά ανάκτορα, χωρίς να έχει βρεθεί και αναγνωριστεί από το Ελληνικό Δημόσιο, τίτλος απόκτησης κυριότητας τούτου από τη βασιλική οικογένεια. Κατά την ίδια λογική, στις καμπές της Ελληνικής Συνταγματικής Ιστορίας και πιο συγκεκριμένα στις καμπές του λεγόμενου “πολιτειακού” ζητήματος, η μεταβολή της μορφής του πολιτεύματος, η έκπτωση της δυναστείας και η επιβολή της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, είχε άμεσες νομικές επιπτώσεις στο νομικό καθεστώς της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας».
Όπως αναφερόταν στην εισηγητική έκθεση, «η νομική τύχη της λεγόμενης βασιλικής περιουσίας εξαρτήθηκε από το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος για τη μορφή του πολιτεύματος, που προκηρύχθηκε από την Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας και διεξάχθηκε στις 8-12-1974. Για το λόγο αυτό, στο μεταξύ διάστημα, η “βασιλική περιουσία” δεν αποδόθηκε στον έκπτωτο βασιλιά και την οικογένειά του, ως δήθεν ιδιωτική τους περιουσία, αλλά τέθηκε υπό ειδικό μεταβατικό καθεστώς διοίκησης και διαχείρισης… Συνεπώς μετά τον οριστικό καθορισμό της αβασίλευτης μορφής του πολιτεύματος, που συνιστά μη υποκείμενη σε αναθεώρηση δέσμη διατάξεων του ισχύοντος Συντάγματος του 1975, η λεγόμενη βασιλική περιουσία εξακολούθησε να είναι στο σύνολό της αναγκαστικά απαλλοτριωμένη υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου. Νομική βάση της απαλλοτρίωσης αυτής είναι τώρα πλέον και σε τελική ανάλυση το ίδιο το Σύνταγμα του 1975».
Είχε προηγηθεί το 1979 η παράδοση της βασιλικής περιουσίας «στον εκπρόσωπο της λεγόμενης “βασιλικής οικογενείας”, κατά εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή του ισχύοντος συνταγματικού και νομοθετικού πλαισίου. Στη συνέχεια ο έκπτωτος βασιλιάς και τα μέλη της οικογένειάς του άρχισαν ή συνέχισαν να προβαίνουν σε δηλώσεις φόρου κληρονομίας, ακίνητης περιουσίας ή εισοδήματος σε σχέση με την περιουσία. Άνοιξαν φορολογικές δίκες, προέκυψαν διαφορές και άρχισαν επαφές και διαπραγματεύσεις που δεν ολοκληρώθηκαν. Ίσως, για το λόγο αυτό, το ζήτημα της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης δεν είχε τεθεί στην ιστορική και συνταγματική του βάση, βρισκόταν όμως πάντοτε σε εκκρεμότητα και η Βουλή των Ελλήνων, ως όργανο της νομοθετικής εξουσίας, δεν είχε διατυπώσει τη βούλησή της στο πλαίσιο του Συντάγματος».
Οικογένεια Γλύξμπουργκ «αλλογενής»: Η αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας
Πηγή: reader.gr
Με ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ - Κινήματος Αλλαγής, Νίκος Ανδρουλάκης,…
H διεθνής κοινότητα παρακολουθεί με αγωνία την κλιμάκωση στον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας μετά και τη…
Η δρομολόγηση κοινών δράσεων και πρωτοβουλιών που θα συμβάλλουν στην αναβάθμιση των πολιτικών πρόληψης στον…
Τις προηγούμενες ημέρες, με αφορμή το “4th Parliamentarian Forum: Strategies Against the Far Right” του…
Ανακοίνωση εξέδωσε ο δήμος Αθηναίων, σχετικά με το σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος και τις εργασίες καθαρισμού και συντήρησής…
Τη δημιουργία μιας αξιόπιστης εναλλακτικής έναντι της Νέας Δημοκρατίας έθεσε ως προτεραιότητα του ΠΑΣΟΚ ο…