Δήλωση Ζέφης Δημαδάμα για την Παγκόσμια Ημέρα Εξάλειψης της βίας κατά γυναικών

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της Βίας  κατά των Γυναικών (25 Νοεμβρίου), καθώς και τα ανησυχητικά, αυξανόμενα κρούσματα περιστατικών ενδοοικοογενειακής βίας σε όλο τον κόσμο, η αντιπρόεδρος γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PES Women) και πρόεδρος του παραρτήματος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ) στην Αθήνα Ζέφη Δημαδάμα προέβη στην παρακάτω δήλωση:

«Κάθε χρόνο ο ίδιος αιφνιδιασμός, κάθε χρόνο ξανά και ξανά αριθμοί, στατιστικά που αποτυπώνουν το μέγεθος της  ατελείωτης βίας που υπάρχει γύρω μας με θύματα γυναίκες, γυναίκες ενήλικες, μικρά κορίτσια, ηλικιωμένες, γυναίκες ΑΜΕΑ, γυναίκες πρόσφυγες, γυναίκες και κορίτσια στην Ουκρανία στον πόλεμο, στην Ασία, στην Αφρική, στο διπλανό διαμέρισμα, στο χωρίο μας, στη γειτονιά μας, στη χώρα μας.  
 Φέτος με τη θύελλα των καταγγελιών για ατελείωτη βία σε δομές, ιδρύματα, για τραγικά περιστατικά ακραίας ενδοοικογενειακής βίας, μαστροπείας, παιδικής πορνογραφίας η 25η Νοεμβρίου Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας γυναικών γίνεται ίσως ακόμη περισσότερο τραγική.
Ανησυχητικά υψηλά και πάλι τα παγκόσμια δεδομένα για τις γυναικοκτονίες με περισσότερα από τα μισά θύματα γυναίκες να έχουν δολοφονηθεί από σύζυγο, σύντροφο ή άλλο συγγενή. Μια έκθεση που δημοσιεύθηκε λίγες μέρες πριν (ΟΗΕ) έδειξε ότι 45.000 γυναίκες και κορίτσια από τις 81.100 παγκοσμίως το 2021 – δολοφονήθηκαν  από τον σύζυγο, τον σύντροφο ή άλλο συγγενή τους. 
Η βία κατά των γυναικών πρέπει επιτέλους να εξαλειφθεί. Πρωτίστως όμως για να σταματήσουμε όλες τις μορφές δολοφονιών γυναικών και κοριτσιών που σχετίζονται με το φύλο, πρέπει να πούμε τη δολοφονία γυναικών λόγω φύλου με το όνομα της «γυναικοκτονία» και να μετρήσουμε κάθε θύμα, ώστε να μπορέσουμε να σχεδιάσουμε καλύτερες και πιο αποτελεσματικές αντιδράσεις πρόληψης και καταστολής. Γιατί δεν μετράμε, δεν καταγράφουμε πολλές ακόμη γυναικοκτονίες, όπως π.χ. όταν μια γυναίκα αυτοκτονεί μετά από βιασμό ή ένα κορίτσι που είναι έγκυος λόγω βιασμού πεθαίνει κατά τη διάρκεια του τοκετού; 
Ταυτόχρονα απαιτείται να διασφαλίσουμε την «εύκολη αλλά τόσο σημαντική διέξοδο» από τον εφιάλτη της βίας για κάθε γυναίκα στην επαρχία, στο κέντρο της πόλης, στον καταυλισμό, σε κάθε τομέα της ζωής, να την προφυλάξουμε και να  διασφαλίσουμε δηλαδή την οικονομική ανεξαρτησία στην ίδια και στα παιδιά της.
Η διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, η καχεξία των θεσμών, αλλά και η “κουτσομπολίστικη” αναφορά ιστοριών βίας ή δολοφονιών κατά γυναικών από τα μέσα ενημέρωσης (τη σκότωσε γιατί την “υπεραγαπούσε”, τον προκαλούσε αυτή /victim blaming)) οδηγεί στην «κανονικοποίηση» των φαινομένων και στην διαιώνιση τους. 
Επομένως, χρειαζόμαστε άμεσα γενναίες υπερκομματικές παρεμβάσεις, με την επικαιροποίηση του Εθνικού Σχεδίου για την αντιμετώπιση και εξάλειψη της έμφυλης βίας, μακριά από την παγίδα της ξύλινης κομματικής αντιπαράθεσης χωρίς κανένα αποτέλεσμα για την ανακούφιση των θυμάτων ή την τιμωρία των θυτών που πρέπει να είναι ο τελικός μας στόχος.»