Είναι σαν όνειρο εξωπραγματικό! Από εκείνα που σε κάνουν να ξυπνάς τη βαθιά νύχτα από εφιάλτες… Είναι δυνατό να συμβαίνουν όλα αυτά τα αμέτρητα, παράλληλα, δυσάρεστα και θλιβερά γεγονότα; Τα ακούμε, τα διαβάζουμε, τα βλέπουμε, τα αισθανόμαστε, τα υφιστάμεθα συλλογικά. Και θα πρόσθετα πως αυτή η αίσθηση δεν περιορίζεται μόνο στα καθ’ ημάς αλλά και παγκόσμια
Το λένε όλοι, πως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είναι η χειρότερη γενικευμένη κρίση στην Ευρώπη και ίσως στον Πλανήτη Γη.
Πώς μπορεί να διαψευσθεί μια τέτοια κοινώς ομολογούμενη παραδοχή, που αποκαλύπτει την ανικανότητα δ ι α χ ε ί ρ ι σ η ς της ονομαζόμενης «Παγκόσμιας Ισορροπίας», από τις μεταπολεμικές γενιές των αποφοίτων Πανεπιστημίων, Πολυτεχνείων, Τεχνικών Σχολών, Φιλοσοφικών, Μουσικών, Εικαστικών, Θεατρικών, Παραστατικών Τεχνών, κλπ.
Τόσες γενιές μορφωμένες (της μεταπολεμικής εποχής) δεν κατάφεραν να πάρουν τα τόσα μηνύματα που άφησαν οι συμφορές των δυο προηγούμενων Πολέμων τού 20ού αιώνα.
Θαρρείς και είμαστε θεατές μιας τραγελαφικής παγκόσμιας συνομωσίας· εμείς από δω, αυτοί από ‘κει, πιο πέρα οι άλλοι, πιο κάτω εκείνοι…
Εμείς, αυτοί, οι άλλοι, εκείνοι! Δεν γνωρίζει κανένας μας, ακόμα και το ποιοι είμαστε «εμείς»· το δικό μου συμπέρασμα είναι πως δεν υπάρχουν πολίτες με π ρ ό σ ω π α (με μύτη, μάτια, χείλια, αφτιά, όπως τα γνωρίζουμε)· αντ’ αυτών, ένας ξεσαλωμένος τραμπικός-πουτινικός τραμπούκικος ό χ λ ο ς, ένας π ο λ τ ό ς, που μας προέκυψε μετά τις τόσες δεκαετίες που πέρασαν από την εμπειρία του Πολέμου, με αποκλειστική μέριμνα το λάιφ στάιλ και τα μπικικίνια· το χρήμα, το μαύρο κέρδος, τις αποταμιεύσεις, τις offshore, τα ακίνητα, τα μερίσματα, τις διαπλοκές, τις τραπεζικές συναλλαγές, τα δάνεια, τα ομόλογα, τα επιτόκια, τις προσαυξήσεις!!!
«Το κουρδιστό πορτοκάλι» του Κιούμπρικ δεν είναι πια μια προφητική και δυστοπική ταινία. Είναι εδώ! Η πραγματικότητα και η καθημερινότητά μας.
Ένας κόσμος αληθινός, παράλογος και ανήθικος που εκμεταλλεύθηκε την κάθε ευκαιρία, ακόμα και την πιο μικρή… χαραμάδα, για να εισχωρήσει σε ανώτατα κυβερνητικά και πολιτικά κλιμάκια, σε κοινωνικά δίκτυα και ΜΜΕ σε υψηλές γνωριμίες και διασυνδέσεις, τα γνωστά κονέ…
Μήπως υπερβάλλω; Έχω την εντύπωση πως η πεμπτουσία, η γνώση και η σοφία που μας κληροδότησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ουδόλως έγινε αντιληπτή! Η παγκόσμια κοινότητα προχώρησε και πάλι χωρίς συνείδηση, χωρίς αιδώ. Αίμα, ανισότητες, καταστροφές, προσφυγικές ροές, από πεινασμένους, ανέστιους κι απελπισμένους ανθρώπους, βλέπουμε και πάλι σε έναν κόσμο που αδυνατεί να αντιληφθεί την α υ τ ο κ α τ α σ τ ρ ο φ ή, κάνοντας χαρακίρι.
Με την ανισορροπία αυτή να είναι πανταχού παρούσα, πώς θα απομακρυνθούμε απ’ όλα αυτά τα τραγικά που συμβαίνουν μπροστά μας; Πώς μπορούμε να τα αποφύγουμε, πώς γίνεται να μην είμαστε ΟΛΟΙ μέρος αυτής της κρίσης; Ποιος από μας θα σκεφτεί και θα πιστέψει πως η γνώση και ο πολιτισμός θα απομακρύνουν τον κόσμο από τη γενικότερη απελπισία;
Ο χθεσινός μικρός ή μεγάλος βιαστής, ο σημερινός, ο αυριανός, θα υπάρχει πάντα, όσο η Παιδεία δεν συνδέεται με τους πολίτες. Ένας μακάβριος χορός, γύρω τριγύρω, μας περικυκλώνει. Αθώα θύματα από έλλειψη τροφής, από βομβαρδισμούς, γυναίκες που βιώνουν πολύμορφη βία, ανήμποροι που βασανίζονται· άνθρωποι των οποίων τα δίκαια καταπατούνται, όπως των γυναικών στη Μέση Ανατολή κι αλλού, η φρίκη στην Ουκρανία, όπως κι η αντάρα τής ολοένα και διογκούμενης βίας στη δική μας χώρα, μας θυμίζουν καθημερινά πως το ό ν ε ι ρ ο που ανέφερα στην αρχή, δεν είναι ένας απλός εφιάλτης· είναι η διαρκής εγρήγορση, η ανησυχία, ο φόβος μας πως ως κοινωνία, ενσωματωνόμαστε σιγά-σιγά σε έναν ανελέητο και βίαιο κόσμο, ο οποίος έχει μαζέψει-συγκεντρώσει όλη την αγριότητα και τις παραμορφώσεις υπανθρώπων, απομακρυσμένων απ’ το νόημα της όποιας τρυφερότητας, ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και κοινωνικότητας.
Μην περιμένετε αναγνώστες μου να ξυπνήσει το φίδι· το ερπετό αυτό είναι ήδη δίπλα μας και μάλιστα σε πλήρη δ ρ ά σ η…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
