Ζέφη Δημαδάμα*: Οι γυναίκες στο Ιράν και εμείς

Αναζητώντας στοιχεία για την Επιτροπή για τα Δικαιώματα των Γυναικών στα Ηνωμένα Έθνη, συγκλονισμένη από τις μαζικές διαμαρτυρίες των γυναικών στο Ιράν διαπίστωσα ότι το Ιράν παρά το “έμφυλο απαρτχάιντ” εξελέγη το 2021 μέλος στην Επιτροπή των ΗΕ για τα Δικαιώματα των Γυναικών.
Δεν ήταν άραγε γνωστό το 2021  το σκληρό ισλαμικό καθεστώς στο Ιράν του Πρόεδρου Εμπραχιμ Ραϊσι, το οποίο καταπατούσε βάναυσα τα δικαιώματα των γυναικών; Δεν ήταν γνωστή η “αστυνομία ηθών”, η οποία εξαπολύει έως σήμερα επιθέσεις κατά των γυναικών, χαστουκίζοντας τες, χτυπώντας τες με ρόπαλα, συλλαμβάνοντας και κρατώντας τες σε κρατητήρια για ώρες ή μέρες γιατί δεν έχουν φορέσει σωστά το χιντζάμπ ή φαίνεται μια τούφα των μαλλιών τους;
Η υποκρισία περισσεύει… Γιατί τα δάκρυα μας για την 22χρονη αδικοχαμένη Μάχσα Αμίνι  δεν αρκούν, γιατί οι δηλώσεις για καταδίκη των αυταρχικών μεθόδων δεν αρκεί, γιατί οι γυναίκες και τα κορίτσια ήταν και είναι μόνες τους. Και μόνες τους σήκωσαν κεφάλι στο καθεστώς που τις καταδυναστεύει, στην σκληρή πατριαρχεία με κίνδυνο να χάσουν την ίδια τους τη ζωή.
Ήδη στο Ιράν τις τελευταίες μέρες -εν μέσω διαδηλώσεων- γυναίκες πυροβολούνται εν ψυχρώ και χάνουν τη ζωή τους, νέοι και νέες τραυματίζονται από τις αστυνομικές αρχές  στο δρόμο για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Οι πολίτες ήδη αντιμετωπίζουν σχεδόν ολοκληρωτικό μπλακ άουτ στο διαδίκτυο. Είναι ήδη “μπλοκαρισμένο”το Facebook, το Twitter και το YouTube προκειμένου να αποσιωπηθούν οι γενναίες διαμαρτυρίες των γυναικών αλλά και η βάναυση καταστολή τους.
Το Ιράν έχει δει κύματα διαμαρτυριών τα τελευταία χρόνια, κυρίως για μια μακροχρόνια οικονομική κρίση που επιδεινώθηκε από τις δυτικές κυρώσεις που συνδέονται με το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας αλλά και με καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ωστόσο, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι αρχές κατάφεραν να καταπνίξουν τις διαδηλώσεις με τη βία και κανείς διεθνής οργανισμός, κανένα από τα διεθνή κινήματα δεν κατάφερε να σταματήσει αυτόν τον εφιάλτη.
Έχουμε, επομένως, ευθύνη όλοι και όλες μας στην Δύση για την αιματοβαμμένη κατάσταση και ας μην κάνουμε τώρα ότι ξυπνήσαμε από μια “βολική” χειμερία νάρκη και αντιμετωπίζουμε τη δραματική πραγματικότητα. Την πραγματικότητα που κάθε μέρα στο Ιράν και όχι μόνο, δυστυχώς, αντιμετωπίζουν οι πολίτες και ειδικά οι γυναίκες.
Όπως ανέφερε εύστοχα ένα ιρανός οδηγός ταξί σε ένα πρόσφατο ρεπορτάζ: «Από τότε που έμαθα τα νέα για τον άδικο χαμό της Μάχσα σκέφτομαι τις τρεις κόρες μου, σκέφτομαι πότε θα έρθει η σειρά τους να υποστούν τέτοιες τραγικές συνέπειες».
Οι γυναίκες του Ιράν μάχονται μόνες του. Με γενναιότητα, με θάρρος και τόλμη οι γυναίκες κόβουν τα μαλλιά τους, καίνε τα χιτζάμπ, χορεύουν, διαδηλώνουν, φωνάζουν σε ένα καθεστώς που ανά πάσα στιγμή μπορεί να τις συλλάβει, να τις ξυλοκοπήσει και να τις δολοφονήσει.
Σε αντίθεση με αυτό το πάθος για ελευθερία και δημοκρατία διάβασα με θλίψη και απογοήτευση τη δήλωση της Nada Al-Nashif, Αναπληρώτρια Ύπατη Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα: «Ο τραγικός θάνατος του Mahsa Amini και οι ισχυρισμοί για βασανιστήρια και κακομεταχείριση πρέπει να διερευνηθούν άμεσα, αμερόληπτα και αποτελεσματικά από μια ανεξάρτητη αρμόδια αρχή»… Ασχολίαστο.

* Η Ζέφη Δημαδάμα είναι διδάσκουσα στο τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών,  αντιπρόεδρος γυναικών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού κόμματος, μέλος της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, πρόεδρος της ΕΓΕ Αθήνας. 

Δείτε τα 74 προηγούμενα άρθρα και συνεντεύξεις της Ζέφης Δημαδάμα