Ουδείς γνωρίζει πού θα καταλήξει αυτή η μίνι (?) εξέγερση στο Ιράν με αφορμή την «παραβίαση κανόνων» μιας εικοσιδυάχρονης γυναίκας, της Μάχσα Αμίνι, επειδή δεν είχε σκεπάσει τελείως τα μαλλιά με την μαντήλα της. Τη συνέλαβε, άκουσον-άκουσον, η Ιρανική «Αστυνομία Ηθικής» (!!!).
Νιώθω την ανάγκη να αναφωνήσω:
«Θεέ μου, πόσα εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομά Σου και πόσο Σε διασύρουν οι ανά τον κόσμο θεοκράτες!»
Στη συνέχεια, η σύλληψη εξελίχθηκε σε ανάκριση και μετά επήλθε ο θάνατος (στις 16/9/22)…
Σήμερα, που γράφω αυτές τις γραμμές, διαβάζω για πάνω από 30 νεκρούς στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας γι’ αυτό το έγκλημα, με χιλιάδες γυναίκες και άνδρες να αντιδρούν προς το καθεστώς, συμπαραστεκόμενοι παράλληλα στην οικογένειά της.
Οι ηγέτες του θεοκρατικού Ιράν καλύπτονται πίσω από την αμήχανη δικαιολογία πως η «περίπτωση» της Αμίνι ήταν ένα ατυχές… καρδιακό συμβάν, ένα «α τ ύ χ η μ α»!
Φαίνεται καθαρά πως η εξουσία στα θεοκρατικά καθεστώτα επικοινωνεί μυστικά με τον… Ύψιστο, ο οποίος τους αναθέτει την προστασία των πιστών από «προκλήσεις» και «ερεθίσματα» που γενούν «αμαρτωλές» επιθυμίες και φαντασιώσεις μέσα από όλα όσα καλύπτονται από τη μαύρη ολική φορεσιά, που φυλακίζει τη γυναικεία φύση και την ομορφιά της.
Η πορεία των αντιδράσεων είναι άγνωστη, αλλά το μέγεθος της αγανάκτησης θα προστεθεί στις τόσες αμέτρητες προσωπικές αντιστάσεις, αλλά και στα μεγάλα ξεσπάσματα, για τις κοινωνικές παραμορφώσεις που σωρεύονται επί δεκαετίες, από το οπισθοδρομικό καθεστώς.
Δεν θα αναφερθώ στον αυτονόητο και δικαιολογημένο αγώνα των γυναικών σε όλον τον κόσμο, γύρω από θέματα «ηθικής» και ατομικών ελευθεριών· κινητοποιήσεις για δικαιώματα, τα οποία δεν απουσίασαν ποτέ και σε καμία εποχή.
Στο Ιράν όμως, με την πλούσια πολιτιστική παράδοση και όχι μόνο, επικρατεί συσσωρευμένη αγανάκτηση για πολλά! Για την πολιτική και κοινωνική καταπίεση, για την απομόνωση, για τις καθημερινές δυσκολίες, για τον θάνατο ονείρων, επιδιώξεων και προσδοκιών για μια καλύτερη, ποιοτικότερη καθημερινότητα! Ευτυχώς εκδηλώθηκε ένα μεγάλο παγκόσμιο κίνημα συμπαράστασης προς τους Ιρανούς, από γυναίκες και μη, και φυσικά δεν έλειψαν αντίστοιχες εκδηλώσεις στην πατρίδα μας. Εδώ θα αναρωτηθώ: η δική μας Ιερά Σύνοδος, θα βγάλει άραγε μια κάποια ανακοίνωση γύρω από αυτό το έγκλημα ενός άλλου Ιερατείου; Θα είχε πολύ ενδιαφέρον…
Δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ και πάλι στην αφόρητη, διαχρονική υποβάθμιση της γυναικείας οντότητας. Στην Περσία, έχει να κάνει κυρίως με τις αναχρονιστικές αξίες και πρακτικές τού Ιρανικού Ιερατείου· μετά από εκείνη τη συγκλονιστική εξέγερση του 1979, που όμως οδήγησε στο σκοτάδι, το χάος και το βάραθρο τη χώρα, με την ιστορική αλλαγή από τον Σάχη Μοχαμάντ Ρεζά Παχλαβί, στον Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνί. Έκτοτε το Ιρανικό Ιερατείο διαφεντεύει και πολιτικά όλη την επικράτεια. Αναλαμβάνει καθήκοντα κυβερνητικά, επιβάλλει νόμους-διατάγματα, επικαλείται τη μουσουλμανική «ηθική», σε ό,τι αφορά το γυναικείο φύλο και όχι μόνο…
Με πλούσια κοιτάσματα ορυκτού πλούτου, πετρελαίου και αερίου, το Ιράν έγινε κραταιά δύναμη της Ασίας, καταπιέζοντας το μεγαλύτερο μέρος από τα 88.551.000 του λαού.
Ωστόσο, επειδή η γυναικεία υποβάθμιση είναι π ρ α γ μ α τ ι κ ό τ η τ α σε πολλές χώρες τής Ασίας, της Μέσης Ανατολής, της Αφρικανικής Ηπείρου κ.α., ελπίζω η σπίθα που άναψε ο μαρτυρικός θάνατος της Μάχσα Αμίνι, να ανάψει τη φωτιά τής απελευθέρωσης και σε άλλες καταπιεσμένες χώρες, παρά τους αυτονόητους κινδύνους.
Η θυσία της Αμίνι πιστοποιεί για άλλη μια φορά πως τα θεοκρατικά, δογματικά, πεπαλαιωμένα, εκδικητικά, αστυνομικά, στρατιωτικά καθεστώτα, περιέχουν την καταπίεση ως συστατικό τους στοιχείο και μέσο επιβολής, όπως και άλλες χώρες που συνορεύουν με το Ιράν· ρίξτε μια ματιά στο χάρτη. Όλες μαζί αποτελούν ένα πολιτισμικό σύμπλεγμα που δύσκολα θα ξεπεράσει τις βαθιά ριζωμένες δεισιδαιμονίες και θεοκρατικές πολιτικές…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
