Τον τίτλο τον… έκλεψα από τη συνολική… παράσταση που εδόθη αυτές τις μέρες με τη βασιλική απόλυτα τυπολατρική ιεροτελεστία τής κηδείας τής Ελισάβετ, που έλαβε χώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο· (προσοχή σ’ αυτό το Ήτα κεφαλαίο που μου τσιτώνει τα νεύρα: Ηνωμένο Βασίλειο-Ηνωμένα Έθνη-Ηνωμένες Πολιτείες- Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα… Γιατί κύριε Μπαμπινιώτη μου;).
Σε όλο αυτό το Βρετανικό υπερθέαμα αντιλήφθηκα πως, εκτός από το: «συγχωρεμένη», «πάντα θα τη θυμόμαστε», «είναι στις καρδιές όλων», «δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ», «μητέρα όλων», «υπηρέτησε σε όλη τη ζωή της το Έθνος» και άλλα τέτοια στερεότυπα που συνηθίζουν στην Αγγλία (και όχι μόνο), έχουμε να κάνουμε με έναν μακραίωνο θεσμό, ριζωμένο βαθιά στο αγγλοσαξονικό DNA και στις παραδόσεις αυτής της χώρας, οι οποίες καλά κρατούν σ’ αυτό το ξεχωριστό Μεγάλο κοσμοπολίτικο και πολυπολιτισμικό νησί!
Όταν είχα αρχίσει να αντιλαμβάνομαι τα διεθνή παιχνίδια, τη βρετανική υπεροψία, τη διπλωματία τους σε δύσκολες εποχές, τη συμπεριφορά τους στο κυπριακό πρόβλημα, τις στενές συμμαχίες τους, και την ιδιαιτερότητά τους ως λαού, θεωρούσα πως αυτή η λατρεία προς τη βασιλεία, θα έκανε έναν κύκλο και θα εξασθενούσε μέσα στις συνθήκες τής σύγχρονης ζωής.
Απέτυχα π α τ α γ ω δ ώ ς!
Όπως φαίνεται, σκέφτομαι ως μεσογειοβαλκάνιος, ποτισμένος και προσανατολισμένος προς ένα αντιβασιλικό τοπίο τής ζωής· σε μια αντίληψη που δεν έχει καμία σχέση με τα βασιλικά στερεότυπα, τις δοξασίες, τη διαιώνιση των παλαιών αυτοκρατοριών, τις ανεξέλεγκτες Επιτροπές συμβούλων και παρατρεχάμενων, το είδος του πολιτισμού της καθημερινότητας, την απόλυτη εξουσία επί παντός θέματος, την ενίσχυση ενός λαμπυρίζοντος ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι σ μ ο ύ. Όχι πως τέτοια συμπτώματα απουσιάζουν από τις ποικίλες Προεδρικές Δημοκρατίες· στο βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας όμως, αυτή η μονιμότητα της Βασιλίσσης (τώρα του Βασιλέως) όσο νάναι, αποδυναμώνει τις αποφάσεις του πολιτικού συστήματος, αφού ο τελικός δερβέναγας που επικυρώνει αυτές τις ντιρεκτίβες είναι η ίδια η Βασίλισσα (ως τώρα)…
Πιστεύω πως ο θεσμός τής βασιλείας έχει παλιώσει, ως πολιτισμικό στοιχείο, στις σύγχρονες ανεπτυγμένες χώρες· έχω μάθει να ζω σε ένα σύστημα δημοκρατικών δράσεων και η φιλελεύθερη λειτουργία ενός κράτους, δεν μπορεί να ευδοκιμήσει υπό καθεστώς… δημοκρατικής μοναρχίας.
Με λίγα λόγια, έχουμε επιλέξει να ζούμε α λ λ ι ώ ς.
Σε παλαιότερες εποχές βιώσαμε κι εμείς δραματικές, αντιδημοκρατικές κι αλλοπρόσαλλες πολιτικές αποφάσεις, πάντα με πρωτοβουλία ή τη συναίνεση του Παλατιού και βέβαια με την υπογραφή των Βασιλέων. Είναι α υ τ ο ί που κατά την διάρκεια της απόλυτης εξουσίας τους, στήριξαν διεφθαρμένα και σαθρά πολιτικά συστήματα, ανέχθηκαν ή και προκάλεσαν κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, εξύφαναν δολοπλοκίες εις βάρος τής νομιμότητας και της λαϊκής βούλησης, ενώ δεν δίστασαν να υποστηρίξουν το πραξικόπημα και τη Χούντα. Αυτό το γνωρίζουν από πρώτο χέρι όλες οι γενιές που αιματοκυλίστηκαν σε ιδιαιτέρως αντίξοες περιόδους.
Η «εγχώρια» βασιλική εξουσία συμμάχησε και εξέθρεψε με το αζημίωτο θλιβερές διχαστικές προσωπικότητες, οδηγώντας τη χώρα σε χαοτικές πολιτικές περιόδους, στη φτώχια και την ένδεια, δίχως να ενδιαφερθούν για οποιαδήποτε κοινωνική πρόοδο και ισορροπία.
Ο δρόμος που βάδισε η Ελλάδα, με τα απανωτά γεγονότα, των πολέμων, της προσφυγιάς, των εμφυλίων, της επτάχρονης δικτατορίας, δημιούργησε την αντίδραση σε κάθε φιλοβασιλική έκφραση. Αναπόφευκτη λοιπόν η κ α τ ά ρ ρ ε υ σ η της μοναρχίας, έστω και αν υπάρχουν ακόμα θλιβερά κατάλοιπα ακροδεξιών βασιλικών νοσταλγών…
Το γνωρίζω· το επίμονο θέαμα της τελετουργικής κηδείας τής βασιλίσσης Ελισάβετ Β’ από τα εγχώρια μίντια, αποτείνεται σε έναν «άλλον Κόσμο» με ριζωμένες τις παραδόσεις τής μοναρχίας και των μεγαλοπρεπών τα-ρα-τα-τζούμ παρελάσεων, των αγημάτων, με επιδεικτικής χλιδής στολές, παράσημα, πλουμιστά καπέλα κυριών, τα δάκρυα του λαού που σχεδόν μού θυμίζουν εκείνα τα οργανωμένα κλάματα των Βορειοκορεατών τού Κιμ Γιονγκ Ουν, αλλά και το προσκύνημα εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου με αναμονή 30 ωρών (!!!) για να φτάσουν στο φέρετρο, απίστευτη παράτα πολυτελών αυτοκινήτων, και άλλα πολλά, που γέμισαν τις οκνηρές τηλεοπτικές μας ώρες με πολύωρες ανταποκρίσεις και φλύαρο μπλα-μπλά!
Αναφέρομαι σε μια πρώην αποικιοκρατική χώρα, ανεπτυγμένη, πρωτοπόρα σε πολλά θέματα, πολυπολιτισμική, με πολλές αρετές, αλλά και με πολλά υπερσυντηρητικά στοιχεία.
Πώς να ερμηνεύσεις λοιπόν έναν τέτοιον «άλλον Κόσμο»; Τι να κρατήσεις από ένα τόσο… υψηλού επιπέδου μακάβριο θέαμα; Πόσο θα κρατήσει ακόμα αυτή η… λαμπρή τελετή; Ποιος πολιτισμός επιτρέπει στις εξουσίες να μονιμοποιούν επί 70 χρόνια τη θεσμική παρουσία τους ώστε να δικαιολογείται το ρητό: «Σόϊ το βασίλειο…»;
Τέλος, πώς θα συγκρατήσουμε τη δική μας αποστροφή, όταν την ώρα που ο κόσμος «καίγεται», η μακαρίτισσα πρωταγωνιστεί εδώ και μέρες, μέσα στο κουτί, λες και το κεντρικό πρόσωπο της Γηραιάς Αλβιώνας μετενσαρκώθηκε ελέω καναλιών σε βασίλισσα της οικουμένης;
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
