Η απόπειρα δολοφονίας, εναντίον τού Βρετανού συγγραφέα Άχμαντ Σαλμάν Ρούσντι από τον φανατικό 26χρονο Χάντι Ματάρ είναι κατά κάποιον τρόπο η σ υ ν έ χ ε ι α της Ιστορίας του 1988, όταν η έκδοση του βιβλίου «Σατανικοί στίχοι», εμπνευσμένο από τη ζωή του προφήτη Μωάμεθ, αναστάτωσε τον μουσουλμανικό κόσμο. Βραβευμένος με Πούλιτζερ, για το βιβλίο του «Τα παιδιά του μεσονυκτίου», ένας από τους πιο εμπορικούς συγγραφείς παγκοσμίως, ο Ρούσντι (ή Ρουσντί), έγινε αντικείμενο προσοχής και μελέτης για όποιον ενδιαφέρεται να καταλάβει εάν ο κόσμος α λ λ ά ζ ε ι…
Από το 1989, όταν το Ιράν εξέδωσε σχετικό θρησκευτικό διάταγμα (φετφά) για την εξόντωση του συγγραφέα, εκκρεμούσε αυτή η απόπειρα και, φοβάμαι, πως θα εκκρεμεί ως ότου επιτευχθεί ο τελικός στόχος τής δολοφονίας του.
Ίσως θα έπρεπε να γράψω πως στο βάθος πρόκειται για επανάληψη της Ιστορίας, με την έννοια πως σε εκείνη τη φετφά (θρησκευτική εντολή) υπάρχει ο ίδιος πυρήνας που προκάλεσε το τραγικό συμβάν τού 2015, με στόχο τότε το γαλλικό σατυρικό περιοδικό Charlie Hebdo, ενώ τώρα ο φανατισμός, με το μίσος που εμπεριέχει, επαναλαμβάνεται μετά από 30 χρόνια, ευτυχώς ως απόπειρα με δέκα μαχαιριές στο σώμα του Ρούσντι.
Δυστυχώς η θανατική παραγγελιά θα υπάρχει όσο η εμπάθεια θα δηλητηριάζει τις ψυχές και όσο θα αναπνέει ο συγγραφέας· η φετφά θα εξακολουθεί να είναι διαχρονική, σκληρή και αμετανόητη…
Αναρωτιέμαι όμως, εάν αυτό συμβαίνει μόνο στον μουσουλμανικό κόσμο· διότι, σκέφτομαι, πως, τηρουμένων των αναλογιών και με το πρόσχημα «επιβάλλω τη δημοκρατία» με κάθε κόστος, που εφαρμόζει κατά διαστήματα ο «φιλειρηνικός» «δυτικός πολιτισμός», τα αιματηρά κρούσματα των κατακτητικών-επεκτατικών πράξεων των αναπτυγμένων κρατών, δεν έπαψαν ποτέ· συνεχίζουν να εξοπλίζονται, να απειλούν, να εισβάλλουν, να δημιουργούν εστίες πολέμων με αποτέλεσμα να προκαλούν μίσος κι απέχθεια για οτιδήποτε δυτικό, καθώς γεμίζουν με πληγές τις κοινωνίες και προκαλούν απελπισμένα προσφυγικά ρεύματα.
Ήδη η διεθνής ανισορροπία που έχει ε π ι β λ η θ ε ί σε κάθε όψη τής ζωής, αποδεικνύει πως υπάρχουν κοινωνίες οι οποίες δεν επικοινωνούν μεταξύ τους, ούτε δείχνουν την αναγκαία κατανόηση. Το χειρότερο; Αδυνατεί (ή αρνείται) να αντιληφθεί η μια, την άλλη! Η περίπτωση της απόπειρας δολοφονίας τού Ρούσντι ε π ι β ε β α ι ώ ν ε ι αυτή τη σκληρή πραγματικότητα· ένας ανατρεπτικός συγγραφέας, στις χώρες τής μουσουλμανικής πίστης, δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να αμφισβητεί τη θρησκεία, τον Θεό, το Κοράνι, τον Ιμάμη, τις εντολές, τον ακραίο αυταρχισμό εις βάρος κάθε θηλυκού στοιχείου, πολλές από τις ξεπερασμένες παραδόσεις, τις αναχρονιστικές αποφάσεις, τους αρχηγούς, τους φύλαρχους, τη διοίκηση, προπάντων τη… δικαιοσύνη. Οφείλει να υποτάσσεται ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι κ ά στις βουλές του… Θεοκρατικού Κράτους!
Αυτή η αντίληψη δεν υπάρχει στον Δυτικό κόσμο. Στις χώρες όπου επικρατούν δημοκρατίες, δεν μπορούν να λειτουργήσουν τέτοιες θεοκρατικές-σκοταδιστικές-οπισθοδρομικές αντιλήψεις. Πολύ φοβάμαι πως εάν αυτός ο παγκόσμιος χαοτικός π ο λ ι τ ι σ μ ι κ ό ς διαχωρισμός, δεν ξεπεραστεί, τότε θα υπάρξουν σοβαρές σ υ ν έ π ε ι ε ς σε όλο τον πλανήτη…
Από την άλλη μεριά, η βαθιά και πολύπλευρη κρίση τού δυτικού κόσμου βγήκε στο φως μετά τη στρατιωτική εισβολή τού Πούτιν στην Ουκρανία, η οποία αποσταθεροποίησε ισορροπίες και αντιλήψεις, εκδήλωσε το χάσμα που υπάρχει σε αυτούς τους παράλληλους κόσμους, άνοιξε μια νέα σελίδα στην Ιστορία.
Το μαχαίρι που χρησιμοποίησε ο εκτελεστής της «φετφά», δόθηκε από τους απανταχού σκοταδιστές.
Μένει να δούμε την εξέλιξη, γιατί είναι αυτονόητο πως το θέμα θα έχει συνέχεια…
Πάντως, όλα τα εργαλεία δουλειάς τού συγγραφέα Ρούσντι, ο οποίος ενσωματώνει στα βιβλία του μικτά στοιχεία μυθοπλασίας και ρεαλισμού, τα βλέπουμε να περνούν από μπροστά μας, ζωντανά και χειροπιαστά· τόσο, που δεν είμαστε σίγουροι αν αυτό που ζούμε είναι μυθοπλασία ή ρεαλισμός!
Αυτό που βλέπω, είναι μια φουρτουνιασμένη θάλασσα…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
