Άγγελος Τζίτζιρας*: Κι όμως μπορεί να αλλάξει Κεμάλ

Από μικροί στις τάξεις της μουσικής στο δημοτικό και αργότερα, ένα από τα τραγούδια που μαθαίνουμε είναι το τραγούδι «Κεμάλ». Το τραγούδι αυτό εξιστορεί την ιστορία ενός νεαρού πρίγκιπα της Ανατολής, τον Κεμάλ, ο οποίος βλέποντας την αδικία που επικρατεί γύρω του, υπόσχεται να βελτιώσει την ζωή των φτωχών και να φέρει την ισότητα στην κοινότητα του. Αλλά τελικά οι ισχυροί της περιοχής τον κυνηγάνε και τον δολοφονούν με αποτέλεσμα όταν πάει στον Παράδεισο, ο Αλλάχ να του λέει πως ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ.
Το μεγάλο αυτό τραγούδι του Μάνου Χατζηδάκι μας δείχνει μια στενάχωρη έκδοση του κόσμου, αυτή ενός κόσμου που πάντα θα κυριαρχεί η αδικία και ότι ποτέ δεν θα σταματήσει να υπάρχει καθώς ο κόσμος αυτός δεν θα αλλάξει ποτέ.
Βλέποντας κανείς την κατάσταση που βρίσκεται ο πλανήτης και η χώρα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία, με τις παρακολουθήσεις πολιτικών και δημοσιογράφων στην χώρα μας, με την ακρίβεια, με τις διάφορες γεωπολιτικές κρίσεις στον κόσμο, με τη δημιουργία εντυπώσεων πως υπάρχουν καλοί και κακοί δικτάτορες, με την αντιμετώπιση των προσφύγων και μεταναστών στην χώρα μας κλπ μας κάνει να σκεφτόμαστε πως ο Μάνος Χατζηδάκις είχε δίκιο όταν έγραφε αυτούς τους στίχους.
Αλλά, ως νέος και ένα άτομο που ελπίζει σε έναν καλύτερο κόσμο, δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον στίχο αυτό και ελπίζω ότι δεν συμφωνεί κανένας νέος με την ιδέα ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Ο μόνος τρόπος για να αποδείξουμε πως τελικά ο Μάνος Χατζηδάκις είχε άδικο είναι με το αν πούμε στον εαυτό μας ότι «Κι όμως μπορεί να αλλάξει Κεμάλ», διότι έτσι θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε ώστε να αλλάξει ο πλανήτης.
Για να αλλάξει ένας άδικος κόσμος, ο οποίος δεν μας αξίζει, χρειάζεται συνεχής αγώνας. Ο αγώνας αυτός δεν πρέπει να είναι μόνο στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στις πλατείες  και στον δημόσιο λόγο αλλά και σε εμάς προσωπικά, στις μικρές καθημερινές μας πράξεις.
Για να αλλάξει, έστω και λίγο, αυτός ο κόσμος χρειάζεται να καταδικάζουμε τις όποιες ρατσιστικές, σεξιστικές, ομοφοβικές, φασιστικές και όποιες άλλες απόψεις, εκφράσεις, κινήσεις ή πράξεις, οι οποίες γίνονται για να εκφέρουν μίσος προς μια ομάδα πληθυσμού.
Επίσης για να αλλάξει αυτός ο κόσμος, πρέπει να αλλάξουμε και τον εαυτό μας. Χρειάζεται να δείχνουμε σεβασμό προς τους συνανθρώπους μας, όποιοι και να είναι αυτοί, να μην βιαζόμαστε να κρίνουμε τους άλλους, να προσπαθούμε να βλέπουμε το καλό στον καθένα και να κάνουμε καλό, όπως και όπου μπορούμε. Έτσι όχι μόνο θα μπορέσουμε να αλλάξουμε τον κόσμο αλλά και να γίνουμε λίγο περισσότερο άνθρωποι εμείς οι ίδιοι.
Είμαι σίγουρος ότι ο πλανήτης αυτός στο τέλος θα αλλάξει. Διότι υπάρχει ήδη κόσμος που απαιτεί διαφάνεια, κοινωνική ισότητα και αλληλεγγύη, καθώς στο τέλος έχουμε μόνο τον διπλανό μας, ανεξάρτητα του ποιοι είμαστε.
Και δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η δημοκρατία έχει ως βάση της την αλληλεγγύη και την αγάπη για τον συνάνθρωπο. Αλλά αυτό μπορούμε όλοι μας να το δούμε διαβάζοντας απλά το ποίημα του  γερμανού πάστορα Martin Niemoeller:
«Όταν οι ναζιστές ήρθαν για να πάρουν τους κομμουνιστές, σιώπησα επειδή δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν φυλάκισαν τους σοσιαλδημοκράτες, σιώπησα γιατί δεν ήμουν σοσιαλδημοκράτης.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους συνδικαλιστές, σιώπησα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους σιώπησα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να συλλάβουν εμένα, δεν υπήρχε πια κανείς για να διαμαρτυρηθεί».

* Άγγελος Τζίτζιρας Μέλος της Γραμματείας του Τομέας Παιδείας του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής και φοιτητής στην Εισαγωγική Κατεύθυνση Μουσουλμανικών Σπουδών στο ΑΠΘ

Δείτε τα 20 προηγούμενα άρθρα του Άγγελου Τζίτζιρα