Μετά την πύρινη καταιγίδα που περάσαμε (και περνάμε), βλέπουμε πολλά από τα δάση μας κατάμαυρα, θλιβερά, βρικολακιασμένα, απόκοσμα, τραγικά πεθαμένα από (συνήθως) ανθρώπινο χέρι, ζωή που έγινε στάχτη· πραγματικότητα που μας οδηγεί στην αναγκαία συζήτηση περί της δασικής πολιτικής μας.
Όχι, δεν θα επαναλάβω τον εύκολο τρόπο απολογισμών, απόδοσης ευθυνών και καταγγελιών, που, ήδη με το ξέσπασμα του ολοκαυτώματος των δασών τού Ιουλίου ’22 κυκλοφορούσαν με… ονόματα «υπευθύνων», και αιτήματα κυβερνητικών «παραιτήσεων». Θα μείνω σ ι ω π η λ ό ς· γιατί, σε τέτοιες περιπτώσεις εθνικών καταστροφών, η σ ι ω π ή είναι χρήσιμη μέθοδος με περιεχόμενο βαθιάς διαμαρτυρίας…
Κάποιοι φίλοι μου μού πρότειναν να κάνουμε μια βόλτα στο τμήμα της καμένης (κεκαρμένης-καημένης, φαλακρής πλέον) Πεντέλης· αρνήθηκα!
Γνωρίζω το βουνό· το έχω επισκεφθεί από πολύ παλιά, πολλές φορές και με το αυτοκίνητο. Έχω ζωντανή την εικόνα των δασών του και του τοπίου του. Δεν είμαι διατεθειμένος να υποστώ εκ νέου σοκ αντικρίζοντας άλλες εικόνες, από εκείνες τις καταπράσινες που γνώριζα.
Τις φοβάμαι…
Η παρέα μου ισχυρίστηκε πως αρνούμαι να αντιμετωπίσω την πραγματική, ρεαλιστική, τωρινή εικόνα ενός, έστω, πρώην δάσους!
Δεν είχαν άδικο· αλλά πόσες φορές στη ζωή μας αρνούμαστε να δούμε την καθαρή εικόνα μιας θλιβερής εξέλιξης, μόνο και μόνο για να κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη, ακόμα κι αν η παρούσα κατάσταση έχει ανατρέψει ριζικά εκείνο που έχει σημαδέψει τη μνήμη μας και το κρατάμε ζωντανό!
Θυμάμαι τη μάνα μου· ξεριζωμένη από το 1922, Ελληνίδα του Πόντου, γεννημένη στη Σαμψούντα, διατηρούσε μνήμες τής παιδικής της ηλικίας και συχνά μας μίλαγε για τα πατρογονικά της εδάφη. Όταν της πρότεινα να φροντίσω εισιτήρια και διαμονή για ένα ταξίδι (με φίλες της) στη Σαμψούντα, η άμεση απάντησή της ήταν ένας σπαραγμός στη φωνής της, «Όχι αγόρι μου»…
Πόσο δίκιο είχε… Δεν άντεχε να… συναντήσει τις παιδικές της μνήμες, μετά από 60 χρόνια· να ανατρέψει τις εικόνες που είχε πριν από τις καταστροφές των δίσεκτων χρόνων. Να δει έναν «άλλο κόσμο». Όχι τον δικό της…
Θυμάμαι τον Έλληνα πολιτικό πρόσφυγα Δημήτρη, 67 ετών που έζησε για πολλά χρόνια στη Βουλγαρία αφού τα πολιτικά του φρονήματα δεν του επέτρεπαν να πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα τής Χούντας. Περιφερόταν εδώ κι εκεί μοναχικός, άφραγκος και απελπισμένος, μακριά από την πατρίδα· γνωριστήκαμε στο Μιλάνο το 1973, όπου και τον φιλοξενήσαμε προγραμματίζοντας την επιστροφή του στην Αθήνα κατά την Μεταπολίτευση. Ήταν έξω από την πατρίδα από την εφηβική του ηλικία επί 40 τουλάχιστον χρόνια! Ο σακχαρώδης διαβήτης τού σακάτεψε τα μάτια. Όταν έφτασε η μέρα τής αναχώρησης από το Μιλάνο, για Αθήνα, ο σύντροφος Δημήτρης τυφλώθηκε… Παρέμεινε σε αθηναϊκό νοσοκομείο, για λίγες μόνο μέρες, μέχρι τον θάνατό του!
Η επιθυμία του δεν πραγματοποιήθηκε. Δεν είδε ποτέ ξανά την πατρίδα του…
Πολλά τα παραδείγματα σχετικά με τις αντοχές και τους τρόπους να αντιμετωπίζουμε την πραγματικότητα. Σκέφτομαι πως όλοι αυτοί οι δυστυχείς που χάσανε τα σπίτια τους στις φωτιές, οι φετινοί που προστέθηκαν στους περσυνούς, στους προπέρσινους και πάει λέγοντας, θα… επιλέγουν πλέον να κοιτούν τον ουρανό και όχι το απέναντι καμένο τοπίο. Η κατοίκηση στο καμένο δάσος είναι πλέον ένα αργό και επώδυνο βάσανο, μαρτύριο. Το μάτι τού ανθρώπου, φαντάζομαι πως «επιλέγει» να βλέπει εκείνο που θα του απομακρύνει τις σκέψεις από εικόνες ολέθρου…
Όχι!
Α ρ ν ο ύ μ α ι να βλέπω την τραγωδία που συνεχίζει να προκαλεί η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ή το αίμα που ρέει σε άλλες χώρες, εκεί που η ζωή συγκρούεται με τα συμφέροντα των ισχυρών· δεν αντέχω μπροστά σ’ αυτή την ανθρωπιστική καταστροφή όπου ό λ α μεταβάλλονται σε στάχτες και οδύνες.
Α ρ ν ο ύ μ α ι να έχω θέα την απόλυτη δυστυχία· να παρακολουθώ τη θλιβερή ιστορία της Πάτρας, τις γυναικοκτονίες και τόσα άλλα…
Α ρ ν ο ύ μ α ι να είμαι θεατής τόσων απάνθρωπων συμβάντων.
Α ρ ν ο ύ μ α ι να συνηθίσω ένα απεχθές θέαμα που θα με μετατρέψει σε… τέρας ανοχής!
Α ρ ν ο ύ μ α ι να περπατήσω στα καμένα από περιέργεια, για να δω ένα κατάμαυρο απλωμένο πέπλο, την καταστροφή μπροστά μου, σαν διεστραμμένος και βουλιμικός για ανατριχιαστικό και απάνθρωπο θέαμα, το οποίο, μεταξύ μας, συμβολίζει την κατά κράτος ΗΤΤΑ τής ανθρώπινης συνείδησης, ως προς την εκτίμησή μας στη μάνα Φύση.
Τελικά, είμαστε ε μ ε ί ς αυτοί που δεν την σέβονται και την ταλαιπωρούν!
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
