Νότης Μαυρουδής*: Θέμα ενδυματολογίας (?)

Ο λαϊκισμός στο μεγαλείο του, θα μπορούσε να έχει για τίτλο το σημερινό μου κείμενο. Με αφορμή τις γελοίες «καταγγελίες» ορισμένων «καθώς πρέπει» μεγαλοδημοσιογράφων και των ακολούθων τους στα κοινωνικά δίκτυα, αντίστοιχης γλοιώδους κουλτούρας και αστόχαστης παρέμβασης επί παντός του επιστητού και εν προκειμένω της «ευπρεπούς εμφάνισης»…
Η αλλοίωση των γεγονότων σχετικά με τον βιολονίστα μουσικό τής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ Ιωάννη Στρατάκη, επειδή απαθανατίστηκε με βερμούδα και πέδιλα στο Προεδρικό Μέγαρο, ώρες πριν την προγραμματισμένη συναυλία τής ορχήστρας.
Οι συνήθεις μικρόψυχοι και κυρίως ανόητοι των μίντια δεν έχασαν ευκαιρία επίδειξης κανιβαλισμού, απαιτώντας σκληρή τιμωρία για το… έγκλημα του μουσικού να πεταχτεί να πάρει νερό μέσα σε καύσωνα πριν την εκδήλωση, οπότε θα φορούσε και το επίσημο ένδυμά του…
Το θέμα της απίστευτης αυτής παρανόησης των τρολ τής βουρκώδους πλευράς τού διαδικτύου απλώθηκε, δίχασε κι έφτιαξε… αντιμαχόμενες στρατιές, όπως τόσο εύκολα συνηθίζουμε σ’ αυτή τη χώρα…
Δεν χρειάζεται να επαναλάβω κι εγώ την αληθινή πλευρά τού ξεχωριστού ανθρώπου-μουσικού Στρατάκη, η οποία προβλήθηκε όσο δεν μπορούσε ο ίδιος να φανταστεί, εν μέσω καύσωνα, ακρίβειας, ποικίλων κρίσεων και προβλημάτων. Και αυτό είναι ένα ενδιαφέρον σημείο τού «ηλεκτρονικού» κοινωνικού ιστού, το οποίο ευθύνεται κατά πολύ για την τόση τοξικότητα που παράγει.
Αυτές οι αντίπαλες ομάδες διασταύρωσαν τα ξίφη τους, μέσω τής α ι σ θ η τ ι κ ή ς και της πολιτικής αντίληψης, καταθέτοντας κώδικες «συντηρητικής ευπρέπειας» από τη μια, και τη μη διερεύνηση του γεγονότος, από την άλλη.
Αντικειμενικά, κανένας δεν θα υποστήριζε έναν υποκριτικό ευπρεπισμό, ωστόσο, μια επαγγελματική ομάδα, όπως οι μουσικοί μιας Ορχήστρας, ακολουθούν τα παραδοσιακά ενδυματολογικά πρωτόκολλα, τα οποία έχουν επιβληθεί αιώνες τώρα στους χώρους τής λόγιας ορχηστρικής Τέχνης. Αυτά τα αυστηρά πρωτόκολλα τηρούνται σε όλες τις χώρες του πλανήτη και είναι συνθήκη α π α ρ α β ί α σ τ η.

Οι «ευπρεπείς»… πυροβόλησαν τον παρ’ ολίγον… καταδικασμένο μουσικό, θαρρείς και εμφανίστηκε με το βιολί, τη βερμούδα και τα σανδάλια, στη σκηνή, ανάμεσα στην επίσημη ομοιόμορφη στολή τής Ορχήστρας, στο Προεδρικό Μέγαρο,  κατά την επέτειο της αποκατάστασης της Δημοκρατίας, με τον μαέστρο και τους υψηλούς καλεσμένους να… ξαφνιάζονται από τη μεγαλοπρεπή α ν α ί δ ε ι α ενός ανεγκέφαλου μουσικού…
Ο παθών Ιωάννης Στρατάκης δεν αμέλησε να δηλώσει ευγενικά πως:  «Λυπούμαι που έγινα αφορμή να χυθεί τόσο λεκτικό δηλητήριο στο διαδίκτυο» αντί να διαολοστείλει τους γραφικούς, βιαστικούς και απερίσκεπτους της… ενδυματολογικής συμπεριφοράς και όχι μόνο…
Περιπτώσεις που δεν πρέπει να ξεχαστούν βεβαίως, αλλά, έτσι είναι η… ανθρωποφαγία τού διαδικτύου από χρήστες που στόχο έχουν να εκμαυλίσουν συνειδήσεις ή ακόμα και να λοιδορήσουν όποιον θεωρούν πως αντιτίθεται στο… ήθος της κραταιάς αστικής ευπρέπειας!!!
Σε αυτό το σημείο λοιπόν, καιρός ήταν να ξαναβγούν σπαθιά και κουμπούρια για να… καθυποτάξουν το θηρίο τής… απρεπούς αγωγής!

Βερμούδα, σαγιονάρες στο Προεδρικό Μέγαρο; Καταστροφή και φωτιά στα μπατζάκια μας!!! Πάει, χάλασε ο κόσμος και μας πήρε η κατηφόρα· παλαιότερα λέγανε «Θάρθουν οι κομμουνισταί να μας πάρουν τα σπίτια»! Τώρα, οι ηθικολόγοι του διαδικτύου, παρέλαβαν έναν μουσικό για να τον κάνουν με τα… κρεμμυδάκια και παρ’ όλο που ξεκαθαρίστηκε αμέσως  η… αθωότητά του, οι φαρμακερές αναρτήσεις τους παρέμειναν δίχως να παραδεχτούν το λάθος τής βιαστικής και κακόβουλής τους αντίδρασης.
Σημάδια των καιρών θα μου πείτε· το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά κι α κ ο λ ο υ θ ε ί τις διατυπωμένες θέσεις, πριν καν επιβεβαιωθεί η εγκυρότητα της πληροφορίας. Και μόνο αυτό, εάν το τοποθετήσουμε στη γενικότερη αντίληψη περί κύρους και αξιοπιστίας που έχουμε για τα μίντια, καταλαβαίνει κανείς το πού μπορεί να μας οδηγήσει η ανευθυνότητα της πληροφόρησης· μπας και διασωθεί η έννοια του δημιουργικού διαλόγου για κάθε δημόσιο ζήτημα.

Η μιντιακή λασπολογία εις βάρος τού μουσικού θα μπορούσε να είναι και παραδειγματική· διότι έχει πλέον εξελιχθεί και εξαπλωθεί (σχεδόν) στρατηγικά η λογική «πες ό,τι νάναι, κάτι θα μείνει στο τέλος». Εκεί στηρίζεται και η πολιτική προπαγάνδα, όπως και το παιχνίδι τής επιρροής τής μάζας· μέθοδοι από αρχαιοτάτων χρόνων, οι οποίες ευδοκιμούν και στις μέρες μας, για να αντιμετωπισθούν κάθε είδους αντιμαχόμενες θέσεις, σκέψεις, ιδεολογίες και πρακτικές εφαρμογές.
Τόσο, όσο αρκεί για να σκοτεινιάζει ο πολιτικός και ο κοινωνικός ορίζοντας…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα 359 προηγούμενα άρθρα του Νότη Μαυρουδή