Αυτή την εβδομάδα έχει δημιουργηθεί ένα ζήτημα στον χώρο της Ορθόδοξης εκκλησίας, το οποίο ανοίγει μια ολόκληρη συζήτηση στον δημόσιο διάλογο για διάφορα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Συγκεκριμένα, για πρώτη φορά στη χώρα μας τελέσθηκε η βάφτιση παιδιών ομοφυλόφιλου ζευγαριού υπό την ορθόδοξη εκκλησία, και πιο συγκεκριμένα τελέσθηκε υπό την εποπτεία τους Αρχιεπισκόπου της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής Ελπιδοφόρου.
Σε αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να τεθούν διάφορα θεολογικά ζητήματα, όπως πχ αν είναι σωστό ή όχι να βαφτίζονται τα παιδιά από τόσο μικρή ηλικία. Αλλά θα τεθεί η αντίδραση του ποιμνίου της Ορθόδοξης Εκκλησίας και μέσα από αυτό το άρθρο θα μπορέσουμε να δούμε αν τελικά για τις ακραίες αυτές απόψεις που ακούγονται από κάποιους είναι ζήτημα θρησκείας ή ενός συντηρητικού κοινού που δεν γνωρίζει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.
Διαβάζοντας κανείς την Καινή Διαθήκη βρίσκει στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο το Κεφάλαιο 16 στοίχο 16 στον οποίο αναφέρει
«Όποιος πιστέψει και βαφτιστεί θα σωθεί».
Άρα βλέπουμε πως μιλάμε για μια κίνηση (το βάπτισμα) που είναι οικουμενική, ότι είναι για όλους και ότι δεν παίζουν ρόλο τα χαρακτηριστικά του ατόμου ή ακόμη περισσότερο των γονέων του για το αν θα βαπτιστεί κάποιος ή κάποια σε κάποιο δόγμα.
Φυσικά δεν είναι πρώτη φορά που ένα συντηρητικό κομμάτι της κοινωνίας μας χρησιμοποιεί ως πρόσχημα την θρησκεία, έτσι ώστε να ‘’υποστηρίξει’’ τα επιχειρήματα της.
Ως προς το ζήτημα του προσφυγικού, παρατηρήσαμε πολλούς συντηρητικούς και ακροδεξιούς όχι μόνο να μην δέχονται τους πρόσφυγες αλλά και να κάνουν ό,τι περισσότερο μπορούν, έτσι ώστε να μην μπουν στη χώρα. Όπως είχε συμβεί, για παράδειγμα, στις αρχές του Μαΐου του 2020 στην Λέσβο με τον τρόπο που μεταχειρίστηκε μια μερίδα πολιτών τους πρόσφυγες που προσπαθούσαν να αποβιβαστούν στο νησί.
Στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφάλαιο 2 στοίχος 13 αναφέρει:
«Όταν αναχώρησαν οι μάγοι, ένας άγγελος του Θεού παρουσιάστηκε στον Ιωσήφ στο όνειρό του και του είπε: «Σήκω αμέσως, πάρε το παιδί και τη μητέρα του και φύγε στην Αίγυπτο και μείνε εκεί ωσότου σου πω. Γιατί ο Ηρώδης όπου να ’ναι θα ψάξει να βρει το παιδί, για να το σκοτώσει’».
Σε αυτό το σημείο αλλά και γενικά σε αυτό το κεφάλαιο παρατηρούμε πως ο Χριστός οδηγήθηκε στην προσφυγιά, ενώ ήταν λίγων μηνών με αποτέλεσμα να χρειαστεί να περάσει ένα επικίνδυνο ταξίδι για να φτάσει στην Αίγυπτο με ασφάλεια.
Φυσικά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και την ιστορία του λαού μας, ο οποίος πριν από 100 χρόνια αναγκάστηκε να ακολουθήσει τον δρόμο της προσφυγιάς και όταν έφτασε στην χώρα, οι τότε συντηρητικοί δεν τους ήθελαν και του κατονόμαζαν με διάφορα προσβλητικά και ρατσιστικά επίθετα.
Οπότε παρατηρούμε πως αν και η θρησκεία αποτελείται από ιερά κείμενα και με τα οποία αποδέχεται τον καθένα και την καθεμία, υπάρχουν οι ακραίοι και συντηρητικοί της οπαδοί οι οποίοι δεν θα ακολουθήσουν πραγματικά τα λόγια της αλλά θα στραφούν ενάντια σε κάθε συμπολίτη τους αν αυτός είναι λίγο διαφορετικός.
Δουλειά και υποχρέωση μας είναι να παίξουμε καθοριστικό ρόλο έτσι ώστε να μην υπάρχουν πλέον αυτά τα φαινόμενα αλλά να υπάρχει μόνο η αποδοχή και η αγάπη. Διότι μπορεί να είναι εύκολο το να επιτεθείς στον άλλον αλλά πολύ δύσκολο να τον δεχτείς και τον αποδεχτείς, αλλά στο τέλος είναι το πιο ανθρώπινο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε.
* Άγγελος Τζίτζιρας Μέλος της Γραμματείας του Τομέας Παιδείας του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής και φοιτητής στην Εισαγωγική Κατεύθυνση Μουσουλμανικών Σπουδών στο ΑΠΘ
