Τελικά, δεν μπόρεσα να το αποφύγω. Είναι από τα πράγματα που η εφιαλτική τους επίμονη επανάληψη, θα έλεγα έως και εμμονή, κυρίως επειδή έχει γίνει… καραμέλα και εύκολη αναφορά σε κάθε ΜΜΕ, την ένιωσα ως και. εξαναγκασμό· ένα συγκλονιστικό σύγχρονο δράμα, από εκείνα που καταγράφονται στις τραγικές σελίδες της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής.
Αναφέρομαι στον θάνατο (από εγκληματική ενέργεια;) των τριών άμοιρων παιδιών της τραγικής οικογένειας από την Πάτρα. Επαναλαμβάνω: μόνο ως «σύγχρονο δράμα» μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την όλη ιστορία, ανεξάρτητα από την δικαστική έκβαση και την ετυμηγορία.
Απέφευγα να ασχοληθώ με το θέμα (παρ’ όλο που είναι από τα «ξεχωριστά» παγκοσμίως και που δυστυχώς συμβαίνει εδώ, έξω από την πόρτα μας) διότι είναι από τα γεγονότα που διστάζω ακόμα και να τα… ακουμπήσω, να τα ανιχνεύσω, μέσα από τα κείμενά μου. Η πίεση είναι δεδομένη· οι λεπτομέρειες, η δημοσιότητα, η καταγραφή τού γεγονότος, οι έντονες συζητήσεις σε κάθε χώρο, η εξέλιξη ενδεχόμενης συμμετοχής συγγενικών προσώπων σε αυτή τη φρικτή ιστορία, το θολό σύννεφο του μπαμπά, οι αντιφάσεις, αλλά και ο πάντα παρών λαϊκός θυμός, μου χτύπησαν το. καμπανάκι· κάτι σαν. υποχρέωση να εκφέρω προσωπική γνώμη· όχι γιατί θα λείψει από τα αμέτρητα γραφόμενα περί του θέματος, αλλά, ομολογώ, πως δεν θέλω να απέχω από σημαντικά θέματα, τα οποία μάλιστα στιγματίζουν την κοινωνία μας.
Δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε λεπτομέρειες. Είναι όλα στο φως και συγχρόνως στο σκοτάδι. Κάθε μέρα όλο και κάποιο νέο στοιχείο αποκαλύπτεται· ιατρικά στοιχεία, εμπλεκόμενα πρόσωπα με αντιφατικές δηλώσεις, ψυχώσεις, μιντιακός πανζουρλισμός, απέραντη θλίψη για τα τρία αθώα θύματα, παρακμιακά κοινωνικά περιστατικά, όπως εκείνα των συγκεντρώσεων έξω από το σπίτι τής οικογένειας στην Πάτρα.
Εικόνες και γεγονότα σε μια ιατρό-αστυνομική έρευνα διαρκείας, που επί μακρό διάστημα λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια όλων, όταν-για να λέμε την αλήθεια- τέτοια θέματα ενδοοικογενειακής βίας προκαλούν έντονα το ενδιαφέρον, τόσο, ώστε να στήνονται εύκολα «λαϊκά δικαστήρια» και αποκρουστικές αντιδράσεις. Βαλκάνια γαρ.
Όλοι αναρωτιόμαστε: ποιο είναι το ζητούμενο μπροστά σε μια τέτοια δραματική ιστορία; Πώς μπορούν να αντιδράσουν τα κοινωνικά μας ανακλαστικά; Πόσο μπορούν να. θεραπευτούν αυτές οι τραγωδίες; Ένας λαός (εν προκειμένω ο δικός μας) πώς θα μπορούσε να προστατευθεί, να απομακρυνθεί, από πράξεις ακραίας βίας οι οποίες σήμερα χρησιμοποιούνται συχνά, ακόμα και στα παιδιά του, τους γονείς, τον αδελφό, το γυναικείο φύλο, τον γείτονα του διπλανού οικοπέδου, τον ανταγωνιστή. Με ποιο σύστημα θα απόσχει από βίαιες πράξεις, συμμορίες, οργανωμένες κομπίνες και όποια άλλη έκνομη ενέργεια που καταλήγει στο κελί της φυλακής;
Με λίγα λόγια, πώς θα μπορούσε να ομαλοποιηθεί η κοινωνική και ατομική συμπεριφορά, ώστε να απομακρυνθούν οι άνθρωποι από την έλξη που τους ασκούν οι ακραίες συμπεριφορές;
Η φτώχεια, οι ανισότητες, η στέρηση και τα διαρκώς αυξανόμενα αδιέξοδα, σπρώχνουν τον άνθρωπο, τις κοινωνίες, ολοταχώς προς την αδιέξοδη απελπισία τού… αυτόχειρα βομβιστή. Η κάθε περίπτωση ακραίας βίας είναι ξεχωριστή· όμως όλες μαζί φτιάχνουν ένα μίγμα εκρηκτικό, οπισθοδρομικό, απάνθρωπο, αντικοινωνικό και, εν τέλει, α θ ε ρ ά π ε υ τ ο (?). Δυσκολεύομαι να προτείνω ένα Σύστημα το οποίο δεν θα δημιουργεί δυσλειτουργικές οικογένειες όπως εκείνη των τριών μικρών της Πάτρας.
Κάθε φορά, μπροστά στην υπέρτατη βία, χάνεται η λογική και αρχίζει ο τρόμος! Μετά από τέσσερις χιλιετίες πολιτισμού, έως τον σύγχρονο ηλεκτρονικό Κόσμο μας, το δέος για την εξαχρείωση ανθρώπων και κοινωνιών εξακολουθεί να υπάρχει, να είναι κ ρ α τ α ι ό συναίσθημα και να πρυτανεύει.
Και, στη συνέχεια, αναρωτιέμαι: Η θεραπεία και η αποφυγή μιας ενδεχόμενης μελλοντικής δυστοπικής προοπτικής, είναι όνειρο απατηλό;
Είναι Ουτοπία;
Ένα προεξοφλημένο φαλιμέντο;
Ή μια ελπιδοφόρα φαντασίωση για έναν κόσμο καλύτερο;
Μου φαίνεται πως το σύνθημα στον τοίχο, είναι πιο συγκεκριμένο.
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
