Γιώργος Παπαχρήστου*: Ενοχλητικός Διεκδικητής

Σχεδόν έξι μήνες μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, οι δύο κυρίαρχοι του πολιτικού μας συστήματος βασανίζονται με το ερώτημα τι είναι πάλι αυτό το φρούτο που μας προέκυψε τώρα, στα καλά καθούμενα. Για μία δεκαετία, μονοπωλούν την εξουσία και τώρα αυτό αμφισβητείται στο «πεδίο».
Ο «μικρός» είναι εμφανές ότι τους χαλάει επί του παρόντος τους σχεδιασμούς, για το πώς θα μπορούσε να εξελιχθεί στα επόμενα χρόνια η διελκυστίνδα για την νομή της εξουσίας και ό,τι αυτή συνεπάγεται – Εκτός από αυτή καθεαυτή τη διαχείρισή της.
Αρνείται, άκουσον άκουσον, να υπακούσει στο κάλεσμα τους, μία παραλλαγή του μύθου του Οδυσσέα με τις σειρήνες, καθώς δεμένος στο κατάρτι, δεν δηλώνει πρόθυμος να πει το ανακουφιστικό «ναι» σε μία κυβέρνηση υπό κάποιον από τους δύο μονομάχους. Στην αρχή πίστευαν ότι έχει να κάνει με ένα είδος παζαριού – ότι όλα είναι θέμα αριθμού και μεγέθους κοκκάλων που θα του πετάξουν.
Όταν γρήγορα κατάλαβαν ότι ο «μικρός» λέει συνειδητά όχι στις έως και… άσεμνες προτάσεις συνεργασίας, άρχισαν να τον πυροβολούν από παντού. Ο Ανδρουλάκης δεν είναι αρκετά αριστερός.  Ο Ανδρουλάκης δεν είναι αρκετά δημοκρατικός. Ο Ανδρουλάκης θα χάσει την ευκαιρία να μετάσχει σε μία κυβερνητική λύση, διότι οδηγεί τη χώρα στην ακυβερνησία. Ο Ανδρουλάκης στηρίζει τη δεξιά. Όχι, ο Ανδρουλάκης στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ανδρουλάκης δεν καταγγέλλει τον Λοβέρδο, επειδή ένα έγγραφο του FBI έχει παραποιηθεί, άρα γύρευε από πού τον κρατάει η διαπλοκή. Ο Ανδρουλάκης έχει χρέη, έχει σκελετούς στην ντουλάπα του, έχει θολές θέσεις γιατί σκόπιμα αποκρύπτει τις πραγματικές του προθέσεις, γενικά ο Ανδρουλάκης είναι ένας αναλώσιμος αρχηγός. Ένας ακόμη αρχηγός του ΠΑΣΟΚ που δεν θα τα καταφέρει να δώσει αίγλη στο ιστορικό κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου.
Είναι καταπληκτική, ως φαινόμενο, η ομοβροντία των επιθέσεων που εξαπολύουν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ κατά του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, αλλά είναι απολύτως κατανοητή. Με την αυτοδυναμία για τον έναν και για τον άλλον να έχει πάει περίπατο, και με τις δημοσκοπήσεις να καταγραφούν μία σταθερά ανοδική τάση για το Κίνημα Αλλαγής, οι αντίπαλοι του καταφεύγουν στο έσχατο όπλο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν: την πολιτική απαξίωσή του.
Πιστεύουν ότι με τον τρόπο αυτόν θα καταφέρουν να απομειώσουν την ένταση του επαναπατρισμού τον πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που μοιράστηκαν στις τελευταίες εκλογές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ότι θα την ανακόψουν. Ή έστω θα την αναστείλουν.
Προσωπικά είμαι βέβαιος ότι όσο πλησιάζουμε στις εκλογές, οι επιθέσεις αυτές όχι μόνο θα πυκνώνουν, αλλά θα προσλάβουν εντονότερα χαρακτηριστικά. Ενδεχομένως θα μετεξελιχθούν και «ποιοτικά», επιχειρώντας να πλήξουν τον νέο ηγέτη της Κεντροαριστεράς στον πυρήνα της πολιτικής του παρουσίας. Για τους δύο, για διαφορετικούς αλλά και τόσο όμοιους στη στόχευσή τους λόγους, ο Νίκος Ανδρουλάκης συνιστά ένα σοβαρό εμπόδιο για την επίτευξη των στόχων τους. Είναι ο αστάθμητος παράγοντας πού μπορεί να ανατρέψει τη δομή του σημερινού πολιτικού κατεστημένου. Δεν έχει εξαρτήσεις, δεν διαθέτει διασυνδέσεις με τη διαπλοκή, δεν τον ελέγχει κανείς, και το σημαντικότερο, έναντι των άλλων δύο, δεν έχει παρελθόν στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι δύο δοκιμάστηκαν ήδη, και τα αποτελέσματα της δοκιμής είναι γνωστά στον καθένα. Και αυτός είναι ο σοβαρότερος κίνδυνος που καλούνται να διαχειριστούν. Μέχρι τώρα, όλα τους πήγαιναν πρίμα. Δίπολο στην πολιτική σκηνή, εναλλαγή στην εξουσία. Το τέλος αυτής της κατάστασης είναι που τους τρομάζει. Ήθελαν έναν αρχηγό στο ΠΑΣΟΚ στα μέτρα τους. Δεν τους βγήκε, και ψάχνονται. Αυτό είναι όλο…

* Το άρθρο του κ. Παπαχρήστου δημοσιεύτηκε  στο σημερινό «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ»