Πλήθος γνωστών, φίλων, συνεργατών και πολιτών, ποικίλων πολιτικών-κομματικών-ιδεολογικών αποχρώσεων, δεν δίστασαν να τοποθετηθούν ενάντια και σθεναρά στην απερίσκεπτη απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης (η οποία, στον πόλεμο τής Ουκρανίας, συνέβαλε με έναν άλλον πιο… καλλιτεχνικό τρόπο) να αποκλεισθούν οι Ρώσοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, αθλητές, ορχήστρες, κλασικά μπαλέτα, σολίστ κλασικής μουσικής, κλπ, ακολουθώντας την περιγέλαστη ευρωπαϊκή οδηγία. Ένα μεγάλο μέρος τού κόσμου, μέσα και έξω απ’ τη χώρα μας, διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή την ανεπίτρεπτη από πάσης απόψεως οδηγία, καταγγέλλοντάς την ως ρ α τ σ ι σ τ ι κ ή και δ ι χ α σ τ ι κ ή απέναντι σ’ έναν λαό, τη ρωσική κ ο ι ν ω ν ί α, την οποία λαθεμένα ταυτίζουν με τον εισβολέα Πούτιν και το στρατοκρατικό-αστυνομικό κράτος που έχει επιβάλλει, αυταρχικά- σχεδόν δικτατορικά και να αποδίδεται στην κοινωνία της κάθε παράνομη ενέργεια του δικτάτορα.
Εμμένω στην άποψη αυτή και επισημαίνω πως κάτι τέτοιες αποφάσεις δ ι α χ ω ρ ι σ μ ο ύ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να διχάζουν τον κόσμο· «αυτοί κι εμείς», «εμείς και οι άλλοι», «Οι δικοί μας και εκείνοι», «η Δύση από δω και η Ανατολή από ‘κει»… Το ορθά προβεβλημένο μήνυμα «Όλοι μαζί», ξεχάστηκε εν ριπή οφθαλμού, αφού το σκέπασε ο ήχος των όπλων και ο πόλεμος της Ουκρανίας με τα τραγικά επακόλουθα· τα εγκλήματα πολέμου, οι καταστροφές, οι ανατιμήσεις των προϊόντων, το αρνί… πολυτελείας τού Πάσχα και τόσα άλλα αμέτρητα-αντίξοα…
Η ελληνική απόφαση αποκλεισμού τού ρωσικού πολιτισμού προέρχεται από Ευρώπη μεριά και πέραν τού Ατλαντικού!
Λυπάμαι γιατί, στον πόλεμο του Πούτιν, εμείς αντιτάσσουμε τον… εκδικητικό «πόλεμο» σε κάθε ρωσική καλλιτεχνική προέλευση! Έλεος!
Επιμένω πως όλο αυτό είναι μια α ρ ρ ω σ τ η μ έ ν η απόφαση· παρατηρώ όμως πως δεν περιορίζεται, αυτός ο διχασμός, αποκλειστικά σε κυβερνητικό επίπεδο, αλλά απλώνεται και διαχέεται στο ευρύτερο λαϊκό συναίσθημα με μια ανεξήγητη ανοχή που ισοδυναμεί με… τυφλή αποσιώπηση των πραγματικών γεγονότων που λαμβάνουν χώρα στο τρίπτυχο: Εισβολή–Πόλεμος–ανθρωπιστική καταστροφή. Οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε προς κάθε κατεύθυνση πως η εισβολή δεν έγινε από τη ρωσική κοινωνία κι έτσι οι τιμωρητικές ενέργειες σε κάθε πρόσωπο της τέχνης, που εκφράζει τη Ρωσική διανόηση και τις δημιουργικές πηγές της, είναι εξόφθαλμα α π α ρ ά δ ε κ τ ε ς…
Αφορμή για τις σκέψεις αυτές δόθηκε ξανά με την περίπτωση της αφιερωματικής συναυλίας για την Ουκρανία τής ΚΟΑ (Κρατική Ορχήστρα Αθηνών), καθώς και της Συμφωνικής Ορχήστρας τού Δήμου Αθηναίων, οι οποίες αρνήθηκαν (δια ψηφοφορίας) να ανακρούσουν τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας προς συμπαράσταση, λίγες ημέρες μετά τη ρωσική εισβολή.
Παρόμοια αρνητική συμπεριφορά είχε και η Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ τής οποίας το συνδικαλιστικό Σωματείο αποφάσισε να απορρίψει την πρόταση Λεωνίδα Καβάκου να αφιερώσουν μια συναυλία τής οποίας τα έσοδα θα διατεθούν για την ανέγερση του βομβαρδισμένου μαιευτηρίου τής Μαριούπολης από τις ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις.
Το Σωματείο της ΚΟΑ, στην αρχή, δεν συγκινήθηκε με αυτή την προσφορά στο Ουκρανικό δράμα. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής κος Λουκάς Καρυτινός χολωμένος, δήλωσε πως: «Όλα τα μουσικά σύνολα στον πλανήτη παίρνουν θέση απέναντι στην εισβολή πλην της Ελλάδας. Γιατί εδώ υποφέρουμε από τη διαρκή ελληνική πανδημία που λέγεται διχασμός.»
Εγώ θα προσέθετα και «αγκυλωμένος συνδικαλισμός»! Ο τυφλός αντιδυτικισμός (έννοια που διαμορφώθηκε μετά την εισβολή τού Πούτιν), συνδικαλιστικός παροπισμός, μπορούν πλέον να… χρησιμεύουν στην άρνηση κάποιου να κατανοήσει πως ο ρωσικός στρατός τού επικεφαλής μονάρχη, συμπεριφέρθηκε δυστυχώς όπως ένα αντίγραφο αυταρχικού εισβολέα «παλαιάς κοπής». Έγινα κατανοητός;
Η εξέλιξη τής κόντρας μεταξύ Καβάκου και συνδικαλιστών ΚΟΑ –ΕΡΤ λίγο έλειψε να εξελιχθεί σε… σήριαλ. Αναφέρομαι στην αντιπροσωπευτική εθνική Ορχήστρα, η οποία έχει επιδείξει κοινωνικό και καλλιτεχνικό έργο υψηλού επιπέδου! Παρ’ όλα αυτά, εν αρχή ήταν η άρνηση, ακολούθησαν οι εκατέρωθεν ανακοινώσεις, η σύγχυση, οι διαμαρτυρίες, οι βολές, η δημοσιότητα, οι δυσμενείς εντυπώσεις, οι διχαστικές έριδες, το οξύ πνεύμα συνέντευξης του Καβάκου «Ντρέπομαι για την άρνηση ΚΟΑ και Συμφωνικής ΕΡΤ να συμμετάσχουν σε συναυλία για την Ουκρανία», δημιούργησε θέμα. Ακολούθησαν προστριβές μέσα στην Ορχήστρα με αρκετή δόση εκτιθέμενου διασυρμού και κατά βάθος, ν τ ρ ο π ή ς!
Τελικά, η άρνηση ανακλήθηκε, μετά από νέα απόφαση και ορισμού άλλης ημερομηνίας τής εκκρεμούσας συναυλίας στις 4 Ιουνίου, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με σολίστα τον βιολονίστα βιρτουόζο δημοφιλή, χαρισματικό Λεωνίδα Καβάκο, για συμπαράσταση στον Ουκρανικό λαό. Ομολογώ πως μου είναι δύσκολο να αντιληφθώ τη δυσκολία μιας άμεσης απόφασης μέρους της Ορχήστρας προς άλλη μια συμβολική σ υ μ π α ρ ά σ τ α σ η για έναν τέτοιο ανθρωπιστικό σκοπό!
Ουσιαστικά, οι αρνητικές αποφάσεις, εάν επικρατούσαν, θα ήταν παρόμοιες με τη στείρα και αναχρονιστική συμπεριφορά του αποκλεισμού κάθε ρωσικού καλλιτεχνικού στοιχείου και επί πλέον, θα υποβάθμιζε τον αιματηρό ρόλο τής πουτινικής βαρβαρότητας που, ως θυμωμένη αρκούδα, κ α τα σ π α ρ ά ζ ε ι καθημερινά οτιδήποτε συναντάει στο διάβα της…
Πάντως, άλλο ένα εύλογο ερώτημα είναι: από πού πηγάζει το δικαίωμα ενός συνδικαλιστικού οργάνου Ορχήστρας να αποφασίζει εκείνο αντί του Καλλιτεχνικού Διευθυντή;
Ας αναρωτηθούμε…
Υ.Γ. Για να σας υπενθυμίσω τη θέση μου πάνω στο θέμα, αναζητείστε, όσοι επιθυμείτε, το Σχολιάκι 677 {στις 3/3/2022}, με τίτλο: «Δυτικό λάθος».
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
