Νότης Μαυρουδής*: Απόψεις…

Μετά από καιρό, ακούγεται εκ νέου η γνωστή κατηγορία, πως οι πνευματικοί μας «ταγοί» α δ ι α φ ο ρ ο ύ ν μπροστά στη Ρωσική εισβολή και την καταστροφική της μανία. Στην πραγματικότητα όλοι ανησυχούμε πως αυτό το σύγχρονο δράμα που εξελίσσεται μπροστά μας, δεν πρόκειται να τελειώσει σύντομα. Το δείχνουν τα εκατομμύρια προσφύγων, οι βομβαρδισμοί μέσα σε πόλεις και η μοίρα των αμάχων που έχουν γίνει βορά στα αντιμαχόμενα πυρά.
Ποιος μπορεί λοιπόν να μείνει αδιάφορος; Δεν έχει υπάρξει ποτέ αδιαφορία των πνευματικών ανθρώπων μπροστά σε παρόμοια δράματα και τραγωδίες. Δεν επέδειξαν ποτέ έλλειψη ενσυναίσθησης…
Η αβάσιμη κατηγορία τής δήθεν αδιαφορίας των ανθρώπων τής δημιουργίας, για όσα τραγικά κι απάνθρωπα συμβαίνουν κάθε φορά, καλλιεργεί  τον μύθο πως οι πνευματικοί μας ταγοί σιωπούν, ασφαλείς στις… μικρόψυχες φωλιές τους!
Τη γνωρίζω την άποψη αυτή, η οποία επανέρχεται κάθε φορά που συντελούνται σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα.
Η επανάληψη τέτοιων απόψεων εκφέρονται στα συνήθη… λ α ϊ κ ά αυτοσχέδια δικαστήρια του πεζοδρομίου, των καφενείων και κάποιων συγκεκριμένων εφημερίδων που διακρίνονται για το βαθύ, κατακίτρινο χρώμα τους!
Πώς να αντιμετωπίσεις, να αντικρούσεις, να απορρίψεις μια τέτοια αβάσιμη λασπολογία από όλους εκείνους των οποίων η σχέση τους με τα πνευματικά δημιουργήματα, είναι συνήθως απόμακρη έως και αδιάφορη;
Η αβάσιμη αυτή καταγγελία, κατά τη γνώμη μου, πηγάζει από τη λανθασμένη συλλογική συνείδηση, για τους ανθρώπους  τής δημιουργίας, της φιλοσοφίας, των συγγραφέων, ποιητών, μουσουργών, εικαστικών, γλυπτών, του κλασικού χορού, ηθοποιών, αλλά και αρθρογράφους, αναλυτές, οι οποίοι υπερασπίζονται το δικαίωμά τους να εκφράζουν τις απόψεις τους, ακόμα κι αν είναι «αιρετικές»…
Πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι είναι συνήθως απομονωμένοι, αρνούμενοι να εκτίθενται στο σικέ τηλεοπτικό «παιχνίδι» τής καθημερινότητας. Ένας κόσμος που αντιστρατεύεται (με κόστος την ευρύτερη προβολή του) τον διάχυτο λαϊκισμό που ευδοκιμεί «εκεί έξω» στην κοινωνία τής κατανάλωσης, του ανταγωνισμού και της εικονικής πραγματικότητας…
Δεν χωράει αμφιβολία πως εάν κάποιος θελήσει να συναντήσει αυτόν τον κόσμο, οφείλει να ψάξει· και θα τον βρει στα πονήματά του, στα βιβλία, στην αρθρογραφία του.
Η σθεναρή θέση «ενάντια στον πόλεμο», και οι αντιπολεμικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται, μακάρι να πυκνώσουν και να διαχωρίζουν τον θύτη από το θύμα.
Το γενικόλογο σύνθημα «ενάντια στον πόλεμο» δεν αρκεί. Στην περίπτωση της Ουκρανίας, όπως και πολλών άλλων πρόσφατων σχετικά πολέμων, έχουμε να κάνουμε με την κατάφορη καταπάτηση του Διεθνούς Δικαίου από τον εισβολέα. Δεν έχουμε το χρόνο και το περιθώριο να αναλύσουμε και να δικάσουμε το συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο ευθυνών, σε μια γειτνίαση που έχει πολλές και σημαντικές λεπτομέρειες.
Αυτή τη στιγμή πρέπει να τελειώσει το απεχθές, αποκρουστικό, απάνθρωπο θέμα-θέαμα του πολέμου, των θυμάτων και της προσφυγιάς.

Αλλά να που η ελληνική κοινή γνώμη πάλι διχάζεται και αναρωτιέται: ποιος φταίει; Αυτός; Ο άλλος; Εγώ; Εσύ; Ο Χατζηπετρής; Αυτοί; Εκείνοι; Οι απέναντι; Ποιοι είναι οι καλοί, οι κακοί, οι δικοί μας, οι άλλοι; Πάλι το κομφούζιο είναι εδώ, εν μέσω βομβαρδισμών, καταστροφών και θυμάτων! Ένα είναι το σίγουρο:
Ο εισβολέας πάντα είναι υπεύθυνος και κατάπτυστος.
Το γνωρίζουμε και από την δική μας Ιστορία. Πώς μπορεί λοιπόν να εξισώνουμε τον Πούτιν με τον Ζελένσκι;
Καμία αμφιβολία πως οι «ποικίλες» απόψεις πάνω σε αυτή την επικίνδυνη εξίσωση ευνοούν ένα κλίμα δυσφορίας μπροστά σε ό,τι συμβαίνει. Δεν είμαι ειδικός για να αναλύσω τα γεγονότα ή για να υποστηρίξω τη μια ή την άλλη πλευρά, αλλά σίγουρα είμαι ε ν α ν τ ί ο ν του πανίσχυρου εισβολέα…
Ο πνευματικός κόσμος (και όχι μόνο) εκ παραδόσεως, είναι πάντα υπέρ του αδύναμου, του αδικημένου, του ανθρώπου που μένει ανέστιος από τους βομβαρδισμούς, του κατακτημένου, του κόσμου που ματώνει και εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει βίαια την Πατρίδα του· αλλά, πού θα βρει βήμα να τα πει; Εκτός από τα κανάλια της ΕΡΤ, οι περισσότερες τηλεοράσεις προτιμούν τους… «δημοφιλείς» στους δέκτες τους. Η πρόσβαση στα ΜΜΕ για τους… Ταγούς, είναι στην πλειοψηφία τους, απαγορευμένη!
Μέσα σ’ αυτή την παράκρουση των βίαιων γεγονότων, τα λαϊκά δικαστήρια θα δίνουν τροφή, κυρίως, στα πενάκια των γελοιογράφων…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα 335 προηγούμενα άρθρα του Νότη Μαυρουδή