Σοβαρές αντιρρήσεις εκφράζει η εσωκομματική αντιπολίτευση με κείμενός της πουέδωσε στη δημοσιότητα και αυτό είναι κάτι που δείχνει ότι ο δρόμος προς το συνέδριο του Απριλίου, αλλά και η ίδια η συνεδριακή διαδικασία, θα είναι μάλλον στρωμένα με αγκάθια.
Στελέχη της «Ομπρέλας» που υπογράφουν το κείμενο με τίτλο: «ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ και κριτικές παρατηρήσεις επί της ύλης της προσυνεδριακής συζήτησης», μεταξύ των οποίων πολιτικοί παράγοντες με «βαριά» υπογραφή και μεγάλο πολιτικό εκτόπισμα (Βούτσης, Τσακαλώτος, Φίλης, Παπαδημούλης, Σκουρλέτης) αλλά και παράγοντες με τη δική τους πορεία και επιρροή (Σαμπατακάκης, Σπουρδαλάκης, Γκόγκογλου κ.α.), ξεδιπλώνουν αντιρρήσεις εφ’ όλης της ύλης, καίτοι διαβεβαιώνουν ότι η προσήλωσή τους στο ενωμένο κόμμα είναι πέραν πάσης αμφισβήτησης. Ωστόσο, ασκούν σκληρή κριτική τόσο στην πρόταση του Αλέξη Τσίπρα για εκλογή αρχηγού και Κεντρικής Επιτροπής από τα μέλη, όσο και για άλλα θέματα που αφορούν στην οργάνωση και λειτουργία του κόμματος (υβριδικά όργανα, εξ αποστάσεως μέλη κ.α.). Σαν να μην έφτανε αυτό, εκφράζουν δε και σοβαρές διαφωνίες και για τα θέματα που αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, σε σχέση με το πολιτικό μήνυμα που εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τον τρόπο που ασκεί αντιπολίτευση.
Αναλυτικά το κείμενο των διαφωνούντων
«Προοίμιο
Για να ηττηθεί και να φύγει το ταχύτερο η αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβέρνηση της ΝΔ.
Για να ξαναγίνει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δύναμη ελπίδας και νίκης.
Για ένα Συνέδριο δημοκρατικού διαλόγου, προωθητικών συνθέσεων και Όχι «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών».
Η κυβέρνηση της ΝΔ οδηγεί σε συνολική οπισθοδρόμηση τη χώρα και την κοινωνία.
- Παταγώδης αποτυχία στην αντιμετώπιση της πανδημίας, με καθημερινές εκατόμβες νεκρών
- Ρεκόρ δεκαετίας στην ακρίβεια, που διαβρώνει το λαϊκό εισόδημα
- Αρνητικό ευρωπαϊκό ρεκόρ στην πραγματική μείωση του κατώτατου μισθού
- Όργιο πελατειακού κράτους, απευθείας αναθέσεων και εικονικών διαγωνισμών
- Ραγδαία υποχώρηση της ελευθερίας του Τύπου
- Σχέσεις διαπλοκής με οικονομικούς και μιντιακούς ολιγάρχες
Στα παραπάνω, το τελευταίο διάστημα, ήλθαν να προστεθούν η πλήρης κατάρρευση του δήθεν «επιτελικού κράτους» των «αρίστων» στην τελευταία απολύτως προβλεφθείσα κακοκαιρία και τα βήματα Ορμπανοποίησης της χώρας με τις πρωτοφανείς παρεμβάσεις σε βάρος της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης, του Κράτους Δικαίου, και της ελευθερίας του Τύπου από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, προκειμένου να κουκουλωθεί οριστικά το σκάνδαλο Novartis.
Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι μια πλήρως αποτυχημένη και επικίνδυνη κυβέρνηση. Πρέπει να ηττηθεί και να φύγει, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Αυτό είναι το κεντρικό μας καθήκον εν όψει τόσο του 3ου μας Συνεδρίου, όσο και των εθνικών εκλογών που θα ακολουθήσουν.
Η πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης ήταν επιβεβλημένη και στο χρόνο και στο περιεχόμενο. Η μαχητική παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην Βουλή, έδωσε το στίγμα της πορείας που πρέπει να ακολουθήσουμε για να πετύχουμε τους συλλογικούς μας στόχους.
Η εντεινόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια προκαλεί και εντεινόμενη κυβερνητική φθορά. Όμως, ενώ η ΝΔ φθείρεται, ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. -ως τώρα- ελάχιστα κερδίζει. Σε αυτή την πρόκληση οφείλουμε και μπορούμε να δώσουμε συλλογική και νικηφόρα απάντηση, χωρίς εξωραϊσμούς και επανάπαυση.
Η νίκη και η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στις εκλογές, η «2η φορά Αριστερά» και η συγκρότηση προοδευτικής κυβέρνησης συνεργασίας με βάση κοινό πρόγραμμα, αποτελούν τον κεντρικό στόχο και την απόλυτη προτεραιότητά μας.
Με μαχητική προγραμματική αντιπολίτευση κατά της ΝΔ, με εναλλακτικό πολιτικό σχέδιο και πρόταση για την Προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Με συγκεκριμένες δεσμεύσεις και ισχυρότερη παρουσία στα κοινωνικά κινήματα, να συνδυάσουμε το ριζοσπαστικό όραμα για την υπέρβαση του καπιταλισμού και για Σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία, με ένα προοδευτικό και συγκεκριμένο πρόγραμμα τετραετίας.
Η κατάσταση και η λειτουργία του Κόμματος δεν είναι καλή. Επείγει η ριζική βελτίωση της συλλογικής λειτουργίας και δράσης του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., η ποσοτική του ανάπτυξη και η ποιοτική του αναβάθμιση. Τα τελευταία χρόνια, έχουν υποχωρήσει μέσα στο κόμμα και η συλλογικότητα και η εσωκομματική δημοκρατία. Για να γίνει ένα κόμμα ανοιχτό στην κοινωνία, με δημοκρατική συλλογική ζωή, ικανό να προσελκύει νέα μέλη, να αξιοποιεί αξιοκρατικά νέα και παλαιά μέλη, και να λαμβάνει υπόψη τη γνώμη τους στη λήψη των αποφάσεων, να θέτει στόχους και να τους υλοποιεί. Ένα κόμμα που να χαίρεσαι να μετέχεις σε αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ πρέπει να ξαναγίνει φορέας ελπίδας και κοινωνικής κινητοποίησης με νικηφόρα κυβερνητική προοπτική. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση του 3ου μας Συνεδρίου:
- Με σαφή φυσιογνωμία σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς του 21ου αιώνα.
- Με ριζοσπαστικό όραμα και στρατηγική για Σοσιαλισμό με Δημοκρατία και Ελευθερία.
- Με προοδευτικό και συγκεκριμένο πρόγραμμα τετραετίας
- Με εκλεγμένη ηγεσία και αιρετά όργανα παντού. Με όλα τα μέλη του Κόμματος, παλαιά και νέα, πλήρως ισότιμα, και οριστικό τέλος, στους διορισμούς, τους «εξ οφίτσιο» και τους «αριστίνδην».
- Με πολιτικό σχέδιο και εξωστρεφείς πρωτοβουλίες ικανές να εμπνεύσουν και να μεγαλώσουν το κόμμα μας.
Για να πείσουμε και να νικήσουμε, οφείλουμε:
Να περιγράψουμε με τη μέγιστη δυνατή σαφήνεια τί σκοπεύουμε να κάνουμε, αν είμαστε ο κορμός της επόμενης κυβέρνησης. Οι προγραμματικές Θέσεις που εγκρίναμε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Ιουλίου καθώς και το κείμενο των «Θέσεων» για το 3ο Συνέδριό μας είναι δύο πολύ σημαντικά και θετικά κείμενα με αριστερή ανάλυση, θέσεις και προτάσεις. Χαράσσουν ορθά τη στρατηγική μας μεσοπρόθεσμα, αλλά δεν αρκούν. Πρέπει να αποτελέσουν το βάθρο για την άμεση επεξεργασία του εκλογικού-κυβερνητικού προγράμματος τετραετίας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ, η οποία έχει καθυστερήσει.
Να αξιοποιήσουμε τον Απολογισμό της κυβερνητικής μας περιόδου, που ενέκρινε σχεδόν ομόφωνα η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην συνέχεια ούτε αξιοποιήθηκε, ούτε συμπληρώθηκε με τον συλλογικό απολογισμό της περιόδου 2020-21. Για να συμπεριλάβουμε στο κυβερνητικό πρόγραμμά μας τον εμπλουτισμό των σημαντικών θετικών επιτευγμάτων της διακυβέρνησής μας. Αλλά και για να αναγνωρίσουμε με τόλμη τα λάθη και τις αδυναμίες, ώστε να κυβερνήσουμε αυτή τη φορά καλύτερα από την περίοδο 2015-2019.
Τα «Ναι» και τα «Όχι»
- «Ναι» σε ένα συνέδριο ενωτικό, δημοκρατικό με προωθητικές συνθέσεις, όπως το πετύχαμε στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Ιουλίου. «Όχι» σε ένα συνέδριο άγονων αντιπαραθέσεων, σύγκρουσης μηχανισμών και ξεκαθαρίσματος λογαριασμών, που αφήνουν αδιάφορη ή και απωθούν την κοινωνία.
- «Ναι» σε ένα συνέδριο δημοκρατικού διαλόγου, με ανταλλαγή επιχειρημάτων. Κατηγορηματικά «όχι» στην αθλιότητα των ύβρεων, της δίκης προθέσεων, των χαρακτηρισμών που δεν έχουν καμία απολύτως θέση σε ένα δημοκρατικό κόμμα της Αριστεράς.
- «Ναι» σε ένα ανοιχτό και μεγάλο κόμμα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Αριστεράς του 21ου αιώνα, κορμό της ευρύτερης προοδευτικής παράταξης. «Όχι» σε ένα προγραμματικά θολό και ιδεολογικά ασπόνδυλο κόμμα-παράταξη, απομίμηση άλλων κομμάτων και άλλων εποχών. «Όχι» σε ένα κόμμα σούπερ μάρκετ, με διορισμένα ηγετικά στελέχη, ομάδες με ειδικά προνόμια, οργανωτικά άμορφο και με ασαφή όρια ανάμεσα στα μέλη και τους φίλους.
- «Ναι» στη συνεχή ισχυροποίηση και διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Για να οικοδομήσουμε ένα μαζικό, λαϊκό κόμμα της Αριστεράς, με ισχυρά ερείσματα και παρουσία παντού στην κοινωνία, την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τα Συνδικάτα. Με ισχυρότερη παρουσία των γυναικών και της νέας γενιάς σε όλα τα επίπεδα. Με μέλη ισότιμα χωρίς ειδικά προνόμια ή διαιρέσεις με βάση την προέλευση ή τα χρόνια θητείας. «Όχι» στην επάνοδο από το παράθυρο στον ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, με μέλη με ειδικά προνόμια και διαφορετικές ταχύτητες. «Όχι» στην διαιώνιση των εξ οφίτσιο ηγετικών στελεχών μέσα από το προτεινόμενο Εθνικό Συμβούλιο, ένα όργανο που απλώς δεν χρειάζεται, καθώς το μόνο που προσθέτει είναι επιπλέον κομματική γραφειοκρατία.
- «Ναι» στην ενότητα, τη δημοκρατική συλλογικότητα, τον διάλογο και την σύνθεση απόψεων. «Όχι» στα παρωχημένα αρχηγικά πρότυπα που δεν ταιριάζουν σε ένα σύγχρονο αριστερό ευρωπαϊκό κόμμα. Ο Πρόεδρος του Κόμματος προτείνουμε να συνεχίζει να εκλέγεται από το Συνέδριο του Κόμματος και να λογοδοτεί στην Κεντρική Επιτροπή.
«Ναι» στα ανοικτά ρεύματα ιδεών που συμβάλλουν στο συλλογικό προβληματισμό του ενιαίου κόμματος και δεσμεύονται από τις συλλογικές του αποφάσεις. «Όχι» σε κλειστούς μηχανισμούς που λειτουργούν ως «κόμμα μέσα στο κόμμα» και αποτελούν φυτώρια αριβισμού και προσωπικού παραγοντισμού. - «Ναι» στην εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από το Συνέδριο στο οποίο οφείλει και να λογοδοτεί. Όπως ισχύει από την ίδρυσή μας. Όπως προτείνει ομόφωνα να συνεχιστεί και η Επιτροπή Καταστατικού. Όπως ισχύει στο 99% τουλάχιστον των Αριστερών, Πράσινων και Σοσιαλιστικών και ευρύτερα δημοκρατικών κομμάτων στην Ευρώπη και όλο τον πλανήτη.
Το κείμενο αυτό απευθύνεται σε όλα ανεξαιρέτως τα μέλη και τους φίλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και επιδιώκει να συμβάλλει στον διάλογο για την ανασυγκρότηση, τη διεύρυνση και τη νικηφόρα προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ.
Βαδίζοντας προς το 3ο Συνέδριό μας και τις επόμενες βουλευτικές εκλογές πρέπει να αποκλείσουμε τα τεχνητά και εκ του πονηρού διλήμματα, που λειτουργούν διχαστικά και αποπροσανατολίζουν. Η σύγχρονη αριστερή φυσιογνωμία, η ενίσχυση της συλλογικότητας, το σαφές πρόγραμμα, το πολιτικό σχέδιο και η διαρκής εξωστρέφεια αποτελούν όλα μαζί προϋποθέσεις -και όχι περιττή πολυτέλεια ή εμπόδιο- για την πολιτική αντεπίθεση και τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.
Στον δρόμο προς το Συνέδριο
Ο προσυνεδριακός διάλογος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οφείλει να είναι πλούσιος και γόνιμος, εφόσον στο Συνέδριο θα αποφασίσουμε το πολιτικό μας σχέδιο, το οποίο πρέπει να απαντά στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα της περιόδου και ταυτόχρονα να παρακολουθεί τις μεγάλες τάσεις του καπιταλισμού, αποτυπώνοντας τις δικές μας απαντήσεις από τη σκοπιά του σοσιαλισμού, ενός σοσιαλισμού με ισότητα, δημοκρατία και ελευθερία. Το παρόν κείμενο Συμβολής επιχειρεί να υπογραμμίσει τις μεγάλες προκλήσεις, να επεξεργαστεί ζητήματα τα οποία κινδυνεύουν να υποτιμηθούν και να εισάγει κάποια που απουσιάζουν από τη συζήτηση μας.
Η πανδημία
Ο παγκοσμιοποιημένος νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός απέδειξε την αδυναμία του να αντιμετωπίσει νέες αναδυόμενες απειλές όπως η πανδημία. Βασικές αιτίες εμφάνισης αυτών των νέων απειλών για τη Δημόσια Υγεία είναι η αλόγιστη επέκταση και εκμετάλλευση άγριων εκτάσεων, η μαζική παραγωγή τροφίμων και οι παγκοσμιοποιημένες μετακινήσεις και συναλλαγές. Λύσεις σε αυτό το αδιέξοδο αποτελεί μόνο η αλλαγή του παραγωγικού υποδείγματος και η παγκόσμια αλληλεγγύη. Όμως αντί γι’ αυτό αποκαλύφθηκε η υποκρισία της Δύσης
Η πανδημία αποκαλύπτει τις ταξικές μεροληψίες και την προκατάληψη των συντηρητικών δυνάμεων, της κυβέρνησης της ΝΔ συμπεριλαμβανομένης, απέναντι στο δημόσιο συμφέρον, στα δημόσια αγαθά. Η ριζοσπαστική και προοδευτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την απελευθέρωση της πατέντας των εμβολίων (που σήμερα δικαιώνεται απόλυτα λόγω των νέων μεταλλάξεων, οι οποίες «επωάζονται» στο έδαφος των προκλητικών ανισοτήτων στον παγκόσμιο εμβολιασμό), πρέπει να συνοδευτεί από μια μαζική εκστρατεία όλου του κόμματος για την προώθηση του καθολικού εμβολιασμού, στο πλαίσιο μιας πολιτικής καμπάνιας, η οποία θα στέλνει το μήνυμα ότι ο εμβολιασμός δεν είναι απλώς μια υπόθεση ατομικής προστασίας, αλλά μια πράξη κοινωνικής αλληλεγγύης και συλλογικής μέριμνας για την προστασία ευπαθών ομάδων του πληθυσμού, και θα συνοδεύεται από την προβολή ενός ολοκληρωμένου σχεδίου εναλλακτικής διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης. Με έμφαση όχι μόνο στην αναγκαία εμβολιαστική κάλυψη, αλλά και στον έλεγχο της διασποράς στις εστίες υπερμετάδοσης (χώροι εργασίας και αναψυχής, σχολεία, μέσα μεταφοράς, αθλητικές-κοινωνικές εκδηλώσεις, κ.λπ.), στην προνοσοκομειακή φροντίδα με εμπλοκή της ΠΦΥ, στην αποσυμπίεση του ΕΣΥ και στην αποτροπή του εσωτερικού lockdown στα νοσοκομεία με επίταξη των ιδιωτικών κλινικών, στην ενδυνάμωση της δημόσιας περίθαλψης και στην αξιόπιστη ιατρική και φαρμακευτική φροντίδα των ασθενών με covid. Τα παραπάνω είναι η απάντηση στις σκοταδιστικές αντιεμβολιστιακές απόψεις.
Η απάντηση στην εγκληματικά αποτυχημένη πολιτική της κυβέρνησης είναι μια δέσμη μέτρων που ενισχύουν τη δημόσια εμπιστοσύνη και το αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία, που μειώνουν ανισότητες στη φροντίδα υγείας, που ευνοούν τη στοχευμένη και αποτελεσματική παρέμβαση προαγωγής του εμβολιασμού στην κοινότητα και σε πληθυσμιακές ομάδες ειδικής ευαλωτότητας (ηλικιωμένοι, ασθενείς σε ανοσοκαταστολή, εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα σε υπηρεσίες υψηλού κοινωνικού συγχρωτισμού, φιλοξενούμενοι σε κλειστές δομές, πρόσφυγες-μετανάστες, Ρομά, άστεγοι, κ.λπ.), οι οποίοι πρέπει κατά προτεραιότητα να προστατευτούν.
Η αναδιάρθρωση του κεφαλαίου
Ο κόσμος της εργασίας είναι περισσότερο ευάλωτος από ποτέ. Βάλλεται από την κυβέρνηση της ΝΔ σε ένα ήδη ναρκοθετημένο έδαφος που το ορίζει η πολύ υψηλή ανεργία, η υπαμειβόμενη εργασία η επισφάλεια και η καθήλωση των μισθών που επέφεραν οι αντεργατικοί νόμοι της.
Η αγορά εργασίας αποκλείει κυρίως τους νέους από σταθερές εργασιακές σχέσεις. Η ελαστική εργασία, η ανασφάλεια, η περιπλάνηση είναι ο ορίζοντας όχι μόνο των ανειδίκευτων αλλά και των πολυπτυχιούχων. Η φυγή των νέων εντείνεται, επιτείνοντας το brain drain.
Ταυτόχρονα, χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται καταχωνιασμένοι σε αποθήκες, σε αλυσίδες τροφοδοσίας, σε κέντρα δεδομένων, σε εταιρίες διαχείρισης περιεχομένου, σε εκμεταλλεύσεις εντατικής γεωργίας (μετανάστες οι περισσότεροι), απροστάτευτοι απέναντι στις ασθένειες και την υπερεκμετάλλευση. Πρόκειται κυρίως για χειρώνακτες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι σε διανοητικές εργασίες είναι ασφαλείς και προστατευμένοι
Αντίθετα, η τηλεργασία κάνει λάστιχο το πλαίσιο εργασίας, καταργεί το όριο μεταξύ του εργάσιμου, του ελεύθερου και του οικογενειακού χρόνου, ενώ την ίδια στιγμή η εργασιακή επιτήρηση «αλλάζει πίστα».
Τα μέλη της αναπηρικής κοινότητας είναι επίσης απροστάτευτα, χωρίς τη στοιχειώδη πρόνοια από τη μεριά της Πολιτείας.
Ταυτόχρονα, το κύμα ακρίβειας των τελευταίων μηνών συρρίκνωσε την αγοραστική δύναμη των μισθών και έχει ήδη οδηγήσει χιλιάδες νοικοκυριά μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων σε αδυναμία πληρωμής λογαριασμών και οφειλών και σε περιορισμό της κατανάλωσης βασικών αγαθών, ενώ απειλεί με νέο κύμα μαζικής εκπτώχευσης, πέραν της εντεινόμενης ενεργειακής φτώχειας.
Η αναδιανομή, η τιμαριθμική αναπροσαρμογή των μισθών, οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και η προστασία της εργασίας είναι τα πρώτα βήματα για την ανακατανομή της ισχύος μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου. Το πρώτο κεφάλαιο του κοινωνικού μετασχηματισμού
Το οικονομικό τους σχέδιο υλοποιείται αδιάλειπτα, χωρίς αναστολές, με αφορμή την πανδημία. Ο σχεδιασμός της κυβέρνησης προβλέπει συμπίεση μικρομεσαίων εμπόρων, εξώθηση εκτός εργασίας ελεύθερων επαγγελματιών, καταστροφή κλάδων όπως η μικρή κι η πολύ μικρή επιχείρηση, η οποία είναι αποκλεισμένη από κάθε δυνατότητα χρηματοδότησης, και καταστροφή της μικρής – μεσαίας ακίνητης περιουσίας μέσω του νέου Πτωχευτικού Κώδικα. Η ιδιωτικοποίηση κρίσιμων τομέων της κοινωνικής αναπαραγωγής (υγεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση), όπως και των δημόσιων επιχειρήσεων των κοινών αγαθών αποτελούν το στρατηγικό στόχο του προγράμματος της ΝΔ.
Στο πεδίο της ενέργειας και της κλιματικής κρίσης, από την απολιγνιτοποίηση άνευ σχεδίου και διαβούλευσης, με τους εργαζόμενους των περιοχών να είναι στον αέρα, η χώρα μεταβαίνει ολοταχώς προς τη γενικευμένη ιδιωτικοποίηση της αγοράς ενέργειας μέσω του φυσικού αερίου, ενώ εν μέσω της τεράστιας αυτής ενεργειακής κρίσης και της εντεινόμενης ενεργειακής φτώχειας, η κυβέρνηση επιλέγει να παραδώσει βασικούς πυλώνες άσκησης δημόσιας ενεργειακής πολιτικής (ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ) σε funds και να περιθωριοποιήσει τις ενεργειακές κοινότητες, αποδυναμώνοντας σημαντικά τη συμμετοχή πολιτών και τοπικής αυτοδιοίκησης στην ενεργειακή μετάβαση, την αντιμετώπιση της εντεινόμενης ενεργειακής φτώχειας ή τη μείωση του (ενεργειακού) κόστους. Την ίδια περίοδο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή από τη μία ανακοινώνει πιο φιλόδοξους κλιματικούς στόχους για το 2030 (European Green Deal), από την άλλη βαφτίζει «πράσινο» το φυσικό αέριο και την πυρηνική ενέργεια, αποκαλύπτοντας την συνέργεια κρατικών προτεραιοτήτων και ιδιωτικού κέρδους. Η μετάβαση σε ένα αειφόρο μέλλον περνάει μέσα από τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, με τρόπο συμπεριληπτικό, εντός ενός αξιόπιστου χωροταξικού σχεδιασμού, με προστασία της βιοποικιλότητας, την ανάπτυξη των δικτύων (μεταφοράς, διανομής) υπό δημόσιο έλεγχο και των τεχνολογιών αποθήκευσης ενέργειας, τη βελτίωση της ανθεκτικότητας των υποδομών, την αναβάθμιση των δημόσιων μεταφορών και, κυρίως, την εξοικονόμηση ενέργειας σε όλους τους τομείς, με μέριμνα για την επάρκεια ενέργειας του συστήματος και στόχο την ταχύτερη δυνατή απανθρακοποίησή του.
Στην εκπαίδευση ο στρατηγικός στόχος της αναδιάρθρωσης είναι να ενισχύσει το μηχανισμό ταξικής επιλογής, αντιστρέφοντας τη λογική της διεύρυνσης της εκπαίδευσης στα λαϊκά στρώματα, συρρικνώνοντας τις δημόσιες δομές και πριμοδοτώντας την ιδιωτική εκπαίδευση. Οι πολιτικές διαχείρισης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης απαιτούν επίσης ισχυρή πυγμή εκ μέρους του αστικού κράτους. Γι’ αυτό και η καταστολή αποτελεί πια ιδεολογικό μοτίβο της δεξιάς κυβέρνησης.
Οι έμφυλες σχέσεις αποτελούν σημαντικό κεφάλαιό της, μιας και δεν είναι μόνο σχέσεις εξουσίας που αναπαράγουν την ανδρική κυριαρχία και την έμφυλη βία, αλλά και σχέσεις εκμετάλλευσης της εργασίας, και κοινωνικής υποτίμησης, των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας,, που διαπερνούν πρακτικές, κανόνες, αξίες, αρχές, θεσμούς, τη γλώσσα και τον πολιτισμό των πατριαρχικών μας κοινωνιών.
Στο επίπεδο της ψηφιακής επικοινωνίας. Η τεχνολογία μας δίνει μεν δραστικά εργαλεία, αλλά δεν είναι όλες οι λύσεις τεχνολογικές, ούτε ουδέτερες, ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη μας την τάση του κεφαλαίου να διογκώνεται, να συσσωρεύεται, να συγκεντρώνεται, να επεκτείνεται, να εγκαθίσταται παντού και να υπάγει τα πάντα στην επιδίωξη του μέγιστου κέρδους. Από τη μία, τα ψηφιακά μέσα επικοινωνίας ακύρωσαν τα μονοπώλια της είδησης, συνέδεσαν όλες τις περιοχές του πλανήτη και μετασχημάτισαν τα κινήματα του 21ου αιώνα προσφέροντάς τους οριζόντια επικοινωνία, χώρο αυτονομίας και δικτύωσης. Από την άλλη, οι μεγάλες εταιρίες της πληροφορικής και του διαδικτύου σχεδιάζουν πλατφόρμες που απομονώνουν τους χρήστες σε ομάδες ομότιμων ατόμων, όπου συνδέονται μόνο με τους ομοϊδεάτες τους, ενώ τα ψηφιακά μέσα έχουν ενσωματωθεί πλέον στις τεχνικές ελέγχου των αντιπολιτευόμενων, καθώς τα ψηφιακά ίχνη και τα προσωπικά δεδομένα των πολιτών εξυπηρετούν την παρακολούθησή τους από τα νέα ψηφιακά μέσα επιτήρησης.
Κρίση της δημοκρατίας. Η δημοκρατία ως κέλυφος ορίζεται από τον κρατικό αυταρχισμό, την περιστολή θεμελιωδών ελευθεριών, την κρίση στη λειτουργία των αντιπροσωπευτικών θεσμών, τη διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική και μιντιακή εξουσία, την κρίση των κομμάτων και των συνδικάτων και, κατά συνέπεια, την κρίση εκπροσώπησης της μισθωτής εργασίας και των λαϊκών τάξεων. Ο έλεγχος της δημόσιας σφαίρας αποτελεί κρίσιμο μέγεθος προκειμένου να εμπεδωθεί ο τύπος της αυταρχικής δημοκρατίας. Η κρίση της δημοκρατίας συσχετίζεται με την ιδεολογική κρίση και τη δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο ακροδεξιών, ρατσιστικών, μισογυνικών, ομοφοβικών και ακραία εθνικιστικών ρευμάτων, και με την υιοθέτηση ανορθολογικών δοξασιών κάθε είδους, με την ανοχή, αν όχι την υποδαύλιση, των δεξιών και συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, προκειμένου να ηττηθούν οι ιδέες της Αριστεράς.
Αποτίμηση Σχεδίου Θέσεων
Το Σχέδιο των Θέσεων είναι ένα αριστερό κείμενο, καθώς αναδεικνύει την πολιτική του κεφαλαίου σε κάθε πτυχή της πολιτικής δράσης, ενώ μιλάει τη γλώσσα της Αριστεράς και χρησιμοποιεί τη δική της ορολογία: αναφέρεται στο σημερινό καπιταλισμό, τις αντιφάσεις του, αναδεικνύει την αναδιάρθρωση του κεφαλαίου, την υποτίμηση των εργαζομένων, τη «δημιουργική» καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, το στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού, τη μάχη των ιδεολογιών, κ.α. Αποφεύγει, κατά το δυνατόν, διατυπώσεις που δημιουργούν συγχίσεις μεταξύ κόμματος της Αριστεράς και κόμματος-παράταξη, ρευστή, ασπόνδυλη οργανωτικά, χωρίς ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα.
Απέναντι στο Σχέδιο των συνεδριακών Θέσεων στάθηκαν αρκετοί με το επιχείρημα ότι χρησιμοποιεί γλώσσα και έννοιες «αντικαπιταλιστικές» που δεν ταιριάζουν σε ένα «κόμμα πολιτικής ενότητας», όπως κατά τη γνώμη τους θα έπρεπε να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, δηλαδή ένα κόμμα χωρίς ιδεολογία, με ρευστές κοινωνικές δεσμεύσεις, πολυσυλλεκτικό χωρίς κριτήρια, χωρίς κοινωνικές προτεραιότητες, χωρίς μεταρρυθμιστικές αιχμές, ένα κόμμα σούπερ-μάρκετ.
Το Σχέδιο των Θέσεων είναι ένα πλήρες, αναλυτικό και ταυτόχρονα ταυτοτικό κείμενο, απουσιάζει όμως ο κριτικός αναστοχασμός και περισσεύει ο αυτοθαυμασμός. Αυτοκριτική δεν σημαίνει αυτομαστίγωμα, αλλά ειλικρίνεια, που αποκαθιστά την αξιοπιστία και δημιουργεί τις προϋποθέσεις να ξεφύγουμε από τη στασιμότητα, να ανταποκριθούμε στην οργάνωση των αντιστάσεων και στη διεκδίκηση της εξουσίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κατανάλωσε πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, σε μια περίοδο πολλαπλών κρίσεων, διεκδικώντας ένα κοινωνικά άμορφο και πολιτικά απροσδιόριστο εκλογικό κοινό, το λεγόμενο πολιτικό κέντρο, δημιουργώντας ασάφεια όσο αφορά την ταυτότητα του. Δημιούργησε διαιρέσεις στις γραμμές του με πλαστά πολιτικά διλήμματα περί ΣΥΡΙΖΑ του 3% και του 33%, περί της μετάλλαξη του ή μη σε κεντρώο κόμμα, περί του ποιοι είναι υπέρ και ποιοι εναντίον της διεύρυνσης, τη στιγμή που η μαζικοποίηση του κόμματος αποτελούσε στόχο καθολικής αποδοχής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ την τελευταία διετία εκπέμπει αντιφατικά πολιτικά μηνύματα, καθώς από τη μία υπερασπίζεται τον κόσμο της εργασίας, τη μικρή επιχείρηση, τον οικολογικό μετασχηματισμό, τα δικαιώματα, και από την άλλη παλινωδεί μεταξύ αποδοχής και διαχείρισης του υπάρχοντος, που εμφανίζει τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ ως μέρος του συστημικού δικομματισμού. Παλινωδία που επηρεάζει καθοριστικά τα δημοσκοπικά μας ποσοστά.
Για παράδειγμα, η υποστήριξη της εξόρυξης υδρογονανθράκων, που εγκαταλείπεται διεθνώς λόγω κλιματικής κρίσης, η χαριστική επέκταση της σύμβασης του Ελληνικού, η χρηματοδότηση της Fraport και η προμήθεια των Rafal είναι κεντρώας έμπνευσης. Στην αντιμετώπιση της πανδημίας ενώ οι επεξεργασίες και ο δημόσιος λόγος μας ήταν επαρκής, και νηφάλιος μας δυσκολέψαν απόψεις που έδειχναν να ακουμπούν στο αντιεμβολιαστικό κίνημα και να προβάλουν αντιεπιστημονικές θέσεις.
Αντιθέτως, η εναντίωσή μας στην Ελληνογαλλική Συμφωνία και στην επ` αόριστον παράταση της ελληνοαμερικανικής στρατιωτικής συνεργασίας, οι πολιτικές της ειρηνικής διευθέτησης των γεωπολιτικών ανταγωνισμών και η άρνηση να συνηγορήσουμε στο κυνήγι των εξοπλισμών έδωσαν το αριστερό μας στίγμα. Το κεφάλαιο που ανοίξαμε με τη Συμφωνία των Πρεσπών για ειρηνική διευθέτηση διαφωνιών, οφείλει να συνέχει συνολικά τις Διεθνείς μας Σχέσεις, των ελληνοτουρκικών διαφορών συμπεριλαμβανομένων. Όπως επίσης πρέπει να προχωρήσουμε με συνέπεια τη πρόταση μας για πολιτική αλλαγή με τη δημιουργία προοδευτικής πολιτικής πλειοψηφίας.
Στο εσωκομματικό πεδίο, η συνεχής αναβολή του συνεδρίου εξαιτίας της πανδημίας εμπόδισε, εκ των πραγμάτων ίσως, τη δημοκρατική αναδιοργάνωση του κόμματος και επέτρεψε να αναδιαμορφωθεί με προβληματικό τρόπο το κομματικό τοπίο, με τη δημιουργία και τη λειτουργία νέων υβριδικών σχημάτων (Πολιτικό Συμβούλιο, ΚΕΑ, Πολιτικό Κέντρο), προκειμένου να εκφραστεί η νέα σύνθεση που προέκυψε από την προσχώρηση στελεχών, αλλά και από τη μαζική εγγραφή νέων μελών. Τα υβριδικά κομματικά σώματα υποβαθμίζουν και υποκαθιστούν εκλεγμένα όργανα, ενώ καθώς δεν προέκυψαν διά της εκλογής νομιμοποιούνται αποκλειστικά στη βάση των επιλογών της ηγεσίας του κόμματος.
Παρόμοια προβλήματα υπήρξαν και στην Επιτροπή Καταστατικού, όπου στη συζήτηση για το προοίμιο του καταστατικού υπήρχε η απαίτηση να αφαιρεθούν στοιχεία της ριζοσπαστικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίξαμε Προοίμιο που σηματοδοτεί την ταυτότητα του κόμματος μας. Καταθέσαμε τη διαφωνία μας σε άρθρα για τα δικαιώματα των μελών έναντι των φίλων και για τη δημιουργία Εθνικού Συμβουλίου με ρευστή σύνθεση και ex officio, όχι εκλεγμένα, μέλη. Ένσταση υπάρχει και για τον διορισμό της γραμματείας των Τμημάτων, καθώς ο διορισμός ταιριάζει σε ιεραρχικά κόμματα, ενώ η εκλογή δυναμώνει τη δημοκρατία και τα δικαιώματα των μελών. Δεν κατανοούμε την επιμονή για «εικονικά μέλη» χωρίς την ελάχιστη συμμετοχή – ακόμα και διαδικτυακή. Ακατανόητη επίσης είναι η δημιουργία άλλων οργανώσεων, παράλληλων, χωρίς τη συμφωνία της οργάνωσης, επιμονή που δημιουργεί εύλογες ανησυχίες για επιχείρηση τιμαριοποίησης και οικοπεδοποίησης του κόμματος.
Ζητήματα δημοκρατίας και εξωστρέφειας
Η αιφνιδιαστική πρόταση για την εκλογή των μελών της Κεντρικής Επιτροπής και του προέδρου από τη βάση του κόμματος, έγινε τη στιγμή που η Κυβέρνηση της ΝΔ εισπράττει τη φθορά από τη διαχείριση της πανδημίας και το κύμα της ακρίβειας. Την ίδια μέρα που ο υπουργός οικονομικών ομολογεί ότι δεν διατίθενται χρήματα σε όσους πλήττονται και ο λογαριασμός της λιτότητας εξοφλείται το 2022. Την ώρα δηλαδή που οι συνθήκες απαιτούν τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα και συσπείρωση. Πρόκειται για κίνηση υψηλού ρίσκου και προφανούς επισφάλειας. Πολύ περισσότερο, που κάθε αίτημα για μία σοβαρή συζήτηση διάρκειας για το «τι κόμμα θέλουμε», αντιμετωπίστηκε επί δύο χρόνια είτε με σιωπή, είτε με διαρκή αναβλητικότητα.
ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ!! Λάθος πρόταση, σε λάθος χρόνο, με λάθος τρόπο. Η ανάγκη όντως υπάρχει. Ο ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία πρέπει να γίνει κόμμα μαζικό και λαϊκό. Ταυτόχρονα, κόμμα επιτελικό και δημοκρατικό. Κόμμα συμμετοχικό, κόμμα με στέρεη σύνδεση με την κοινωνία για να την εκπροσωπήσει. Κόμμα ανεκτικό, πλουραλιστικό για να συνθέσει. Κόμμα με ενεργά μέλη όχι μόνο στις εσωκομματικές λειτουργίες, αλλά κυρίως στους κοινωνικούς χώρους που ανήκουν. Κόμμα συλλογικής συναπόφασης και συλλογικής ευθύνης. Κόμμα ενωμένο και στις επιτυχίες και στις αποτυχίες που δεν αναζητά νέο ηγέτη μετά από κάθε εκλογική ήττα, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Αυτά τα δύσκολα πράγματα είναι μπροστά μας. Το Συνέδριο μπορεί και πρέπει να κάνει και εδώ την τομή στη συνέχεια. Αυτή ήταν και είναι η προσδοκία όλων μας. Χωρίς αιφνιδιασμούς, αλλά με στέρεους στρατηγικούς συλλογικούς σχεδιασμούς. Είναι λάθος…
Κι όμως αντικειμενικά θέλουμε δεν θέλουμε με την απροϋπόθετη αυτή πρόταση, το κόμμα εισέρχεται σε μια νέα εσωστρέφεια, τη δεύτερη μετά το 2019 όταν άνοιξε ένα κύκλος αντιπαραθέσεων, το ίδιο βράδυ που καταγράφηκε η εκλογική επιτυχία του 31,5% σε ένα απόλυτα δυσμενές περιβάλλον. Τότε και τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να οπλιστεί με επίγνωση και αυτοπεποίθηση, εγκλωβίστηκε να ασχολείται με τα εσωκομματικά του αντί να οργανώνει την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και να κεφαλαιοποιεί τον τεράστιο πλούτο θετικών και αρνητικών εμπειριών από την περίοδο της Κυβέρνησης της Αριστεράς. Όταν μάλιστα κρίσιμα ζητήματα έμειναν εκτός της δικαιοδοσίας των μελών
Η νέα πρόταση προβάλλεται ως δημοκρατική τομή, ως εκσυγχρονισμός ή και ως άνοιγμα προς την άμεση δημοκρατία. Όμως ο σκληρός δείκτης δημοκρατικής εκπροσώπησης σε όλον τον κόσμο αλλά και διαχρονικά στην πολιτική θεωρία και πράξη, συνδέεται πρωτίστως με τη στενή και άρρηκτη σχέση εκπροσώπου και εκπροσωπούμενου και με τον έλεγχο από την μεριά των εκπροσωπούμενων και τη λογοδοσία των εκπροσώπων. Προϋπόθεση δηλαδή αναντικατάστατη για τη δημοκρατική εκπροσώπηση, είναι το Σώμα που εκλέγει να είναι ενεργό και συμμέτοχο στη διαμόρφωση του προγράμματος και της πολιτικής που δεσμευτικά αναθέτουν στους εκλεγόμενους να υπηρετήσουν από θέση ευθύνης με συνέπεια. Όσο για την άμεση δημοκρατία, αυτή είναι που προϋποθέτει ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχικότητα, έλεγχο, λογοδοσία ή ακόμα και εναλλαγή.
Η επίδικη πρόταση έγινε δεκτή με θέρμη, από μέσα που απαιτούν και πιέζουν για τη συστημική προσαρμογή και την υπαγωγή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στην κεντροαριστερά και στο λεγόμενο κέντρο, όπως και τη μετατροπή του σε αρχηγικό κόμμα.
Υποστηρίχθηκε επίσης, ότι η εκλογή της ΚΕ με ενιαία λίστα, κοινή σε όλη την επικράτεια, είναι άμεση δημοκρατία. Είναι όμως εύκολο να κατανοηθεί,ότι για να εκλεγεί κάποιος ή κάποια θα απαιτούνται μερικές χιλιάδες σταυροί. Ότι υπονομεύεται κάθε έννοια αντιπροσώπευσης και λογοδοσίας στους ανθρώπους που τον/την εξέλεξαν. Ότι η πρόταση ευνοεί στους «διάσημους», τις τηλεπερσόνες, τους «αστέρες» της μουσικής βιομηχανίας και του θεάματος ή και όσους διαθέτουν μερικές χιλιάδες «ακόλουθους» στο διαδίκτυο. Εκείνους που εργαλειοποιούν τις Οργανώσεις Μελών προκειμένου να εκλεγούν. Ταυτόχρονα υποδαυλίζει τις τάσεις ώστε να διακινούν λίστες υποψηφίων σε όλη τη χώρα.
Αντίθετα δεν έχουν δυνατότητα εκλογής άξια τοπικά στελέχη, νέοι αγωνιστές και νέες αγωνίστριες, συνδικαλιστές βάσης, ακτιβιστές της οικολογικής κρίσης, αγρότες συνεταιριστές, μέλη που παλεύουν για τα δικαιώματα και τα Δίκτυα Αλληλεγγύης, αυτές και αυτοί που συμμετέχουν σε αυτοδιοικητικές παρατάξεις και σε κινήματα πόλης. Δηλαδή δεν θα εκλεγούν στην Κεντρική Επιτροπή, αγωνιστές και αγωνίστριες συνδεδεμένοι και συνδεδεμένες με κοινωνικούς χώρους, χωρίς σχέδια προσωπικής ανέλιξης. Είναι δηλαδή όσες και όσοι, νέα και παλαιά μέλη, στήριξαν μέχρι τώρα τις νίκες και τις επιτυχίες, γεύτηκαν και βίωσαν τις ήττες και τις αποτυχίες. Όλοι και όλες που απευθυνθήκαμε για να πυκνώσουν ακόμα περισσότερο τις γραμμές μας, προκειμένου να διευρύνουμε και να βαθύνουμε την κοινωνική γείωση. Τα χιλιάδες νέα μέλη, που συντάχθηκαν μαζί μας την επομένη μια οδυνηρής ήττας
Είναι λάθος το επιχείρημα ότι η πρόταση ενισχύει τη συμμετοχή, τα δικαιώματα των μελών, την άμεση δημοκρατία. Στην πραγματικότητα κινδυνεύουμε να μπούμε στα χωράφια της μεταδημοκρατίας, στη δημοκρατία μιας χρήσης και περιορισμένης ευθύνης. Οι προβολείς στους λίγους, οι πολλοί αφανείς. Η πολιτική ύλη του Συνεδρίου στα αζήτητα. Στην κρίση των κομμάτων και της πολιτικής συμμετοχής, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ο συγκεντρωτισμός και η ιεραρχία.
Τα μέλη πρέπει να έχουν λόγο και μάλιστα αποφασιστικό, ιδιαίτερα στα ζητήματα παραγωγής της πολιτικής. Με δεδομένο ότι σήμερα πολιτική παράγεται –ως αντίθεση και ως πρόταση, από τους πόρους της κοινωνίας, αγωγοί να τη μεταφέρουν στο κόμμα είναι οι άνθρωποι που δουλεύουν στην κοινότητα και στα κοινωνικά κινήματα. Πρέπει δηλαδή να είμαστε ανοικτοί και σε οριζόντια επικοινωνία εκεί που παράγεται η νέα γνώση, εκεί που γεννιόνται οι αντιστάσεις
Η πρόταση δεν επιλύει την αντίφαση, αντίθετα. Το ζητούμενο είναι να μην παράγει μόνο η ηγεσία την πολιτική ως προνόμιο και τα μέλη να εκλέγουν απλά και απροϋπόθετα την ηγεσία. Τα μέλη πρέπει να έχουν πραγματικό και όχι θεωρητικό δικαίωμα της εκλογής, δικαίωμα κριτικής, δικαίωμα συναπόφασης και παραγωγής πολιτικής. Για να έχουν πραγματικά ευθύνες και υποχρεώσει ελεύθερα και κυρίως ισότιμα.
Φυσικά και σε τελευταία ανάλυση, το λόγο έχει το Συνέδριο και οι εκλεγμένοι σύνεδροι, άνδρες και γυναίκες, με ισότιμη συμμετοχή 50-50% σε όλα. Τουλάχιστον ας υπάρξει μία σοβαρή και ψύχραιμη προσυνεδριακή συζήτηση, χωρίς «σφαλιάρες», χωρίς «κομματικούς μπράβους», χωρίς «άκου να δεις».
Για εμάς είναι επιβεβλημένο να υπάρξει σαφής πολιτική εντολή του Συνέδριου για τη δημοκρατική λειτουργία των οργάνων, την εκλογή όλων ανεξαιρέτως από τους συνέδρους, τον έλεγχο, τη λογοδοσία και την αυστηρή τήρηση του Καταστατικού.
Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαρκής από το 2010 και ύστερα, αλλά πάντα γινόταν στο έδαφος της Αριστεράς: ο κόσμος που προσέγγιζε ή προσχωρούσε στον ΣΥΡΙΖΑ γνώριζε πάντα ποια είναι η αριστερή του ταυτότητα και φυσιογνωμία. Ερχόταν και έρχεται χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις ή να απαιτεί την προσαρμογή της Αριστεράς στην προηγούμενη δική του πολιτική ταυτότητα. Η διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν μπορεί να γίνει στη βάση προσώπων και «κεντρικών πολιτικών στελεχών», αλλά στη βάση θέσεων. Με βάση τις θέσεις μας μάς προσέγγισαν και μας ψήφισαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες το 2015 και με βάση την κοινωνική πολιτική που ασκήσαμε και την αντιπαράθεση με τη Δεξιά μάς ψήφισαν και πάλι οι πολίτες στις εκλογές του 2019.
Πλειοψηφικό ρεύμα με κυβερνητικό ορίζοντα
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στοχεύει στη μεγάλη διεύρυνση της πολιτικής και προγραμματικής του απεύθυνσης. Αντί όμως ενός νεφελώδους κέντρου, οφείλει να θέσει στο επίκεντρο της προσοχής του τα προβλήματα της κοινωνίας και τις νέες αντιθέσεις του σύγχρονου κόσμου, ενώ οφείλει να συνεχίσει να δίνει τη μάχη ενάντια στα συντηρητικά στερεότυπα που διαπερνούν την ελληνική κοινωνία. Ταυτόχρονα πρέπει να συνομιλεί με δυνάμεις που σχηματικά βρίσκονται και στα δεξιά και στα αριστερά του, αλλά και με δυνάμεις που αναδεικνύονται σε μέτωπα πάλης.
Μιλώντας με όρους εκλογικής στρατηγικής, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οφείλει να επαναφέρει στην κάλπη της Αριστεράς τον απογοητευμένο προοδευτικό και αριστερό κόσμο της αποχής, τον κόσμο που ανησυχεί με την οικολογική κρίση και ταυτόχρονα να διατηρήσει και να βελτιώσει ακόμη πιο πολύ τα ενισχυμένα ποσοστά του στη νεολαία. Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με την ενίσχυση και τη μαχητική προβολή των αριστερών ριζοσπαστικών και αντισυστημικών του χαρακτηριστικών, την ίδια στιγμή που πρέπει να εργάζεται για τη δημιουργία της κοινωνικής και πολιτικής προοδευτικής συμμαχίας, η οποία θα μεταφράσει το αίτημα για πολιτική αλλαγή σε κυβερνητική πρόταση και νίκη στις επόμενες εκλογές..
Προϋπόθεση του κοινωνικού μετασχηματισμού
Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να γίνει ηγεμονική χωρίς την κίνηση της κοινωνίας, χωρίς η κοινωνία να αναγνωρίζεται στο πολιτικό πλαίσιο που προτείνει. Τα συστημικά ΜΜΕ προσπαθούν να πείσουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός έχει γενική αποδοχή κρύβοντας τις μαζικές αντιδράσεις και διαμαρτυρίες που διαδραματίζονται παγκοσμίως. Κρύβουν νικηφόρους εργατικούς αγώνες που έγιναν σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο και στη χώρα μας, σε καιρούς πανδημίας κινητοποιήθηκαν άνθρωποι για το σύστημα υγείας, την αστυνομική βία, τις γυναικοκτονίες και τη σεξουαλική βία, τα δικαιώματα των ανθρώπων του πολιτισμού, με αυξημένη συμμετοχή των γυναικών και των νέων. Την ίδια περίοδο έγιναν οι εμβληματικές και νικηφόρες κινητοποιήσεις εργαζομένων στην e-food και στην Cosco, ενώ ο διαδικτυακός ακτιβισμός υιοθετήθηκε από εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Αυτός είναι ο δρόμος, αυτός είναι ο τρόπος, δηλαδή η στήριξη των κοινωνικών υποκειμένων, στο βαθμό βέβαια που δεν παραιτείσαι από τη στρατηγική του κοινωνικού μετασχηματισμού..
Όσες και όσοι το συνυπογράφουμε, Μέλη του Πολιτικού Συμβουλίου και των Επιτροπών που προετοίμασαν τα προσυνεδριακά κείμενα Θέσεων, Καταστατικού και ΚΟΕΣ, πιστεύουμε ότι το ενωμένο κόμμα είναι βάση και προϋπόθεση για νικηφόρους αγώνες.
Αθανασίου Κώστας, Βερελή Βάσω, Βίτσας Δημήτρης, Βούτσης Νίκος, Γκόγκογλου Άγγελος, Δρίτσας Θοδωρής, Καλαμαρά Έφη, Καλκανδής Πέτρος, Κνήτου Κατερίνα, Κυπριανίδου Ερμίνα, Λάμπρου Πάνος, Μπασκόζος Γιάννης, Μπουγελέκας Γιώργος, Ξανθός Ανδρέας, Παπαδημούλης Δημήτρης, Παπαδόπουλος Χριστόφορος, Σαμπατακάκης Μιχάλης, Σβίγκου Ράνια, Σκουρλέτης Πάνος, Σπουρδαλάκης Μιχάλης, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Φίλης Νίκος, Φωτιάδης Χρήστος, Φωτίου Θεανώ,»
