Η χώρα μας έχει πλέον γύρω της τρία μέτωπα σε ένταση, που την πιέζουν και την βάζουν μπροστά σε νέα διλήμματα.
Η Ελλάδα, δεν έχει περιθώρια να συμπεριφέρεται τυχοδιωκτικά, στις σχέσεις με τους συμμάχους της, όμως, δεν ήταν και, δεν πρέπει να ανήκει, στους προθύμους των ψυχροπολεμικών επιλογών.
Το πρώτο μέτωπο, γνωστό και σταθερό στα ανατολικά με την Τουρκία, με άγνωστη εξέλιξη, για την αντιμετώπιση του οποίου η κυβέρνηση, υπέγραψε πολλές συμφωνίες, για τον καθορισμό της ΑΟΖ, τις αμυντικές και στρατιωτικές συνεργασίες, και την ενεργειακή συνεργασία, στην Ανατολική Μεσόγειο.
Όλα ξεκίνησαν με την υπογραφή του Τουρκολιβυκού Μνημονίου, για τον καθορισμό της ΑΟΖ, κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου και του δικαίου της Θάλασσας.
Ο σχεδιασμός, φαίνεται να έγινε κάτω από καθεστώς πανικού, ήταν πρόχειρος και αποσπασματικός. Κάθε συμφωνία έκλεινε ένα θέμα και άνοιγε άλλο, ίσως και πιο δύσκολο.
Η συμφωνία με την Ιταλία δεν έχει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα για την χώρα μας, πέρα από την προβολή της θέσης ότι, η χώρα μας, εφαρμόζει το διεθνές δίκαιο, λες και υπάρχει χώρα που δηλώνει κάτι διαφορετικό, είτε το εφαρμόζει είτε όχι. Όμως εκτός από την απαράδεκτη παραχώρηση, για πάντα, της δυνατότητας στους Ιταλούς να αλιεύουν στα όρια των έξι μιλίων, όταν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα δώδεκα μίλια, αποδεχτήκαμε, ότι οι Οθωνοί, ένα νησί βορειοδυτικά της Κέρκυρας, δεν έχει πλήρη επήρεια στην διαμόρφωση της ΑΟΖ, για να εισπράξουμε αμέσως το «Μπράβο», του Τσαβούσογλου, και την πρόταση, να εφαρμόσουμε την ίδια αρχή και στο Καστελλόριζο. Το ίδιο έγινε και στη μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ, με την Αίγυπτο, δυτικά του 28ου Μεσημβρινού, για να ακυρώσουμε το άκυρο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο. Στην συμφωνία αυτή υπογράψαμε, ότι ακόμη και η Κρήτη, δεν έχει πλήρη επήρεια, στην διαμόρφωση της ΑΟΖ. Πως θα διαπραγματευτούμε με την Αλβανία, την Τουρκία, την Αίγυπτο και την Λιβύη, την οριοθέτηση της ΑΟΖ;
Οι συμφωνίες για την ενεργειακή συνεργασία στην ανατολική Μεσόγειο εξαερώθηκαν ουσιαστικά με ένα non parer του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, με το οποίο η Ουάσιγκτον απέσυρε την υποστήριξή της στην κατασκευή του αγωγού μεταφοράς του φυσικού αερίου από το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα, μέσω Ιταλίας, στην Κεντρική Ευρώπη.
Όσο για τις αμυντικές συμφωνίες με την Γαλλία και τις ΗΠΑ, αποδείξαμε τον απόλυτο πανικό μας και την έλλειψη ενιαίας στρατηγικής, αφού η μεν πρώτη στηρίζει, όπως δηλώνουν οι δυο κυβερνήσεις, την «Στρατηγική αυτονομία», της ΕΕ από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, η δε δεύτερη, μας μετατρέπει, από σύμμαχο σε προκαιχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ, στην στρατηγική περικύκλωσης της Ρωσίας.
Το δεύτερο μέτωπο στα δυτικά Βαλκάνια. Ο Βούτσισιτς, δυο φορές τους τελευταίους τρεις μήνες, πήγε στην Τουρκία για συναντήσεις με τον Ερντογάν.
Επιτέλους, ο Μητσοτάκης κατάλαβε ότι η Σερβία κινείται εκτός του συμφωνημένου πλαισίου με την ΕΕ και ενισχύει την συνεργασία του με την Μόσχα και την Άγκυρα, και πηγαίνει στο Βελιγράδι. Ελπίζω να ζητήσει εξηγήσεις από τον Βούτσισιτς για τις δηλώσεις του, ότι: η Τουρκία είναι υπερδύναμη στην περιοχή μας και ασκεί μεγάλη επιρροή στου μουσουλμανικούς πληθυσμούς στην Βαλκανική. Είναι εμφανές ότι το Βελιγράδι έχει νέους σχεδιασμούς για την Βοσνία-Ερζεγοβίνη και το Κόσσοβο, και θέλει την υποστήριξη του Ερντογάν.
Είναι εμφανές ότι το Βελιγράδι, με την στροφή προς της Ρωσία και την Τουρκία, και τις κινήσεις στα σύνορά του, δημιουργεί αστάθεια στα δυτικά Βαλκάνια.
Είναι εμφανές ότι, θέτει σε δεύτερη μοίρα τον διάλογο με την ΕΕ, για την μελλοντική ένταξή του. Η Αλβανία από την πλευρά της, όπως φάνηκε και από την πρόσφατη επίσκεψη του Ερντογάν στα Τίρανα, ενισχύει και αυτή την συνεργασία της με την Τουρκία, για τον αντίθετο στόχο. Οι εξελίξεις αυτές, από μόνες τους θα αποδείκνυαν πόσο λάθος είναι η εκτίμηση, ότι, η Τουρκία είναι απομονωμένη.
Την συνειδητοποίηση της νέας πραγματικότητας, την αποκαλύπτουν οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Δένδια, στην κοινή συνέντευξη με τον Κροάτη υπουργό Εξωτερικών, στο Ζάγκρεμπ: Ελπίζω τα Βαλκάνια να μην κοιτάξουν πίσω στον 19ο αιώνα.
Το τρίτο μέτωπο με την Ρωσία, η οποία κατηγόρησε την Ελλάδα ότι, έχει προσφέρει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, με την Ελληνοαμερικανική Συμφωνία, για την στρατιωτική υποστήριξη των δυνάμεών του ΝΑΤΟ στην Ρουμανία και την Βουλγαρία, με στόχο την περικύκλωση της Ρωσίας.
Η Ρωσία κλιμακώνει την στρατηγική της, ζήτησε το ΝΑΤΟ να γυρίσει στα όρια του 1997, όπως έλεγα η άτυπη συμφωνία, του Μπους του πρεσβύτερου με τον Γκορμπατζωφ, το 1990, δηλαδή να μην επεκταθεί το ΝΑΤΟ, πέραν της επανενωμένης Γερμανίας, ζήτησε να φύγουν τα νατοϊκά στρατεύματα από την Βουλγαρία και την Ρουμανία και από τις άλλες χώρες του πρώην Συμφώνου της Βαρσοβίας, που εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ.
Η Ρωσία, μετά των έλεγχο των δύο αυτόνομων περιοχών της Γεωργίας, την Αμπχαζία και την Νότια Οσετία το 1998, την προσάρτηση της Κριμαίας το 2014, την απόλυτη εξάρτηση της Συρίας, το μάθημα στην Δυτικόστροφη Αρμενία, την παρουσία στην Λιβύη και την «αποκατάσταση της τάξης» στο Καζακστάν, ετοιμάζεται για το επόμενο βήμα της, στην Ουκρανία.
Οι συνθήκες μοιάζουν με το 2008 και την εισβολή των Ρωσικών στρατευμάτων στην Νότια Οσετία και την ανακήρυξη της αυτονομίας, μαζί με την Αμπχαζία, που ουσιαστικά ήταν αυτόνομη από το 1992, λίγο μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης.
Κάτι ανάλογο έγινε και στην Κριμαία το 2014, η οποία εντάχθηκε στην Ρωσική Ομοσπονδία.
Υπάρχουν όμως και διαφορές, στην Αμπχαζία και στην Νότια Οσετία, οι Απχάζιοι και οι Οσετοί, ήταν πλειοψηφία, σε σχέση με τους Γεωργιανούς, στην δε Κριμαία πλειοψηφία ήταν οι πολίτες Ρωσικής συνείδησης, σε σχέση με τους πολίτες με Ταταρική και Ουκρανική εθνοτική ταυτότητα, ενώ στην Ανατολική Ουκρανία, όπου κατοικεί μεγάλος αριθμός Ρωσόφωνων και Ρωσικής συνείδησης πολίτες, η σύνθεση του πληθυσμού δεν είναι σαφής.
Η Ουκρανία, το 2014, ουσιαστικά ζούσε άτυπο εμφύλιο, ενώ τώρα είναι αρκετά συγκροτημένο κράτος και οι σχέσεις με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ είναι πολύ στενές.
Το ΝΑΤΟ ενισχύει της στρατιωτικές υποδομές των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης για να μπορούν να υποστηρίξουν τις γρήγορες και ασφαλείς μετακινήσεις των στρατευμάτων και των βαρέων αρμάτων του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας.
Ήδη μεταφέρονται νατοϊκές δυνάμεις και αμυντικός εξοπλισμός, από τις γειτονικές Νατοϊκές χώρες, για να εξισορροπήσουν τις 150.000 του Ρωσικού στρατού, που έχει συγκεντρωθεί στα βορειοανατολικά σύνορα της Ουκρανίας και την αποστολή πολεμικού εξοπλισμού στην Λευκορωσία, στα βόρεια σύνορα της Ουκρανίας.
Η Αμερικανική βάση της Σούδας και το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, μετά την πρόσφατη Ελληνοαμερικανική συμφωνία, είναι έτοιμες για να συμμετέχουν στην μεταφορά Αμερικανικών δυνάμεων στην περιοχή της αντιπαράθεσης και να υποστηρίξουν, μια πιθανή σύγκρουση, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος των ΗΠΑ, στον ΟΑΣΕ Μάικλ Κάρπεντερ.
Συνεπώς, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, είναι καλύτερα προετοιμασμένοι σήμερα, και απειλούν με κάθε αντίποινο οικονομικό, διπλωματικό και στρατιωτικό την Ρωσία..
Ο Μπαιντεν σήμερα, στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, στο Καμπ Ντέιβιντ, θα πάρει όπως φαίνεται τις τελικές του αποφάσεις.
Σύγκρουση ή συμβιβασμός, ποιοι θα είναι οι χαμένοι, τι σημαίνει η μια ή η άλλη εξέλιξη για την χώρα μας; Όλα δείχνουν, ότι το θερμό επεισόδιο, ίσως είναι κοντά. Η χώρα μας κινδυνεύει να γίνει μέρος της σύγκρουσης.
* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Κίνησης «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»
Πατήστε και δείτε όλα τα 266 προηγούμενα άρθρα του Γιάννη Μαγκριώτη
