Μια ανατομία του πολιτικού σκηνικού κάνει ο επικοινωνιολόγος και πολιτικός αναλυτής Γιάννης Λούλης, σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «The new kid in town: ταρακουνώντας το τέλμα;». (Δείτε την ανάλυση του κ. Λούλη εδώ).
Στην αιχμηρή ανάλυσή του, ο Γιάννης Λούλης, παλαιότερα σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή και ως πρόσφατα συνομιλητής του Αλέξη Τσίπρα, καταγράφει τις εξελίξεις στα τρία μεγαλύτερα κόμματα: για τη Νέα Δημοκρατία αναγνωρίζει ότι παραμένει πολιτικά κυρίαρχη, χάρη στην εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη, αν και υπογραμμίζει ότι υφίσταται πλέον πολιτική φθορά. Για τον ΣΥΡΙΖΑ περιγράφει την μετεκλογική καθίζησή του, εξηγεί ότι δεν μπόρεσε να μετεξελιχθεί και διαπιστώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατάπιε ακόμη και τον Αλέξη Τσίπρα με αποτέλεσμα να αυτοχειριαστεί. Όσο για τον Νίκο Ανδρουλάκη, τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, τον αποκαλεί «the new kid in town» -το νέο παιδί στην πόλη», δανειζόμενος τον τίτλο ενός τραγουδιού των Eagles από τον δίσκο τους Hotel California και εξηγεί τι θα έπρεπε να κάνει για να επιβληθεί απέναντι στα δύο μεγαλύτερα κόμματα.
Συγκεκριμένα για τη ΝΔ γραφεί: «αν και πάντα κυρίαρχη (κυρίως λόγω της αντοχής της εικόνας του πρωθυπουργού), περνάει την πιο φθοροποιό φάση της». Και προσθέτει: «Χωρίς αμφιβολία η κυβερνητική παράταξη παραμένει κυρίαρχη πολιτικά και τούτο παρά τις εντεινόμενες αδυναμίες και τα λάθη της που έχουν πολλαπλασιαστεί. Όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις το ισχυρότερο όπλο της ΝΔ είναι η υπεροχή του Κυριάκου Μητσοτάκη σε «πρωθυπουργική εικόνα», έναντι του Αλέξη Τσίπρα. Όμως, αν και η αίσθηση της κυβερνητικής αξιοπιστίας διολισθαίνει, πάντως υπερτερεί εκείνης του ΣΥΡΙΖΑ».
Για τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέρει: «Οι κραυγαλέες μετεκλογικές αδυναμίες του είναι το καλύτερο δώρο στη ΝΔ του Μητσοτάκη. Εδώ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα καθώς οι πιο απαιτητικοί ψηφοφόροι του κόμματος κατανοούν τα στρατηγικά αδιέξοδα αλλά και τα επικοινωνιακά ατοπήματα….Ο δρόμος των ανατροπών σε όλα τα επίπεδα για κάτι ουσιαστικά διαφορετικό από ό,τι αντιπροσώπευε και εξέφραζε ένα κατάκοπο κόμμα, ήταν η μόνη σωτηρία. Ψηφοφόροι που επέλεξαν τον ΣΥΡΙΖΑ την δωδεκάτη ώρα στις εκλογές αλλά και εκείνοι που τον ψήφισαν με μισή καρδιά θα απομακρύνονταν αν ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμενε αναλλοίωτος. Ο συγκεκριμένος κύκλος του είχε κλείσει. Ένας άλλος κύκλος έπρεπε να ανοίξει, τροφοδοτώντας και μια αντίστοιχη νέα εικόνα της ηγεσίας. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ έμενε αναλλοίωτος κρίσιμοι ψηφοφόροι του, αλλά και εν δυνάμει ψηφοφόροι, θα πίστευαν πως το πολιτικό αυτό προϊόν ήταν αγιάτρευτο! Υπήρχε όμως και κάτι χειρότερο: Οι ψηφοφόροι, που είχαν κεντρική συναισθηματική πρόσδεση με τον Τσίπρα, να χάσουν την επαφή τους με τον ίδιο, που είχε προσωπικά κερδίσει δύο εκλογικές μάχες. Το να καταπιεί ο ΣΥΡΙΖΑ τον Τσίπρα, έναν αρχικά ιδιαίτερα επικοινωνιακό και φωτεινό πολιτικό, ήταν ο απόλυτος αυτοχειριασμός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Όπερ και εγένετο».
Για τον Νίκο Ανδρουλάκη γράφει ο κ. Λούλης: «Όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις ενός μικρού κόμματος, το οποίο αναζητεί έναν ευρύτερο ζωτικό χώρο ανάμεσα σε δύο ισχυρούς ανταγωνιστές, όλα κρίνονται τόσο από την πιο μακροχρόνια εικόνα του, αλλά και από την εικόνα των ανταγωνιστών του. Άλλωστε μια πρώτη ματιά στις δημοσκοπήσεις (άλλες μάλλον πιο αξιόπιστες, και άλλες αμφιλεγόμενες εντός ενός δημοσκοπικού πλαισίου με πολλές σκιές) δείχνει ότι η εντεινόμενη φθορά των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, παρέχει, εν δυνάμει, ευκαιρίες, για τον Ανδρουλάκη. Την ίδια ώρα όμως, ο τελευταίος, για να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες αυτές θα πρέπει:
- Πρώτον, να αποφύγει κάθε κραυγαλέο λάθος, που θα τραυματίσει οτιδήποτε έχει σχέση με τη φρεσκάδα που εκπέμπει και τα συστατικά της.
- Δεύτερον, να μην «εκβιάσει» την απόκτηση πολιτικών πόντων, με απότομες, έντονες και κραυγαλέες κινήσεις.
- Τρίτον, να συντηρήσει πάνω από όλα μια εικόνα, χωρίς εξάρσεις, όπου οι δυνάμεις της θα είναι οι χαμηλοί τόνοι, η μετριοπάθεια και η φρεσκάδα που αναδύουν οι νέοι άνθρωποι που τον περιβάλλουν. Προσδοκώντας ότι την πόλωση θα την ανακυκλώσουν οι δυο πιο ισχυροί μονομάχοι. Κάνοντας έτσι, τη διαφορά!
- Τέταρτον, τηρώντας όλα τα παραπάνω, υπομονετικά, να αφήσει το χρόνο να λειτουργήσει υπέρ του. Ήρεμα και όμαλα. Περιφρουρώντας το ότι είναι όντως ένα «νέο παιδί στην πόλη». Με ποιότητα παρουσίας. Και κυρίως: Με φρέσκα νεανικά πρόσωπα γύρω του»
Και συνεχίζει ο κ. Λούλης: «Με δεδομένη την εικόνα των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, όπως άρχισε να διαμορφώνεται με τη φθορά τους, είναι απολύτως φυσικό κάποιοι ψηφοφόροι να αποτραβιούνται από τις βασικές επιλογές που προσφέρονται. Πριν από την εμφάνιση του «new kid Ανδρουλάκη», εκείνο που θα εκδηλωνόταν θα ήταν μια γνώριμη σε όλους μας επανάληψη ως φαινόμενο. Το «κανείς από τους δύο» σκαρφάλωνε όταν «οι δύο» ήταν πάντα οι συνήθεις διεκδικητές. Τούτη ακριβώς η τάση είναι λοιπόν το μεγάλο δώρο στον Ανδρουλάκη. Η επιλογή Ανδρουλάκη, που καταγράφουν κάποιες πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αν θέλουμε να είμαστε ψυχρά ρεαλιστές, είναι πρωτίστως η τιμωρία «των άλλων δύο». Όμως αυτή η πραγματικότητα δεν θα έπρεπε να τον απογοητεύσει. Ούτε να τον οδηγήσει σε σπασμωδικές κινήσεις. Καθώς παρόμοιες κινήσεις υπάρχει κίνδυνος να αποδειχθούν μοιραίες. Ο Νίκος Ανδρουλάκης οφείλει να αξιοποιήσει τα όπλα που μνημονεύτηκαν ήδη, αδιαφορώντας για το ότι με την πάροδο του χρόνου θα επικριθεί και για την απουσία ξεχωριστού επικοινωνιακού χαρίσματος. Κάτι που ισχύει. Άλλωστε οι πολίτες, στη φάση της απογοήτευσής τους από το πολιτικό σκηνικό, ελάχιστα ενδιαφέρονται για επικοινωνιακές φωτοβολίδες, καθώς έχουν αποστασιοποιηθεί από τη ρητορική των συγκρούσεων και της πόλωσης. Κατά κάποιο τρόπο λοιπόν ο Ανδρουλάκης ευνοείται από την απουσία χαρίσματος! Ως new kid στην πολιτική είναι κρίσιμο να παραμείνει ως ο χαμηλότερος εαυτός του. Έστω και αν δεν συγκινεί…»
