Νότης Μαυρουδής*: Η συμφορά τής συμφόρησης

Πώς να ζήσεις σ’ αυτή την πόλη;
Το ερώτημα είναι κοινό, ίσως και τετριμμένο, αλλά δυστυχώς διαχρονικό…
Ακόμα και στα δελτία ειδήσεων οι δημοσιογράφοι επικοινωνούν συχνά με τη Τροχαία Αθηνών, για να ενημερωθούν για την κίνηση στους δρόμους και σαρκάζουν την κατάσταση όλοι μαζί, για το πολύωρο χάλι τής καθημερινής συγκοινωνιακής περιπέτειας – υστερίας και τα ακατάπαυστα εμφράγματα της πόλης που την καταδυναστεύουν! Η «είδηση» πλέον είναι συνηθισμένη και μόνιμη:
Όλη η Αθήνα έγινε υπόδουλη τής αυτοκίνησης. Όλοι οι δρόμοι, πεζοδρόμια, λεωφόροι, δρομάκια, στενά, αδιέξοδα, οι ελάχιστοι ελεύθεροι χώροι, είναι πλημμυρισμένοι από αυτοκίνητα, μηχανές, φορτηγά, λεωφορεία, τραμ, τρόλεϊ, ποδήλατα, πατίνια· ένα ατελείωτο αχανές πάρκινγκ τροχοφόρων, με διπλοπαρκαρίσματα βεβαίως, εκεί, όπου περισσεύει κάποια σπιθαμή από τον ανύπαρκτο πλέον χώρο για τον άνθρωπο, καταλαμβάνεται από τα… τ έ ρ α τ α των τεσσάρων ή των δυο τροχών!
Συμφωνώ με τον σαρκασμό και τα αστειάκια, πάνω σε ένα τόσο σοβαρό καθημερινό θέμα το οποίο έχει τις ρίζες του στην έλλειψη παντελούς πρόβλεψης από όποιους… προηγούμενους διαφέντεψαν τη χώρα για δεκαετίες και αποφασίσανε να επικεντρωθούν στην αυτοκινητοκεντρική «ανάπτυξη», αγνοώντας επιδεικτικά την ανθρωποκεντρική εκδοχή. Και, με την πάροδο των χρόνων, συνέβη το αυτονόητο και αναμενόμενο: Κ λ α τ ά ρ α μ ε  όλοι μας· τόσο στους χώρους, όσο και στην, ανύπαρκτη ως έννοια, χωροταξία!!!
Το θέμα έγινε πια «καυτό» και βασανιστικό για έναν λαό, ο οποίος έχει καταλήξει να είναι απόλυτα εξαρτημένος από το ΙΧ αυτοκίνητο, που το θεωρούσε μέσον διευκόλυνσης, σε συνδυασμό όμως με την κοινωνική προβολή… Έτσι, καμία κυβέρνηση δεν τόλμησε να ασχοληθεί ανατρεπτικά, την ώρα που κάθε μήνα μπαίνουν στους πλημμυρισμένους δρόμους, ε κ α τ ό  νέα οχήματα!!!
Το να δυσαρεστήσουμε το πόπολο σε ένα τέτοιο κρίσιμο θέμα θα ήταν «αντιπαραγωγικό», γι’ αυτό οι σύμβουλοι δεν τολμούν να το προτάξουν, κρύβοντάς το κι αυτό όπως τόσα άλλα κάτω από το χαλί. Έτσι, δήθεν δεν το πήραμε χαμπάρι πως το έμφραγμα ήταν αναπόφευκτο!
Ο δήμαρχος της Αθήνας, όπως φαίνεται, έχει παραιτηθεί από έναν τέτοιο αγώνα, ο οποίος θεωρείται πλέον ατελέσφορος και εξωπραγματικός κι έτσι, το αθηναϊκό τοπίο έχει εξελιχθεί (για όποιον ζει εδώ) ζοφερότατο! Ο δήμαρχος έχει πλέον περιοριστεί σε άλλους στόχους, αδυνατώντας(?) να δει πως ο κόσμος της Αθήνας είναι καταδικασμένος να ζει το μαρτύριο της ασφυξίας τού συνωστισμού…
Η μακάβρια «συμβουλή» που εκτοξεύεται από το στόμα πολλών δημοσιογράφων και συγκοινωνιολόγων είναι: «Μην βγαίνετε από τα σπίτια σας, αν δεν είναι ανάγκη»!
Δεν την αποδέχομαι με ευκολία αυτή τη φράση· βέβαια παλαιότερα τη χρησιμοποιούσαν όταν έξω υπήρχε… πολεμική σύρραξη ή πανώλη, πανδημία, χολέρα, λοιμός, καταποντισμός, γρίπη, covid19, καθώς και άλλων θανατηφόρων νόσων. Κι έτσι, η πραγματικότητα της δυσανάλογα αριθμητικής αύξησης αυτοκινήτων στους δρόμους, μαζί με τον κίνδυνο να πατηθείς ή να καταλήξεις στο ΚΑΤ, με τους ακατάπαυστους ρύπους, τους οποίους έχουμε… ξεχάσει, χρόνια τώρα, να μετράμε, τους συνεχείς θορύβους, τα μαρσαρίσματα των μηχανών, ξεχνώντας έννοιες όπως η σ υ χ ί α και  η ρ ε μ ί α· για να μην αναφέρουμε τη στοιχειώδη έννοια του πεζοδρομίου- πεζόδρομου στην πόλη. Το είπαμε: το αυτοκίνητο έχει μετατραπεί σε τ έ ρ α ς με μεταλλικά μακριά και σουβλερά δόντια, έτοιμο να μας κατασπαράξει!
Δεν είμαι έξω από την πραγματικότητα· δεν υπερβάλλω, ούτε δημιουργώ μυθοπλαστικές εικόνες, για να διευκολύνω το κείμενό μου. Εάν δεν συνειδητοποιήσουμε αυτή την άγρια κατάσταση που βιώνουμε, είναι σα να μας έχει ήδη καταπιεί το φίδι ή η αδηφάγος αράχνη μαρμάγκα.
Προς το παρόν, εκείνο που μας σώζει είναι η ανθρώπινη προσαρμογή σε κάθε κατάσταση· όπως στην κατοχική Ελλάδα όπου ο κάθε πολίτης ήταν εν δυνάμει αγωνιστής. Πολεμούσε και αντιστεκόταν σθεναρά στον δυνάστη Γερμανό και στους λιμούς, άντεχε τις τόσες κακουχίες, αλλά ας μην πάμε τόσο μακριά και μας… ξεφύγει η ουσία τής συμφοράς τής συμφόρησης, που έχει πλέον εδραιωθεί στην πόλη με… απώτερο στόχο να μεταμορφωθούμε σε υπηκόους μηχανών και τεχνολογικών εξελίξεων πάνω στο θέμα.
Ασφαλώς και οι νέες τεχνολογίες αντιμετωπίζουν τους ρύπους και τους θορύβους. Τα σημερινά αυτοκίνητα είναι όντως πιο καθαρά κι αθόρυβα, ωστόσο δεν μειώνονται αριθμητικά.
Μια «λύση» θα ήταν να… γκρεμιστεί και να ξαναφτιαχτεί η πόλη, αλλά αυτό δεν είναι εφικτό και είναι έξω από τον ρεαλισμό που θα πρέπει να διέπει τη γραφή μου, ώστε να κρατήσω την αναγκαία σοβαρότητα…
Η άλλη «λύση» είναι να βγουν αυστηρά διατάγματα απαγορεύσεων κυκλοφορίας, τα οποία είναι σίγουρο πως θα καταπατηθούν άμεσα από τους πολίτες (κι εγώ μαζί). Να επιβληθούν πρόστιμα στα ρυπογόνα αυτοκίνητα, να επανέλθουν οι δακτύλιοι, να αφαιρεθούν πινακίδες, να επανέλθουν οι γερανοί που θα «συλλαμβάνουν» και θα μετακινούν τροχοφόρα από τις λωρίδες κυκλοφορίας των αστικών συγκοινωνιών, να γίνεται αυστηρός αστυνομικός έλεγχος, να, να, να….
Μα, τι κάθομαι και σας λέω τώρα, αφού όλα αυτά τα μέτρα είναι δοκιμασμένα και  α π ο τ υ χ η μ έ ν α, διότι… ανεφάρμοστα! Το ίδιο το πολιτικό Σύστημα δεν αντέχει να το επιβάλλει! Όλες οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις που προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν το θέμα της ταχύτατης συσσώρευσης πολυκοσμίας και του συστήματος τής αλλόκοτης αντιπαροχής, το οποίο κατάφερε να φτάσει τον πληθυσμό σε 5.000.000 ψυχές στην πόλη των Αθηνών, σήκωσαν τα χέρια ψηλά αδυνατώντας να βρουν μια κάποια ανθρωποκεντρική λύση. Κατέληξαν να φτιάχνουν δρόμους και λεωφόρους, για να κυκλοφορεί αποκλειστικά το αυτοκίνητο, ενώ χώρος για τις μητέρες με καροτσάκι ή για τους ανάπηρους δεν υπάρχει…
Το θέμα αυτής της συμφοράς, που βαραίνει την πόλη με την άλυτη και εφιαλτική συμφόρηση της λαμαρίνας και της κίνησης των τροχοφόρων, είναι τεράστιο και βαθύτατο, τόσο που δεν γνωρίζω ή δεν μπορώ να φανταστώ το πώς θα ξεπεραστεί. Ο λύσεις θα ήταν πιο εύκολες αν το πρόβλημα δεν ήταν εξαρτημένο από βαθιά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία καταλήγουν στα γνωστά και μη εξαιρετέα δ ι α π λ ε κ ό με ν α  που δύσκολα τα ακουμπάς…
Και η πόλη, είναι ένα κέντρο που συγκεντρώνει κατ’ εξοχήν   ο ι κ ο ν ο μ ί α και αμέτρητα προνόμια.
Ας το πάρουμε απόφαση πως η ζωή μας μέσα σ’ αυτή την πόλη θα επιβαρύνεται διαρκώς, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η ανάγκη να πάρουμε τα… βουνά· αυτή τη φορά όμως όχι για ένα άλλο αντάρτικο, αλλά για να γλυτώσουμε από την απόλυτη μαζική κατάθλιψη τής αφόρητης συμφόρησης…

* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης

Δείτε τα 303 προηγούμενα άρθρα του Νότη Μαυρουδή