Γιώργος Παπανδρέου στην Κεντρική Επιτροπή του Κινήματος Αλλαγής: Απαιτείται Αλλαγή Πορείας Παντού

«Η επικείμενη εσωκομματική διαδικασία, εκτός από το δημοκρατικό πρόσημο που πρέπει να τη χαρακτηρίζει, δεν μπορεί παρά να έχει ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο και να συμβάλει στην αναζήτηση και την ανάδειξη προτάσεων ικανών να οικοδομήσουν μια πολιτική δύναμη που θα χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της κυβερνησιμότητας απέναντι στη δεξιά, αλλά και από την απάντηση στο άλλο μεγάλο αίτημα, της προοδευτικής αλλαγής, που αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα για τη χώρα», τόνιζεοι πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Παπανδρέου από το βήμα τη Κεντρικής Επιτροπής του ΚΙΝΑΛ.
Ο κ. Παπανδρέου επεσήμανε ότι πρώτιστο καθήκον πρέπει να είναι η προάσπιση και εμβάθυνση της δημοκρατίας και κατά συνέπεια η πολιτική, επομένως η παράταξη, θα πρέπει, όπως συμπλήρωσε, να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί την αυτονομία της, έναντι των ισχυρών συμφερόντων και των κάθε είδους κατεστημένων.
«Αυτή είναι η ευθύνη μας. Στην παράταξή μας, δεν αναλογεί η θέση του τρίτου, μας ταιριάζει να αποτελέσουμε τον καταλύτη της ανατροπής του υφιστάμενου στάτους στο πολιτικό σκηνικό» υπογράμμισε ο Γιώργος Παπανδρέου.
«Απαιτείται αλλαγή πορείας παντού. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, σε κάθε χώρα και σε κάθε οργανισμό που οι δυνάμεις μας μπορούν να πρωταγωνιστήσουν. Οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, έχουν και μέλλον και προοπτική. Και είναι στο χέρι μας να φέρουμε αυτήν την υπόθεση σε πέρας», τόνισε ο κ. Παπανδρέου, ενώ εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί γιατί, όπως ανέφερε, «χρειάζεται ένας αξιόπιστος και αξιόμαχος φορέας για να οικοδομήσουμε μια νέα, προοδευτική συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Αποτελεσματική οργάνωση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, για να κάνουνε την παράταξή μας και πάλι μεγάλη, για να οικοδομήσουμε μια αξιόμαχη προοδευτική παράταξη. Όλοι έχουν τη θέση τους σε αυτήν την υπόθεση».
Ωστόσο, απευθυνόμενος προς όλους τους υποψήφιους είπε πως «αν θέλουμε να μην ξαναζήσουμε γεγονότα και καταστάσεις που μας έβλαψαν, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μιλάμε μεν για την παράταξή μας, αλλά ο καθένας μας να θέλει να τη φέρει στα μέτρα του.
Και κάτι ακόμη, που συνόδευσε ιστορικά την Παράταξή μας, ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γνώρισμα: η ενότητα δεν αφορά μόνο την ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί, παρά τις όποιες διαφορετικές αντιλήψεις ή θέσεις, αλλά συνεπάγεται και την ανάγκη σεβασμού των αρχών και των αξιών μας» και κατέληξε: «Δεν μπορεί να συνυπάρξει η αλλαγή με τη συντήρηση. Και θα το ξαναπώ, ότι η συντήρηση δεν είναι μόνο δεξιά, γιατί δεν έχει χρώμα. Όταν δεν προασπιστήκαμε αυτήν την αρχή, πλήξαμε την παράταξη. Τώρα πλέον, είναι η ώρα να δημιουργήσουμε ένα νέο, πράσινο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα στηρίζεται στην εμπειρία του προηγουμένου, αλλά θα απαντά με βιώσιμο και πράσινο πρόσημο, στις προκλήσεις του μέλλοντος. Οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, είναι οι μόνες που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση».

Αναλυτικά η ομιλία Γιώργου Α. Παπανδρέου στην Κεντρική Επιτροπή του Κινήματος Αλλαγής

«Αγαπητές Συντρόφισσες,
Αγαπητοί Σύντροφοι,
Είναι ιδιαίτερη η χαρά μου, όπως σίγουρα και όλων μας, γιατί μετά από αρκετό καιρό μπορούμε και βρισκόμαστε από κοντά.
Βέβαια η πανδημία έχει πλήξει εκ των πραγμάτων βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, όπως αυτό της ελεύθερης συνάθροισης.
Και σίγουρα, οι δυσκολίες λειτουργίας ενός κινήματος υπάρχουν και οι εκλογικές διαδικασίες πλήττονται όχι μόνο εδώ αλλά σε όλες τις δημοκρατικές χώρες.
Αν όμως κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε όχι μόνο τα αποτελέσματα της πανδημίας, αλλά και όσα η πανδημία ανέδειξε ως διαχρονικά προβλήματα, τις ασθένειες ενός συστήματος, πολιτικο-οικονομικού, που μαστίζεται από βαθιές κρίσεις.
Κλιματική κρίση, προσφυγιά, χρηματοπιστωτικές κρίσεις, αιματηρές τοπικές συγκρούσεις, πανδημίες μαζί και την αδυναμία ή ακόμα και εξασθένιση ενός πολυμερούς συστήματος διεθνούς συνεργασίας.
Ό,τι βιώνουμε τα 20 πρώτα χρόνια της χιλιετίας, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα των μεγάλων προκλήσεων, σημερινών και μελλοντικών, που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως ανθρωπότητα.
Οι κατακτήσεις, του κοινωνικού συμβολαίου που με τους μεγάλους και σκληρούς αγώνες των σοσιαλιστών μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο αποτέλεσαν τη βάση για να οικοδομηθεί ένας πιο ειρηνικός και δημιουργικός κόσμος για δεκαετίες, έχουν τεθεί σε αμφισβήτηση.
Και αυτό γιατί το κεφάλαιο, σε μια οικονομία παγκοσμιοποιημένη, δεν έχει πια πατρίδα, κινείται με ευκολία σε κάθε σημείο της γης για να βρει τις συμφερότερες συνθήκες με σκοπό το άμεσο κέρδος, ξεφεύγοντας από τις υποχρεώσεις του ως μέρος ενός κοινωνικού συμβολαίου. Δηλαδή, δεν υπόκειται στις υποχρεώσεις ενός κοινωνικού συμβολαίου που δημιούργησε κοινωνική ειρήνη και ευημερία για πολλές δεκαετίες – και για να μην ξεχνιόμαστε υιοθετήθηκε με τους αγώνες του σοσιαλιστικού κινήματος παγκοσμίως.
Έτσι, ξεφεύγει από τις υποχρεώσεις της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, με μισθούς και συντάξεις αξιοπρέπειας, συνθήκες εργασίας ανθρώπινες, ευχέρεια νέων ζευγαριών στην κατοικία, υποδομές σωστές για την δημόσια παιδεία και υγεία, καθώς και ένα περιβάλλον το οποίο σεβόμαστε και προστατεύουμε.
Συμπτώματα ενός παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος που αδυνατεί να θέσει τον άνθρωπο, τη φύση, το περιβάλλον του, τη σιγουριά και την ασφάλεια του, στο επίκεντρο της πολιτικής.
Όλα αυτά δηλαδή, που συγκροτούν μια κοινωνία σιγουριάς, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
Αντιθέτως, επέτρεψε στο κεφάλαιο να συγκεντρώνει τεράστια περιουσία, συνήθως αφορολόγητη, με αποτέλεσμα την ακόμη μεγαλύτερη ένταση ανισοτήτων και την υποχώρηση κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, ενώ παράλληλα, η σύγχρονη τεχνολογία, από ένα εργαλείο που μπορεί αποδεδειγμένα να στηρίξει τον πολίτη, μετατρέπεται από τους ισχυρούς σε εργαλείο παρακολούθησης, επηρεασμού και χειραγώγησης των πολιτών και της δημοκρατίας, καθώς και περιθωριοποίησης του συλλογικού υποκειμένου των εργαζόμενων, με την συνεχή αντικατάσταση τους από την ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη.
Με την συγκέντρωση του χρήματος, άρα και εξουσίας σε χέρια λίγων, έχουμε και την παράλληλη εισβολή του χρήματος στην πολιτική και τη συνεχή προσπάθεια χειραγώγησης των δημοκρατικών μας θεσμών, πολιτικής και μίντια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την ίδια την Αμερική.
Αποτέλεσμα, η ακόμα μεγαλύτερη εκμετάλλευση του εργαζόμενου χωρίς ισχυρή πια συλλογική οργάνωση και φωνή.
Αυτές οι συνθήκες, δεν είναι μόνο άδικες, αλλά και προκαλούν.
Αυτή η ανισότητα, αυτή η ανασφάλεια, οδηγεί στο να γίνονται κάποιοι εύκολη λεία ακραίων, συνήθως δεξιών δημαγωγών, που προκαλούν την πόλωση στις κοινωνίες μας, την πολιτική του φόβου, το ρατσισμό, δηλαδή, τη στοχοποίηση εξιλαστήριων θυμάτων όπως των προσφύγων, που αναζητούν ανθρωπιά, αλλά προβάλλονται ως απειλή.
Ήδη βλέπουμε στην κυβερνητική παράταξη κάποιους να βιάζονται να δημαγωγήσουν ώστε να προσελκύσουν όσους υποτάσσονται στη μοίρα τους, δεν πιστεύουν στις δυνάμεις τους και γίνονται έρμαιο θεωριών συνωμοσίας.
Με την ίδια λογική, βλέπουμε να σηκώνει πάλι κεφάλι η Ακροδεξιά με ιδεολογικές αναφορές και δικτυώσεις που ξεπερνούν τα σύνορά μας.
Φίλες και φίλοι,
Η εποχή μας δεν έχει ανάγκη από μεσσίες και σωτήρες που μας οδηγούν σε ψεύτικα διλήμματα για να εδραιώνουν τη δική τους εξουσία.
Αυτή η καθημερινή ανασφάλεια, ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού μας, συσκοτίζει και την ανάγκη να οργανωθούμε δημοκρατικά και συλλογικά, για να μεταβούμε σε μια οικονομία και κοινωνία βιώσιμη και πράσινη, να αντιμετωπίσουμε τη μεγαλύτερη απειλή σήμερα, που είναι η κλιματική καταστροφή.
Και αυτή προδιαγράφει την αποστολή των προοδευτικών δυνάμεων στη χώρα μας, στην Ευρώπη και διεθνώς.
Ζήσαμε εφιάλτη, εμείς, και πολλοί άλλοι λαοί, το καλοκαίρι αυτό, με φωτιές, καύσωνες, πλημμύρες και ακραία καιρικά φαινόμενα.
Η Συμφωνία του Παρισιού του 2015, για το περιβάλλον, απαιτεί τεράστιες αλλαγές, μια ασύλληπτη μετάβαση, τοπικά, εθνικά, περιφερειακά και παγκόσμια, με την έννοια ότι ποτέ άλλοτε δεν δοκίμασε η ανθρωπότητα να κάνει μια τόσο μεγάλη αλλαγή – μετάβαση σε μικρό χρονικό διάστημα και σε διάσταση πλανητική.
Οι αλλαγές αυτές θα αφορούν σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Το πώς και τι καταναλώνουμε, τι τρώμε, πώς και τι παράγουμε, πώς χτίζουμε τα σπίτια μας, τις πόλεις μας, τις μεταφορές μας, τις πηγές ενέργειας, τόσο ζωτικές για μια σύγχρονη κοινωνία, τον αγροτικό μας τομέα, τα συστήματα υγείας και παιδείας. Απαιτούν όλα αυτά παγκόσμια συνεργασία και όχι εξοπλιστικό ανταγωνισμό ή έναν νέο ψυχρό πόλεμο.
Αυτή η μετάβαση είναι η πρόκληση, η πολιτική πρόκληση της εποχής μας.
Και όλα αυτά, ενώ η ανθρωπότητα διαθέτει περισσότερα χρήματα από ποτέ και περισσότερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα για να αντιμετωπίσουμε αυτή την τεράστια πρόκληση.
Άρα το πρόβλημα φίλες και φίλοι, δεν είναι ούτε τα χρήματα ούτε η τεχνολογική ή επιστημονική μας δεινότητα.
Χρήματα υπάρχουν, όπως είδαμε με τις πρόσφατες αποφάσεις της ΕΕ, και τεχνολογικές λύσεις υπάρχουν, όπως είδαμε με την γρήγορη ανακάλυψη του εμβολίου κατά της πανδημίας, με απίστευτη ταχύτητα σε σχέση με άλλες εποχές.
Άρα ποιο είναι το πρόβλημα;
Το πρόβλημα είναι βαθύτατα πολιτικό.
Δεν είναι τεχνικό.
Το ερώτημα: Ποια πολιτική, ποιες πολιτικές θα ακολουθήσουμε;
Και αν τελικά, υπάρχει η βούληση για αυτές τις τεράστιες αλλαγές.
Πίστη μου, παρακολουθώντας μέσα από την ΣΔ τις παγκόσμιες εξελίξεις, είναι ότι η μετάβαση αυτή, μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο αρχών.
Τριών βασικών αρχών:
Πρώτο, η πράσινη μετάβαση πρέπει να είναι κοινωνικά δίκαιη. Κλιματική δικαιοσύνη σημαίνει, χτύπημα της ανισότητας. Ανισότητα σε περιουσία, παιδεία, υγεία και περιβάλλον.
Δεν μπορεί το βάρος της μετάβασης να το φορτωθεί ο φτωχότερος ή η μεσαία τάξη.
Το κερδοσκοπικό κεφάλαιο, η φοροδιαφυγή, το κέρδος που χάνεται στους φορολογικούς παραδείσους, πρέπει να αντιμετωπιστούν ριζικά. Όπως βέβαια και οι Κεντρικές Τράπεζες, ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα, πρέπει να προσανατολιστεί προς μια δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη.
Δεύτερο, η μετάβαση πρέπει να είναι δημοκρατική. Δεν μπορεί να είναι επιβαλλόμενη αυταρχικά μέσα από τα όποια τεχνοκρατικά σχέδια χωρίς τη συμμετοχή των πολιτών. Ποιες είναι οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν, στη γεωργία, στις πόλεις, στην κατανάλωση, στη φορολογία, στην ενέργεια, στην παραγωγή, στις συγκοινωνίες; Αυτή η μετάβαση πρέπει να ανήκει στους πολίτες, να είναι δικιά τους, μέσα από συμμετοχικές διαδικασίες, όπως των επιτροπών πολιτών ή της άμεσης δημοκρατίας.
Η εμπειρία μιας πολύ μικρότερης κρίσης, της πανδημίας, μας διδάσκει ότι η συμμετοχή του πολίτη είναι τελικά, κρίσιμης σημασίας.
Πρέπει να είναι και ουσιαστική η συμμετοχή του στις νέες παραγωγικές διαδικασίας. Ο πολίτης να είναι ακόμη και παραγωγός, όπως για παράδειγμα, της ανανεώσιμης ενέργειας αντί αυτή να ελέγχεται από πολυεθνικές ή ολιγοπώλια, που θα είναι οι αποδέκτες της κερδοφορίας.
Αρνητικό παράδειγμα είναι αυτό της σημερινής κυβέρνησης, όπου καμία ουσιαστική διαβούλευση δεν γίνεται για το που και πως θα επενδυθούν τα πολύ σημαντικά κονδύλια που έρχονται από την ΕΕ.
Τρίτο, η μετάβαση για να είναι αποτελεσματική, πρέπει να είναι παιδευτική, πολιτιστική για την κοινωνία. Η επιστήμη, το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το σχολείο πρέπει να γίνουν επίκεντρο διαλόγου, μάθησης, απόκτησης γνώσεων και στήριξης της συλλογικής συμμετοχής του πολίτη. Το σχολείο, πρέπει να το δούμε ως ένα εργαστήρι για την προετοιμασία των νέων για τις μεγάλες αλλαγές που έρχονται, τη θωράκισή τους με νέες επαγγελματικές γνώσεις, την κατανόηση των αλλαγών που θα πρέπει να επέλθουν στις συνήθειες μας, καταναλωτικές, υγείας, συμμετοχής και κοινωνικές.
Αλλαγές συνηθειών, πρακτικών, επαγγελμάτων, πολιτικών, πρέπει να είναι αλλαγές που κατανοεί, γνωρίζει και συναινεί ο πολίτης.
Βρισκόμαστε, σύντροφοι, σε ένα ιστορικό σταυροδρόμι.
Ή θα καταφέρουμε να ηγεμονεύσει η λογική της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, της συνεργασίας, της αξιοπρέπειας και τελικά της ισότητας ή θα βρεθούμε μπροστά στην βαρβαρότητα που φέρνει ο φόβος και ο αυταρχισμός.
Αυτή είναι η λογική ενός κοινωνικού και πράσινου συμβολαίου, αυτό που αποκαλούν πολλοί green and social deal.
Προσοχή όμως, πολλοί χρησιμοποιούν σήμερα αυτόν τον όρο.
Καλά τα λόγια, στην πράξη εμείς οι σοσιαλιστές και δημοκράτες πρέπει και μπορούμε να εγγυηθούμε μια δίκαιη, συμμετοχική, ενημερωμένη πράσινη μετάβαση.
Η αναγκαιότητα λοιπόν, μιας μεγάλης ιστορικής στροφής, είναι περισσότερο ισχυρή από ποτέ.
Την ίδια ώρα, που συμβαίνουν όλα αυτά, οι προοδευτικές δυνάμεις αναζητούν παντού το νέο τους βηματισμό, που θα τις οδηγήσει και πάλι σε θέση να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση της νέας παγκόσμιας πραγματικότητας.
Και συγκεκριμένα, στην αλλαγή του παραδείγματος.
Με αυτά τα δεδομένα, η συνάντησή μας γίνεται σε μια περίοδο που μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον.
Την προηγούμενη εβδομάδα, η νίκη των σοσιαλδημοκρατών του SPD στη Γερμανία, άνοιξε μια χαραμάδα αισιοδοξίας.
Μιλώ για χαραμάδα αισιοδοξίας, γιατί απέχουμε πολύ από το να σηματοδοτήσουμε ως σοσιαλιστικές δυνάμεις την αναγκαία αλλαγή πορείας, και δεν μιλώ για τη Γερμανία μόνο, αλλά και για την Ευρώπη και για τον κόσμο ολόκληρο.
Αγαπητές Συντρόφισσες,
Αγαπητοί Σύντροφοι,
Παρά τις προβλέψεις κάποιων δήθεν προφητών για το τέλος των ιδεών του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ήρθε η ίδια η πραγματικότητα να βάλει τέλος σε αυτές τις δοξασίες, που αποτελούν χωρίς αμφιβολία ευσεβή πόθο εκείνων οι οποίοι δεν ικανοποιούνται σε έναν κόσμο δημοκρατίας και συμμετοχής.
Θέλω λοιπόν, να είμαι σαφής:
Δεν υπάρχει κανένα αόρατο χέρι (δηλαδή, των αγορών) που θα μας οδηγήσει αυτόματα και ασφαλώς σε αυτή την μετάβαση.
Μόνο εμείς, οι πολίτες, οι προοδευτικές δυνάμεις, με διευρυμένες κοινωνικές συμμαχίες, θα αλλάξουμε την τροχιά της ιστορίας.
Και αυτό αφορά και τη χώρα μας, την πατρίδα μας.

• Δεν μπορεί τα νησιά μας να εξαρτώνται από το πετρέλαιο λόγω συμφερόντων, όταν μπορούν να είναι ανεξάρτητα ενεργειακά μέσω του ήλιου, του αέρα και της γεωθερμίας.
• Δεν μπορεί να εισάγουμε τόσα κρέατα όταν μπορούμε να αναπτύξουμε την ήπια κτηνοτροφία στα βουνά και τα δάση μας.
• Δεν μπορεί τα σπίτια μας να καταναλώνουν 4 φορές την ενέργεια του μέσου σπιτιού της Σουηδίας.
• Δεν μπορεί να στέλνουμε τα παιδιά μας στην ξενιτιά γιατί τα πανεπιστήμια μας παραμένουν αναντίστοιχα με τις ανάγκες της κοινωνίας μας, και των εξελίξεων.
• Δεν μπορεί η Ελλάδα να γίνει χρηματιστήριο γης, ένα απέραντο real estate χωρίς σχέδιο και προϋποθέσεις, που να περιθωριοποιείται ο ίδιος ο Έλληνας από την ιδιοκτησία, με τα ενοίκια σε απλησίαστες τιμές.
• Οι τράπεζες να εξακολουθούν να απέχουν από τη στήριξη ιδιωτών και μικρών επιχειρήσεων που βουλιάζουν από τα χρέη.
• Το μαύρο χρήμα πολλαπλασιάζεται και μαζί, οι μαφίες που το διακινούν.
• Η κατάσταση βελτιώνεται σημαντικά για τους έχοντες, αλλά για τους υπόλοιπους τι;
• Στην χώρα μας ακόμα επικρατεί ένα σύστημα πελατειακού καπιταλισμού που πάντα υπηρετούσε η δεξιά, δυστυχώς ενίοτε και η συντηρητική αριστερά.
  Η πελατειακή αυτή αντίληψη, απεχθάνεται τους θεσμούς που θεσπίσαμε, όπως της διαύγειας, της αποκέντρωσης, της αξιοκρατίας. Έτσι η Κυβέρνηση νομοθετεί, με πρόσχημα την πανδημία, ευκολότερες, για παράδειγμα, απευθείας αναθέσεις σε ημέτερους και χρηματοδοτήσεις για επιρροή στα ΜΜΕ.

Και ενώ η πανδημία ανέδειξε την ανάγκη αναμόρφωσης και του ΕΣΥ και της παιδείας μας, αγνοούνται οι τομείς αυτοί από τα σημαντικά ευρωπαϊκά κονδύλια που έρχονται, αλλά και δεν αποτελούν σημεία συζήτησης για τις ρηξικέλευθες αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε να μας θωρακίσουν από νέες κρίσεις.
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Το σύνθημα σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, περικλείει το διακύβευμα που έχουμε να φέρουμε σε πέρας.
Ή θα γίνει η μετάβαση ειρηνικά και δημοκρατικά ή θα γίνει ερήμην μας και θα βυθιστούμε στην δημαγωγία, τη σύγκρουση, και τη βία.
Τα όσα συμβαίνουν τελευταία, με πιο πρόσφατο παράδειγμα της Γερμανίας, δείχνουν ότι, δεν έχει έρθει το τέλος των ιδεολογιών, και πολύ περισσότερο του σοσιαλισμού, αλλά το κατά πόσο εμείς είμαστε συνεπείς με τις αρχές και τα ιδανικά μας.
Και όλα δείχνουν ότι, τα ιδανικά μας, είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ.
Είναι ανάγκη επομένως, να συλλογιστούμε αν εμείς είμαστε συνεπείς με τις αρχές και τις αξίες μας.
Γιατί σε αυτές, δεν χωρούν εκπτώσεις.
Με αποφασιστικότητα και βούληση ας αναδείξουμε τη χρησιμότητα των πραγματικά προοδευτικών πολιτικών. Ας καταστήσουμε διακριτές τις πολιτικές και από τη δεξιά συντήρηση και από κάθε άλλη συντήρηση, ακόμη και αν φορά προοδευτικό μανδύα ή δανείζεται αριστερή γλώσσα, ενίοτε και δήθεν επαναστατική.
Και αυτό, γιατί εμείς, οι δημοκράτες σοσιαλιστές, δεν αναγνωρίζουμε ως προοδευτικές αντιλήψεις και πρακτικές, εκείνες που διαχωρίζουν τη δημοκρατία από το σοσιαλισμό, για να εμπεδώνουν την εξουσία μιας δήθεν αριστερής νομενκλατούρας στο κόμμα τους, σε πολίτες φιλελεύθερους, δημοκράτες ή σοσιαλιστές και εν συνεχεία στην κοινωνία.
Η δικιά μας Παράταξη, υπάρχει για το λαό, και για να αλλάζει διαρκώς ό,τι δεν υπηρετεί τα συμφέροντά του.
Όλα τα άλλα δεν έχουν σχέση με τον δημοκρατικό σοσιαλισμό και τη μεγάλη Προοδευτική Παράταξη.
Τώρα πλέον, είναι η ώρα να δημιουργήσουμε ένα νέο, πράσινο κοινωνικό συμβόλαιο, που θα στηρίζεται στην εμπειρία του προηγουμένου, αλλά θα απαντά με βιώσιμο και πράσινο πρόσημο, στις προκλήσεις του μέλλοντος.
Οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, είναι οι μόνες που μπορούν να ανοίξουν το δρόμο προς αυτήν την κατεύθυνση.
Αυτή η μεγάλη πρόκληση, απαιτεί αλλαγή πορείας παντού.
Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στον κόσμο, σε κάθε χώρα και σε κάθε οργανισμό που οι δυνάμεις μας μπορούν να πρωταγωνιστήσουν.
Οι δυνάμεις του δημοκρατικού σοσιαλισμού, έχουν και μέλλον και προοπτική.
Και είναι στο χέρι μας να φέρουμε αυτήν την υπόθεση σε πέρας.
Το μπορούμε.
Απαλλαγμένοι από ανεδαφικές ενοχές, με επίγνωση της επικρατούσας κατάστασης πραγμάτων, των πραγματικών αιτιών που κρατούν σε ομηρία τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, με συνείδηση των μεγάλων προκλήσεων που έχει μπροστά της η χώρα, οφείλουμε να διαμορφώσουμε μια πρόταση διακυβέρνησης που θα σηματοδοτήσει και πάλι την ελπίδα και την προοπτική για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Το εγχείρημα είναι ιδιαίτερα απαιτητικό και η δουλειά μας δεν είναι εύκολη.
Γιατί χρειάζεται ένας αξιόπιστος και αξιόμαχος φορέας για να οικοδομήσουμε μια νέα, προοδευτική συμμαχία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
Αποτελεσματική οργάνωση των δυνάμεων του δημοκρατικού σοσιαλισμού, για να κάνουνε την Παράταξή μας και πάλι μεγάλη, για να οικοδομήσουμε μια αξιόμαχη Προοδευτική Παράταξη.
Όλοι έχουν τη θέση τους σε αυτήν την υπόθεση.
Ωστόσο, αν θέλουμε να μην ξαναζήσουμε γεγονότα και καταστάσεις που μας έβλαψαν, δεν έχουμε την πολυτέλεια να μιλάμε μεν για την Παράταξή μας, αλλά ο καθένας μας να θέλει να τη φέρει στα μέτρα του.
Και κάτι ακόμη, που συνόδευσε ιστορικά την Παράταξή μας, ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γνώρισμα: η ενότητα δεν αφορά μόνο την ανάγκη να είμαστε όλοι μαζί, παρά τις όποιες διαφορετικές αντιλήψεις ή θέσεις, αλλά συνεπάγεται και την ανάγκη σεβασμού των αρχών και των αξιών μας.
Δεν μπορεί να συνυπάρξει η Αλλαγή με τη συντήρηση.
Και θα το ξαναπώ, ότι η συντήρηση δεν είναι μόνο δεξιά, γιατί δεν έχει χρώμα.
Όταν δεν προασπιστήκαμε αυτήν την αρχή, πλήξαμε την Παράταξη.
Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι, η απουσία σεβασμού σε αυτήν την αρχή, ήταν που έφερε σε δυσχερή θέση τους σοσιαλιστές παντού;
Γι’ αυτό και η επικείμενη εσωκομματική διαδικασία, εκτός από το δημοκρατικό πρόσημο που πρέπει να τη χαρακτηρίζει, δεν μπορεί παρά να έχει ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο και να συμβάλει στην αναζήτηση και την ανάδειξη προτάσεων ικανών να οικοδομήσουν μια πολιτική δύναμη που θα χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της κυβερνησιμότητας απέναντι στη δεξιά, αλλά και από την απάντηση στο άλλο μεγάλο αίτημα, της προοδευτικής αλλαγής, που αποτελεί το μεγάλο διακύβευμα για τη χώρα.
Είναι και τα δύο αιτήματα που αναμένουν την απάντησή τους με θέσεις και προτάσεις ιδεολογικές και πολιτικές, εκ μέρους των ενδιαφερομένων να ηγηθούν μιας μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να συγκινήσουμε την κοινωνία και να παρακινήσουμε τους πολίτες να συζητήσουν μαζί μας.
Συντρόφισσες, Σύντροφοι,
Το διακύβευμα και πρώτιστο καθήκον μας, είναι η προάσπιση και εμβάθυνση της δημοκρατίας.
Η πολιτική επομένως, πρέπει να αγωνιστεί για να υπερασπιστεί την αυτονομία της έναντι των ισχυρών συμφερόντων και των κάθε είδους κατεστημένων.
Αυτή είναι η ευθύνη μας.
Γι’ αυτό,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Στην Παράταξή μας, δεν αναλογεί η θέση του τρίτου, μας ταιριάζει να αποτελέσουμε τον καταλύτη της ανατροπής του υφιστάμενου στάτους στο πολιτικό σκηνικό.
Να ξαναφέρουμε τον πολίτη και πάλι στο προσκήνιο, πρωταγωνιστή και δημιουργό της δικής του ζωής, μιας ζωής που του αξίζει και τον γεμίζει περηφάνεια και αξιοπρέπεια.
Με αυτές τις σκέψεις και με πίστη στις δυνάμεις μας, εύχομαι καλή δουλειά.
Σας ευχαριστώ.»