Σπύρος Λυκούδης*: Οι οδύνες της Κεντροαριστεράς. Οι ωδίνες ενός Δημοκρατικού Κόμματος.

Οι εκλογές στη Γερμανία εμφανίζουν το ιστορικό SPD, το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα υπό την ηγεσία του Όλαφ Σόλτς, να καταγράφει για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια μια αξιοσημείωτη εκλογική άνοδο.
Αυτή η εξέλιξη θα φέρει πιθανόν τον Σόλτς ως καγκελάριο επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού και θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο όχι μόνο για τη Γερμανική αλλά και ευρύτερα για την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία.
Αποτελεί αυτή η νέα σελίδα μια ευκαιρία στην μετά Μέρκελ εποχή, για μια ώθηση στην οικονομική και πολιτική ενοποίηση της Ένωσης καθώς και στη «στρατηγική αυτονομία» της;
Αναδεικνύεται ένας νέος ρόλος για τη Σοσιαλδημοκρατία;
Μπαίνουμε σε περίοδο αναγέννησης του ιστορικού και πολύτιμου αυτού χώρου σε Ευρωπαϊκό επίπεδο;
Αυτή η εξέλιξη έχει σταθερά χαρακτηριστικά ή είναι συγκυριακοί οι λόγοι της επιτυχίας;
Εύλογα τα ερωτήματα. Ίδωμεν.
Στα καθ’ ημάς τώρα, επηρεάζουν όλα αυτά τις τυχόν διεργασίες στον αντίστοιχο ελληνικό χώρο, ή στο ΚΙΝΑΛ που αυτοπροσδιορίζεται ως ο εκφραστής του;
Διατηρώ σοβαρότατες επιφυλάξεις.
Σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές και διαμορφώθηκαν και ασκήθηκαν στην Ελλάδα με σχετική επιτυχία στο παρελθόν.
Ουδέποτε όμως διαμορφώθηκε ένα ακραιφνές Δημοκρατικό Κόμμα με σοβαρά και σαφή κεντροαριστερά σοσιαλδημοκρατικά χαρακτηριστικά.
Γι’ αυτό ακόμα και κατά την περίοδο της λαϊκίστικης περιπέτειας από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που τόσο ταλαιπώρησε τη χώρα οικονομικά, πολιτικά, θεσμικά και ηθικά και την οδήγησε στο χείλος του γκρεμού, τόνιζα επανειλημμένα την ανάγκη πολιτικής ανασυγκρότησης του χώρου σε νέες βάσεις με την δημιουργία Νέου φορέα.
Ενός φορέα συμπεριληπτικού όλων των πολύτιμων δυνάμεων οργανωμένων και ανένταχτων του κεντροαριστερού χώρου, με όμοιο πολιτικό προσανατολισμό.
Φορέα σύγχρονου, ευρωπαϊκού, εκσυγχρονιστικού, μεταρρυθμιστικού, με λίγα λόγια αριστερού σοσιαλδημοκρατικού στη σύγχρονη εποχή.
Ικανού να συμβάλλει προγραμματικά, πολιτικά, στελεχικά, στην ανάταξη της χώρας μετά την οικονομική κρίση και την λαϊκιστική λαίλαπα που παραλίγο να διαλύσει τον τόπο.
Δυστυχώς όσες προσπάθειες έγιναν απέτυχαν και δεν έχει νόημα να επαναλάβω τις χιλιοειπωμένες αιτίες αυτής της αποτυχίας.
Αυτό το οποίο τελικά έμεινε ήταν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ το οποίο είτε με τη σημερινή μορφή του, είτε με την πλήρη Πασοκοποίησή του όπως προαναγγέλλεται σε αυτή τη φάση δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου να εκφράσει ούτε το εύρος του πολιτικού χώρου, ούτε τις επείγουσες πολιτικές ανάγκες της νέας εποχής.
Παραμένει δημοσκοπικά καθηλωμένο γιατί στερείται δυναμικής και παραμένοντας για καιρό καθηλωμένο, οδηγείται δυστυχώς στην πολιτική περιθωριοποίηση.
Ορθώς νομίζω διατυπώνεται η άποψη ότι το πρόβλημα του πλέον είναι εμφατικά υπαρξιακό.
Η μακρά διαδρομή και συμμετοχή μου στην αποκαλούμενη ιστορική Αριστερά, δεν με εμπόδισε ποτέ να τρέφω σεβασμό στην ιστορία και τα επιτεύγματα της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης σε όλες τις εκδοχές της, ιδιαίτερα στην Μεταπολίτευση.
Τιμώ τους αγώνες της, τα στελέχη της, την ηγεσία της.
Ωστόσο, οφείλει κανείς να έχει συνείδηση των ιστορικών ορίων του σε σχέση με τις ανάγκες της χώρας.
Γι’ αυτό θεωρώ ατελέσφορη και άνευ νοήματος την επάνοδο σε σύμβολα με πράσινους ήλιους και ήχους.
Και αν είναι ατελέσφορη για όσους θεωρούν ότι είναι κληρονόμοι του χώρου, δηλαδή το ΚΙΝΑΛ, η προσπάθεια οικειοποίησης των συνθημάτων και των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ για εμφανείς ψηφοθηρικούς λόγους, είναι αστεία.
Είναι σαν κακή παράσταση, κακά σκηνοθετημένη και με ατάλαντο θίασο. Είναι κραυγαλέος οπορτουνισμός γι΄ αυτό και δεν πείθει.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα, να υπήρχε αυτεπίγνωση και τόλμη. Αυτά δεν υπάρχουν.
Ματαιοπονούν όσοι φίλοι πιστεύουν το αντίθετο και τον εκλιπαρούν ανεξήγητα να αναλάβει τις ευθύνες της σημερινής θεσμικής του θέσης. Μοναδική δυστυχώς πολιτική του στόχευση είναι η «δεύτερη φορά», η «ρεβάνς».
Στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς εξακολουθεί να παραμένει ως επιτακτική ανάγκη, η δημιουργία ενός νέου φορέα.
Χρειάζεται νέα εκ βάθρων, ριζική ανασυγκρότηση, όχι αναπαλαίωση.
Υπάρχουν πολλές και άριστες δυνάμεις στον χώρο, ικανές να εμπνεύσουν και να διατυπώσουν έναν σύγχρονο προγραμματικό πολιτικό λόγο και το πολιτικό σχέδιο που χρειάζεται η χώρα για να συντονίσει τα βήματα της στη νέα εποχή.
Αυτές οι δυνάμεις καλούνται να υπερβούν σημερινά σχήματα και δυσκαμψίες και να συνδιαμορφώσουν στο χώρο της ευρύτερης Κεντροαριστεράς ένα Δημοκρατικό Κόμμα ισχυρό και ενωτικό που θα αλλάξει τους συσχετισμούς και θα αναδιατάξει το πολιτικό τοπίο.
Οι καιροί δεν περιμένουν.

* O Σπύρος Λυκούδης στα φοιτητικά του χρόνια στη Νομική Σχολή ήταν στέλεχος της  Νεολαίας Λαμπράκη, μετά στέλεχος του ΚΚΕ Εσωτερικού, ΕΑΡ και Συνασπισμού. Το 2010 αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ και ίδρυσε με το  Φώτη Κουβέλη την ΔΗΜΑΡ με την οποία το 2012 εκλέχτηκε   βουλευτής Επικρατείας. Τον Σεπτέμβριο του 2014 αποχώρησε από τη ΔΗΜΑΡ και επανεκλέχθηκε βουλευτής με ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ στην Α Αθηνών τον Ιανουάριο του 2015.