Εν όψει της ψηφοφορίας για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, επανέρχεται στην δημόσια συζήτηση το θέμα των χρεών κομμάτων προς τράπεζες. Έναν από τους λόγους, αν όχι τον κύριο, για τους οποίους εκτιμάται, ότι το ΠΑΣΟΚ άλλαξε το όνομα του σε ΚΙΝΑΛ.
Ας δούμε ψύχραιμα το θέμα.
– Τα δάνεια αυτά, μεγάλα ποσά για την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, τα πήραν κατά καιρούς, από τράπεζες, τα δύο αυτά κόμματα, τα ισχυρότερα στην χώρα μέχρι πριν λίγα χρόνια, βάζοντας υποθήκη/ενέχυρο, όχι κάτι ασφαλές, όπως π.χ. ακίνητα τους. Αλλά κάτι μη ασφαλές και σίγουρο, την μελλοντική ( sic ) επιχορήγηση τους από το κράτος, βάσει εκλογικών ποσοστών, που προέβλεπαν ότι “θα” κέρδιζαν. Ήταν φυσικό να υπάρξει, κάποια στιγμή, αναντιστοιχία ύψους δανείων και δυνατοτήτων αποπληρωμής , εάν αυτές οι προβλέψεις έπεφταν έξω, όπως συνέβη στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ κυρίως. Έτσι λοιπόν, έχουμε την τερατογέννεση του φαινομένου, τα κόμματα να αγωνίζονται για εκλογικές επιδόσεις και οι τράπεζες να παίρνουν όλο ή μέρος του ποσού των κρατικών επιδοτήσεων των κομμάτων, έναντι των δανείων που τους έχουν δώσει.
– Στην πολιτική διαπάλη είναι σύνηθες, να αλληλοκατηγορούνται τα κόμματα, για τα δάνεια που έχουν πάρει και δεν μπορούν ή δυσκολεύονται να αποπληρώσουν. Αποδέκτες τέτοιων κατηγοριών είναι κατ εξοχήν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, για τα μεγάλα ποσά που χρωστούν. Τα άλλα κόμματα, είτε έχουν πάρει μικρότερα δάνεια, τα οποία έχουν ρυθμίσει, με υποθήκες ακινήτων τους και μελλοντικών κρατικών επιχορηγήσεων τους (περίπτωση ΣΥΡΙΖΑ) είτε έχουν πάρει ελάχιστα ή καθόλου ποσά δανείων.
– Ποιοι φταίνε για αυτήν την κατάσταση?
* Τα ίδια τα κόμματα, ιδίως τα λεγόμενα “κυβερνητικά”, που με τις πλειοψηφίες τους στην Βουλή έχουν θεσπίσει αυτήν την απαράδεκτη δανειοδότηση, έναντι μελλοντικών κρατικών επιχορηγήσεων. Που ισχύει ακόμη και όταν τα ωφελούμενα κόμματα παύουν να είναι μεγάλα, γίνονται μικρότερα και παίρνουν χαμηλότερες επιχορηγήσεις. Οι οποίες δεν επαρκούν, για την έγκαιρη αποπληρωμή των δόσεων στα ρυθμισμένα χρέη.
* Οι τράπεζες, ιδίως οι πρώην κρατικές, με διοικήσεις διορισμένες ή επηρεαζόμενες από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις και από τα “κυβερνητικά” κόμματα. Διότι οι τράπεζες έδωσαν αυτά τα δάνεια χωρίς ασφαλείς εγγυήσεις ( π.χ. ακίνητα ) αλλά με ενέχυρο τις αόριστες μελλοντικές επιχορηγήσεις των κομμάτων.
– Που βρισκόμαστε τώρα?
* Στην αοριστία, αν ποτέ θα αποπληρωθούν αυτά τα μεγάλα δάνεια ( της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κυρίως ), ακόμη και μετά από δεκαετίες. Με τις ρυθμίσεις απίστευτα πολλών δόσεων, που οι τράπεζες “υποχρεώθηκαν” να αποδεχτούν, για να μην εγγράψουν στο παθητικό τους αυτά τα ποσά, ως αδύνατα να εισπραχτούν. Παρά την σοβαρή πιθανότητα, τα δανειοδοτηθέντα έτσι κόμματα ή/και οι επιχορηγήσεις τους να πάψουν να υπάρχουν στο μέλλον.
* Στο απολύτως απαράδεκτο, για το πολιτικό σύστημα και την Δημοκρατία, να υπάρχουν κόμματα “αιχμάλωτα” τραπεζών και μάλιστα ιδιωτικών, όπως είναι όλες σχεδόν τώρα.
– Τι μπορεί και πρέπει να γίνει
* Να πάψει η οικονομική “αιχμαλωσία” κομμάτων από τράπεζες, με την διαγραφή αυτών των δανείων και την εγγραφή των σχετικών ποσών, ως αδύνατων να εισπραχτούν, στο παθητικό των τραπεζών, που ευθύνονται σοβαρά, γιατί τα έδωσαν.
* Από την άλλη όμως, να απαγορευτεί, δια νόμου, η δυνατότητα των τραπεζών, να δίνουν δάνεια σε κόμματα, με υποθήκη/ενέχυρο τις μελλοντικές κρατικές επιχορηγήσεις τους.
* Το σημαντικότερο, για να μην έχουμε ξανά τα ίδια : Να καταργηθεί, δια νόμου, η κρατική επιχορήγηση των κομμάτων. Τα κόμματα είναι ιδιωτικές ενώσεις προσώπων, με πολιτικό σκοπό. Και ως τέτοιες δεν είναι επιτρεπτό να επιχορηγούνται από το δημόσιο ταμείο. Πρέπει να “ζουν” με τις εισφορές των μελών τους και με διαφανείς χορηγίες ιδιωτών χορηγών τους. Και βέβαια με λογιστικό έλεγχο των οικονομικών τους, όπως συμβαίνει σε κάθε σωματείο, ιδιωτική ένωση προσώπων ή αστική μη κερδοσκοπική εταιρία.
* Τα κόμματα όμως αποτελούν την πεμπτουσία της δημοκρατικής λειτουργίας και διασφαλίζουν την αναγκαία στην Δημοκρατία συμμετοχή των πολιτών στα κοινά. Πρέπει λοιπόν να στηρίζονται από την Δημοκρατία, την οποία στηρίζουν. Και ιδού πώς θα μπορούσε να γίνεται αυτό:
* Όλα τα κόμματα της Δημοκρατίας μας, όσα είναι και όποιας δυναμικότητας, να διαγκωνίζονται στις εκλογές, για να μπουν στην Βουλή, με χρήματα μόνο από τα μέλη και τους χορηγούς τους.
* Όσα μπαίνουν στην Βουλή, να δικαιούνται, με ευθύνη και δαπάνες της Βουλής, μικρά δωρεάν κτίρια για την στέγαση τους, ως κοινοβουλευτικών κομμάτων. Επίσης αναλώσιμα και απόσπαση σε αυτά αριθμού δημοσίων υπαλλήλων της επιλογής τους. Και ειδική τραπεζική κάρτα της Βουλής, που θα αποδίδεται στον πρόεδρο κάθε κόμματος ή της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Για προσδιορισμένα και παραδεκτά λειτουργικά έξοδα, που έτσι θα καλύπτονται ( αλλά και θα ελέγχονται ) από την Βουλή, με ειδική διακομματική επιτροπή της.
Όλα αυτά ( ή άλλα ανάλογα ) χρειάζονται νομοθετική πρόβλεψη. Άρα συμφωνία της πλειοψηφίας ή και της παμψηφίας των κομμάτων στην Βουλή. Το θέλουν ? Το τολμούν ? Εάν ναι, ας το κάνουν. Εάν όχι, ας απολογηθούν στους πολίτες, γιατί προτιμούν να είναι τραπεζικά “αιχμάλωτα” κόμματα σήμερα και ίσως κρατικά κόμματα αύριο. Και τα δύο αυτά είδη κομμάτων όμως, δεν μπορεί να είναι ανεκτά στην Δημοκρατία.
* Ο Μάκης Γιομπαζολιάς είναι δημοσιογράφος και νομικός, εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος Αττικής και μέλος του ρεύματος πολιτικής σκέψης και δράσης ΑΚΤΙΔΑ
Πατήστε και δείτε τα 61 προηγούμενα άρθρα του Μάκη Γιομπαζολιά
