Το αναπηρικό καροτσάκι πάντα μου προκαλεί ένα συναίσθημα μελαγχολίας. Γνωρίζω πως εκεί κάθονται άνθρωποι ανήμποροι από δυστυχήματα, αρρώστιες, αλλά και παλαιότερα, θυμάμαι τους ανάπηρους από πολέμους και βασανιστήρια στις εποχές του ’50, του ’60 και ‘70… Αντίστοιχα στα καροτσάκια μεταφέρουν και τους υπερήλικες, με προβλήματα κίνησης και αστάθειας…
Τώρα, αυτή η φωτογραφία του Άκη Τσοχατζόπουλου από τις 22/10/2020 έξω από τον Άρειο Πάγο, με είχε σοκάρει, αφού αποτύπωνε την κατάσταση και την πτώση ενός από τους πιο ισχυρούς άνδρες της πολιτικής εξουσίας του ’80, ’90 και του 2000· ενός παντοδύναμου πολιτικού, κυρίως της θολής εποχής ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έμπλεξε με τον νόμο και τις δικαστικές αίθουσες, για έσοδα από παράνομες δραστηριότητες, με απανωτές καταδικαστικές αποφάσεις, εξέτισε κάποια χρόνια στη φυλακή και προς το τέλος, απόμαχος πια της ζωής, με πολλά προβλήματα υγείας, έπαψε να παίζει οποιονδήποτε ρόλο στη δημόσια και κοινωνική ζωή.
Σήμερα, (27/8) στο άκουσμα του θανάτου του, μου έμεινε εκείνη η εικόνα με σκυμμένο το κεφάλι και το μήνυμα που είχε στείλει: «είμαι ένας γέροντας στο καροτσάκι»…
Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο να βλέπει κανείς τον Άκη Τσοχατζόπουλο και οποιονδήποτε ανήμπορο άνθρωπο σε αυτή την κατάσταση παρακμής. Μπροστά στη συγκεκριμένη φωτογραφία η οποία ήταν σημειολογική, εισχωρούσαν συναισθήματα καθαρά α ν θ ρ ω π ι σ τ ι κ ά, που έχουν να κάνουν με την ολοκλήρωση του κύκλου ζωής ενός «αμαρτωλού» γέροντα, πρώην ισχυρού πολιτικού, ο οποίος βρισκόταν στο… καναβάτσο, περιθωριοποιημένος από υποστηρικτές και κόλακες, οι οποίοι κάποτε, όταν είχε την ισχύ, τον δόξαζαν και τον χρησιμοποιούσαν για ίδια συμφέροντα και μπίζνες ενώ τώρα, με τον θάνατο, μάλλον θα σφυρίζουν αδιάφορα …
Συνήθως συμπαραστεκόμαστε στους ανθρώπους όταν είναι ανήμποροι, απροστάτευτοι και αδύναμοι· αντιθέτως, θα σας εξομολογηθώ πως θυμάμαι τη χαρά με την οποία διάβαζα για το τέλος τής ζωής τού Αδόλφου Χίτλερ, για τον θάνατο του Ismail Enver Pasha το 1922, (ηγέτη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά την περίοδο των Βαλκανικών Πολέμων και του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, που οργάνωσε την γενοκτονία των Αρμενίων, την σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων Ποντίων, Ασσύριων και Ελλήνων της Ανατολής, όπως γράφει η ιστορία)· την κρεμάλα του Μουσολίνι, την εκτέλεση του ζεύγους Τσαουσέσκου. Περιέργως, ένιωθα τα ζωώδη ένστικτά μου να παίρνουν το πάνω χέρι και πως αν ήμουν παρών σ’ εκείνες τις καταστάσεις και εποχές, θα… χαιρόμουν ιδιαιτέρως να έβλεπα τον θάνατό τους από κοντά. Ομολογώ αυτό το σύμπλεγμα σκληρότητας, μπροστά σε τέτοιους πρωταγωνιστές τρόμου και οδύνης παγκόσμιου επιπέδου που μάτωσαν την ανθρωπότητα, ανέτρεψαν τους δρόμους των γενεών και έφεραν τη δυστυχία σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας για πάντα πληγές, αφήνοντας τραγικές μνήμες… Και, για να συνεχίσω λίγο ακόμα να βγάζω προς τα έξω το προσωπικό μου κατωτάτου (?) επιπέδου alter ego, θα ήμουν πρόθυμος να… μεταμορφωνόμουν σε «δήμιο» μακελάρηδων δικτατόρων όπως οι Idi Amin dada, Mengistu Haile Mariam, Pol Pot, Hideki Tojo, διαφόρων άλλων Ναζιστικών κοπρόσκυλων, ένας μακρύς κατάλογος ονομάτων που τελειωμό δεν έχει…
Τι μ’ έπιασε τώρα να… εξομολογούμαι και να… φανερώνω τα κρυμμένα, χαμηλά, άγριά ένστικτά μου που βγαίνουν στην επιφάνεια και αφορούν όλους όσοι έχουν βασανίσει την ανθρωπότητα; Εδώ, μια φωτογραφία με ένα καροτσάκι βοηθείας για ανήμπορους, με έφερε στη θέση να λυπάμαι, να συμπονώ, να συμμερίζομαι τη δύσκολη θέση ενός 82άχρονου πρώην βουλευτή, πολλές φορές υπουργού και παρ’ ολίγον πρωθυπουργού (!!!), παντοδύναμου της πασοκικής… χρυσής εποχής, ο οποίος, ως υπουργός Άμυνας του Σημίτη, έπαιξε σημαντικό ρόλο στις αγορές οπλικών συστημάτων, γεγονός που μαζί με άλλα, τον οδήγησαν σε φυλάκιση και διασυρμό-απαξίωση προσωπικότητας.
Όμως έτσι είναι. Οι απερισκεψίες και η υπεροψία της εξουσίας, εύκολα μπορεί να οδηγήσουν στον αμοραλισμό και να χαθεί κάθε έλεγχος μπροστά στον εύκολο πλουτισμό. Του μακαρίτη πλέον πολιτικού η πορεία, θα ταυτίζεται με τη φωτογραφία πάνω στο καροτσάκι, ανήμπορος, με σκυμμένο λευκό κεφάλι και σκοτεινές σκέψεις· μύριες και μύχιες σκέψεις για το τελευταίο κομμάτι της ζωής του, απομονωμένος, στο περιθώριο ξεχασμένων προσωπικοτήτων· δίκαια τιμωρημένος για τις τόσες απερισκεψίες που στο τέλος τον βάρυναν ανεπανόρθωτα…
Ο απών πλέον Τσοχατζόπουλος, διήνυσε τον χρόνο του, όπως αποδείχτηκε, με λάθος επιλογές· τώρα, ο θάνατός του, μας παρακινεί να παρακάμψουμε τη λογική και να λειτουργήσει το συναίσθημα…
Ωστόσο, ας κρατήσουμε, λέω, τη ρήση του Πλάτωνα που είπε:
«Οι πολιτείες ευτυχούν όταν οι άδικοι τιμωρούνται»!
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
