Γιάννης Μαγκριώτης*: Ο Μίλτος Τεντόγλου, ως πρότυπο διαμόρφωσης χαρακτήρων.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο, έχουν πολλές πρωτόγνωρες εικόνες και γεγονότα, λόγω πανδημίας.
Έχουν όμως, όπως όλοι οι ανάλογοι Αγώνες, επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και απογοητεύσεις.
Για την χώρα μας έχουν ξεχωριστή σημασία, γιατί μας προσφέρουν επιτυχίες Ελλήνων αθλητών, που μας βοηθούν να ξεχνούμε για λίγο τις συνέπειες της υπερδεκαετούς οικονομικής κρίσης, στην οποία προστέθηκε η υγειονομική.
Χαιρόμαστε ιδιαίτερα τον χαρακτήρα ορισμένων αθλητών μας, που δείχνουν ένα υψηλό αξιακό σύστημα, που οφείλεται σίγουρα και στις οικογένειες και στους προπονητές τους.
Αυτός που μας αιφνιδίασε ιδιαίτερα ευχάριστα, για όσους δεν τον γνωρίζαμε καλά, ήταν ο Μίλτος Τεντόγλου. Χαρήκαμε ξεχωριστά την επιτυχία του, όμως αυτός μαζί με την χαρά του, έδειξε και τον γενναιόδωρο χαρακτήρα του. Δεν κυριαρχήθηκε από την λογική: “Ο πρώτος τα παίρνει όλα”.
Αναγνώρισε την ανωτερότητα του δεύτερου, κάτι, που συναντάμε σπάνια.
Όμως, τόσο η επιτυχία του, όσο και ο τρόπος που την διαχειρίστηκε, έδωσε αφορμή σε μερικούς δημοσιογράφους να μας θυμίσουν την νίκη του, πριν τρία χρόνια στο Βερολίνο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, σε ηλικία 20 ετών.
Το πιο σημαντικό όμως, ήταν η αντίδρασή του, αμέσως μετά την νίκη. Αντί να ξεχυθεί σε πανηγυρισμούς και δηλώσεις, πήγε και χαιρέτισε μια εθελόντρια που “ίσιωνε” την άμμο στο σκάμα.
Ήταν η Χάικε Ντρέσλερ, ο θρύλος του αθλήματος, με δύο χρυσά μετάλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και 19 συνολικά μετάλια.
Ένδειξη σεβασμού, όχι μόνο, ήταν και μια ευκαιρία να μας δείξει την αξία του εθελοντισμού, στο πρόσωπο μιας σημαντικής προσωπικότητας.
Στην χώρα μας, δεν έχουμε ακόμη ανεπτυγμένη την εθελοντική δράση. Παρ’ ότι τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει μεγάλη πρόοδος και έχει αναπτυχθεί η ενσυναίθηση και το αίσθημα της αλληλεγγύης, είμαστε αρκετά πίσω από τις κοινωνίες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, το 2004, είδαμε σημαντική εθελοντική συμμετοχή, που κάλυψαν τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων, όμως δεν είχε την ανάλογη συνέχεια.
Στην χώρα μας υπάρχει η φιλανθρωπική δράση, η οποία αναπτύσσεται κυρίως από την εκκλησία, ομάδες πολιτών και μέλη οικογενειών επιχειρηματικών ομίλων, με διαφορετικά κίνητρα, που βοήθησε και βοηθάει πολύ, αδύναμους ανθρώπους στην εποχή των οικονομικών και υγειονομικών κρίσεων.
Φυσικά, πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα τα όρια του εθελοντισμού και της φιλανθρωπίας, όμως έχει μεγάλη διαφορά να βοηθάς, γιατί νιώθεις αλληλεγγύη και, όχι γιατί λυπάσαι ή θέλεις την δημόσια αναγνώριση και, όχι μόνο.

* Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι πρώην υφυπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Κίνησης «ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ»

Πατήστε και δείτε όλα τα 249 προηγούμενα άρθρα του Γιάννη Μαγκριώτη