Παύλος Καμάρας: Νέα πολιτική ηγεσία στο Υπουργείο της Αυτοδιοίκησης.

Εύλογη η φιλοδοξία της να προβεί σε όλες εκείνες τις θεσμικές αλλαγές, που θα αναβαθμίσουν τον θεσμό.
Διαχρονική η πρόθεση όλων των εκάστοτε ηγεσιών, πενιχρά τα μέχρι σήμερα αποτελέσματά τους.
Η Ελληνική Τοπική Αυτοδιοίκηση μακράν στις τελευταίες θέσεις σε όλους τους δείκτες σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους.
Ξεκίνησε λοιπόν η νέα Μεταρρύθμιση από τον Εκλογικό Νόμο.
Ορθά θα έλεγα, αφού ένας Νόμος που θα εγγυάται την αντιπροσωπευτικότητα, αλλά και τη λογοδοσία των Δημοτικών αρχών στους Δημότες – ψηφοφόρους είναι θεμελιώδες .
Να υπάρχει δηλαδή η περίφημη κυβερνησιμότητα, ώστε το αποτέλεσμα για το οποίο λογοδοτεί ο Δήμαρχος να μην είναι προϊόν συγκυριών, συσχετισμών και καλής ή κακής τύχης.
Μαθαίνουμε  επίσης ότι προχωρά και το δύσκολο θέμα του διαχωρισμού των αρμοδιοτήτων καθώς και η απλοποίηση του Δημοτικού κώδικα. Διαχρονικά αιτήματα της ίδιας της Αυτοδιοίκησης. Τα αναμένουμε.
Όμως, θα μου επιτραπεί στο σημείωμα αυτό να εκφράσω την άποψη (ίσως επαναλαμβανόμενος) για το που θα πρέπει να εστιάσει (επιτέλους) η νέα αυτή προσπάθεια. Στο τρίπτυχο:

• ΕΠΕΝΔΥΣΗ στο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ
• ΕΠΕΝΔΥΣΗ στον ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ MANAGEMENT
• ΕΠΕΝΔΥΣΗ στη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ Τ.Α. ΣΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

Είναι επενδύσεις σταθμοί που αργότερα θα αποσβέσουν το κόστος (πολιτικό και οικονομικό) που θα απαιτηθεί.
Ξεκινώντας από το πρώτο,
θα το επαναλάβουμε.
Στον κατεξοχήν ανθρωποκεντρικό θεσμό δεν είναι δυνατόν να μην επιδιώκεται πριν και πρώτα από όλα η αναβάθμιση της ποιότητας του ανθρώπινου δυναμικού.
Αιρετοί και εργαζόμενοι θα πρέπει να διαθέτουν τα προσόντα που απαιτεί ο σημαντικός ρόλος που προσδοκάται να έχει η Τ.Α.
Και εάν με τον ΑΣΕΠ έχουν γίνει κάποια βήματα αξιοκρατίας τουλάχιστον στις προσλήψεις για το προσωπικό, ο αναχρονιστικός τρόπος Δημόσιας Διοίκησης τους ισοπεδώνει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της μη αξιολόγησης.
Αποτέλεσμα να φεύγει το «αξιο» και να μένει το «κρατικό».
Σε πρακτικές, σε νοοτροπίες, σε αποτελέσματα.
Για τους αιρετούς είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα.
Με έναν απίστευτο λαϊκισμό, δυστυχώς και Αυτοδιοικητικά Όργανα, και τον φόβο του πολιτικού κόστους, αποφεύγουν να ασχοληθούν με την καταστατική θέση των αιρετών.
Τη δημιουργία δηλαδή ενός ελκυστικού περιβάλλοντος με κίνητρα οικονομικά, θεσμικά, ηθικά που θα προσελκύσουν στον θεσμό ό,τι πιο αξιόλογο υπάρχει στις τοπικές κοινωνίες.
Έτσι, παρατηρούμε μία έκπτωση διαρκή στη θωράκιση των αιρετών, με σημαντική υποβάθμιση της ποιότητας των ενασχολούμενων και βέβαια μία φουρνιά πολύ αξιόλογων Δημάρχων να υπάρχει κίνδυνος να απογοητευτούν και να απομακρυνθούν από τον θεσμό με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Έτσι, Δημοτικά Συμβούλια που αντί να είναι χώροι διαβούλευσης εποικοδομητικού διαλόγου, συνέργειας, προγραμματισμού και ελέγχου, μετατρέπονται σε αρένα συγκρούσεων, ματαιοδοξίας, αδιαλλαξίας, στείρας άρνησης, αδιαφορίας αλλά και ακατάσχετης πολυλογίας. Να έχουμε υποψήφιους Δημάρχους που και μόνο η υποψηφιότητά τους υποβαθμίζει τον θεσμό.
Να, λοιπόν, το μεγάλο στοίχημα για τη νέα – νέα Μεταρρύθμιση.
Το δεύτερο αφορά βέβαια σε όλο το Κράτος αλλά και ειδικά στην Τ.Α.
Η νέα νοοτροπία της έννοιας Δημόσιο Management.
Η αλλαγή δηλαδή του τρόπου λειτουργίας του Οργανισμού, με έμφαση στο αποτέλεσμα. Η εστίαση των δράσεων για παροχή ποιοτικών υπηρεσιών σύμφωνα με τις ανάγκες των Δημοτών στο διαρκώς μεταλλασσόμενο περιβάλλον.
Με ορθολογική διαχείριση των διαθέσιμων πόρων και τις έννοιες αποτελεσματικότητα, παραγωγικότητα, αποδοτικότητα να κυριαρχούν.
Με ένα λιγότερο ασφυκτικό κανονιστικό πλαίσιο που θα δίνει χώρο στην ευελιξία αλλά και στην δημιουργία.
Μία Αυτοδιοίκηση όχι για αυτούς που παρέχουν τις Υπηρεσίες αλλά τους αποδέκτες τους.
Μία Διοίκηση που δεν θα υπολείπεται του τρόπου Διοίκησης του ιδιωτικού τομέα αλλά και των αποτελεσμάτων του (του υγιούς βέβαια).
Τρίτο και πιο σημαντικό, που κατά ένα ποσοστό έχει να κάνει με τους δύο (2) τομείς που προαναφέρθηκαν είναι η συμμετοχή της Τ.Α. στην αναπτυξιακή πορεία της χώρας.

• Η ανάπτυξη που θα φέρει θέσεις εργασίας.
• Η ανάπτυξη που θα δημιουργήσει υποδομές που αρμόζουν σε ένα σύγχρονο Κράτος.
• Η ανάπτυξη που θα ενισχύσει το Κοινωνικό Κράτος με Δομές και Υποδομές.
• Η ανάπτυξη που θα οδηγήσει σε πόλεις που δεν θα έχουν το ντροπιαστικό 0,92 μ² πρασίνου ανά κάτοικο (βλέπε Αθήνα) έναντι των 9,7μ² που υπαγορεύει ο ΠΟΥ. Πόλεις ανθρώπινες με σεβασμό στο περιβάλλον.
• Η ανάπτυξη που δεν θα θάβει τα σκουπίδια (γιατί απλώς δεν είναι σκουπίδια).
• Η ανάπτυξη που θα ψηφιοποιήσει υπηρεσίες και διαδικασίες.

Σε όλο αυτό χρειάζεται η πολιτική βούληση αλλά και τα εργαλεία.
Κάποια τα βλέπουμε δειλά-δειλά (π.χ. Αναπτυξιακοί Οργανισμοί, Τεχνική Βοήθεια κλπ).
Χρειάζονται όμως και άλλα.
Σε αναμονή λοιπόν.