«Aν κάποιος βγαίνει ωφελημένος από τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, δεν είναι άλλος από τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου και την Χαμάς, αφού με την αναζωπύρωση της βίας και την αναμόχλευση των εθνικιστικών παθών καταφέρνουν να διατηρηθούν στην εξουσία», σχολιάζει ο διάσημος αρθρογράφος των New York Times, Τόμας Φρίντμαν.
Λίγο πριν την έναρξη της αιματοχυσίας και την κλιμάκωση των συγκρούσεων με την εκτόξευση ρουκετών οι πολιτικοί αντίπαλοι του Νετανιάχου έδειχναν έτοιμοι να βάλουν στην άκρη της διαφορές τους για να τον εκθρονίσουν με τη συγκρότηση της πρώτης στην ιστορία της χώρας κυβέρνησης συνασπισμού εθνικής ενότητας, που θα περιλάμβανε Ισραηλινούς Εβραίους και Αραβο-ισραηλινούς μουσουλμάνους υπό την ηγεσία του κοσμικού, κεντρώου Γιαρί Λαπίντ και του ακροδεξιού Ναφτάλι Μπένετ. Ο τελευταίος, σύμφωνα με δημοσίευμα της Haaretz στις 9 Μαϊου, συναντήθηκε με τον επικεφαλής του μετριοπαθούς ισλαμιστικού αραβο-ισραηλινού κόμματος United Arab List, Μανσούρ Αμπάς και οι συνεργάτες του Μπένετ πίστευαν ότι η νέα κυβέρνηση θα ανακοινωνόταν εντός της εβδομάδας βάζοντας τέλος στο πολιτικό αδιέξοδο του Ισραήλ μετά από τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις σε μια διετία.
Αλλά, μία μέρα μετά το ρεπορτάζ της Haaretz, ξέσπασε ο νέος κύκλος βίας – πράγμα διόλου τυχαίο για τον Φρίντμαν: «όπως ο όχλος που εξαπέλυσε ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ για να λεηλατήσει το Καπιτώλιό μας στις 6 Ιανουαρίου σε μια ύστατη προσπάθεια να ανατρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα και να εμποδίσει έναν άνθρωπο που θα ένωνε την Αμερική και θα επούλωνε τα τραύματα να γίνει πρόεδρος, έτσι ο Μπίμπι [Νετανιάχου] και η Χαμάς εκμεταλλεύτηκαν ή παρακίνησαν τους δικούς τους όχλους να εμποδίσουν την ανάδυση μιας άνευ προηγουμένου κυβέρνησης εθνικής ενότητας στο Ισραήλ, το υπουργικό συμβούλιο της οποίας θα περιλάμβανε για πρώτη φορά Ισραηλινούς Εβραίους και Αραβο-ισραηλινούς μουσουλμάνους».
Τόσο ο Νετανιάχου όσο και η Χαμάς, σημειώνει ο διακεκριμένος αρθρογράφος των New York Times, διατηρήθηκαν στην εξουσία εμπνέοντας και καλλιεργώντας την εχθρότητα “για τον άλλο”, τακτική που χρησιμοποιούν όποτε αντιμετωπίζουν πολιτικά προβλήματα. «Στην πραγματικότητα υπήρξαν ο ένας για τον άλλο ο σημαντικότερος εταίρος στην τακτική αυτή, αφότου ο Νετανιάχου εξελέγη για πρώτη φορά πρωθυπουργός το 1996 στον απόηχο ενός κύματος αυτοκτονικών επιθέσεων της Χαμάς. Δεν μιλούν μεταξύ τους, ούτε χρειάζεται, αφού κατανοούν τι χρειάζεται ο «άλλος» για να παραμείνει στην εξουσία και συνειδητά ή ασυνείδητα ενεργούν με τρόπο ώστε να το διασφαλίσουν», συνεχίζει ο Φρίντμαν.
Η United Arab List ή Raam, όπως είναι επίσης γνωστό το κόμμα του Μανσούρ Αμπάς, είναι ένα Αραβο-ισραηλινό “ισλαμικό κίνημα”, που προέρχεται από τον ίδιο χώρο του πολιτικού Ισλάμ με τη Χαμάς, αλλά δεν είναι υπέρ της βίας, αναγνωρίζει το Ισραήλ και αποβλέπει στην εξασφάλιση περισσότερων πόρων, δικαιωμάτων και θέσεων εργασίας για τους Αραβο-ισραηλινούς. Ο Αμπάς αποσπάστηκε από τον συνασπισμό των Αραβο-ισραηλινών κομμάτων, που εστιάζουν περισσότερο στον Παλαιστινιακό εθνικισμό και απέσπασε στις εκλογές τέσσερις έδρες, που κατέστησαν το κόμμα του ρυθμιστή, από τη στιγμή που ούτε ο Νετανιάχου, ούτε το μπλοκ των αντιπάλων του εξασφάλισαν την αυτοδυναμία. Ο Νετανιάχου προσπάθησε αρχικά να προσεγγίσει τον Αμπάς, αλλά μια μικρή πτέρυγα εθνικιστών Εβραίων αρνήθηκε να μετάσχει σε συγκυβέρνηση με Αραβο-ισραηλινούς. Έτσι πήρε τη σκυτάλη των διαπραγματεύσεων το μπλοκ της αντιπολίτευσης. Η νέα κυβέρνηση εθνικής ενότητας, που ετοίμαζαν ο Λαπίντ με τον Μπένετ και τον Αμπάς θα περιλάμβανε για πρώτη φορά:
- σιωνιστικά, ακροδεξιά κόμματα υπέρ των εποικισμών,
- αριστερά κοσμικά προοδευτικά κόμματα κι
- ένα φιλο-ισλαμικό αραβο-ισραηλινό κόμμα και
- πιθανώς ακόμη και κοσμικά αραβικά κόμματα.
Θα άνοιγε πιθανώς το δρόμο της προόδου και της μεγαλύτερης ενσωμάτωσης των Αράβων στην ισραηλινή κοινωνία και της δημιουργίας θέσεων απασχόλησης και τερματισμού της απομόνωσης των νέων Αραβο-ισραηλινών, κρατώντας τους μακριά από τη ριζοσπαστικοποίηση και ανατρέποντας το αφήγημα της Χαμάς ότι η μόνη ελπίδα τους είναι η καταστροφή του εβραϊκού κράτους.
Αλλά τα πράγματα πήραν άλλη τροπή με τις ταραχές στο Όρος των Τεμενών της Ιερουσαλήμ, την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων από την ισραηλινή αστυνομία – ο αρμόδιος για την αστυνομία υπουργός είναι γνωστός έμπιστος του Νετανιάχου και προέρχεται από το κόμμα του, το Λικούντ – τις εντάσεις που υποδαύλισαν και ομάδες ακροδεξιών Εβραίων του κόμματος «Θρησκευτικός Σιωνισμός», που συνδέεται με τον Νετανιάχου, το μπαράζ ρουκετών από τη Χαμάς και τους βομβαρδισμούς αντιποίνων από το Ισραήλ. Μέσα σ’ αυτό το κλίμα ο Νετανιάχου «που προσπαθεί απεγνωσμένα να παραμείνει στην εξουσία για να αποφύγει πιθανώς το ενδεχόμενο να πάει στη φυλακή σε περίπτωση που καταδικαστεί στη δίκη του για διαφθορά… τρόμαξε τον Μπένετ, ώστε να μην προχωρήσει σε σχηματισμό συνασπισμού με αραβο-ισραηλινό κόμμα» και «η Χαμάς εμφάνισε τον Αμπάς ως συνεργαζόμενο με τους Εβραίους που σφυροκοπούσαν τους Παλαιστίνιους από την Ιερουσαλήμ μέχρι τη Γάζα», γράφει ο Φρίντμαν. «Κι έτσι», καταλήγει, «οι συνομιλίες για τη συγκρότηση εναλλακτικού συνασπισμού κατέρρευσαν πλήρως. Γι’ άλλη μια φορά το παρελθόν έθαψε το μέλλον».
- Διαβάστε αναλυτικά την ανάλυση του Thomas L. Friedman, αρθρογράφου της αμερικάνικης εφημερίδας NewYorkTimes με θέμα «For Trump, Hamas and Bibi, It Is Always Jan. 6» στα αγγλικά, πατώντας ΕΔΩ
