Το να αναφερθείς στον Κουφοντίνα, με την ήδη διαμορφωμένη κατάσταση (απεργία πείνας και δίψας, συγκεντρώσεις, διαβήματα, υποστήριξη έμμεση ή άμεση από την αντιπολίτευση, διαδηλώσεις, καταλήψεις, αρθρογραφίες, διαδικτυακές αναρτήσεις, κλπ), είναι μια αναφορά ποικιλοτρόπως παρακινδυνευμένη.
Η τήρηση των νόμων και της ιστορικής απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, πρέπει να πούμε πως εφαρμόζεται από την πολιτεία· να θυμίσω πως η υπόθεση είχε προξενήσει το έντονο ενδιαφέρον τής κοινής γνώμης από το 2002 έως και το εφετείο, το 2007 και μέσα από πολύμηνες δίκες για τους συμμετέχοντες της οργάνωσης 17 Νοέμβρη, μπήκε η σφραγίδα τού οριστικού τέλους τής οργάνωσης. Κύλησε ο χρόνος και πρόσφατα το θέμα, για τον τόπο εγκλεισμού τού Κουφοντίνα, εξελίχθηκε ως συνήθως: Κομματικοποιήθηκε ασφυκτικά από την αντιπολίτευση, έως το σημείο να έχουμε μπερδευτεί. Το να είσαι εναντίον των απαιτήσεων τού Κουφοντίνα, ισοδυναμεί με το να χρωματιστείς ως δεξιός και νεοδημοκράτης (!!!). Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός δηλαδή… Θεοδωράκης-Χατζιδάκις, μαύρο-άσπρο. Γνωστές «εξισώσεις» στον ελλαδικό χώρο των συζητήσεων καφενείου…
Για να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας: Ο Δημήτρης Κουφοντίνας (ΔΚ), υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της… επαναστατικής (!!!) οργάνωσης 17 Νοέμβρη, της οποίας η δράση περιελάμβανε δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις, κλοπές οπλισμού και σημαντικό αριθμό ληστειών· προκάλεσε το θάνατο 23 Ελλήνων και ξένων πολιτικών, στρατιωτικών, αστυνομικών, διπλωματών, οικονομικών παραγόντων και απλών πολιτών, ενώ ο ίδιος συμμετείχε σε όλα αυτά ενεργά, ως μπροστάρης κι εκτελεστής. Δολοφόνησε 11 από τα 23 θύματα, με αποτέλεσμα οι ποινές του να είναι: 11 φορές ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξη, για συμμετοχή στις δολοφονίες και στις άλλες ενέργειες της οργάνωσης.
Με την παλαιότερη λογική τής εποχής τής εθνικής Αντίστασης και την διαστρεβλωμένη αντίληψη περί ανταρτοπόλεμου, ο ΔΚ θα είχε ανακηρυχθεί ως… λαϊκός ήρωας «παλαιάς κοπής», μόνο που τα θύματά του δεν ήταν Γερμανοί κατακτητές και Έλληνες δωσίλογοι, αλλά άνθρωποι του επιχειρηματικού κόσμου, διπλωμάτες και όχι μόνο.
Ναι! Πριν από 70 χρόνια η κατεχόμενη Ελλάδα είχε ανάγκη από λαϊκούς ήρωες με στόχο τον κατακτητή και τους συνεργούς του. Και τους είχε αγκαλιάσει με περηφάνια! Διακινδύνεψαν την ίδια τους τη ζωή και ήταν συντριπτικά πλειοψηφική η ανάγκη εξολόθρευσης των φασιστικών στρατευμάτων. Δημοκρατικοί πολίτες και η τότε Αριστερά ανέλαβαν το βάρος μιας τέτοιας αποστολής· το μεγάλο βάρος τού αντάρτικου πολέμου, στην πόλη και στο βουνό, που ήταν ανάγκη τής εποχής· αναρίθμητοι απλοί άνθρωποι συντονίστηκαν σε έναν εθνικό αγώνα απελευθέρωσης και καταστροφής του αντιπάλου· πρόθυμοι για θυσία.
Δεν γνωρίζω κατά πόσο οι ετεροχρονισμένοι «ήρωες» της 17 Νοέμβρη και ο ΔΚ θυμούνται την ιστορία των πραγματικών ηρώων της πραγματικής λαϊκής αντίστασης στα δίσεκτα εκείνα χρόνια· οι αυτόκλητοι «ήρωες», ως «επαναστατική οργάνωση», αποφάσισαν δράσεις εξ’ ονόματος του λαού και ανέλαβαν την… κάθαρση από τα «σκουλήκια της αστικής τάξης»…
Το μεταπολιτευτικό σκηνικό ουδεμία σχέση είχε με εκείνα τα ηρωϊκά και υπό κατοχή χρόνια. Από το 1974 και μετά, αρχίσαμε να βιώνουμε τις πρώτες φάσεις μιας αστικής δημοκρατίας με λαϊκή ε π ι λ ο γ ή τον κοινοβουλευτικό βίο. Ήταν η μεταδικτατορική περίοδος κατά την οποία η δημοκρατία έβαζε σε… τάξη πολλά κι αναγκαία συνταγματικά θέματα, παρά τις παραμορφώσεις που παρέλαβε από τη χουντική επταετία και την παλαιά δεξιά με τις επί μέρους νομικές και θεσμικές στρεβλώσεις, οι οποίες τότε πρυτάνευαν.
Για να το διατυπώσω ευκρινέστερα: ουδείς άναψε το πράσινο φως για εγκληματικές πράξεις εν ονόματι του λαού. Κανένα λαϊκό κίνημα. Καμιά επανάσταση!
Το αν στην εποχή μας ο ΔΚ φαντάζει «ήρωας» σε μειοψηφικές νεανικές ομάδες, οφείλεται στις πολιτικές ισορροπίες τής εποχής και σε αδιέξοδα της σύγχρονης Αριστεράς, η οποία δείχνει πως «αλληθωρίζει» προς τέτοιες πρωτοβουλίες ακτιβιστικών δράσεων.
Με βάση λοιπόν το βιογραφικό του ισοβίτη ΔΚ, θα πρέπει συναισθηματικά να προσπεράσουμε την εγκληματική του δράση, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο σημείο να υπερασπιστούμε το αίτημά του να πάει στις φυλακές Κορυδαλλού αντί σε εκείνες του Δομοκού. Ο απεργός πείνας και δίψας επί 50 ημέρες, «ήρωας» των ημερών, δεν διαμαρτύρεται για δύσκολη διαβίωση στις φυλακές από τον αντίπαλό του που είναι το αστικό Κράτος. Αντιθέτως, θα έλεγα· αυτό το καθεστώς, αυτή η δημοκρατία, την οποία πολέμησε, φροντίζει τώρα για τη διαβίωσή του μέσα στη φυλακή με κάθε νόμιμη παροχή. Οι διαδηλώσεις, υπέρ των «δικαιωμάτων» του, προσπαθούν να προσελκύσουν το συλλογικό ενδιαφέρον προς την κατεύθυνση της «κατάφορης αδικίας» και της «παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του νόμου, εις βάρος ενός φυλακισμένου». Φυσικά «ξεχνούν» τη συγκεκριμένη περίπτωση ενός φυλακισμένου που έχει επιφέρει βαθύτατο πόνο στις οικογένειες των δολοφονημένων, αλλά και σκληρό χτύπημα στους δημοκρατικούς θεσμούς. Τα «λαϊκά δικαστήρια», που γίνονται στους δρόμους με την έντονη συνδρομή τής αντιπολίτευσης, έφτασαν στο σημείο να στείλουν «μήνυμα» του αιτήματός του ακόμα και στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας…
Ετέθη και το ερώτημα ενός ενδεχόμενου και απευκταίου θανάτου από την απεργία του ισοβίτη· η πολυήμερη άρνηση τροφής και νερού, έχει εξασθενίσει όπως ήταν επόμενο την υγεία του με την πολιτεία να προσπαθεί να αποτρέψει ένα τέτοιο δυσάρεστο ενδεχόμενο, το οποίο, είναι δεδομένο πως θα προκαλέσει πολιτική αναταραχή και θα οδηγήσει σε δυσάρεστες κατευθύνσεις με σκοτεινές εξελίξεις. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ουδείς θα… ωφεληθεί. Ακόμα και εκείνοι οι, κομματικοί και μη, μηχανισμοί που συνεπικουρούν στην υποστήριξη και προβολή τού «μάρτυρα-ήρωα»· αντιθέτως, θα συμβάλλουν στο να σκοτεινιάσει η αστική δημοκρατία, κι ακόμα περισσότερο το ιδεολογικό πλαίσιο μιας Αριστεράς, η οποία πάντα επιλέγει και επιδιώκει να ωφελείται από τέτοιου είδους ακτιβισμούς…
Προσωπικά, θα επιθυμούσα περισσότερη πολιτική σωφροσύνη από μέρους των πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν αυτή την κινηματική δράση. Πολύ φοβούμαι πως, στο μέλλον, θα βρεθούν στη θέση να λύσουν τον γρίφο όταν ο Κασιδιάρης π.χ. θα απαιτήσει (ο άθλιος) κάτι αντίστοιχο. Και στο… πιθανό δίλημμα Κουφοντίνας ή Κασιδιάρης, θα πρέπει ό λ ο ι μας να κλείσουμε επειγόντως ραντεβού με τον ψυχίατρό μας…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
