Κάθομαι και σκέφτομαι τα πριν το 2020 χρόνια. Το ’19, το ’18 κλπ. Πάντα υπήρχε μια σκοτεινή πλευρά των πραγμάτων, με την καθημερινότητα να… υποφέρει από διάφορα, πραγματικά και διαρκή αιτήματα, διαμαρτυρίες τής μιας ή της άλλης αντιπολίτευσης, υπαρκτά προβλήματα στην Εκπαίδευση, στα Νοσοκομεία, στον εργασιακό τομέα. Με τα περιβαλλοντικά, τα περί ρύπανσης, τους τουρκικούς παραλογισμούς, την ανασφάλεια που προκαλείται από τους προβληματικούς οικονομικούς δείκτες και το κλείσιμο αμέτρητων επιχειρήσεων… Δεν αντέχουμε ψυχολογικά να σηκώσουμε το βάρος τόσων χρόνιων προβλημάτων. Θυμάμαι πολύ καλά τη δυσαρέσκεια και τη γκρίνια, η οποία κάλυπτε την καθημερινότητα. Είναι τόσο κοντά αυτό το παρελθόν…
Τώρα, όλοι, επιθυμούμε την επιστροφή (?) στην κανονικότητα, δηλαδή, την επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση που θα θέλαμε να ξεχάσουμε και να ξεπεράσουμε… Τι διάολο συμβαίνει;
Οι απανωτές καραντίνες, η βαριά απειλή τού θανατηφόρου ιού, οι χιλιάδες θάνατοι και το πρώην «ελεγχόμενο» που εξελίχθηκε σε ανεξέλεγκτο, φόβισε και κούρασε τους πολίτες. Και τώρα, ο ερχομός του εμβολίου που θα αντικαταστήσει το Άγιο Θαύμα, δεν μας έρχεται εξ’ Ουρανού, αλλά από τον άλλον… Παράδεισο, που είναι Επίγειος· γεννημένος από το επιστημονικό-ιατρικό- ερευνητικό πνεύμα, από ιδιωτικές φαρμακοβιομηχανίες, ασφαλώς με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αφού πρώτα επένδυσαν με μπόλικο χρήμα τις έρευνες.
Όλα, μα όλα ανατρέπονται· η Εκκλησία βλέπει πως, σήμερα πια, τα θαύματα γίνονται «αλλιώς». Όσοι (πολλοί) αποστρέφονται την ιδιωτική πρωτοβουλία και τον «ιδιώτη», βλέπει (αν θέλει να δει) πως η κρίση αυτή της πανδημίας, θα ξεπεραστεί με δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μαζί. Αρκεί να υπάρχουν κανόνες, διαφάνεια και σεβασμός στον αγώνα των νοσοκομειακών του ΕΣΥ.
Αμέτρητα Ιδρύματα και ιδιωτικοί φορείς χορήγησαν ιατρικές μονάδες, μηχανήματα υψηλής τεχνολογίας, κλίνες, ασθενοφόρα, φάρμακα, πολυποίκιλες παροχές. Πώς να επεξεργαστείς όλο αυτό που πραγματοποιείται αυτή τη στιγμή; Ποιον να επαινέσεις και ποιον να καυτηριάσεις; Όλοι έχουν δώσει τον αγώνα τους προκειμένου να φύγει ο… έξ’ αποδώ!
Αυτός ο τελευταίος, πιστεύουμε, αυτή τη στιγμή, πως είναι η προτεραιότητά μας, να τον διώξουμε· κι αυτή η προσπάθεια βρίσκεται ακριβώς στην σωστή της στιγμή! Την ώρα που το ΄20 αλλάζει το τελευταίο του νούμερο και το κάνει 21!
Καλώς το κι ας άργησε, θα πούμε εν χωρώ. Ωστόσο δυστυχώς, θα επαναπαυθούμε, ως επί τω πλείστον, μόνο στην δράση τού εμβολίου, με ελπίδα κι απαντοχή… Δεν υπάρχει πιο ανησυχητική αναμονή και αγωνία! Θα είναι εν τέλει ένα δώρο προς την ανθρωπότητα και θα είμαστε ε μ ε ί ς, τα π ε ι ρ α μ α τ ό ζ ω α… και, συγχρόνως, οι θ ε α τ έ ς!
Ε, δεν συμβαίνει πολλές φορές κάτι τέτοιο. Με το εμβόλιό του ο καθένας, θα αποδείξουμε ως συλλογικότητα, πως «όλοι μαζί» μπορούμε να νικήσουμε, να θριαμβεύσουμε, να γίνουμε, εμείς οι απλοί άνθρωποι, μια δύναμη υπολογίσιμη, με τεράστια ισχύ!
Όλες αυτές οι… ηρωικές και πατριωτικές κορώνες μου, δεν έρχονται από το πουθενά, αλλά από την εξέλιξη της Πανδημίας και της Ιστορίας, οι οποίες με παράξενο τρόπο συνέπλευσαν. Τώρα, το ερώτημα που αιωρείται και υπερίπταται, είναι πώς, όταν το εμβόλιο αποκαταστήσει και πάλι την υγεία και την ασφάλεια της ανθρωπότητας, θα ωθήσει τις κοινωνίες σε καινούργιους δρόμους πιο δημιουργικούς και ωφέλιμους. Είναι σκέψη και ερώτημα ταυτοχρόνως. Η σκέψη για επιστροφή στην παλαιότερη «κανονικότητα» δεν είναι παρά άλλο ένα πλαστικό όνειρο, από εκείνα που ονομάζουμε: «θερινής νυκτός»…
Το ζητούμενο λοιπόν είναι αν η ανθρωπότητα που, προς το παρόν και σε σύντομο σχετικά χρόνο, βιώνει μια ανείπωτη τραγωδία με σχεδόν 1.800.000 νεκρούς, θα συνειδητοποιήσει τη συλλογική της δύναμη, ώστε να στοχεύσει σε νέους φωτισμένους πνευματικά δρόμους, που θα αλλάξουν τα παγκόσμια κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα…
Μ’ αυτή την έννοια, θα ήθελα να εκλάβετε το μικρό σχόλιό μου, ως «ευχετήρια «κάρτα» των εορτών που οφείλουμε να μην τις «γιορτάζουμε» όπως παλιά (το ‘19)…
(το σκίτσο είναι του Πέτρου Πανδή)
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
