Categories: Άρθρα

Παύλος Καμάρας*: Κι όμως υπάρχει ελπίδα!

Με θάλασσα φουρτουνιασμένη προσομοιάζει η ζωή μας την περίοδο αυτή.
Ο φόβος και η ανασφάλεια, που δημιουργεί ένα αόρατος, ανίκητος ακόμα εχθρός, ο κορονοϊός, δηλητηριάζει την ψυχική μας ηρεμία, δοκιμάζει τις αντοχές μας, κυρίως τις ψυχικές, απορρυθμίζει συνήθειες και καθημερινότητα. Αναδεικνύει όμως και παθογένειες πολλών συμπολιτών μας, στον τρόπο αντίληψης του σεβασμού των δικαιωμάτων αλλά και των υποχρεώσεων προς τον συνάνθρωπό μας.
Μία διαρκής ανησυχία, που δημιουργείται από τις ακροβασίες ενός ανερμάτιστου, φιλόδοξου, μεγαλομανούς γείτονα, που με διαρκή επεισόδια, παίζει κυριολεκτικά με τη φωτιά ενός πολέμου που μπορεί να ξεσπάσει έστω και περιορισμένα (χρονικά και εδαφικά), ευνοούμενος από ένα ασταθές διεθνές περιβάλλον διπλωματικών ισορροπιών και οικονομικών συμφερόντων.
Στο μεγάλο πρόβλημα του προσφυγικού – μεταναστευτικού, χιλιάδες συμπατριώτες μας βλέπουν μέσα στη δυστυχία χιλιάδων απελπισμένων και την οφειλόμενη ανθρωπιστική αλληλεγγύη, δικαιολογημένους κινδύνους υγείας, ασφάλειας και κοινωνικής συνοχής.
Ανεξέλεγκτες ακρότητες, λίγων εξτρεμιστικών ομάδων που στο όνομα της όποιας ιδεολογίας τους, με νομιμόφρονα ή παράνομο μανδύα ασκούν πράξεις βίας και μίσους.
Μία οικονομία, που πάνω που λέγαμε ότι βγαίνει δειλά-δειλά στο ξέφωτο, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες μετά τη μαύρη καταχνιά των 10 χρόνων, ξαναβυθίζεται στην αβεβαιότητα των ελλειμμάτων και της ανεργίας.
Και μέσα σ’ αυτό το ζοφερό περιβάλλον καρδιές ραγίζουν, τα by-pass και τα stends πληθαίνουν, η επάρατος θερίζει, απότοκα μιας ζωής που απέχει μακράν από το να χαρακτηρισθεί υγιής και φυσιολογική.
Είναι λοιπόν όλα μαύρα;
Κατηγορηματικά όχι!
Και εδώ είναι το μεγαλείο της Φύσης.
Αφού είναι νομοτελές ότι «μετά τη θύελλα έρχεται η νηνεμία»!
Και είναι σίγουρο ότι και στη χώρα μας θα έλθουν οι καλύτερες ημέρες. Και βάσιμα! Γιατί χιλιάδες επιστήμονες, υποστηριζόμενοι από εκατοντάδες κυβερνήσεις και τεράστια κονδύλια δουλεύουν πυρετωδώς, ώστε σύντομα φάρμακα και εμβόλια να αντιμετωπίσουν το θεριό.
Υπομονή χρειάζεται και αυτοπειθαρχία.
Και βέβαια γενναία οικονομική υποστήριξη από το κράτος σε επιχειρήσεις και εργαζόμενους, αλλά και ένταση του κοινωνικού έργου των Δήμων στη στήριξη κυρίως των ευπαθών και αδύναμων πολιτών τους.
Ο γείτονας σιγά-σιγά, ανοίγοντας μέτωπα παντού με τη μεγαλομανία του, στρέφει πολλούς εχθρούς και όψιμους φίλους του εναντίον του, υπό το βάρος και της οικονομικής κατρακύλας. Σύντομα θα σταματήσει ακόμα και να γαβγίζει και η ηρεμία, μίας έστω λυκοφιλίας με τους γείτονες, με μικρές ίσως περιοδικές αναταράξεις, θα επανέλθει.
Στο μεταναστευτικό, που ίσως είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα, μια άλλη αντίληψη που σταδιακά επικρατεί στους εταίρους μας δημιουργεί ελπίδες. Αφού βλέπουν ότι η φωτιά γρήγορα θα φθάσει και στις αυλές τους. Και αναθεωρούν πρακτικές και στρατηγικές.
Με τους φιλοναζιστές της Χ.Α. ξεκίνησε μία κάθαρση που δεν πρέπει να σταματήσει μονομερώς, αφού η βία και το μίσος δεν έχουν χώρο σε μία Δημοκρατία, με όποιο ακραίο μανδύα και αν παρουσιάζονται.
Και ο μεγάλος ασθενής μας, η Οικονομία, είναι σίγουρο ότι θα αναρρώσει. Και αυτό όχι από θεωρία, αλλά γιατί οι εγχειρήσεις που επέβαλαν οι δανειστές εταίροι για να διαφυλάξουν τα λεφτά τους (βλέπε μεταρρυθμίσεις) σιγά σιγά αποδίδουν. Και διότι οι κυβερνώντες αντιλήφθηκαν ότι ένα σπάταλο, διεφθαρμένο κράτος έχει ημερομηνία θανάτου.
Για όλα λοιπόν όσα μας ταράζουν την περίοδο αυτή τη ζωή μας υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχει φως στο τούνελ.
Σε όλα πλην ενός.
Ένα πράγμα δεν είναι αναστρέψιμο.
Η τραυματισμένη υγεία.
Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε όλοι μας και ο καθένας μόνος του.
Να διαφυλάξει την υγεία του.
Γιατί ο COVID, ο Ερντογάν, η Χ.Α., η 17Ν και τα παρακλάδια της, τα ελλείμματα θα είναι αργά ή γρήγορα παρελθόν.
Και πρέπει να είμαστε υγιείς για να χαρούμε ένα καλύτερο αύριο! Που έρχεται!
Και εμείς και όσοι αγαπάμε και μας αγαπούν!