Να λοιπόν που οι ειδήσεις σε κάθε χώρα δεν αντιμετωπίζονται το ίδιο· δεν έχουν την ίδια βαρύτητα, δεν ξαφνιάζουν, ούτε προκαλούν απορία στις κοινωνίες. Εξαρτάται, βέβαια, από πολλούς παράγοντες ο τρόπος με τον οποίο αποδέχονται οι πολίτες μια είδηση και αυτοί είναι, κατά κύριο λόγο, το βίωμα, το μορφωτικό και το πολιτιστικό επίπεδο της κάθε κοινωνίας, καθώς και η συνειδητή σύμπλευση με την σεξουαλική αγωγή και εμπειρία τής κάθε κοινωνίας. Για να μην αναφερθούμε στην αντίληψη περί «αμαρτίας», την οποία οι διάφορες θρησκείες σπεύδουν παλαιόθεν να φορτώσουν στις συνειδήσεις…
Η είδηση του διορισμού της Petra de Sutter, ως αναπληρώτριας του πρωθυπουργού του Βελγίου, θα μπορούσε να ξαφνιάσει την παγκόσμια κοινότητα, αν η διεθνής ισορροπία, αυτόν τον καιρό, δεν ήταν τόσο περίπλοκη και μπερδεμένη. Αν η πανδημία του Covid-19 δεν ήταν σε έξαρση και οι οικονομίες των χωρών δεν βρίσκονταν σε τόσο κρίσιμη κατάσταση… Ίσως όλα αυτά και άλλα αποσταθεροποιητικά γεγονότα να… σκέπασαν τέτοιου είδους περιπτώσεις, οι οποίες συνήθως… απασχολούν τα κουτσομπολίστικα έντυπα, μαζί με τα αληθινά ή επινοημένα σκάνδαλα του κίτρινου και ροζ διεθνή τύπου.
Ομολογώ πως όσοι έχουμε πληροφορηθεί για την περίπτωση de Sutter, εδώ στη χώρα μας πάντως, ας μην ξεχνάμε: είμαστε-λένε-πνευματική… κοιτίδα του πανευρωπαϊκού πολιτισμού, ξαφνιαστήκαμε μπροστά σε μια τόσο ασυνήθιστη πολιτική τοποθέτηση, η οποία εμπεριέχει και διάσταση «ηθικής» υπόστασης. Στα δικά μας… επαρχιακά και ελληνορθόδοξα χώματα δεν είναι αυτονόητη η επιλογή και η πολιτική λογική του Βελγίου. Τέτοια κοινωνικά ζητήματα, για να φτάσουν σε τέτοιο σημείο δημόσιας αναγνώρισης (πιο «δημόσια» από αναπληρώτρια πρωθυπουργός μιας χώρας δεν γίνεται), σημαίνει πως η κουλτούρα της κοινωνίας, το πολιτικό Σύστημα αυτής της χώρας, επιτρέπει και αντέχει τέτοιες βαθιές τομές. Να προσθέσω πως, η αναπληρώτρια πρωθυπουργός, εκτός από την επιστημονική της γνώση ως διακεκριμένη γυναικολόγος, καθώς και τις πολλαπλές μορφωτικές ικανότητες που διαθέτει, δηλώνει δημοσίως τη σεξουαλική της επιλογή ως κατασταλαγμένη διεμφυλική, που αγωνίζεται για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ πολιτών εδώ και χρόνια.
Τί ξάφνιασμα, για εμάς τους βαλκανονοτιομεσογειοευρωπαίους η συγκεκριμένη είδηση, «Τρανς μια σχεδόν πρωθυπουργός»· ξάφνιασμα, διότι μάς βάζει σε… αμηχανία που γεννά πολλές σκέψεις και ερωτήματα: πώς θα πρέπει να διαχειριστούμε εδώ, στη χώρα μας, το… ήθος και την… ασυγκράτητη σεξουαλική έκφραση του μεσογειακού ερωτικού ταμπεραμέντου, τύπου «Λατίνων εραστών» (?), ή τη βαθιά πατριαρχική αντίληψη και παράδοση «ανδρισμού» και… αρρενωπότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κοινωνία και τη συμπεριφορά μας; Επίσης, πώς πρέπει να τοποθετηθούμε σε ενδεχόμενες μελλοντικές περιπτώσεις, σαν αυτή της Petra de Sutter, στη χώρα μας;
Το τεράστιο θέμα των σεξουαλικών επιλογών και η ελεύθερη διαχείριση του σώματος κάθε ατόμου, πώς θα γίνουν αποδεκτά από το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, όταν υπάρχει τόσο βαθιά ριζωμένη η ομοφοβία και ο σεξιστικός ρατσισμός, όταν χλευάζονται και καταπιέζονται τα ατομικά δικαιώματα, όταν υπολειπόμαστε ως χώρα σε ό,τι αφορά τα επίπεδα κοινωνικής αποδοχής τού διαφορετικού, όταν καθημερινά συμβάντα (βλέπε την τραγική περίπτωση του Ζακ Κωστόπουλου) φέρνουν στο φως άπειρα συμπτώματα των ριζωμένων αντιλήψεων, βαθύτατα επηρεασμένων από την ελληνορθόδοξη παράδοση…
Μην ξεχνάμε πως, σε χώρες σχετικά προηγμένες, τα παλαιά ταμπού όλο και ξεπερνιούνται, με περισσότερη ανοχή και συγκατάβαση, ενώ στις ισλαμικές, αφρικανικές και θρησκόληπτες χώρες, τους τρανσέξουαλ (τρανς) και κάθε είδους… διαφορετικής επιλογής διάθεσης του σώματός τους, τους ρίχνουν έως και στην πυρά!
Όμως, μπορεί όλα αυτά να είναι γνωστά, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης γεωγραφίας όχι αποδεκτά. Ωστόσο κάποιες κοινωνίες εκφράζουν σχετική συγκατάβαση κι αποδοχή των όποιων ατομικών σεξουαλικών επιλογών. Να σημειώσουμε πως στην Κεντρική Ευρώπη κατέχουν δημόσια αξιώματα: Ο Σαβιέ Μπετέλ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου παντρεμένος με άνδρα, η Marie Cau, η οποία έγραψε ιστορία τον Μάιο του ‘20, όταν εξελέγη η πρώτη τρανς δήμαρχος στη Γαλλία, ο Gianmarco Negri ο οποίος εξελέγη ως ο πρώτος τρανς δήμαρχος του Tromello της Ιταλίας τον Μάιο του 2019. Σε άλλες χώρες, (Ρουμανία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία) θα συναντήσουμε συχνά συμπτώματα άρνησης και σκληρής-αναχρονιστικής τακτικής, από τις κυβερνήσεις των χωρών αυτών, γύρω από οποιαδήποτε νύξη που αφορά σε ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα…
Ας μη γελιόμαστε: Ο 21ος αιώνας θα είναι το χρονικό σημείο στο οποίο, τα τόσα αμέτρητα ταμπού των πολιτών του κόσμου, απ’ άκρου εις άκρον, θα κατασταλάξουν ως προς την θετική ελπίζω εξέλιξη και αποδοχή των ατομικών δικαιωμάτων· εάν ο 20ος αιώνας έθεσε τέτοια επιτακτικά θέματα σεξουαλικής επιλογής και κατεύθυνσης, καθώς και των επιπτώσεων αυτών μέσα στις κοινωνίες, φρονώ πως ο 21ος θα γονιμοποιήσει και τις λύσεις τους. Μέσα στον κυκεώνα της πολυπλοκότητας της ανθρώπινης ύπαρξης, της βίας, της ζωοφιλίας, του σεβασμού στη διαφορετικότητα, της αποστέρησης της μόρφωσης και του πολιτισμού, της θρησκοληψίας και των λαϊκίστικων ιδεοληψιών, μέσα από την παραμόρφωση του καταναλωτισμού και της στρέβλωσης της Εκπαίδευσης, της γνώσης της Ιστορίας και της πληροφοριακής παραμόρφωσης, καθώς και της μέγιστης προσοχής στα πολιτιστικά αγαθά, το τρένο του κόσμου θα κυλήσει στις ράγες του, αφήνοντας πίσω του ό,τι στρεβλό και ζημιογόνο…
Μην βιαστείτε να πείτε πως νιώθω ευτυχής για μια τέτοια εικασία, διότι τάχα λύθηκαν τα προβλήματα… Γνωρίζω πως υπάρχουν στην ανθρωπότητα χιλιάδες άλλες πληγές δυσκολοθεράπευτες. Χρωστάμε στον κόσμο πολλά ακόμα· ο αγώνας θα είναι αδιάκοπος. Τείνω όμως να πιστεύω πως, παραδείγματα όπως αυτό της Petra de Sutter (που αγωνίστηκε, πάλεψε, μάτωσε, προέτρεψε, «δίδαξε» και έπεισε), δεν θα μείνουν απαρατήρητα.
Ο χρόνος θα τα δικαιώσει…
* Ο Νότης Μαυρουδής είναι κιθαριστής – συνθέτης
